ยังไงซะนี่ก็คือโลกวิญญาณ และอาจารย์ของเมิ่งอีเหลียงกับเจียงอวิ๋นหลงก็เป็นคนสำคัญที่นี่ ถ้าพวกเขาหนีไปหลังจากที่กำลังเสริมของวิญญาณมนุษย์มาถึง มันจะสายเกินไป
พวกเฉียวฉู่เข้าใจถึงความร้ายแรงของสถานการณ์และไม่กล้าสร้างปัญหามากเกินไป พวกเขาสื่อจิตกับภูติประจำตัวของตน
หลังจากทุบตีเหล่าวิญญาณมนุษย์จนลุกไม่ขึ้นแล้ว พวกเจ้าลิงใหญ่ก็หยุดทันที งูกระดูกสองหัวเอาหางพันรอบจงจง ขณะที่หมีหยินหยางและลิงใหญ่แบกวิญญาณสัตว์อสูรที่บาดเจ็บกันคนละสองตัว และพากันหนีออกไปจากที่นั่น
เจียงอวิ๋นหลงเห็นว่าหมีวิญญาณที่เกือบจะอยู่ในกำมือของเขากำลังจะหนี หัวใจเขาก็ร้อนรน แต่เขาไม่สามารถหนีพ้นจากน่าหลานเยว่ได้ ได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความเกลียดชัง..ไอลีนโนเวล
น่าหลานเยว่เห็นจงจงถูกพาตัวไปยังที่ปลอดภัย เขาก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก และเพื่อถ่วงเวลาให้จงจงได้หนี เขาจึงสู้กับเจียงอวิ๋นหลงต่ออย่างไม่ลดละ
เหล่าวิญญาณสัตว์อสูรบนถนนที่จำใจต้องดูอยู่เฉยๆก็อดร้องเชียร์ออกมาไม่ได้เมื่อเห็นภาพนั้น พวกมันไม่ได้มีพลังที่แข็งแกร่งและไม่สามารถยืนหยัดเพื่อเผ่าพันธุ์ตนเองได้ เมื่อพวกมันเห็นจงจงถูกช่วยออกไปได้ พวกมันก็ดีใจยิ่งกว่าใคร
“ไล่ตามไอ้หมีนั่นไปสิ!” เจียงอวิ๋นหลงตะโกนอย่างหงุดหงิด
เมิ่งอีเหลียงอดทนต่อความเจ็บปวดและลุกขึ้นยืน นำกลุ่มคนที่บาดเจ็บหนักไล่ตามไป แต่เหล่าวิญญาณสัตว์อสูรที่รายล้อมอยู่ด้านข้างไม่ยอมให้วิญญาณมนุษย์ทำอย่างที่ต้องการได้ พวกมันยืนขวางทางเมิ่งอีเหลียงเอาไว้
“หลีกทางให้ข้า!” เมิ่งอีเหลียงตะโกนใส่วิญญาณสัตว์อสูร
แต่ไม่มีวิญญาณสัตว์อสูรตัวไหนก้าวถอยไปเลยแม้แต่ตัวเดียว พวกมันยังคงยืนขวางหน้าเมิ่งอีเหลียงและคนของเขา
เมื่อเห็นกับตาว่าร่างของงูกระดูกสองหัวเริ่มห่างออกไปเรื่อยๆ และค่อยๆหายไปจากถนนที่พลุกพล่าน เมิ่งอีเหลียงก็ร้อนใจมาก แต่ไม่สามารถผลักพวกวิญญาณสัตว์อสูรที่อยู่ข้างหน้าให้ออกไปได้
เมื่อเจียงอวิ๋นหลงเห็นหมีวิญญาณหนีไปได้ก็โกรธจนแทบคลั่ง เขาหรี่ตามองน่าหลานเยว่และพูดด้วยความโกรธว่า “น่าหลานเยว่! เจ้าทำดีนักนะ! ในเมื่อชอบแส่นัก งั้นข้าก็จะไม่ปรานีเจ้าแล้ว!”
พูดจบ การโจมตีของเจียงอวิ๋นหลงก็เร็วขึ้นอย่างมาก เขาระบายความโกรธแค้นที่เสียหมีวิญญาณไปลงที่น่าหลานเยว่
จวินอู๋เสียเห็นงูกระดูกสองหัวไปพ้นจากตรงนี้แล้ว นางก็รู้สึกคลายใจขึ้นเล็กน้อย
“ท่าทางเจ้าเจียงอวิ๋นหลงนั่นไม่คิดจะปล่อยน่าหลานเยว่ไปแล้ว เราจะทำยังไงดี? เห็นๆเลยว่าน่าหลานเยว่สลัดเขาไม่หลุด ไม่ง่ายแน่ที่จะหนีเขาให้พ้น” เฉียวฉู่กำหมัดแน่น แม้ว่าจงจงจะหนีไปได้ แต่เพื่อให้พวกจงจงหนีไป น่าหลานเยว่จึงต้องสู้ติดพันอยู่กับเจียงอวิ๋นหลง อีกไม่นานกำลังเสริมของเจียงอวิ๋นหลงก็จะมาถึง ถ้าน่าหลานเยว่ถูกจับ เกรงว่าเขาจะโดนลงโทษแน่
จวินอู๋เสียยกมือขึ้นและถอดหน้ากากภูติไม้ออกจากหู หน้ากากภูติไม้ยอมรับเจ้านายของมันแล้ว หลังจากจวินอู๋เสียได้ร่างกายมา นางก็สามารถใช้มันได้
“พวกเจ้าไปก่อน” จวินอู๋เสียพูดกับพวกเฉียวฉู่
พวกเฉียวฉู่ไม่กล้าถามและรีบวิ่งไปทางที่งูกระดูกสองหัวหนีไปทันที
จวินอู๋เสียมองน่าหลานเยว่ที่ต่อสู้ติดพันอยู่กับเจียงอวิ๋นหลง แล้วโยนหน้ากากภูติไม้ขึ้นไปในอากาศอย่างเงียบๆ
ภายใต้ท้องฟ้าที่มืดสลัว ไม่มีใครสังเกตเห็นจุดสีขาวเล็กๆนั่นเลย
ขณะที่เจียงอวิ๋นหลงและน่าหลานเยว่กำลังต่อสู้กัน ก็เกิดเรื่องแปลกๆขึ้นภายใต้ท้องฟ้ามืดสลัวนั้น เสียงแปลกๆดังขึ้นเหนือหัวของวิญญาณทุกดวงที่อยู่ที่นั่น!
เมิ่งอีเหลียงเงยหน้าขึ้น เขาเห็นบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่บนท้องฟ้า แต่มันมืดเกินกว่าจะมองเห็นได้อย่างชัดเจน
ทันใดนั้น เถาวัลย์ก็พุ่งลงมาจากฟากฟ้า มันฟาดใส่เมิ่งอีเหลียงจนล้มลงกับพื้น!
หลังจากนั้น เถาวัลย์นับไม่ถ้วนก็พุ่งลงมาราวกับห่าฝนที่ตกกระทบพื้นอย่างรุนแรง!