กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 941

รถบีเอฺมดับเบิลยูสองคันขับทีละคันกลับไปที่วิลล่าธอมป์สัน เฟิร์ส

ความไม่พอใจของจาค็อบรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ เพราะเอเลนดุด่าเขาตลอดทางกลับบ้าน

เมื่อเขาได้รับโทรศัพท์จากเอเลนครั้งแรก เขากำลังยุ่งกับการร้องเพลงรักกับคนรักคนแรกของเขา เขาจึงมีจิตสำนึกผิดชอบชั่วดี เมื่อเขาได้ยินเสียงเธอโกรธทางโทรศัพท์ เขาก็รีบไปโรงพยาบาลอย่างเร่งรีบ

หลังจากสงบสติอารมณ์ได้เล็กน้อย เขารู้สึกว่าเอเลนนั้นช่างเลวร้ายจริง ๆ

ดังนั้นความตั้งใจของจาค็อบที่จะหย่ากับเธอจึงแข็งแกร่งยิ่งขึ้น

หลังจากลงจากรถ จาค็อบไปที่เบาะหลังเพื่อเอาไม้ค้ำยันที่ซื้อมาจากโรงพยาบาล ก่อนจะส่งต่อให้เอเลน

ตอนแรกเอเลนกำลังรอให้จาค็อบช่วยเธอเข้าไปในบ้าน เธอยังคิดว่าเขาจะพาเธอเข้าไปในบ้าน แต่ก็ไม่คาดคิดว่าเขาจะแค่ส่งไม้ท้าวให้เธอเฉย ๆ

เอเลนถือไม้ท้าวในมือของเธอขณะที่เธอตะโกนว่า “จาค็อบ วิลสัน! ไอ้แก่สารเลว! ขาฉันหักอยู่ แต่แกแค่ส่งไม้ท้าวให้ฉันอย่างนี้น่ะเหรอ?”

จาค็อบตอบ “ไม่ช้าก็เร็ว ยังไงเธอก็ต้องชินกับไม้ท้าวพวกนี้อยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นเธอจะไปห้องน้ำด้วยตัวเองได้ยังไง?”

“อะไรนะ?” เอเลนถามอย่างโกรธจัด “แกหมายความว่ายังไง? แกหมายความว่าฉันไม่ควรพึ่งแกใช่ไหม?”

จาค็อบตอบด้วยสีหน้าอึมครึม “อย่าลืมสิ เราสองคนต่างคนต่างอยู่แล้ว!”

เอเลนต้องการจะตะโกนใส่เขาต่อไป ในเวลานี้ ชาร์ลีก็กลับเข้ามาจอดรถไว้ในบ้านพอดี

เมื่อแคลร์ก้าวลงจากรถ เอเลนก็เริ่มบ่นกับแคลร์ในทันที เวลานี้ แคลร์มีความคิดที่จะเปลี่ยนเรื่องใหญ่ให้เป็นเรื่องเล็ก ๆ แคลร์จึงรีบไปดูแลและปลอบโยนเอเลนอย่างรวดเร็ว “โธ่ แม่คะ! อย่าโกรธพ่อเลยค่ะ ตอนนี้ร่างกายของแม่อ่อนแออยู่ ร่างกายของแม่จะแย่ลงไปอีกถ้าแม่โกรธนะคะ”

เอเลนอยากจะดุด่าต่อไป แต่จู่ ๆ เธอก็รู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย เธอรู้ทันทีว่าเธอทนหิวนานเกินไปและกำลังจะหมดสติจากภาวะน้ำตาลในเลือดต่ำ

เธอพูดอย่างอ่อนแรง “โอ้ แม่ทำไม่ได้อีกแล้ว แม่กำลังจะอดอาหารตาย ชาร์ลีอยู่ไหน? รีบทำอาหารให้ฉันเดี๋ยวนี้! ฉันอยากกินหมูตุ๋นและเนื้อตุ๋น”

ชาร์ลีตอบอย่างเฉยเมยว่า “วันนี้ผมไม่มีเวลาออกไปซื้อของเลย บ้านเราเหลือแต่เส้นหมี่ ทำไมไม่ให้ผมเตรียมก๋วยเตี๋ยวสักชามไว้ให้แม่ล่ะ?”

เอเลนโพล่งออกมา “ฉันหิวมาสองวันสองคืนแล้ว! ก๋วยเตี๋ยวสักชามมันจะไปดีอะไร?”

ชาร์ลีตอบเบา ๆ “ก็ได้ครับ ผมจะไปซื้อของเดี๋ยวนี้”

เมื่อเธอได้ยินคำพูดของชาร์ลี เอเลนตอบอย่างร้อนใจทันทีว่า “ฉันคงเป็นลมเพราะหิวไปแล้ว ตอนแกกลับมาถึงบ้าน!”

ชาร์ลีถามว่า “ทำไมไม่ให้ผมสั่งอาหารมาที่บ้านให้แม่ล่ะ?”

เอเลนโพล่งออกมา “จะใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงหรือสี่สิบนาทีในการมาส่งอาหาร ทำไมแกไม่ทำก๋วยเตี๋ยวให้ฉันสักชามล่ะ? ฉันอยากให้แกใส่ไข่สักสองฟองลงไปด้วย!”

ชาร์ลีตอบอย่างเป็นกันเองว่า “เราไม่มีไข่ที่บ้านเลย ผมยังไม่มีเวลาออกไปซื้อของ”

เอเลนตอบว่า “ฉันขอก๋วยเตี๋ยวจัดจ้านอร่อย ๆ ได้ไหม? เพิ่มผักในก๋วยเตี๋ยวของฉันด้วย ฉันไม่ได้กินอะไรเลยในสองวันที่ผ่านมา ร่างกายของฉันร้อนมากจนปากฉันแห้งไปหมดแล้ว”

ชาร์ลียักไหล่ขณะพูดว่า “ที่บ้านไม่มีอะไรเลย นอกจากเส้นหมี่ ถ้าแม่อยากกิน ผมจะทำก๋วยเตี๋ยวน้ำใสให้แม่สักชามครับ”

เอเลนกระทืบเท้าด้วยความโกรธ เธอชี้ไปที่ชาร์ลีก่อนจะถามแคลร์ว่า “แคลร์ ทำไมไอขยะชิ้นนี้ถึงจงใจทำร้ายแม่ ทำไมที่บ้านไม่มีอาหารเลย?”

แคลร์มีสีหน้างุนงงมาก

ในเวลานี้ ชาร์ลีกล่าวว่า “เรายุ่งกับการตามหาแม่มาสองวันแล้ว ดังนั้นเราจึงไม่ได้ทำอาหารที่บ้าน นั่นเป็นเหตุผลที่ผมไม่ได้ซื้อของมาเลย”

เอเลนรู้สึกเศร้าหมองมาก แต่เธอไม่มีแรงจะโกรธเขา เธอจึงพูดกับชาร์ลี “งั้นก็รีบไปทำก๋วยเตี๋ยวให้ฉันซะ!”