บทที่ 525 หลังจบสงคราม (1)
กลิ่นที่คุ้นเคยพัดผ่านอากาศ พลังแห่งเวทมนต์นี้เป็นหนึ่งในสิ่งที่บอสไม่สามารถลืมได้
บอสวิ่งไปตามทิศทางของกลิ่นเธอรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้แต่เธอก็วิ่งไปแล้ว กลิ่นแรงขึ้นขณะที่เธอเข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆและหัวใจของเธอก็เริ่มเต้นแรง
หลังจากทำงานอย่างบ้าคลั่งมาระยะหนึ่งเธอก็หยุดที่จุดหนึ่ง เจนวิ่งมาหยุดข้างๆเธอ ผู้หญิง 2 คนมองไปข้างหน้าอย่างงุนงง
ชายยืนอยู่บนห้องบัลลังก์ที่พังทลาย เขานั่งเงียบๆอยู่บนซากปรักหักพังดูเหมือนเขาจะรอใครซักคนมาถึง
“… !”
ดวงตาของบอสเบิกกว้างเมื่อเธอมองไปที่ชายคนนั้น แม้ว่าเขาจะหันหลังให้เธอ แต่แผ่นหลังของเขาดูคุ้นเคยเป็นอย่างดี เธอแทบไม่เชื่อในสิ่งที่เธอเห็นเธอมองไปที่เจน ความจริงที่ว่าเจนยืนอยู่ข้างๆเธอนั่นหมายความว่าชายข้างหน้าไม่ใช่เจนปลอมตัว
แต่ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นภาพมายาเธอถามตัวเองว่าเธอฝันหรือเปล่า ผู้ชายคนนั้นน่าจะตายไปแล้ว หรือว่าเป็นแค่คนที่ดูเหมือนเขางั้นเหรอ?
เฟี้ยววววว
ลมกระโชกแรงพัดผมของชายผู้นั้นขึ้น ใบหน้าของเขาถูกเปิดเผยอย่างสมบูรณ์และบอสก็พูดไม่ออก
“… อ่า.”
เธอส่งเสียงร้องออกมาโดยไม่รู้ตัว ชายที่นั่งอยู่บนซากปรักหักพัง……
เขาเงยหน้าขึ้นแล้วค่อยๆหมุนไปรอบๆบอสตรวจสอบรูปร่างหน้าตาของเขาอย่างระมัดระวัง เมื่อเส้นผมของชายลอยขึ้นไปในอากาศใบหน้าของเขาก็ปรากฏออกมาเต็มๆ
อดีตหัวหน้าของ Chameleon Troupe มันเป็นใบหน้าของยี่ยองจุนชายที่เหมือนเป็นพ่อของเธอ
*************************************************************************
ร่างกายของฉันจมลงสู่มหาสมุทรที่ลึกล้ำ ฉันไม่สามารถลืมตาขึ้นมาได้แม้แต่หายใจก็ไม่ได้ แต่ฉันชินกับความเจ็บปวดแบบนี้แล้วตราบใดที่ฉันอดทนฉันรู้ว่าภาพลวงตานี้จะหายไปในไม่ช้า
“…แชนายอน”
เสียงไหลผ่านผิวน้ำ เสียงก้องกังวานกลายเป็นปีศาจและกลืนกินฉันเข้าไป ปีศาจกลายเป็นแม่ของฉันและจากนั้นพี่ชายของฉันก็เข้ามาจิตใจของฉันเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและความเศร้าโศก
“…แชนายอน!”
เสียงดังขึ้นจนทำให้หัวใจของสั่นไหว ฉันหายใจไม่ออกมันเหมือนมีคนมาบีบคอ หัวใจของฉันสั่นเทา
ทำไมฉันต้องเป็นคนเดียวเท่านั้นที่จะรู้สึกเจ็บปวดเช่นนี้? ทำไมฉันต้องเสียคนที่ฉันรักไปเสมอ
ไม่!
ความเจ็บปวดที่ลุกโชติช่วงก็เกิดขึ้นในจิตใจของ แชนายอน
“…เฮือก!”
ดวงตาของเธอเปิดออก เธอไอออกมา ใบหน้าของชินจงฮักและยุนซึงอาอยู่ตรงหน้าเธอ
“อุว้ายยยย!”
“เฮ้ยยย!” “กรี้ดดดดดดด! ‘
แชนายอน กรีดร้องด้วยความตกใจทำให้ ชินจงฮัก และ ยุนซึงอา ส่งเสียงร้องออกมา แชนายอน ผลักทั้ง 2 ออกไปแล้วลุกขึ้นมา
“แฮกๆ….”
เธอกำหน้าอกและหายใจเข้าลึกๆ หลายครั้ง
“แฮกๆ…แฮกๆ”
อาจเป็นเพราะพลังเวทมนต์ของออร์เดนทำให้อาการฝันร้ายของเธอแย่ลงกว่าเดิม
“เธอโอเคไหม?” ยุนซึงอาเข้าหาเธอแล้วลูบหลังของเธอ
แชนายอน พยักหน้าเธอแล้วถามว่า “…ฉันไม่เป็นไร สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง”
“ส่วนใหญ่เรียบร้อยแล้ว” ชินจงฮักตอบ เขามองไปรอบๆพร้อมหอกผู้พิชิต ที่วางอยู่บนไหล่ของเขา “พลังเวทมนต์ของ ออร์เดน หายไปอย่าง
ไร้ร่องรอยและฮีโร่ระดับปรมจารย์ก็จัดการมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์ด้วยความช่วยเหลือจากเรือรบ Genkelope”
“…ทุกอย่างจบลงแล้วสินะ”
“ไม่” ยุนซึงอาห์ตอบ “ยังมีหมู่บ้านมอนสเตอร์หลายแห่งในแอฟริกาและผู้คนที่ถูกล้างสมองมากมาย พวกเราเพิ่งเริ่มต้น”
“อ่า…” แชนายอน เกาหลังคอของเธอแล้วมองไปรอบๆวังของ ออร์เดน พังทลายลงอย่างสมบูรณ์เผยให้เห็นป่าอันกว้างใหญ่ของแอฟริกา ฮีโร่กำลังนั่งหรือนอนอยู่บนพื้นดินในขณะที่ตัวแทนจากเรือรบ Genkelope เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วเพื่อช่วยและรักษาฮีโร่ที่บาดเจ็บ
“…อ่า ตาแก่ เฮย์เนค อยู่ไหน”
ทันใดนั้นเธอก็จำเฮย์เนคได้ซึ่งเป็นหัวใจของการระเบิดพลังเวทมนต์
“… .”
ใบหน้าของยุนซึงอากลายเป็นน่ากลัว จิตใจของ แชนายอน จมดิ้งลงไปทันที
“อะ-อะไร? เกิดอะไรขึ้น?”
“ก็….”
ยุนซึงอาชี้ไปทางขวาโดยไม่ได้อธิบายอะไร ตรงกลางของถิ่นทุรกันดารที่นิ้วของเธอชี้ไปมีคนที่แข็งเหมือนรูปปั้นยืนอยู่จิตใจของ แชนายอน
ดิ่งลงไปทันที เกราะสีเงินของชายคนนั้นส่องสว่างอย่างสวยงาม
มันเป็นจุดจบของ 9 ดาราที่ร่างกายเปลี่ยนเป็นเหล็กกล้าอย่างสมบูรณ์ …
“… !”
เธอไม่มีเวลาคิด เธอรีบวิ่งไปหา เฮย์เนค แต่เธอยืนอยู่ตรงนั้นจ้องมองหมวกกันน็อกสีเงินของเขาอย่างตะลึงงัน
“อะไรกัน…”
เธอแตะหมวกกันน็อกและพึมพำอย่างเงียบๆเสียงของเธอสั่นเทาด้วยความโศกเศร้า
“นี่มันเป็นเรื่องโกหก…ใช่มั้ย ตาแก่”
แชนายอน สำลักน้ำตาต่อหน้าความจริง ความจริงที่ยากที่จะเชื่อ
วันที่เธอใช้ชีวิตบนภูเขาหิมาลัยที่เยือกเย็นสลับกับดาบของเขาแวววับต่อหน้าต่อตาเธอ…ยังไม่นานเลย
“ฉันบอกเธอแล้วใช่มั้ย ว่าอย่าเรียกฉันว่าตาแก่!”
“อา พระเจ้า!”
หมวกกันน็อกขยับพร้อมกับเสียงตะโกนของ เฮย์เนค แชนายอน สะดุ้งตกใจ
“อุฮ่าฮ่าฮ่า สนุกดีจริงๆ”
“บ้าจริง หัวใจของฉันเกือยวาย…ตาแก่คุณ…!”
“อะไรฉันแก่ที่ไหน? ตาแก่ของเธอเพิ่งจากไปหลังจากรักษาเธอแล้ว”
ดวงตาของ แชนายอน เบิกกว้างในสิ่งที่ เฮย์เนค เพิ่งพูด
“จริงเหรอ? ปู่ทำแบบนั้นเหรอ?”
“อ๋อ ก็เมื่อ 30 นาทีที่แล้ว แต่อย่าไม่ว่าอะไรเขาเลย จูชึล เป็นคนที่ยุ่งมากๆ”
“…ปู่เป็นแบบนั้นเสมอ”
แชนายอน พยักหน้าโดยไม่ได้ว่าอะไร
“แล้วคุณล่ะตาแก่? คุณรู้สึกโอเคไหม”
“ฉันไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้ฉันดูสบายดี” เฮย์เนคตอบ
ในขณะนั้นคิมซูโฮก็ปรากฏตัวขึ้นจากระยะไกล ตัวแทน Genkelope กำลังช่วยเขาเดินในขณะที่เขาเหนื่อยและหมดแรงอย่างเห็นได้ชัด
“โอ้มาถึงแล้วเหรอ ดาบศักดิ์สิทธิ์”
“ คิมซูโฮ ~!”
พรรคพวกของ แชนายอน รวมถึง เฮย์เนค และ ยุนซึงอา วิ่งไปหาเขา เมื่อเห็นว่าเพื่อนๆของเขาปลอดภัย คิมซูโฮ ก็ยิ้มออกมา
“ดีใจที่ได้เจอทุกคนอีกครั้งนะ”
“อ๊ะ แต่เดี๋ยวก่อน-”
“ออร์เดนตายหรือยัง?” เฮย์เนคตัดบนแชนายอนแล้วถาม ใบหน้าของเขานั้นจริงจังกว่าที่แชนายอนเคยเห็นมาก่อน
“…ครับ ออร์เดน ตายแล้ว” คิมซูโฮ พยักหน้า เขาได้เห็นความตายของ ออร์เดนต่อหน้า ออร์เดนหลับตาลงอย่างสงบและกลายเป็นฝุ่นไป
เฮย์เนค ถามอีกครั้ง “เธอยืนยันศพของเขาแล้วสินะ”
“ใช่แล้ว” คิมซูโฮ พยักหน้า “มันกระจายไปเป็นฝุ่นเลย”
“…ฝุ่น? มันเปลี่ยนเป็นฝุ่นไปเลยงั้นเหรอ”
คิมซูโฮยิ้มโดยไม่ตอบเขา คุรุคุรุ แบกศพของ ออร์เดน จากไปผู้รับใช้ของกษัตริย์จะดูแลมันให้ดีที่สุดคงไม่มีใครพบเห็นมันอีกแล้ว
“ใช่มันกลายเป็นฝุ่นไปแล้ว”
“อืม … .”
ดวงตาเหล็กไหลของ เฮย์เนค สามารถมองเห็นความจริงจากการโกหก อย่างไรก็ตามเขาได้แต่รอยยิ้มอย่างอ่อนโยนและแตะไหล่ของคิมซูโฮ
“ทำได้ดีอย่างที่คาดหวังสำหรับ ผู้สมัครเป็น 9 ดาวรุ่นต่อไป”
“…คุณประเมินค่าผมสูงเกินไป”
“หา! ผู้สมัครเป็น 9 ดารา?”
คำอุทานปนอิจฉาของชินจงฮักทำให้ทุกคนหัวเราะออกมา
ดิ้งๆ— ดิ้งๆ—!
“อ๊ะ ชิ”
ตอนนั้นสัญญาณเตือนภัยฉุกเฉินก็ดังขึ้นจากSmart Watchของฮีโร่
ฮีโร่ทุกคนมองไปดูที่ข้อมือ
แจ้งเตือนภัยพิบัติ เมื่อ 15:13 น. กลุ่มมอนสเตอร์และมอนสเตอร์ขนาดใหญ่บุกอังกฤษ
“…พึ่งถึงประเทศอังกฤษงั้นเหรอ?”
แชนายอน ขมวดคิ้ว แต่ยุนซึงอาที่จ้องมองข้อความและส่ายหัวเบาๆ
“ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้ พวกเราได้ข่าวช้าเกินไปเพราะการรบกวนสัญญาณของออร์เดน”
——————-2——————-