ตอนที่ 161:สั่งสอน โดย Ink Stone_Romance
การกระทำของซินห้าวทำทุกคนในลานบ้านอึ้งไป
อวี๋เหวยหมินตกใจกับเสียงกรีดร้องของเฉินเวยจนเกือบจะไม่มีสติ เขารีบปล่อยมือ ปล่อยแขนเฉินเวย ถอยหลังไปหนึ่งก้าว แสดงให้รู้ว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับตัวเอง เป็นซินห้าวที่ทำร้ายเฉินเวย
เฉินจงมองซินห้าวด้วยสายตาที่สับสน ซินห้าวบิดแขนลูกสาวเขา เขากลับด่าซินห้าวไม่ได้
หวางนิวสงสารวิ่งไปประคองเฉินเวย แต่เฉินเวยกลับเอาแต่ร้องไห้ร้องว่าเจ็บ
“ขอโทษ ผมไม่ชอบให้คนอื่นมาแตะตัวผม ผมรู้สึกสกปรก คุณมาดึงผมไว้ ผมนึกว่ามีคนมาจู่โจมผม เลยลงมือแรงไป”
ซินห้าวพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น แต่สีหน้าไม่ได้แสดงออกถึงความขอโทษ เขาพูดชัดเจนว่าเขาไม่ชอบให้คนอื่นมาโดนตัว เฉินเวยมาแตะต้องเขา เขาถึงลงมือ โทษเขาไม่ได้ ส่วนคำพูดเขาจะทำให้เฉินเวยคิดยังไง ไม่เกี่ยวกับเขา
เฉินเยี่ยนลูบคางตัวเอง เธอโชคดีมากใช่ไหม เธอล้อเขาเล่น เธอจู่โจมเขาติดกำแพง เธอจูบซินห้าว ซินห้าวไม่ตีเธอ แต่กลับตอบรับดีมาก เขายังเป็นฝ่ายรุกจูบตัวเองด้วย ดูท่าเขาจะชอบตัวเองจริงๆ ไม่อย่างนั้นตัวเองก็จะมีจุดจบเดียวกับเฉินเวย
เห็นท่าทางเฉินเวยน่าสมเพชแบบนั้นแล้วทำไมตัวเองรู้สึกสุขใจอย่างนี้นะ! ซินห้าวนี่เก่งสุดๆ ไม่พูดอะไรก็บิดแขนเฉินเวยออกไป นิสัยแบบนี้ดี ไม่ว่าคนอื่นจะยังไง เธอรู้สึกว่าซินห้าวดี อีกหน่อยผู้หญิงที่คิดอะไรกับซินห้าว ซินห้าวก็จะทำแบบนี้
เฉินเยี่ยนมาข้างหน้าซินห้าว มองซินห้าวด้วยสายตาเป็นประกาย เธอเผยสีหน้าชื่นชมกับการกระทำของเขาอย่างไม่ปิดบัง ตอนนี้เธอไม่เป็นห่วงแล้ว อีกหน่อยใครกล้ามาปิ๊งผู้ชายของเธอ ตัวซินห้าวเองก็จะลงมือจัดการกับฝ่ายหญิงเอง หล่อมากจริงๆ เฉินเยี่ยนยกนิ้วโป้งให้ซินห้าว
“มีรางวัลให้หรือเปล่า?”
ซินห้าวถามเฉินเยี่ยน สายตาเยือกเย็นเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน เขารู้อยู่แล้วว่าทำแบบนี้ไม่เพียงแต่เฉินเยี่ยนจะไม่โทษเขา เธอยังจะชื่นชมเขาด้วย เฉินเยี่ยนของเขาจริงใจ ไม่เสแสร้งมาคุยกับคนอื่นเรื่องความสัมพันธ์พี่น้องอะไรนั่น คิดยังไงก็ทำอย่างนั้น ทำไมต้องแคร์สายตาคนอื่น
“มี”
เฉินเยี่ยนพยักหน้าให้ซินห้าว วันนี้ซินห้าวได้ใจเธอสุดๆ ทำให้เธอสบายใจจริงๆ เฉินเวยนี่เธอไม่ได้ตี ถึงแม้พ่อแม่จะสงสารแต่ก็โทษเธอไม่ได้ นี่เป็นน้ำแรงของซินห้าวเลยเนี่ย
แล้วยังมีอวี๋เหวยหมินนั่นอีก ถ้าเขาเป็นเหมือนกับเฉินเวยก็ดี เฉินเยี่ยนคิดเสร็จก็เหลือบมองขาอวี๋เหวยหมิน ทางที่ดีหักขาเขาไปได้ก็ดี
อวี๋เหวยหมินรู้สึกถึงสายตาของเฉินเยี่ยน เขารู้สึกชาที่ขา ซินห้าวจะไม่ฟังเฉินเยี่ยนแล้วมาหักขาเขาใช่ไหม? ซินห้าวนี่เป็นคนยังไง ทำไมน่ากลัวแบบนี้ แม่ ผมอยากจะกลับไปยุคปัจจุบันแล้ว เขาอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว
“วางใจได้ ผมจะไม่ให้เขาอยู่อย่างเป็นสุข”
ซินห้าวเหมือนเข้าใจความคิดของเฉินเยี่ยน กระซิบพูดเสียงเบากับเฉินเยี่ยน
“ได้ จัดการแล้วจะให้รางวัลเพิ่มเป็นสองเท่า”
เฉินเยี่ยนพูดอย่างไม่ลังเล สายตาเฉินเยี่ยนเผยแววเอ็นดู เขายื่นมือไปจับมือเฉินเยี่ยน
สายตาเฉินเวยแสดงออกถึงความอิจฉา ร้องเจ็บอย่างเนื่องไม่หยุด เธออยากจะยกแขนขึ้นมาชี้เฉินเยี่ยนและซินห้าว แต่แขนกลับไม่ขยับ
“เธอ พวกเธอ…”
ซินห้าวจับมือเฉินเยี่ยนดูแล้วทิ่มแทงสายตา ได้ยังไง เขาจูงมือเฉินเยี่ยนได้ยังไง เขาควรจะเป็นของตัวเอง!
“ซินห้าว ป้าขอร้องเธอล่ะ เธอช่วยเสี่ยวเวยหน่อย เธอไม่ได้ตั้งใจ เธอไม่รู้ว่าเธอไม่ชอบให้คนมาแตะต้อง เธอดูสภาพเธอตอนนี้สิ เธอช่วยต่อแขนเสี่ยวเวยให้ที เสี่ยวเวยยังเด็กไม่รู้เรื่อง แขนนี้ถ้าพิการไป อีกหน่อยเธอจะอยู่ยังไง”
หวางนิวก็เห็นซินห้าวกับเฉินเยี่ยนจูงมือกัน พูดในใจว่าไม่ชอบให้คนอื่นมาแตะไม่ใช่หรือ? ทำไมตอนนี้มาจูงมือลูกสาวแล้ว ดูเหมือนก่อนหน้านี้จะเป็นข้ออ้างมากกว่า แต่เธอไม่สนเรื่องนี้แล้ว ขอร้องซินห้าวก่อน
“ซินห้าว แขนนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เสี่ยวเวยทำไม่ถูก ลุงจะสั่งสอนเธอ เธอช่วยต่อแขนให้เธอก่อนเถอะ”
เฉินจงก็พูดแล้ว
ซินห้าวมองเฉินเยี่ยน เฉินเยี่ยนรู้ พ่อแม่ไม่สามารถปล่อยให้แขนเสี่ยวเวยเป็นอย่างนี้ได้ ยังไงก็ต้องต่อ แต่เธอยอมให้เฉินเวยเจ็บมากอีกหน่อย
“คุณต่อได้ไหม?”
เฉินเยี่ยนถามซินห้าว ซินห้าวไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยมือ เธอก็ไม่ได้ดึงมือตัวเองกลับ ปล่อยให้ซินห้าวจับอยู่
“ทำก็ทำได้อยู่ แต่จะต่อกลับให้เธอ เธอจะเจ็บไปอีกสองวัน”
ซินห้าวพยักหน้า เขาเข้าใจความหมายของเฉินเยี่ยน เดิมทีเขาสามารถต่อให้เฉินเวยได้ ไม่ต้องให้เฉินเวยทนเจ็บ แต่ในเมื่อเฉินเยี่ยนแสดงความคิดเธอแล้ว เขาก็จะใช้เทคนิคนิดหน่อย ให้เฉินเวยเจ็บเพิ่มขึ้นอีกสองวัน ถือว่าเป็นการไถ่โทษให้เฉินเยี่ยน
“ไม่เป็นไร เจ็บก็เจ็บ คุณก็ทำอะไรไม่ได้ ใครให้เธอมาดึงคุณล่ะ คุณฝึกวิชามาก่อน ไม่ชอบคนมาแตะต้องตัว เป็นการตอบโต้โดยสัญชาตญาณ โทษคุณไม่ได้”
เฉินเยี่ยนพูดจบก็เหลือบมองเฉินเวยแล้วพูดขึ้นมา “เฉินเวย เธอได้ยินแล้วนะ อีกหน่อยอย่าเห็นใครก็ยื่นมือไปดึง จะไปซบลงบนตัวคนอื่น ไม่ใช่ว่าทุกคนจะชอบ ถ้าเธอทำแบบนี้กับซินห้าวอีก มีแขนเท่าไรก็ไม่พอบิด โดนบิดอีกทีก็ไม่มีคนสนใจเธอแล้ว”
เฉินเยี่ยนสั่งสอนเฉินเวย
“ยังไม่รีบตอบตกลงอีก นิสัยเสียนี่ต้องแก้ได้แล้ว”
หวางนิวว่าเฉินเวย วันนี้เธอไม่พอใจลูกสาวคนเล็กมาก แต่เป็นลุกสาวคนเล็กหน้าซีดแล้ว ร้องไห้อย่างเจ็บปวดขนาดนั้น เธอก็สงสาร
เฉินเวยอยากจะตะโกน อยากจะด่าเฉินเยี่ยน อยากจะสู้กับเฉินเยี่ยน แต่เธอทำไม่ได้ เธอเอาชนะเฉินเยี่ยนไม่ได้ ทำได้แค่ทนเจ็บและพยักหน้าอย่างน่าสงสาร
ซินห้าวเดินมาข้างเฉินเวย เธอไม่อยากแม้แต่จะมองเฉินเวย ดังนั้นเฉินเวยส่งสายตาน่าสงสารมองเขาก็ไร้ผล ถึงแม้เขาจะเห็นเขาก็ไม่สนใจใยดี
ซินห้าวยื่นมือจับแขนเฉินเวย ขยับสองที จากนั้นใช้เทคนิคคลายแขนให้เฉินเวย ถึงแม้จะคลายแล้ว แต่เฉินเวยก็ยังต้องเจ็บอีกหลายวัน หลังจากนี้วันที่ฝนตกมืดครึ้มแขนของเฉินเวยก็จะรู้สึกไม่สบาย ถือว่าเป็นการให้บทเรียนกับเฉินเวย
เฉินเวยรู้สึกว่าแรงทั้งหมดที่มีของตัวเองได้ใช้ไปหมดแล้ว ตัวเธอเหงื่อชุ่มซึมออกมา ความรู้สึกแบบนี้ไม่ดีเลย แต่ไฟในใจเธอที่มีให้ซินห้าวนั้นไม่ได้ดับลงเลย ผู้ชายแบบนี้เธอต้องได้ หลังจากได้แล้วเขาจะต้องรักเดียวใจเดียวกับตัวเอง เธอแค่มีรักษาซินห้าวไว้ก็พอ เธอจะไม่หาคนอื่นอีกแล้ว
เฉินเวยตัดสินใจแล้ว
“ยังไม่ไปอีก เพราะเธอ ถ้าไม่ใช่เธอเสี่ยวเวยจะเป็นแบบนี้หรือ!”
ฝั่งหวางนิวระบายความโกรธลงที่อวี๋เหวยหมิน เธอยังตีอวี๋เหวยหมินอีกสองที
อวี๋เหวยหมินไม่กล้าตอบกลับ เขากลัวว่าเขาดึงเฉินเวยไปอีก หวางนิวและเฉินจงต้องไม่ปล่อยเขาแน่ ช่างเถอะ เขารอเฉินเวยอธิบายกับเขาก็พอ อีกอย่าง เขาต้องได้ตัวเฉินเวยมา ถึงตอนนั้นเฉินเวยก็ไม่มีทางไปคิด ไปอ่อยผู้ชายคนอื่นแล้ว
ส่วนเฉินเยี่ยน เห็นซินห้าวจับมือเฉินเยี่ยน อวี๋เหวยหมินก็ตาร้อนด้วยความหึงหวง แต่เขาไม่กล้าทำอะไร เขากลัวซินห้าวจริงๆ แม้แต่คำพูดขู่เขายังไม่กล้าเลย อวี๋เหวยหมินกลับไปแล้ว
——————