เฉินผิงอันไม่เพียงแต่ไม่ขุ่นเคืองที่ความหวังดีถูกคนอื่นมองเป็นประสงค์ร้าย กลับกันยังรู้สึกว่านักพรตเฒ่าทำเช่นนี้ถึงจะสอดคล้องกับการกระทำของคนในยุทธภพ
แม้ว่าสีหน้าของจู๋เฟิ่งเซียนจะย่ำแย่ แต่อารมณ์กลับดีไม่น้อย อีกอย่างถึงอย่างไรรากฐานผู้ฝึกยุทธ์ขอบเขตเจ็ดของเขาก็ไม่ธรรมดา เขามองเมินสายตาบอกเป็นนัยจากลูกศิษย์ในห้องที่บอกว่าให้ส่งแขกได้แล้ว ยิ้มถามว่า “คุณชายเฉิน คิดว่าว่าเม่ยจูผู้นั้นใช่คนร้ายที่แท้จริงหรือไม่?”
เฉินผิงอันส่ายหน้า “ข้าไม่เคยพบนางมาก่อน ไม่รู้ว่าสถานการณ์ที่แท้จริงเป็นอย่างไร ดังนั้นจึงบอกได้ยาก หากว่ากันตามสถานการณ์ทั่วไปแล้ว สนมของแคว้นชิ่งซานผู้นั้นคงไม่โง่ถึงขนาดใช้วิธีการอันเป็นเอกลักษณ์ของตัวเองมาสังหารคนหลายคนในเมืองหลวงของแคว้นอื่น แต่หากใช้สิ่งนี้มาเป็นตัวอำพรางตาเพื่อสลัดเรื่องให้พ้นตัว ความเป็นไปได้กลับมีไม่มาก แต่ถึงอย่างไรก็ยังมีความเป็นไปได้นี้อยู่ ถึงท้ายที่สุดอาจจะกลายเป็น…การแข่งขันด้านกองกำลังของสองแคว้น การช่วงชิงกันของพื้นที่แถบตะวันออกเฉียงใต้ของแจกันสมบัติทวีป หยวนเย่จะใช่คนที่สังหารผู้อื่นหรือไม่กลับกลายเป็นว่าไม่สำคัญอีกแล้ว ดังนั้นการต่อสู้ของเจ้าประมุขผู้เฒ่าในครั้งนี้ไม่คุ้มเอาเสียเลย คนเบื้องหลังที่วางแผนเล่นงานเจ้าประมุขผู้เฒ่าค่อนข้างจะฉลาด หลังจากนี้ควรจะออกจากเมืองหลวงอย่างไร เจ้าประมุขผู้เฒ่าคงต้องระวังตัวแล้วระวังตัวอีก”
จู๋เฟิ่งเซียนพยักหน้ารับ “เป็นเช่นนี้จริง”
นักพรตผู้เฒ่ารวบรวมสมาธิตรวจสอบเม็ดยาอยู่ตลอดเวลา พอได้ยินมาถึงตรงนี้ก็อดเงยหน้ามองคนหนุ่มชุดขาวสะพายกระบี่ไม่ได้
เฉินผิงอันคุยเล่นกับจู๋เฟิ่งเซียนอีกสองสามคำก็ลุกขึ้นยืนบอกลา
จู๋เฟิ่งเซียนไม่สามารถลงจากเตียงได้ ได้แต่ฝืนกุมหมัดคารวะส่ง เพียงแต่ว่าการทำเช่นนี้ไปกระเทือนบาดแผลจึงไอโขลกๆ ไม่หยุด
พวกเฉินผิงอันออกจากอารามเต๋าแล้วย้อนกลับไปที่โรงเตี๊ยม
ในห้องของอารามเต๋า บุรุษที่พาพวกเฉินผิงอันไปส่งนอกห้องและนอกอารามเต๋าย้อนกลับมาแล้วขยับปากทำท่าจะพูด แต่ก็ไม่ได้พูด
จู๋เฟิ่งเซียนจึงยิ้มกล่าวว่า “ทำไม ยังอยากให้เฉินผิงอันส่งพวกเราออกไปจากเมืองหลวงงั้นรึ?”
บุรุษตอบอย่างตรงไปตรงมา “หากเขายินดีช่วย ย่อมถือเป็นเรื่องดี ในเมื่อเขายอมมาที่นี่ก็แสดงให้รู้ว่าสนิทสนมกับพรรคต้าเจ๋อของพวกเรา หากพวกเราลองโน้มน้าวเขาดู ไม่แน่ว่า…”
จู๋เฟิ่งเซียนหลุดหัวเราะพรืด พูดกลั้วหัวเราะเสียงเย็นตัดบทความคิดเพ้อฝันของลูกศิษย์ว่า “เจ้าโง่ คนเราโลภมากไม่รู้จักพอก็เหมือนงูคิดอยากกลืนกินช้าง ความหมายนอกเหนือจากประโยคนั้นของเฉินผิงอันที่บอกให้พวกเราออกจากเมืองอย่างระมัดระวัง เจ้าแกล้งทำเป็นฟังไม่ออกหรือไร? นั่นเป็นการแสดงท่าทีอย่างชัดเจนแล้ว เอายามามอบให้ก็เพราะเห็นแก่มิตรภาพน้อยนิดเมื่อครั้งพบกันครั้งแรกในยุทธภพ มาเยี่ยมถึงที่ เอายามามอบให้ก็ถือว่าแสดงน้ำใจไมตรีอย่างถึงที่สุดแล้ว หลักการเล็กๆ น้อยๆ แค่นี้ เจ้าก็ยังไม่เข้าใจรึ? อย่าได้เห็นคนอื่นที่มีคุณธรรมน้ำใจเป็นคนโง่เขลาเบาปัญญา”
มีหรือที่บุรุษจะไม่รู้เรื่องราวซับซ้อนวกวนเหล่านี้ เขาก้มหน้ากล่าวว่า “สถานการณ์ของพวกเราในตอนนี้อันตรายเกินไป”
จู๋เฟิ่งเซียนถอนหายใจหนึ่งที “โชคดีที่เจ้าอดทนข่มกลั้นได้ไหว ไม่ได้วาดงูเติมหาง ไม่อย่างนั้นคราวหน้าก็ต้องเปลี่ยนเป็นจื่อหยางที่ฝึกตนอยู่ในอารามจินกุ้ยแล้วเกิดปัญหา ถ้าอย่างนั้นต่อให้เฉินผิงอันไปเจอเข้าอีกครั้ง เจ้าว่าเขาจะยังช่วยหรือไม่ล่ะ?”
บุรุษเงียบงันไม่ตอบคำถาม
เหตุผลทุกอย่างเขาล้วนเข้าใจดี แต่ตอนนี้มีความเป็นไปได้ว่าจู๋เฟิ่งเซียนผู้เป็นอาจารย์และพรรคต้าเจ๋อจะไม่อาจอ้อมผ่านหลุมแห่งความเป็นความตายนี้ไปได้ ตั้งแต่อารามเต๋าไปถึงประตูใหญ่ของเมืองหลวง จากนั้นก็เป็นเส้นทางที่ทอดยาวไปสู่พรรคต้าเจ๋อ ไม่แน่ว่าระยะทางใดระยะทางหนึ่งอาจเป็นเส้นทางที่พาไปสู่น้ำพุเหลือง
จู๋เฟิ่งเซียนคลี่ยิ้มอย่างสง่างาม “เอาเถอะ ท่องอยู่ในยุทธภพ เป็นตายต้องรับผิดชอบเอง หรือเจ้ายอมได้แค่ยามที่คนอื่นมีฝีมืออ่อนด้อยจนต้องมาตายอยู่ภายใต้สองหมัดของข้าจู๋เฟิ่งเซียน แต่ไม่ยอมให้ข้าจู๋เฟิ่งเซียนตายอยู่ในยุทธภพ? หรือว่ายุทธภพแห่งนี้เป็นของข้าจู๋เฟิ่งเซียนคนเดียว เป็นเพียงบ่อน้ำในเรือนด้านหลังของพรรคต้าเจ๋อพวกเรา?”
บุรุษแย้มยิ้ม “ในอดีตเมื่อสามสิบสี่สิบปีก่อน พวกเราที่อยู่ในแคว้นชิงหลวนเป็นเช่นนี้จริง”
จู๋เฟิ่งเซียนหลับตาลง
นักพรตผู้เฒ่าคนนั้นเปิดปากเอ่ยขึ้นว่า “ยานี่ไม่มีปัญหา ระดับขั้นสูงมาก ราคาต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน ช่วยให้อาการบาดเจ็บของเจ้าฟื้นตัวได้ดี ไม่ใช่การปักบุปผาลงบนผ้าแพร แต่เป็นการส่งถ่านกลางหิมะอย่างแท้จริง”
บุรุษดีใจเป็นล้นพ้น “จริงหรือ?”
นักพรตเฒ่าปรายตามอง “ไม่เชื่อรึ?”
บุรุษยิ้มกว้าง “มิกล้า”
นักพรตเฒ่าผู้นี้ก็คือกุนซือผู้เฒ่าที่ช่วยวางแผนให้กับพรรคต้าเจ๋ออย่างสุขุมรอบคอบและระมัดระวังมานานหลายสิบปี และการที่จู๋จื่อหยางได้เดินไปบนเส้นทางการฝึกตนตั้งแต่เนิ่นๆ ก็ต้องยกความดีความชอบให้แก่สายตาที่เฉียบแหลมของนักพรตผู้เฒ่าท่านนี้
จู๋เฟิ่งเซียนพลันลืมตาขึ้น บอกให้ลูกศิษย์คนนั้นออกจากห้องไปก่อน พอประตูปิดลงแล้วก็เอ่ยเนิบช้าว่า “พูดมาเถอะ ช่วยข้ามาตั้งนานหลายปี แต่ครั้งนี้กลับผลักข้าลงหลุม เจ้าต้องการอะไรกันแน่ ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร ข้าจะไม่ตำหนิเจ้า หวังเพียงว่าเจ้าและคนที่อยู่เบื้องหลังจะให้การดูแลจื่อหยางให้มาก พยายามอย่าลากนางเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ให้นางได้เป็นผู้ฝึกตนบนภูเขาไปดีๆ”
นักพรตเฒ่าลุกขึ้นยืน เดินมานั่งบนเก้าอี้ที่เฉินผิงอันนั่งก่อนหน้านี้ ตอบไม่ตรงคำถามว่า “เหล่าจู๋ ข้ารู้สึกว่าเฉินผิงอันคนนั้น แม้จะอายุยังน้อย แต่กลับมีกลิ่นอายเหมือนคนเก่าคนแก่ในยุทธภพ”
นักพรตเฒ่ากล่าวอย่างปลงอนิจจัง “คนเก่าแก่ในยุทธภพอย่างพวกเรานี้ ดูเหมือนว่ายิ่งนานวันก็ยิ่งไม่ได้รับการยอมรับ คนหนุ่มสาวในปัจจุบันนี้ เพื่อเลื่อนตำแหน่งก็มักจะชอบออกหมัดสังหารปรมาจารย์เฒ่าให้ตายโดยไม่สนกฎเกณฑ์ใดๆ แล้วก็ไม่ยอมรับกฎเกณฑ์ทั้งหลายด้วย”
จู๋เฟิ่งเซียนหันหน้ามามอง ยิ้มถามว่า “เจ้าอายุเท่าไหร่กันแน่ ปีนั้นที่ได้รู้จักกับเจ้า เจ้าก็มีหน้าตาเป็นแบบนี้ เวลาผ่านไปเกือบหกสิบปีแล้ว เจ้าก็ยังไม่เปลี่ยนไปเลย”
นักพรตเฒ่าครุ่นคิด “ครึ่งชีวิตระเหเร่ร่อนอยู่ที่บ้านเกิด และอีกครึ่งชีวิตก็มาใช้เวลาอยู่ในแคว้นชิงหลวนของพวกเจ้าพอดี”
จู๋เฟิ่งเซียนเห็นว่าเพื่อนเก่าผู้นี้ไม่เต็มใจจะตอบก็ไม่ซักไซ้เอาความอีก เพราะนั่นไม่มีความหมาย
ลูกหลานชนชั้นสูงของเมืองหลวงและเหล่าปัญญาชนที่เดินทางลงใต้เกิดเหตุทะเลาะวิวาทกันในวัด เม่ยเชวี่ยสนมข้างกายเหอขุยลงมือสั่งสอน คืนนั้นก็มีคนจำนวนมากตายไปอย่างเฉียบพลัน ในใจของชาวบ้านที่อยู่เมืองหลวงเกิดความหวาดหวั่น มองเห็นคนคนเดียวกันเป็นศัตรู ปัญญาชนแซ่สกุลใหญ่ที่ย้ายลงใต้มายังแคว้นชิงหลวนเดือดดาลอย่างถึงที่สุด จุดชนวนความขัดแย้งระหว่างแคว้นชิงหลวนกับแคว้นชิ่งซาน เม่ยจูเอ่ยชื่อท้าทายจู๋เฟิ่งเซียนปรมาจารย์ใหญ่แห่งวิถีวรยุทธ์ จู๋เฟิ่งเซียนพ่ายแพ้ไปพร้อมอาการบาดเจ็บสาหัส ไม่มีใครมาโขกหัวขออภัยที่จุดพักม้าแม้แต่คนดียว เม่ยจูหยวนเย่จึงเอ่ยเย้ยหยันบัณฑิตของแคว้นชิงหลวนอย่างเปิดเผย เมืองหลวงโกลาหลวุ่นวาย เพียงชั่วพริบตาเรื่องนี้ก็กลบความยิ่งใหญ่ของงานโต้วาทีพุทธเต๋าลงอย่างสิ้นเชิง ชนชั้นสูงที่ย้ายลงใต้จำนวนมากร่วมมือกับตระกูลในท้องที่พร้อมใจกันกดดันถังหลีฮ่องเต้แคว้นชิงหลวน เหอขุยฮ่องเต้แคว้นชิ่งซานจึงพาสนมทั้งสี่เดินอาดๆ ออกไปจากเมืองหลวง เป็นเหตุให้คนในยุทธภพทุกคนของแคว้นชิงหลวนแค้นเคืองสุดขีด
เวลาสั้นๆ เพียงไม่กี่วัน เมฆทะมึนและลมมรสุมก็ก่อตัว
เหตุการณ์ต่างๆ เกิดขึ้นต่อเนื่องเป็นทอดๆ
ขณะที่พวกเฉินผิงอันพากันเดินทางออกจากเมืองหลวง
ทางฝั่งของสวนสิงโตที่ตั้งอยู่ชานเมืองก็มีรถม้าคันหนึ่งขับเคลื่อนมาบนทางสายเล็กท่ามกลางม่านรัตติกาล
ตัวตนที่แท้จริงของสารถีคนขับรถม้าก็คือผู้เฒ่าที่ผ่านการเปลี่ยนแปลงโฉมหน้าซึ่งเป็นผู้นำแห่งสี่ปรมาจารย์ใหญ่ เรือนกายของเขาสูงใหญ่มาก เพิ่งจะเดินทางออกจากแคว้นอวิ๋นเซียวเข้ามาในแคว้นชิงหลวนเงียบๆ ตบะวรยุทธ์ของทั้งร่างเท่ากับขอบเขตเดินทางไกลแล้ว เหนือชั้นกว่าเม่ยจูหยวนเย่แห่งแคว้นชิ่งซานที่เป็นขอบเขตเจ็ดและจู๋เฟิ่งเซียนแห่งพรรคต้าเจ๋ออยู่มาก
หลิ่วชิงเฟิงอ่านรายงานลับจากศาลาคลื่นมรกตฉบับหนึ่งจบก็กล่าวว่า “สามารถวางมือได้แล้ว”
คุณชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามยิ้มบางๆ กล่าวว่า “แค่นี้ก็ปล่อยมือแล้วหรือ? เดิมทีข้าคิดจะเบียดบังงานส่วนรวมมาใช้ส่วนตัว ไปพบกับใครบางคนสักหน่อย ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้กินเบ็ด”
หลิ่วชิงเฟิงพูดด้วยสีหน้าราบเรียบ “ปล่อยมือได้แล้ว”
คนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับหลิ่วชิงเฟิงในรถม้าก็คือหลี่เป่าเจินแห่งเขตการปกครองหลงเฉวียน เขาประสานสายตากับหลิ่วชิงเฟิงแล้วก็ยิ้มกล่าวว่า “เอาเถอะ ในเมื่อท่านหลิ่วบอกว่าไฟแรงพอแล้ว ถ้าอย่างนั้นข้าก็จะเรียนรู้จากท่านหลิ่วให้มากหน่อยตามที่ใต้เท้าราชครูบอก ถึงอย่างไรครั้งนี้…ก็เป็นแค่อาหารเรียกน้ำย่อยจานเล็กๆ ที่มอบให้ฮ่องเต้ถังหลีแคว้นชิงหลวนของพวกเจ้าหลังจากข้าขึ้นรับตำแหน่ง เขาจะได้ไม่เข้าใจผิดคิดว่าพึ่งพาต้นไม้ใหญ่อย่างสกุลเจียงอวิ๋นหลินแล้วก็สามารถนอนหลับได้อย่างสบายใจไร้กังวล ถึงอย่างไรฝนที่ถูกลมพัดสาดมาโดนในแนวเฉียงก็ทำให้คนหนาวเหน็บถึงขั้วกระดูกได้เช่นกัน”
หลิ่วชิงเฟิงไม่เอ่ยอะไรแม้แต่คำเดียว
พอขยับเข้าใกล้สวนสิงโต หลี่เป่าเจินก็พลันคลี่ยิ้ม “ข้าคงไม่เข้าไปในสวนแล้ว ข้าจะอยู่บนรถ รอให้ท่านหลิ่วมอบหมายงานให้รองเจ้ากรมผู้เฒ่าหลิ่วเรียบร้อยก่อน แล้วเราค่อยย้อนกลับไปที่ที่ว่าการอำเภอด้วยกัน”
หลิ่วชิงเฟิงลงจากม้า เดินเข้าไปในสวนสิงโตที่อยู่ท่ามกลางม่านราตรีเพียงลำพัง
หลี่เป่าเจินเดินออกมาจากห้องโดยสาร ไม่ได้ลงจากรถ แต่มานั่งอยู่ด้านหลังสารถี คนหนุ่มที่มาจากอดีตถ้ำสวรรค์หลีจูเช่นเดียวกับเฉินผิงอันผู้นี้ไม่มีอะไรให้ทำ จึงแกว่งเท้าสองข้างเล่น ยิ้มพูดว่า “พอนึกถึงว่าน้องสาวที่รักของข้าชอบเรียกเฉินผิงอันว่าอาจารย์อาน้อย ข้าก็โมโหยิ่งนัก จะทำอย่างไรดี ข้าที่เป็นพี่ชายไม่อาจตัดใจพูดหนักๆ ใส่เป่าผิงน้อยได้แม้แต่ครึ่งคำ ถ้าอย่างนั้นก็ได้แต่หันไปเล่นงานเจ้าเด็กบ้านนอกตรอกหนีผิงผู้นั้นแทน หากไม่เป็นเพราะเห็นแก่ที่เขาปกป้องเป่าผิงน้อยไปส่งสำนักศึกษา หยวนเย่เอย จู๋เฟิ่งเซียนอะไรเอย พวกเขาก็คงไม่ใช่แค่มาเข่นฆ่ากันเองแบบนี้แล้ว แต่มีอยู่ข้อหนึ่งที่ข้านับถือท่านราชครูที่สุด นั่นคือด้านการคาดการณ์จิตใจคน เรื่องอย่างการวางเม็ดหมากไว้ในเรือนของผู้อื่นนี้ อันที่จริงทุกคนต่างก็กำลังทำกันอยู่ ในเมืองหลวงต้าหลีของพวกเราปีนั้น และยังมีในตำหนักฉางชุน หรือแม้แต่ข้างกายซ่งจ่างจิ้ง และยังมีอีกมากมายหลายแห่ง อันที่จริงล้วนมีหมากที่ว่านี้อยู่ อีกทั้งยังมีไม่น้อยด้วย แม้แต่ฮ่องเต้ของพวกเราก็เหมือนกันไม่ใช่หรือ มียอดฝีมือของเมธีร้อยสำนักท่านนั้นมาคอยคาดเดาจิตใจ? แต่พอถึงช่วงใกล้จะจบกระดาน พวกเราลองมองแต่ละตำแหน่งบนกระดานหมากล้อมก็ดูเหมือนว่าทางฝั่งนี้เสียเปรียบเล็กน้อย ทางฝั่งนั้นได้กำไรก้อนใหญ่ สุดท้ายแล้วก็ยังคงเป็นใต้เท้าราชครูของพวกเราที่ได้ผลประโยชน์ไปมากกว่าใคร นี่แหละที่น่ากลัวอย่างมาก”
หลี่เป่าเจินพูดพึมพำกับตัวเองอยู่นาน ก่อนจะหันไปยิ้มถามสารถีผู้นั้นว่า “คดีของเจ้า ต่อให้แม้แต่ข้าก็ยังไม่อาจพลิกขึ้นมาได้ชั่วคราว แต่ช่วยเล่าให้ฟังหน่อยได้ไหมว่าทำไมถึงยินดีอุทิศตนเพื่อต้าหลีของพวกเรา?”
สารถีเฒ่าเอ่ยอย่างเฉยเมยว่า “หวังว่าบนเส้นทางอนาคตที่ยิ่งใหญ่ เจ้าจะไม่สะดุดล้ม หาไม่แล้วเมื่อถึงเวลานั้นข้าจะเป็นคนแรกที่สังหารเจ้า”
หลี่เป่าเจินไม่ถือสาเลยแม้แต่น้อย “นิสัยแย่ๆ ที่ไม่ว่ากับใครก็ล้วนพูดความในใจไปด้วยซะหมดของเจ้า ต้องแก้ไขแล้วจริงๆ จะดีจะชั่วก็ต้องอยู่ให้ถึงวันที่เจ้าคว้าโอกาสนั้นได้ รอให้ถึงวันที่เจ้าสามารถสังหารข้าก่อนแล้วค่อยพูดเรื่องพวกนี้จะดีกว่า”
สารถีเฒ่าหัวเราะหยัน “ได้สิ ถึงเวลานั้นข้าค่อยพูดซ้ำอีกรอบ”
เงียบงันกันไปครู่หนึ่ง
หลิ่วชิงเฟิงก็ยังไม่กลับมา
หลี่เป่าเจินถามชวนคุย “ยุทธภพสนุกไหม?”
สารถีตอบเสียงหนัก “ไม่สนุก คนตายได้ง่าย”
หลี่เป่าเจินร้องอ้อหนึ่งที “แบบนี้เองหรือ ถ้าอย่างนั้นข้าต้องระวังไว้หน่อยดีกว่า เพิ่งจะมาถึงได้ไม่นาน ควรจะทำความคุ้นเคยกับขนบธรรมเนียมประเพณีของแถบนี้เสียก่อน ข้าไม่ใช่คนใจกล้ามาตั้งแต่เด็กแล้ว แถมที่บ้านเกิดก็มียอดฝีมือมากมาย เดินผายลมอยู่บนถนนก็ยังกลัวว่าจะไปรบกวนเทพเซียนพสุธา ปรมาจารย์ใหญ่วิถีวรยุทธ์ที่เป็นเพื่อนบ้าน”
หลี่เป่าเจินใช้สองมือตีหัวเข่าเบาๆ “ต่างก็พูดกันว่าคนบ้านเดิมพบคนบ้านเดิม น้ำตาคลอเต็มสองตา ไม่รู้ว่าครั้งหน้าที่พบเจอกัน ข้ากับเจ้าเด็กบ้านนอกแซ่เฉินผู้นั้น ใครที่จะเป็นคนร้องไห้ เฮ้อ เด็กโง่จูลู่คนนั้น ตอนหาข้าเจอที่เมืองหลวงก็ร้องไห้น้ำตาร่วงเผลาะๆ ทำเอาข้าเจ็บปวดใจจะตายอยู่แล้ว เจ็บปวดใจจนเกือบจะตบนางให้ตายด้วยฝ่ามือเดียว เรื่องเล็กแค่นั้น เหตุใดถึงทำไม่สำเร็จนะ ทำให้ข้าถูกเหนียงเนียงพาลโมโหใส่ อนาคตในวงการขุนนางต้าหลีหลุดลอยไปต่อหน้าต่อตา ไม่อย่างนั้นไหนเลยจะต้องมาเยือนสถานที่โกโรโกโสแห่งนี้ มีแต่จะได้เดินขึ้นสู่ที่สูงไปทีละก้าว”
สารถีเฒ่ายิ้มกล่าวว่า “ลูกกระต่ายสารเลวอย่างเจ้า รอวันใดที่ตกต่ำอับจน จะต้องอนาถมากเป็นพิเศษ”
หลี่เป่าเจินถอนหายใจ “ดูสิ พูดความในใจออกมาอีกแล้ว เจ้าคนนี้ทำไมไม่เชื่อฟังคำเกลี้ยกล่อมของคนอื่นบ้างเลยนะ แบบนี้ไม่ดีเลย”
ม่านฟ้ามืดทะมึน
หลี่เป่าเจินมองไปทางสวนสิงโตแห่งนั้น ยิ้มกล่าวว่า “ท่านหลิ่วของพวกเราคนนี้น่าอนาถกว่าข้าเยอะเลย อย่างมากสุดข้าก็แค่มีความคิดชั่วร้ายอยู่เต็มท้อง คนที่กลัวข้ามีแต่จะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ แต่เขากลับมีแต่ความทุกข์ยากขมขื่นอยู่เต็มท้อง คนที่ด่าเขามีแต่จะมากมายไม่ขาดสาย”
……
ในจุดพักม้าเล็กๆ แห่งหนึ่งชานเมืองหลวงแคว้นชิงหลวน
บรรยากาศหนักอึ้งกดดันอย่างถึงที่สุด
ค่ำคืนนี้จุดพักม้าเล็กๆ มีมังกรซ่อนพยัคฆ์หมอบ
ในห้องแห่งหนึ่ง
ตาใหญ่มองตาเล็ก
เด็กหนุ่มชุดขาวชี้หน้าผู้เฒ่าชุดเขียว เต้นผางสบถด่า “เจ้าเฒ่าสารเลว ตกลงกันแล้วว่าพวกเรามาเดิมพันกันตามกฎ ห้ามเล่นนอกรอบ! ในช่วงเวลาเช่นนี้เจ้ากลับโยนหลี่เป่าเจินมาทิ้งไว้ที่แคว้นชิงหลวน ด้วยสันดานของเจ้าเด็กนี่ เขาจะไม่ใช้งานส่วนรวมมาแก้แค้นส่วนตัวหรอกหรือ? หน้าแก่ๆ ของเจ้ายังมียางอายอยู่อีกหรือไม่?!”
ผู้เฒ่าชุดเขียวพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “เจ้าลูกกระต่ายน้อย แอบส่งข่าวบอกเฉินผิงอัน ให้เขาไปดักขวางทางอยู่ที่สวนสิงโต นี่เรียกว่ามียางอายอย่างนั้นรึ?”
เด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาผู้มีใฝแดงกลางหว่างคิ้วยังด่าทอต่อไป “เจ้าแก่เจ้าแม่งเป็นคนทำลายกฎก่อน วางแผนเล่นงานเฉินผิงอันก็เท่ากับทำลายรากฐานมหามรรคาของข้า ยังจะไม่ยอมให้ข้าผู้อาวุโสเอาคืนเจ้าอีกรึ?”
คนสองคนที่อยู่ในห้อง
ก็คือชุยตงซาน
และซิ่วหู่ชุยฉาน
อันที่จริงก็คือคนคนเดียวเท่านั้น
ชุยฉานมีสีหน้าเฉยเมยอยู่ตลอดเวลา ยกมือขึ้นเช็ดน้ำลายที่เปื้อนเปรอะหน้า “ด่าตัวเองอยู่ได้ สนุกนักรึ?”
ชุยตงซานยิ้มเหี้ยม “สาแก่ใจนักล่ะ!”
ชุยฉานหัวเราะเสียงเย็น “เห็นสภาพน่าเวทนาของเจ้าในเวลานี้ ถึงได้รู้ว่าเหตุใดปีนั้นขอบเขตสูงสุดของพวกเราถึงได้หยุดอยู่ที่ขอบเขตสิบสองขั้นสูงสุด”
ชุยตงซานนั่งแปะลงไปบนเก้าอี้ “หากรู้แต่แรกว่าเจ้าเป็นเศษสวะไร้ประโยชน์เช่นนี้ ปีนั้นข้าผู้อาวุโสก็คงบีบคอตัวเองตายไปแล้ว”
ชุยฉานยิ้มบางๆ “ตอนนี้เจ้าอยากตายก็ยังทันนะ แต่จำไว้ว่าทิ้งคราบร่างนี้และวัตถุฟางชุ่นเอาไว้ด้วย”
ชุยตงซานกลอกตามองบน กางแขนสองข้างออก นอนฟุบตัวลงบนโต๊ะ เอาหน้าแนบกับผิวโต๊ะ พูดเสียงอู้อี้ “ฮ่องเต้ตายแล้วหรือ? ช่วงนี้เลยให้ซ่งจ่างจิ้งเป็นผู้สำเร็จราชการแทน?”
ชุยฉานพยักหน้ารับ
ชุยตงซานไม่เงยหน้าขึ้น “ถ้าอย่างนั้นใครจะมาเป็นฮ่องเต้องค์ใหม่? หรือว่าเป็นตัวเลือกเดิมสองคนนั้น มีสิทธิ์กันคนละครึ่ง?”
ชุยฉานแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน
ชุยตงซานเงยหน้าขึ้น เปลี่ยนจากท่าฟุบโต๊ะมานอนทิ้งตัวพิงผนักเก้าอี้ “น่าเบื่อซะจริง”
ชุยฉานกล่าว “ข้าว่าเจ้าดูจะมีความสุขในการเป็นลูกศิษย์ของคนอื่นอยู่มาก”
ชุยตงซานเหลือกตามองบนอยู่อย่างนี้ตลอดเวลา
หาความสุขในความทุกข์ไงล่ะ
ชุยฉานเองก็ฉงนสนเท่ห์อยู่ไม่น้อย ดูเหมือนว่าตอนที่ตนเป็นหนุ่มก็ไม่เคยเป็นแบบนี้นี่นา?
ชุยตงซานกลอกตากลับลงมา รู้สึกลังเลเล็กน้อย “ตาเฒ่าอยู่ในเรือนไม้ไผ่ภูเขาลั่วพั่ว เป็นอย่างไรบ้างแล้ว?”
ชุยฉานเงียบงันไปนานก่อนจะตอบว่า “ถูกลู่ไถตัดขาดเส้นทางการเดินสู่ขอบเขตสิบเอ็ดไปอย่างสิ้นเชิง ตอนนี้สภาพจิตใจนับว่าไม่เลว”
ชุยตงซานยกขาขึ้นนั่งขัดสมาธิบนเก้าอี้ ถามว่า “หากเฉินผิงอันสังหารหลี่เป่าเจิน เจ้าจะทำอย่างไร?”
ชุยฉานส่ายหน้า “เฉินผิงอันเคยรับปากหลี่ซีเซิ่งว่าจะปล่อยหลี่เป่าเจินไปหนึ่งครั้ง หลังจากนั้นจะเป็นหรือตายก็ต้องรับผิดชอบกันเอาเอง”
ชุยตงซานพลันเงยหน้าขึ้น จ้องเป๋งไปที่ชุยฉาน
ชุยฉานเอ่ยเสียงเรียบ “ใช่ ข้าวางแผนมาดีแล้ว ตอนนี้หลี่เป่าเจินยังอ่อนหัดเกินไป คิดจะเอามาใช้ทำงานสำคัญในอนาคต ยังต้องให้เขาเผชิญกับความยากลำบากเสียก่อน”
ชุยตงซานหัวเราะร่าพลางกระโดดลงมาจากเก้าอี้ เดินมานวดไหล่ให้ชุยฉาน ยิ้มตาหยีอย่างเบิกบาน “เหล่าชุย ไม่เสียแรงที่เป็นคนกันเอง คราวนี้ข้าเข้าใจเจ้าผิดไปแล้ว อย่าโกรธเลยนะ ระงับโทสะเถอะ”
ชุยฉานไม่สะทกสะท้าน “หากรู้แต่แรกว่าสุดท้ายจะมีเจ้าที่เป็นคนเช่นนี้ ปีนั้นพวกเราก็ควรจะบีบคอตัวเองตายไปจริงๆ”
ชุยตงซานตบศีรษะชุยฉานเบาๆ “พูดจาอัปมงคลอะไรอย่างนี้ เพ้ยๆๆ ต่อให้พวกเราสองคนจะเดินกันคนละทาง แต่ก็ต้องพยายามอยู่ต่อเพื่อสร้างหายนะไปอีกสักพันปี”
ชุยฉานกล่าว “หากยังเอาน้ำลายมารดหัวข้า ก็อย่าหวังว่าจะได้สร้างหายนะไปอีกพันปีเลย”
……
บนทางเดินเส้นเล็กพงต้นกกต้นอ้อของสวนสิงโตที่ทอดยาวเข้าสู่ถนนทางหลวง
รถม้าคันหนึ่งจอดลงช้าๆ สารถีผู้เฒ่าตั้งท่าประหนึ่งเผชิญกับศัตรูตัวฉกาจ หลี่เป่าเจินเลิกผ้าม่านขึ้น พอเห็นคนผู้นั้นก็ทำสีหน้าเหลือเชื่อ แบบนี้ก็ได้หรือ? คนบ้านเดิมมาเจอคนบ้านเดิมจริงๆ หรือนี่?
—–