ตอนที่ 164: ย้ายบ้านแล้ว โดย Ink Stone_Romance
“ซินห้าว เรื่องพวกนี้ฉันไม่ค่อยรู้เรื่องจริงๆ ต้องรบกวนคุณแล้ว ฉันไม่อยากอาศัยยาเส้นในไปป์บุหรี่ ไม่อย่างนั้นวันหนึ่งไปป์บุหรี่หมด ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว อีกอย่างไปป์บุหรี่ที่เก็บเอามาผสมกัน รสชาติไม่เหมือนกัน เลยทำเป็นได้แค่สินค้าชั้นล่าง ฉันอยากจะมียาเส้นของตัวเอง มีเทคนิคของตัวเอง มียี่ห้อของตัวเอง”
เฉินเยี่ยนไม่ปิดบังแผนการของตัวเอง เรื่องที่เธอไม่รู้ เธอก็ไม่ฝืนที่จะทำ มีคนคุ้นเคยคอยช่วย เรื่องจะได้จัดการได้อย่างรวดเร็ว นี่เป็นเรื่องดี
“ได้ ผมสนับสนุนคุณ ผมช่วยวิ่งเรื่องนี้ให้คุณ ส่วนเรื่องเทคนิคของยาเส้นว่าทำยังไงให้รสชาติดี เรื่องนี้ผมไม่รู้จริงๆ ผมรู้จักคนทำงานบุหรี่คนหนึ่ง ไม่งั้นผมหาโอกาสถามเขาดีไหม?”
ซินห้าวคิดช่วยเหลือเฉินเยี่ยน ที่พวกเขาก็มีโรงงานม้วนบุหรี่ อยู่ในเมือง บุหรี่ยี่ห้อฮวงจินเย่ แต่ธุรกิจโรงงานถือว่าธรรมดา ไม่ได้ดี และก็ไม่ได้แย่ ไม่ได้ดังเหมือนพวกยี่ห้อหงตาชานหรืออาซือหม่า
“ไม่เป็นไร เรื่องยาเส้นฉันมีวิธีจัดการอยู่ คุณช่วยฉันถามเรื่องยี่ห้อและขั้นตอนการทำก็พอแล้วค่ะ”
เฉินเยี่ยนไม่คิดว่าไหว้วานให้ซินห้าวช่วยเป็นเรื่องไม่ถูกต้อง เธอไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้ในยุคนี้เท่าไรนัก ซินห้าวทำได้ก็ให้เขาทำ ในทางกลับกันถ้าซินห้าวมีเรื่องที่ต้องการความช่วยเหลือจากเธอ เธอก็จะทำอย่างเต็มที่
ทั้งสองคนตกลงเรื่องนี้แล้ว สายตาซินห้าวแสดงออกมาว่าไม่อยากจากไป แต่เขาก็รู้ว่าเขาควรจะไปได้แล้ว พ่อแม่เธอยังรออยู่ที่โถงบ้าน ถ้าเขาอยู่กับเฉินเยี่ยนนานเกินไป ไม่แน่พ่อแม่เฉินเยี่ยนอาจจะคิดอะไรอีก
“ระวังเฉินเวย เธอไม่ใช่คนดีอะไร อวี๋เหวยหมินนั่นคุณไม่ต้องเป็นห่วง ถ้าเขากล้าทำอะไร ผมไม่ปล่อยเขาไว้แน่”
ซินห้าวบอกเฉินเยี่ยน
เฉินเยี่ยนพยักหน้า เธอไม่ต้องบอกซินห้าว ซินห้าวก็รู้ว่าเฉินเวยไม่ใช่คนดี ก็ดีแล้ว เธอจะได้ไม่ต้องกังวล
จนซินห้าวและเฉินเยี่ยนออกมาจากห้องครัว อาศัยแสงจันทร์เห็นว่ามีหลายคนยืนอยู่ในลานบ้าน คิดว่าน่าจะรอในโถงบ้านไม่ไหวแล้ว แต่ไม่มีใครเข้าไปในครัวรบกวนซินห้าวและเฉินเยี่ยน เพราะมีเฉินหู่และหวางจวนกันไว้อยู่
เพราะเป็นตอนกลางคืน เฉินเยี่ยนมองเห็นสีหน้าของแต่ละคนไม่ชัดเจน แต่ก็พอคิดออก
“คุยกันเสร็จแล้ว? จะไปนั่งในบ้านอีกหน่อยไหม หิวหรือเปล่า ฉันให้เยี่ยนจื่อทำไข่ใบชาให้”
หวางนิวเรียก ที่จริงเธออยากให้ซินห้าวและหูเฟยกลับไป แต่เธอไม่สามารถเอ่ยปากไล่คนไปได้
“ไม่เป็นไรครับ คุณลุง คุณป้า เยื่อนจื่อ หู่จื่อ ผมกลับก่อนนะครับ”
ซินห้าวบอกลา
เขาจะไปแล้ว หูเฟยก็ไม่อยู่ต่อแล้วเหมือนกัน หูเฟยก็บอกลา เขาคิดจะกลับพร้อมซินห้าว
“อ้า ซินห้าวไม่ได้ขี่จักรยานหรือ พอดีผมจะกลับไปในอำเภอ ทางผ่านไหม? ไม่อย่างนั้นผมส่งคุณกลับ?”
เห็นซินห้าวเดินมา หูเฟยก็รู้สึกเหนือกว่าขึ้นมาอีก ซินห้าวหน้าตาหล่อแล้วยังไง ตัวเองเป็นคนงาน แล้วยังมีจักรยานด้วย ซินห้าวจะมาเทียบได้ยังไง สายตาสองพี่น้องบ้านเฉินอยู่ที่ซินห้าว ไม่ช้าเดี๋ยวพวกเธอจะต้องเสียใจ
“ได้สิ”
ซินห้าวไม่รู้ว่าทำไมถึงตอบตกลง
“งั้นไปกันเถอะ คุณป้า คุณลุง เยี่ยนจื่อ เสี่ยวเวย พวกคุณไม่ต้องส่งแล้วครับ ผมกลับกับซินห้าวมีเพื่อนกลับด้วยพอดี งั้นพวกเราไปก่อนนะครับ”
หูเฟยไม่ให้คนบ้านเฉินไปส่ง เขารู้จักทาง อีกอยากระหว่างทางกลับเขาอยากจะสั่งสอนซินห้าวเสียหน่อย
ครอบครัวเฉินมาส่งทั้งสองคนที่หน้าประตูใหญ่ หูเฟยขี่จักรยานที่มีซินห้าวซ้อนไปแล้ว ส่วนระหว่างทางใครจะสั่งสอนคน คนบ้านเฉินไม่รู้ แต่หลังจากนั้นหูเฟยก็ไม่เคยมาที่บ้านเฉินอีกเลย
คนกลับไปแล้ว หวางนิวถึงค่อยตบหน้าแข้งพูดขึ้นมา “โอ้ย ดูสมองฉันสิ ฉันลืมถามพ่อหนุ่มซินห้าวไปเลย ว่าเมื่อไรบ้านเขาจะส่งคนมาสู่ขอล่ะ? พวกเราจะได้เตรียมตัว”
หวางนิวใจร้อน รีบอยากจะตกลงเรื่องนี้ทันที
เฉินจงกลับมองไปที่ลูกสาว
“แม่ เกรงว่าน่าจะต้องเป็นปีหน้า ช่วงนี้ซินห้าวยุ่งมาก พวกเราก็ต้องย้ายบ้าน หนูก็ต้องทำงาน ไม่มีเวลา ไม่รีบ ปีหน้าค่อยว่ากัน”
เฉินเยี่ยนไม่ได้ปิดบัง
“ได้ที่ไหนเล่า ผู้ชายดีๆ อย่างซินห้าวถ้าไม่รีบตกลงกัน ที่บ้านเขาหาผู้หญิงคนอื่นมาให้จะทำยังไง? ลูกนะ ไม่ดูเลยว่าตัวเองอายุโตเท่าไรแล้ว จะไม่รีบได้ยังไง? ครั้งหน้าเจอซินห้าวจะต้องคุยเรื่องนี้ พ่อเขา ไม่อย่างนั้นลูกไปหาพ่อซินห้าวคุยเรื่องนี้ไหม?”
หวางนิวคิดว่าไม่เหมาะสม เรื่องนี้ยังไงพ่อแม่ก็ต้องรู้ ไม่สามารถให้พวกเขาสองคนหนุ่มสาวคุยกันก็จบ ซินห้าวไม่ต้องกลัว เขาหน้าตาดี ที่บ้านก็ฐานะดี จะหาผู้หญิงแบบไหนก็ได้ไม่ต้องกลัว แต่ลูกสาวคนโตไม่ได้ อายุถึงวัยแล้ว ชื่อเสียงก็เป็นแบบนั้นอีก ถ้าถูกบ้านซินรังเกียจจะทำยังไง? เธอต้องการการยืนยัน
“พอได้แล้ว เข้าบ้านเถอะ ยุ่งมาทั้งวันเหนื่อยแล้วด้วย ไปพักผ่อนกัน”
เฉินจงไม่ได้ตอบรับคำพูดของหวางนิว เขามีความคิดของเขา แต่เขาไม่สามารถบอกหวางนิวต่อหน้าคนอื่นได้ เดี๋ยวค่อยคุยเรื่องนี้กันตามลำพังสองคน
สามีพูดแบบนี้แล้ว หวางนิวก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เข้าไปในบ้านด้วยกัน
“พี่ใหญ่ ผมคิดว่าพี่ซินมาเป็นพี่เขยนี่ดีที่สุดเลย”
เฉินหู่กระซิบบอกเฉินเยี่ยน จากนั้นก็วิ่งเข้าไปในบ้าน เฉินเยี่ยนหัวเราะ เธอไม่รู้ว่าสีหน้าเวลานี้อ่อนโยนมากแค่ไหน นี่คงเป็นความรักมั้ง แค่คิดถึงคนนั้น ในใจก็รู้สึกหวานชื่นขึ้นมา
หวางจวนนอนอยู่บนเตียงรู้สึกนอนไม่ค่อยหลับ เห็นเฉินเยี่ยนกับซินห้าวแล้วเธอรู้สึกอิจฉา เธอรู้ว่าเฉินเยี่ยนต้องชอบซินห้าวด้วยใจจริง เธอเลยถึงกล้าทำแบบนั้น ส่วนในสายตาซินห้าวก็มีแค่เฉินเยี่ยนเท่านั้น พวกเขาเหมาะสมกันจริงๆ
แล้วตัวเองล่ะ? ตัวเองยังจะมีคนต้องการไหม? ถึงแม้ว่าตอนนั้นเธอตัดสินใจแล้วว่าชีวิตนี้จะไม่แต่งงานแล้ว แต่พอเห็นเฉินเยี่ยนและซินห้าวเธอก็นึกอิจฉาในใจ ถ้ามีคนมาชอบเธอแบบนี้ก็ดีสิ
ในหัวหวางจวนค่อยๆ มีร่างคนหนึ่งปรากฏตัว แล้วโดนเธอกดทับลงไป เธอไม่รู้ว่าฝ่ายตรงข้ามจะรังเกียจเธอไหม เธอรู้สึกเศร้า แล้วหวางจวนก็หลับไป
คืนนี้เฉินเยี่ยนนอนหลับฝันหวาน วันต่อมาเธอตื่นแต่เช้าตรู่ ตอนที่กินข้าวเช้าเธอเห็นเฉินเวย ใต้ตาเฉินเวยค่อนข้างคล้ำ แสดงให้เห็นว่าเมื่อคืนเธอนอนหลับไม่ดี ส่วนจะเป็นเพราะเจ็บแขนหรือคิดถึงเรื่องอื่น ก็ไม่เกี่ยวข้องกับเธอ
เฉินเยี่ยนกินอาหารเช้าอย่างมีความสุข จากนั้นไปเก็บของกับเฉินจงและหวางนิว วันนี้จะได้ย้ายออกมาอย่างสมบูรณ์ ตอนกลางคืนเธอจะได้นอนที่บ้านใหม่ฝั่งนั้นได้แล้ว ไม่ต้องเห็นหน้าเฉินเวยอีก สบายใจ!
เฉินเวยนั่งบนม้านั่งมองคนบ้านเฉินที่กำลังยุ่งกันอยู่ แขนเธอยังเจ็บอยู่ เธอขยับไม่ได้ เวลานี้เธอรู้สึกว่าเธอคือคนนอก ความสุขของครอบครัวเฉินเธอไม่สามารถแบ่งปันได้เลยแม้แต่น้อย กลับมีแต่นำภัยพิบัติมาให้เธอ ไม่มีใครรักเธอ เธอโกรธแค้น เฉินเยี่ยนเธออย่าได้ใจไป เธอจะต้องแก้แค้นแน่นอน
ยุ่งกันมาจนถึงบ่าย กว่าจะย้ายของทั้งหมดเสร็จเรียบร้อย เฉินเยี่ยนนอนหงายอยู่บนเตียง เตียงนี้เป็นเตียงไม้ ไม่ใหญ่มาก เทียบกับเตียงคู่ในยุคหลังแล้วเล็กกว่ามาก นอนแล้วก็ยังแข็ง แต่เฉินเยี่ยนรู้สึกสบายมาก เพราะนี่คือเตียงของเธอ
มองดูในบ้าน สีขาวหม่นของกำแพงถึงแม้จะไม่ขาวเท่าของยุคหลัง แล้วยังสีตกด้วย แต่เทียบกับบ้านหลังเก่าที่สีผสมกันแล้วมองดูแล้วทำให้รู้สึกสบาย ห้องเธอก็ไม่ถือว่าใหญ่มาก แต่ก็ไม่เล็ก นอกจากเตียงแล้ว ยังมีตู้เสื้อผ้า เธอให้พ่อเธอเรียกคนมาทำให้ แล้วยังทาสีน้ำมันสีแดง มีตู้เสื้อผ้าใส่เสื้อผ้าได้สะดวก ไม่ต้องใช้กล่องแล้วเธอรู้สึกลำบาก
นอกจากนี้ยังมีโต๊ะหนึ่งตัว ด้านบนมีของเธอวางอยู่ นอกจากนั้นก็ไม่มีอะไรแล้ว
————–