ตอนที่ 769 รักอาณาจักรรักอิสระมากขึ้น
ตอนที่769 รักอาณาจักรรักอิสระมากขึ้น
เด็กสาวนอนหลับอยู่ในอ้อมกอดของซวนเทียนหมิงอย่างไรก็ตามคนที่ตื่นนอนก็เริ่มนอนไม่หลับเมื่อได้ยินสิ่งที่นางพูด จับคนตัวเล็กไว้ในอ้อมกอดของเขา เขาไตร่ตรองคำพูดของนาง อย่างไรก็ตามรอยยิ้มอันขมขื่นปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
อาณาจักรนี้ดีหรือไม่? บัลลังก์ดีหรือไม่ ? เขาต้องการมันงั้นหรือ ? เขาไม่เคยต้องการมัน! ตั้งแต่ยังเด็กซวนเทียนหมิงไม่เคยต้องการเป็นฮ่องเต้ นับตั้งแต่เขาเริ่มตระหนักถึงการกระทำของเขานับตั้งแต่เขาตระหนักว่าเขาเป็นองค์ชาย เขาไม่เคยคิดที่จะรับภาระอันหนักหน่วงของอาณาจักรจากเสด็จพ่อ แรงบันดาลใจของเขาอยู่ในโลก แม้กระนั้นมันไม่ได้อยู่กับการสมมติว่าครองบัลลังก์ และมองเห็นโลก และปกครองมัน แต่เป็นการพาผู้หญิงคนนี้ไปให้ทั่วโลก มีอิสระอย่างแท้จริง
แต่เขาก็เป็นบุตรของพระชายาหยุนและเขาก็มีความรักที่มีต่ออิสรภาพที่พระชายาหยุนได้เมื่อหลายปีก่อน แต่ในเวลาเดียวกันเขาก็เป็นพระโอรสของฮ่องเต้เช่นกัน และเขาก็มีความรู้สึกโดยกำเนิดของผู้ปกครอง ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาเขาได้ระงับความปรารถนาที่จะมีเสรีภาพและพยายามอย่างเต็มที่ที่จะช่วยให้ฮ่องเต้ดูแลอาณาจักรนี้ รักพลเมืองทุกคนในอาณาจักรและทุกคนรู้ว่าในบุตรหลายคนของฮ่องเต้ องค์ชายเก้าเป็นคนที่ฮ่องเต้ทรงโปรดปรานมากที่สุด ในอนาคตองค์ชายเก้าน่าจะได้ครองบัลลังก์มากที่สุด อย่างไรก็ตามไม่มีใครที่รู้ว่าองค์ชายเก้าปรารถนาสิ่งใด …
ในเช้าวันรุ่งขึ้นซวนเทียนหมิงตื่นเช้าเพื่อเข้าราชสำนักหลังจากวันที่ 23 เดือน 12 ราชสำนักของราชวงศ์ต้าชุนจะปิด เรื่องทั้งหมดจากก่อนสิ้นปีจะได้รับการดูแลในช่วงเวลานี้ แม้แต่ซวนเทียนหมิงที่เพิ่งกลับมายังเมืองหลวง เขาจะไม่ได้พักผ่อนสักวัน
ไม่มีอะไรให้เฟิงหยูเฮงทำเพราะนางยังคงนอนต่อไปอีกซักพักหลังจากซวนเทียนหมิงไปเมื่อนางตื่นขึ้นมา นางกำนัลอาวุโสโจวบอกนางว่าก่อนที่ซวนเทียนหมิงจะไป เขาฝากข้อความที่บอกให้นางรออยู่ในตำหนัก เมื่อประชุมราชสำนักเสร็จแล้วทั้งสองจะไปคฤหาสน์ของตระกูลหลู่ และส่งมอบของขวัญจากองค์ชายแปดที่มอบให้หลู่หยาน
เฟิงหยูเฮงรู้สึกว่ามันสนุกสนานเพราะองค์ชายแปดเอาจริงเอาจังและเชื่อฟังคำพูดของมารดาบอกให้เขาแต่งงานกับหลู่หยาน เขาเตรียมของขวัญสำหรับปีใหม่ด้วยซ้ำ เด็กแบบนี้ที่เชื่อฟังมารดาของเขาก็มีความทะเยอทะยานที่จะแย่งชิงบัลลังก์ ใครจะรู้ว่าเขาอยู่ตรงไหนระหว่างความเป็นเด็กและผู้ใหญ่ หรือบางทีในความคิดขององค์ชายแปด ท่านผู้หญิงหยวนมีความเข้าใจที่ดีเกี่ยวกับสถานการณ์ในราชสำนักเช่นที่เขารู้สึกว่าการแต่งงานกับคุณหนูตระกูลหลู่เป็นการตัดสินใจที่ถูกต้อง ท้ายที่สุดแล้วหลู่ซ่งเป็นเสนาบดีฝ่ายซ้าย องค์ชายแปดมีชื่อเสียงในภาคใต้ แม้กระนั้นเขามีข้อบกพร่องที่ดีเมื่อมันมาถึงความรู้ต่อราชสำนักและอำนาจของทางการ
นางนั่งอย่างสงบในพระราชวังตลอดทั้งวันจนกระทั่งซวนเทียนหมิงกลับมาจากราชสำนักในตอนเที่ยงอาหารกลางวันสองมื้อ จากนั้นนำของขวัญปีใหม่ที่องค์ชายแปดได้เตรียมไว้ให้ตระกูลหลู่ ดูเหมือนจะไม่ได้เป็นของขวัญมากมาย และซวนเทียนหมิงบอกให้วางไว้ในหีบเพื่อให้เคลื่อนย้ายได้ง่ายขึ้น ด้วยวิธีนี้พวกเขาจะไม่ต้องการบ่าวรับใช้จำนวนมากและทำให้เป็นขบวนเกะกะ เป็นผลให้พวกเขาลงเอยด้วยการเติมหีบทั้งสองซึ่งทำให้เฟิงหยูเฮงถอนหายใจกับความจริงใจขององค์ชายแปด
ซวนเทียนหมิงหัวเราะและบอกกับนางว่า“ข้าซื้อของดี ๆ จากภาคใต้มาให้เจ้า หลังจากนั้นข้าจะส่งพวกมันไปที่คฤหาสน์ของเจ้า”
ทั้งสองคุยกันและหัวเราะขณะที่พวกเขามาถึงที่คฤหาสน์ของตระกูลหลู่หลู่ซ่งเพิ่งกลับมาจากราชสำนักไม่นาน เมื่อเห็นว่าซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงมาเยี่ยมเยียนเป็นการส่วนตัว เขาก็ค่อนข้างหวาดกลัว เขาคิดว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น ขณะที่ทุกคนในครอบครัวคุกเข่าด้วยความกลัว หลู่ซ่งทนไม่ได้และถามว่า “องค์ชายเก้า, องค์หญิงจี่อัน มีเรื่องสำคัญอะไรหรือพะยะค่ะ ? ”
ซวนเทียนหมิงพยักหน้าและโบกมือของเขาบ่าวรับใช้ยกหีบสองใบ และในที่สุดเขาก็กล่าวกับหลู่ซ่ง “การกลับมาจากภาคใต้ในครั้งนี้ข้ากลับมาก่อน องค์ชายแปดขอให้ข้านำของมาให้คุณหนูตระกูลหลู่” หลังจากพูดอย่างนี้เขาชี้ไปที่หีบทั้งสอง และกล่าวต่อ “ส่วนใหญ่เป็นเครื่องประดับและเสื้อผ้า ในภาคใต้ถือว่าเป็นสิ่งที่ดี เสนาบดีหลู่ให้คุณหนูมารับของ ! ”
หลู่ซ่งตกใจเขาไม่เคยคิดเลยว่าซวนเทียนหมิงมาเพื่อช่วยองค์ชายแปดส่งมอบของกำนัล และเขาก็แปลกใจยิ่งกว่าที่องค์ชายแปดได้เตรียมของกำนัลจากภาคใต้เพื่อมอบให้หลู่หยาน แต่เดิมเขาคิดว่าซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงหาวิธีที่จะแก้ไขปัญหา เพื่อให้เป็นสิ่งที่ดี ทันใดนั้นเขาก็นิ่งงันไป
มันเป็นภรรยาของเขาผู้ซึ่งชักชวนให้เขากล่าวแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ขอบคุณองค์ชายเก้าและองค์หญิงจี่อันที่นำของมามอบให้เพคะ” จากนั้นนางก็หันหลังกลับ และดึงหลู่หยานไปข้างหน้าโดยกล่าวว่า “นี่คือผู้ที่ได้รับอนุญาตให้หมั้นกับองค์ชายแปด ขอบคุณองค์ชายเก้าและองค์หญิงจี่อัน นางชื่อหลู่หยาน รีบคำนับขอบคุณเร็ว ! ”
หลู่หยานรีบโค้งคำนับต่อซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงในขณะที่กำลังคำนับนางก็จ้องมองไปที่ทั้งสองหีบโดยไม่รู้ตัว หีบยังไม่เปิด แต่นางเห็นว่าบ่าวรับใช้ที่แบกหีบนั้นใช้กำลังค่อนข้างน้อย เมื่อคิดเกี่ยวกับมันมีของหนัก ๆ อยู่ภายใน และนางก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม อารมณ์ของนางดีขึ้นอีกครั้ง “หยานเอ๋อขอบพระทัยองค์ชายที่นำสิ่งเหล่านี้กลับมาจากทางไกล หยานเอ๋อจะจดจำพระเมตตานี้ไว้ในใจอย่างแน่นอนเพคะ”
ซวนเทียนหมิงโบกมือของเขา“มันเพิ่งจะเกิดขึ้นระหว่างทาง มันไม่อาจถือได้ว่าเป็นความเมตตา คุณหนูหลู่อย่าพูดเช่นนี้ ไปดูของเร็ว” หลังจากพูดอย่างนี้เขาดึงเฟิงหยูเฮงไปที่ด้านข้าง และกล่าวกับหลู่ซ่ง “ข้าส่งมอบสิ่งของแล้ว ข้าขอตัวกลับก่อน ความเห็นของเสนาบดีหลู่ในราชสำนักเกี่ยวกับเรื่องสถานการณ์ในภาคใต้เป็นเรื่องจริง ข้าต้องการขอคำแนะนำบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ในภายหลัง”
เมื่อคำพูดเหล่านี้ถูกเอ่ยออกมาหลู่ซ่งสั่น วันนี้ในราชสำนักมีเรื่องที่เกี่ยวข้องกับภาคใต้ที่เขาพูดนั้นสอดคล้องกับสิ่งที่องค์ชายแปดได้กล่าวไว้ ตอนนี้องค์ชายเก้ากลับมาและพูดสิ่งนี้ สิ่งนี้หมายความว่าอย่างไร เขายกมือขึ้นและเช็ดเหงื่อ แล้วกล่าวว่า “ข้าไม่กล้าพะยะค่ะ เจ้าหน้าที่ผู้ต่ำต้อยคนนี้เข้าใจผิด”
อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงหัวเราะคิกคักจากด้านข้าง“ความเข้าใจผิด ? ท่านเสนาบดีฝ่ายซ้ายรู้วิธีการล้อเล่นอย่างแท้จริง ท่านรู้หรือไม่ว่าการเข้าใจผิดหมายถึงอะไร การเข้าใจผิดเป็นความคิดที่ไร้สาระ แต่ในราชสำนัก สถานที่ที่มีความศักดิ์สิทธิ์และสง่างาม ทุกคำที่เจ้าหน้าที่กล่าวคือการวิเคราะห์ของอาณาจักร จะต้องรับผิดชอบต่อฮ่องเต้และอาณาจักร ไม่ต้องพูดถึงว่าทุกคำพูดต้องถูกต้องและไม่สามารถถูกโจมตีได้ แต่จะต้องพูดหลังจากที่ครุ่นคิดอย่างลึกซึ้งเท่านั้น และสำหรับคำพูดของเสนาบดีก็ทำให้ตัวเองเข้าใจผิดความประพฤติของท่านคือ…หลอกลวงฮ่องเต้หรือไม่”
หลู่ซ่งสั่น“ปึก” เขาคุกเข่า ทุกคนในคฤหาสน์หลู่ก็คุกเข่าด้วย หลู่ซ่งจึงกล่าวว่า “เจ้าหน้าที่ผู้นี้ไม่ได้หมายความเช่นนั้นพะยะค่ะ มันไม่ได้หหมายความที่ตั้งใจจริง ๆ พะยะค่ะ ! ” จากนั้นเขาก็มองไปที่ซวนเทียนหมิง และกล่าวว่า “เจ้าหน้าที่ผู้นี้ตื่นตระหนกเกี่ยวกับการที่พระองค์ต้องการขอคำแนะนำจากเจ้าหน้าที่ผู้นี้ ดังนั้น…อย่าสนใจคำพูดของข้าเลยพะยะค่ะ”
ซวนเทียนหมิงมองเขาอย่างเย็นชาแต่ไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม เขาเพิ่งกล่าวว่า “เสนาบดีหลู่ไม่จำเป็นต้องอธิบายมากเกินไป องค์หญิงไต้กำลังเล่าเรื่องตลก”
ใจของหลู่ซ่งสั่นไหวเรื่องตลกหรือ ? นางบอกว่าเขาหลอกหลวงฮ่องเต้ ! นี่เป็นเรื่องที่พูดตลกได้หรือไม่ ? แต่เขาไม่กล้าเถียงกับเฟิงหยูเฮง ก่อนอื่นเขาเข้าใจตัวเอง และรู้ว่าเขาไม่สามารถโต้เถียงกับนางได้ ประการที่สองเขาเลือกใช้ถ้อยคำที่ไม่ดีอย่างแน่นอน เขาลงเอยด้วยการใช้คำว่าเข้าใจผิดอย่างไร ไม่น่าแปลกใจที่มีคนจำนวนมากในราชสำนักกล่าวว่าองค์ชายเก้าจะกดดันอย่างหนัก บ่อยครั้งที่มีเพียงไม่กี่คำผู้คนก็จะพ่ายแพ้โดยสิ้นเชิง วันนี้เขาได้กล่าวว่า “เข้าใจผิด” ดูเหมือนว่าสิ่งที่พูดไม่ใช่เรื่องโกหก !
หลู่ซ่งประหม่ายืนเข้าที่มันคือฮูหยินเก้อซื่อที่เป็นคนแรกที่จะฟื้นตัว และกล่าวว่า “องค์ชายเข้ามาดื่มชากันก่อนเพคะ”
เมื่อนางพูดหลู่ซ่งก็เชิญพวกเขาเข้ามาด้วย อย่างไรก็ตามซวนเทียนหมิงส่ายหนา “องค์ชายและองค์หญิงมีเรื่องอื่นที่ต้องจัดการ เราขอตัวก่อน”
กล่าวอย่างชัดแจ้งว่าซวนเทียนหมิงขอตัวกลับทำให้ทุกคนในตระกูลหลู่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก หลังจากที่พวกเขาออกจากคฤหาสน์และออกไปไกล หลู่ซ่งเช็ดเหงื่อที่ออกมาในวันที่อากาศหนาวเย็นนี้ นำฮูหยินและบุตรสาวของเขากลับเข้าไปในคฤหาสน์ เขาหันหลังกลับและสั่งให้ปิดประตูคฤหาสน์ เขาจึงรู้สึกสบายใจ
เก้อซื่อถอนหายใจและช่วยหลู่ซ่งในขณะที่ตะโกน “สามีมีปัญหาจริง ๆ ”
หลู่ซ่งโบกมืออย่างช่วยไม่ได้และกล่าวว่า“อย่างที่พวกเขาพูด การอยู่ใกล้กับผู้ปกครองก็เหมือนกับการอยู่ใกล้เสือ สำหรับขุนนางในราชสำนักซึ่งไม่ใช้เวลาในวันนั้น”
จากนั้นเก้อซื่อก็กล่าวต่อ“อย่างที่ข้าเห็นองค์ชายเก้าถือว่าสุภาพ คนเจ้าเล่ห์คือองค์หญิงจี่อัน ตราบใดที่นางพูดออกมาแม้กระดูกจะถูกหยิบออกมาจากไข่ สามีพูดผิดก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรมากไปกว่าคำพูดที่สุภาพ แต่นางก็จบลงที่ได้ยินสิ่งนั้นจากตรรกะของนางเอง การรับมือกับคนแบบนี้น่ากลัวกว่าอยู่ใกล้เสือมาก ! ” ขณะที่นางพูดนางเริ่มสงสัย “ต้องบอกว่านิสัยขององค์หญิงจี่อัน นั้นยากที่จะเข้าใจ ในช่วงฤดูหนาวที่ลานล่าสัตว์ดูราวกับว่านางกำลังช่วยตระกูลหลู่ของเรา แต่ทำไมวันนี้ถึงเป็น…”
หลู่ซ่งถอนหายใจและกล่าวว่า“เราจะเข้าใจความตั้งใจของผู้หญิงคนนั้นได้อย่างไร อย่างที่ข้าเห็นในช่วงฤดูหนาวที่ลานล่าสัตว์ นางอาจไม่ได้ทำเพื่อช่วยเหลือเรา การแต่งงานระหว่างหยานเอ๋อกับองค์ชายแปดแปลกเกินไปแล้ว จะเกิดอะไรขึ้นกับมัน เรายังไม่รู้เลย”
หลู่หยานฟังการสนทนาของบิดามารดาของนาง แต่ไม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง “ใครสนใจสิ่งที่นางคิด ใส่ใจในสิ่งที่เกิดขึ้น ทั้งสองวิธีการแต่งงานระหว่างข้าและองค์ชายองค์ที่แปดได้ตกลงกันเป็นการส่วนตัวโดยองค์ฮ่องเต้ มีเรื่องโกหกที่มาจากปากขององค์ฮ่องเต้หรือไม่? นี่ไม่ใช่ผลลัพธ์ที่ท่านพ่อหวังไว้ตั้งแต่แรกใช่ไหม”
เก้อซื่อยังกล่าวอีกว่า“หยานเอ๋อพูดถูก เมื่อก่อนทำให้นางหมั้นกับองค์ชายแปดเป็นสิ่งที่เราได้วางแผนไว้ การแต่งงานครั้งนี้ได้รับพระราชทานจากฮ่องเต้ เรายังเป็นคฤหาสน์ของเสนาบดี และหยานเอ๋อเป็นบุตรสาวของฮูหยินใหญ่ ตำแหน่งของพระชายาเอกไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ ในปัจจุบันโดยไม่คำนึงถึงสถานการณ์ เป้าหมายของเราลุล่วงด้วยดี สิ่งที่ตามมาในตอนนี้คือการดูว่าองค์ชายแปดมีอำนาจหรือไม่ สามีก็ต้องทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้เพื่อสนับสนุนเขา โดยการสนับสนุนให้องค์ชายแปดครองบัลลังก์ ตระกูลหลู่ของเราจะรู้สึกภูมิใจอย่างแท้จริง”
หลู่ซ่งพยักหน้า“เจ้าพูดถูก เนื่องจากเรามาไกลขนาดนี้เราจึงสามารถกัดฟัน และทำตามเส้นทางนี้ต่อไป ถูกหรือผิด สำเร็จหรือล้มเหลวก็จะมีการตัดสินใจในไม่กี่ปีนี้ แม้ว่าแรงสนับสนุนองค์ชายแปดนั้นก็ไม่ได้ยอดเยี่ยมเท่ากับองค์ชายเก้า แต่เราก็ต้องคิดหาวิธีที่จะช่วยเขาพลิกสถานการณ์”
เมื่อได้ยินหลู่ซ่งกล่าวอย่างนี้จิตใจของหลู่หยานก็เต็มไปด้วยความสุขเพราะนางไปดูหีบทั้งสองที่เต็มไปด้วยของกำนัล อย่างไรก็ตามหลู่ซ่งเห็นสีหน้าอันร่าเริงบนใบหน้าบุตรสาวของเขา และรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย เรื่องนี้ไม่ราบรื่นหรือ ? มันราบรื่นมากจนเขารู้สึกว่ามันไม่สมจริง !
เช่นเดียวกับที่เขาคิดเกี่ยวกับมันเสียงของคนที่เคาะประตูมา บ่าวรับใช้ไปดู และพูดกับคนที่มา หลังจากนั้นไม่นานใบหน้าของเขาก็ดูตกใจอย่างรวดเร็ว ขณะที่เขาวิ่งมารายงาน “ท่านใต้เท้า ฮองเฮาทรงส่งคนมามอบของกำนัลให้คุณหนูสาม… ”
ตอนที่ 770 ของขวัญจากฮองเฮา
ตอนที่770 ของขวัญจากฮองเฮา
ตระกูลหลู่เพิ่งได้รับของกำนัลจากองค์ชายแปดที่ฝากซวนเทียนหมิงมามอบให้ทันใดนั้นเมื่อได้ยินว่าฮองเฮาได้พระราชทานของกำนัล พวกเขารู้สึกงุนงงอยู่ครู่หนึ่ง ทั้งสามยืนอยู่กับที่ขณะที่มองหน้ากัน ไม่มีใครเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น มันเป็นเก้อซื่อที่เป็นคนแรกที่ถามว่า “ฮองเฮาไม่เคยปฏิบัติต่อตระกูลหลู่ของเราเป็นพิเศษ ? ทำไมนางถึงส่งของกำนัลมาให้”
หลู่ซ่งขมวดคิ้วแต่ไม่พูด อย่างไรก็ตามหลู่หยานออกความเห็นว่า “ไม่มีอะไรแปลกเลยเจ้าค่ะ ฮองเฮาเป็นเจ้านายของตำหนักใน ท่านพ่อเป็นเสนาบดีของราชสำนัก และครอบครัวของเราไม่มีใครในพระราชวัง ในอดีตมันเป็นเรื่องธรรมดาที่เราไม่สามารถมีความสัมพันธ์ใดใดกับฮองเฮาได้ มันดูไม่เหมือนว่านางจะประจบเสนาบดี แต่ตอนนี้สิ่งต่าง ๆ เปลี่ยนไป การแต่งงานของข้ากับองค์ชายแปดถูกกำหนดไว้แล้ว ดูเหมือนว่าฮ่องเต้จะทรงพระราชทานสมรสในช่วงปีใหม่เป็นการส่วนตัว ในฐานะผู้ปกครองตำหนักใน เป็นเรื่องธรรมดาที่ฮองเฮาจะต้องแสดงท่าทีให้เห็นเจ้าค่ะ”
การวิเคราะห์ของหลู่หยานนั้นสมเหตุสมผลและเก้อซื่อก็เห็นด้วยเมื่อได้ยินมันโดยนางพยักหน้าซ้ำ ๆ หลู่ซ่งไม่ได้มีอะไรจะพูดมากนัก และบ่าวรับใช้ก็รีบออกมาจากด้านข้างขณะที่คนข้างนอกยังรออยู่ ดังนั้นพวกเขาจึงรีบจัดการให้คนผู้นั้นเข้ามาข้างในอย่างรวดเร็ว
เมื่อประตูรั้วของคฤหาสน์เปิดออกนั้นมีนางกำนัลและขันทีเข้ามา พวกเขาทั้งหมดถือของในมือ มีผ้าไหมและผ้าแพรหลายพับ และมีกล่องเครื่องประดับ เมื่อมองเห็นสิ่งนี้ก็ทำให้หลู่หยานตาโต นับตั้งแต่ถูกกดขี่โดยตระกูลเหยา ตระกูลหลู่ได้สูญเสียธุรกิจภายนอกไปหมดแล้ว พวกเขาจึงรู้สึกราวกับว่าพวกเขาก้าวไปสู่การฟื้นคืนชีพ
ต้องบอกว่าผลกระทบของสิ่งเหล่านี้ไม่สามารถส่งผลกระทบต่อหลู่ซ่งได้แต่หัวหน้านางกำนัลที่นำสิ่งของเหล่านี้มา ทำให้หลู่ซ่งรู้สึกได้รับความโปรดปรานอย่างไม่คาดคิด เมื่อเห็นว่าใครมาถึง แม้ว่าเขาจะเป็นเสนาบดี เขาก็รีบก้าวไปข้างหน้าและต้อนรับพวกเขา โดยเริ่มทักทายว่า “ข้าไม่คิดว่าท่านป้าฟางอี้มามอบโดยส่วนตัว โปรดให้อภัยเจ้าหน้าที่ผู้นี้ที่ไม่ได้ออกไปต้อนรับท่าน ข้าหวังว่าท่านป้ายกโทษให้พวกเราด้วยขอรับ ! ” ที่เรียกไม่มีอะไรมากไปกว่าการให้เกียรติเป็นผู้อาวุโส มันไม่ได้ถูกกำหนดตามอายุ หลู่ซ่งอายุมากกว่าฟางอี้อย่างแน่นอน แต่ทุกคนในพระราชวังเรียกฟางอี้ว่าท่านป้า ดังนั้นเขาจึงทำเช่นเดียวกัน
คนที่เป็นผู้นำกลุ่มในการส่งมอบของกำนัลนั้นคือฟางอี้เมื่อเห็นหลู่ซ่ง ในขณะที่ยิ้มนางบอกว่าใต้เท้าหลู่สุภาพเกินไป และส่งหีบให้ “ฮองเฮาให้ข้ามามอบของกำนัลให้เสนาบดีหลู่เป็นการส่วนตัว นี่เป็นสิ่งที่ฮ่องเต้ได้รับเมื่อสองสามวันก่อน เป็นของที่มีคุณภาพสูงมากที่นำเข้ามาในพระราชวัง พระราชวังได้รับมาเพียง 2 กล่องเท่านั้น และฮ่องเต้มอบให้ฮองเฮา 1 กล่อง และให้พระชายาหยุน 1 กล่อง”
หลู่ซ่งได้รับมันและเปิดมันขึ้นมาดูข้างในเป็นกล่องรังนกที่สามารถกินได้เต็มกล่อง และมี 12 รัง รังนกมีขนาดปานกลางและมีสีแดงสด แน่นอนว่าพวกมันเป็นสินค้าที่มีคุณภาพสูงมาก ได้ยินฟางอี้กล่าวว่าพระราชวังได้รับเพียง 2 กล่อง ฮองเฮาจะได้รับ 1 กล่องในฐานะผู้ปกครองตำหนักในที่สง่างาม และอีกกล่องหนึ่งมอบให้แก่พระชายาหยุน นางในหัวใจของฮ่องเต้เป็นสิ่งที่ทุกคนรู้กันดี จะเห็นได้ว่ารายการนี้มีค่าเพียงใด มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะจินตนาการ และมันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะประเมินมูลค่าของมันในทองคำหรือเงิน
“ฮองเฮาได้ตรัสว่ากล่าวว่าท่านไม่อยู่ในวัยที่จะทานมันแล้วสำหรับท่านที่จะใช้สิ่งเหล่านี้มันจะเป็นการสิ้นเปลือง และมันจะเป็นการดีกว่าถ้าส่งมันมาที่คฤหาสน์หลู่ และมอบให้ว่าที่พระชายาเอกขององค์ชายแปด” ฟางอี้กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ท่านเสนาบดีหลู่ยอมรับเร็ว อย่าลืมให้ห้องครัวเตรียมรังนกสำหรับคุณหนูตระกูลหลู่ในแต่ละวัน สิ่งเหล่านี้ไม่สามารถเก็บไว้ได้เป็นเวลานาน มันจะเป็นการดีที่สุดสำหรับทุกคนที่ต้องทาน” ในขณะที่นางกล่าว นางหัวเราะคิกคัก และมองไปที่หลู่หยานเตือนนางว่า “ข้าเกรงว่าคุณหนูตระกูลหลู่ยังไม่ได้มีโอกาสพบกับองค์ชายแปด ใช่หรือไม่ ? พระองค์จะกลับมาก่อนจัดงานเลี้ยงในพระราชวังช่วงปีใหม่ ตอนนี้คุณหนูตระกูลหลู่ต้องบำรุงตัวเองให้ดีเพื่อที่เจ้าจะได้งดงามมากเมื่อพบกับองค์ชายแปด”
หลู่หยานได้ยินคำเหล่านี้และใบหน้าของนางเปลี่ยนเป็นสีแดงสดแต่นางก็มีอารมณ์ เมื่อคิดว่านางจะได้พบองค์ชายแปดในอีกไม่กี่วัน หัวใจของนางก็เริ่มเต้นแรงอย่างไม่สามารถควบคุมได้ หลู่ซ่งยังขอบคุณอีกครั้งและเชิญฟางอี้เข้ามาในห้องโถงเพื่อดื่มชา อย่างไรก็ตามฟางอี้โบกมือปฏิเสธ “ไม่เป็นไร ข้าต้องกลับไปรายงานตัวต่อฮองเฮา ท่านเน้นไปที่คุณหนูตระกูลหลู่ การเตรียมรังนกเป็นสิ่งสำคัญที่สุดอย่างแท้จริง” หลังจากพูดแบบนี้นางกล่าวกับหลู่หยาน “ข้าขอแสดงความยินดีกับคุณหนูตระกูลหลู่ด้วย”
หลู่หยานรับคำด้วยแก้มสีกุหลาบอย่างซาบซึ้งนี่เป็นภาพที่สวยงามทีเดียว
เก้อซื่อได้จัดให้บ่าวรับใช้รับของที่นางกำนัลและขันทีถืออยู่จากนั้นนางรับถุงผ้าจากบ่าวรับใช้และยืนยันที่จะมอบให้กับฟางอี้ ดังนั้นฟางอี้จึงยอมรับ หลังจากรู้สึกได้ถึงน้ำหนักเล็กน้อยของถุงผ้า นางหัวเราะในใจ นับตั้งแต่ตระกูลหลู่ถูกตัดเสบียงทางการเงินของพวกเขาโดยตระกูลเหยา เป็นไปได้หรือไม่ที่ถุงผ้านี้เป็นเบี้ยหวัดที่หลู่ซ่งเพิ่งได้รับเมื่อไม่นานมานี้ ?
นางเดาถูกต้องถุงผ้านั้นเป็นเงินเบี้ยหวัด 1 เดือนของหลู่ซ่งและเพิ่งได้รับเมื่อวันก่อน ตระกูลหลู่ได้เก็บไว้ 10 เหรียญเงินเท่านั้น และพวกเขาไม่มีเวลาแจกจ่ายส่วนที่เหลือ แต่ตอนนี้พวกเขาต้องมอบให้กับฟางอี้ หลังจากฟางอี้ไปแล้ว เก้อซื่อค่อนข้างเป็นทุกข์ อย่างไรก็ตามนางยังคงกัดฟันและกล่าวว่า “แม้ว่าคฤหาสน์ของเราจะต้องดำเนินชีวิตอย่างยากลำบาก เราก็ไม่สามารถเสียหน้าได้”
หลู่ซ่งพยักหน้าและกล่าวทันที“ถูกต้อง ฟางอี้เป็นนางกำนัลส่วนพระองค์ของฮองเฮาและได้รับหลายสิ่งหลายอย่าง ตามปกติแล้วพูดว่าเงินนั้นไม่สามารถทำได้ แต่ไม่มีอะไรที่สามารถทำได้ คฤหาสน์ของเราสามารถส่งมอบได้มากที่สุดเพียงเท่านั้น เมื่อถึงวันที่เราสามารถกลับมารุ่งเรือง เราต้องระลึกถึงความตั้งใจอันดีของฮองเฮา เราจำเป็นต้องเตรียมเงินสำหรับราชสำนักเพื่อปูทางให้หยานเอ๋อ”
เก้อซื่อสะท้อนความรู้สึกนี้“ถูกต้อง มารดาผู้ให้กำเนิดองค์ชายแปดถูกลดตำแหน่งเป็นท่านผู้หญิง ด้วยนิสัยของนาง ใครจะรู้ว่านางมีปัญหาอะไร ใครจะรู้ด้วยซ้ำว่านางจะอยู่ใกล้ ๆ หรือไม่เมื่อองค์ชายแปดปรากฏตัว แต่ฮองเฮาตำหนักกลางนั้นแตกต่างกัน นางมีศักดิ์ศรี, เข้าใจหลักการพื้นฐานและไม่มีบุตรของตัวเอง ในอนาคตไม่ว่าองค์ชายผู้ใดจะครองบัลลังก์ นางจะกลายเป็นฮองไทเฮา คนแบบนี้จะต้องประจบให้ดี” ขณะที่นางกล่าว นางจับมือของหลู่หยานและกล่าวว่า “เมื่อฮ่องเต้พระราชทานสมรสในงานเลี้ยงปีใหม่ ให้เข้าไปในพระราชวังอีกครั้ง เจ้าต้องไปบ่อย ๆ และแสดงความเคารพต่อฮองเฮา และดูแลท่าน แน่นอนว่าฝ่ายท่านผู้หญิงหยวนนั้นไม่สามารถละเลยได้ อย่าฟังสิ่งที่ข้าและท่านพ่อของเจ้าพูด ในขณะที่องค์ชายแปดให้ความสำคัญกับมารดาของพระองค์เพื่อที่จะเป็นฮ่องเต้ เราจะต้องไม่แบ่งแยกกับท่านผู้หญิงหยวนเข้าใจหรือไม่ ? ”
หลู่หยานพยักหน้า“ท่านพ่อ ท่านแม่ไม่ต้องห่วงเจ้าค่ะ ข้าจะจำไว้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ท่านผู้หญิงหยวนจะไม่ถูกทอดทิ้ง แม้ว่าสถานะของนางจะตกต่ำลง แต่นางก็ยังเป็นมารดาผู้ให้กำเนิดองค์ชายแปด นี่คือสิ่งที่จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง”
หลู่ซ่งและเก้อซื่อได้ยินเสียงบุตรสาวพูดอย่างสมเหตุสมผลและรู้สึกสบายใจหลู่ซ่งมอบรังนกให้เก้อซื่อให้บ่าวรับใช้เตรียมทำของว่างสำหรับหลู่หยานทันที มารดาและบุตรสาวพูดคุยหัวเราะระหว่างทางกลับไปที่ลานบ้าน ส่วนหลู่ซ่งยังคงยืนอยู่ในสนามและค่อย ๆ เริ่มขมวดคิ้ว
เขาไม่สามารถระบุเหตุผลได้อย่างแม่นยำแต่เขาก็ยังรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย ราวกับว่าไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นจริง และทำให้เขาไม่สามารถเข้าใจความเป็นจริงของสถานการณ์ได้ เขากลัวว่ามันจะหายไปเหมือนภาพลวงตาหากเกิดความผิดพลาดเพียงเล็กน้อย
ปีใหม่ใกล้เข้ามาแล้วสามวันก่อนปีใหม่ ซูซื่อแอบไปคฤหาสน์ขององค์หญิงและมอบเครื่องประดับชิ้นเล็ก ๆ และขนมอบให้นาง นางบอกกับเฟิงหยูเฮง “ตอนแรกข้าคิดจะตัดชุดใหม่ให้เจ้า แต่การตัดดน่าจะดูเด่นเกินไป ท้ายที่สุดคฤหาสน์เหยาไม่มีผู้หญิงอายุประมาณเจ้า และถ้าข้าตัดชุดให้ใครบางคน ข้ากลัวว่ามันจะถูกพบเห็นได้” ในขณะที่นางพูด นางหันกลับมามองและเช็ดน้ำตา เมื่อนางหันหลังกลับ นางเล่าต่อว่า “เครื่องประดับเป็นสิ่งที่ข้าแอบเตรียมไว้ ขนมอบก็ทำในครัวเล็ก ๆ ของข้าด้วย ไม่ต้องกังวล ไม่มีใครรู้เกี่ยวกับพวกมัน”
ในขณะที่ซูซื่อกล่าวนางถอนหายใจ จิตใจของเฟิงหยูเฮงก็เจ็บปวดจากการเห็นสิ่งนี้ แต่ก็ไม่มีอะไรที่จะทำได้ นางบอกซูซื่อ “อดทนอีกหน่อยเจ้าค่ะ ทั้งหมดนี้เป็นเพียงชั่วคราว และวันหนึ่งสิ่งต่าง ๆ จะดีขึ้นเจ้าค่ะ”
อย่างไรก็ตามซูซื่อไม่ได้คาดหวังมากนักนางยังกังวลอย่างมากว่า “จะดีขึ้นหรือ ? ไม่กี่วันที่ผ่านมาข้าได้ยินท่านปู่ของเจ้าบอกว่าเหยาซื่อไปภาคใต้ ข้าจะพูดอะไรบางอย่างและหวังว่าเจ้าจะไม่โทษข้า เหยาซื่อ อ่า เมื่อก่อนข้าสงสารนาง แต่ตอนนี้มีความเกลียดชังในใจของข้า ข้าไม่เข้าใจ ในฐานะที่เป็นคนที่เป็นมารดา จิตใจของนางจะเลวร้ายอย่างไร แม้ว่าจะมีการแบ่งกับเจ้า นางยังไม่ได้ทิ้งจื่อหรู ? การที่นางยอมรับว่าเด็กผู้หญิงที่ชื่อฟูหยานั้นกลายเป็นเรื่องตลกสำหรับผู้คนในเมืองหลวงแล้ว นางให้คนอื่นเรียกเด็กคนนั้นว่าเป็นบุตรสาวของนาง และอนุญาตให้คนอื่นกลายเป็นหนามยอกอกของเจ้า จื่อหรูจะรู้สึกดีได้อย่างไร ? ”
เมื่อพูดถึงเฟิงจื่อหรูเฟิงหยูเฮงก็รู้สึกหมดหนทาง ใกล้จะถึงปีใหม่แล้ว และนางก็ส่งคนไปเสี่ยวโจวเพื่อไปรับเขา คราวนี้ซวนเทียนหมิงระดมพลคนของตัวเองไม่กี่คน ดังนั้นนางจึงไม่ได้ส่งใครจากด้านข้างของนาง นางนับวันรอ เขาจะกลับมาที่เมืองหลวงภายในสองวัน แต่สถานการณ์ปัจจุบันในเมืองหลวงนั้นทำให้นางคิดไม่ออกว่านางจะอธิบายให้เด็กคนนั้นฟังอย่างไร ในที่สุดเด็กคนนั้นก็ยังเด็ก นอกจากนี้เขาก็คือเลือดเนื้อเชื้อไขของเหยาซื่อ เกี่ยวกับความสัมพันธ์ทางสายเลือด พวกเขาจะมีความสำคัญต่อเขามากกว่า เฟิงจื่อหรูจะสามารถทนต่อสถานการณ์นี้ได้หรือไม่ ?
ซูซื่อมองเห็นสิ่งนี้และได้แต่ปลอบโยนนางว่า“อย่าคิดมาก ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม มันกลายเป็นเช่นนี้ไปแล้ว จื่อหรูเป็นเด็กที่เข้าใจง่าย ข้าคิดว่าเขาจะเข้าใจได้ไม่ยากเกินไป ท้ายที่สุดเขาก็รู้เกี่ยวกับสถานการณ์ก่อนหน้าของเหยาซื่อ ข้าเป็นห่วงเจ้า อีกสี่เดือนเจ้าจะถึงวัยปักปิ่น การแต่งงานของเจ้ากับองค์ชายเก้าจะต้องได้รับการจัดการในไม่ช้า แต่ตอนนี้เจ้าไม่มีญาติที่ไว้ใจ การแต่งงานจะต้องดำเนินการอย่างไร ข้านึกถึงมัน และละครเรื่องนี้จะดำเนินต่อไปจนถึงสิ้นปี อาเฮงไม่ต้องเสียเวลาเป็นห่วงคนอื่น ท่านปู่และท่านลุงทั้งสามของเจ้าพูดกันหมดแล้ว ตระกูลเหยาของเราไม่กลัวที่จะมีส่วนเกี่ยวข้อง เราไม่อนุญาตให้เจ้าปลีกตัวออกไป หลังจากปีใหม่เราจะพบเหตุผลในช่วงต้นเดือนหนึ่งเพื่อให้ทั้งสองครอบครัวคืนดีกัน ด้วยวิธีนี้ ครอบครัวสามารถจัดงานแต่งงานให้เจ้าได้”
เมื่อซูซื่อพูดถึงเรื่องนี้เฟิงหยูเฮงรู้สึกว่าเวลาของสิ่งต่าง ๆ ค่อนข้างเร็ว ในอดีตนางรู้สึกว่านางยังอยู่ห่างไกลจากอายุที่แต่งงานได้ แต่ตอนนี้เดือนสิบสองแล้ว เมื่อถึงเดือนสี่ตามปฏิทิน วันเกิดของนาง เมื่อพูดถึงเรื่องนี้นางไม่ได้คิดมากนัก การจัดงานแต่งงานไม่ใช่สิ่งที่นางสามารถทำคนเดียวได้ และนางไม่ต้องการให้งานแต่งงานนี้ทำโดยประมาท เมื่อคิดเช่นนี้นางต้องการความช่วยเหลือจากตระกูลเหยา
แต่…“ท่านป้าให้เวลาข้าลองคิดก่อนเจ้าค่ะ ! ” ในท้ายที่สุดนางยังคงกังวลว่าเรื่องนี้จะสร้างปัญหาให้กับตระกูลเหยา โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อองค์ชายแปดจะกลับไปที่เมืองหลวงในปีใหม่ นางยังไม่รู้ว่าจะเกิดปัญหามากแค่ไหน ตั้งแต่ปีที่เหยาซื่อได้รับยานั้น นางได้ระมัดระวังเป็นพิเศษเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของนางด้วยความกลัวว่าบุคคลอื่นจะได้รับอันตรายเพราะนาง ตอนนี้นางจะแสดงละครเพื่อคืนดีกับตระกูลเหยาหรือไม่นั้น เป็นเรื่องที่นางต้องพิจารณาอย่างรอบคอบ
นางแอบส่งซูซื่อกลับไปและตกลงว่านางจะให้คำตอบกับตระกูลเหยาอย่างแน่นอนก่อนวันที่15 ของเดือนหนึ่ง ดังนั้นซูซื่อเต็มใจที่จะกลับไป
จิตใจของเฟิงหยูเฮงว้าวุ่นและนางก็ไปที่ห้องเก็บยาโดยไม่อนุญาตให้บุคคลภายนอกรบกวนนาง จากนั้นนางก็เข้าไปในมิติของนางและคิดจะอาบน้ำอุ่น อย่างไรก็ตามนางตัวแข็งทื่อทันทีที่นางเข้ามา
มิติของนาง…มันกลายเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร