น่าหลานเยว่ถูกเถาวัลย์ดึงตัวไปและไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน แค่รู้สึกว่าเถาวัลย์อยากพาเขาไปที่ไหนสักแห่ง เนื่องจากเขาไม่คิดว่าเถาวัลย์เป็นศัตรู ซ้ำยังช่วยเขาเอาไว้ด้วย จึงปล่อยให้เถาวัลย์ดึงตัวเขาไป
จากถนนที่พลุกพล่านไปจนถึงป่าทึบอันเงียบสงบ เถาวัลย์ค่อยๆลงสู่พื้นอย่างช้าๆ น่าหลานเยว่มองร่างที่คุ้นเคยยืนอยู่ในป่า ดวงตาของเขาฉายแววประหลาดใจ
จวินอู๋เสียยกมือขึ้นเล็กน้อยเพื่อเรียกหน้ากากภูติไม้ลงมา
เถาวัลย์พาน่าหลานเยว่ลงไปที่พื้น จากนั้นก็หดตัวลงจนกลายเป็นจุดแสงเล็กๆ หล่นลงไปในมือของจวินอู๋เสีย
น่าหลานเยว่มองจวินอู๋เสียอย่างประหลาดใจ จากนั้นก็มองไปที่ด้านหลังของจวินอู๋เสีย
พวกเฉียวฉู่ยืนอยู่ด้านหนึ่ง และวิญญาณสัตว์อสูรที่ถูกช่วยมาพร้อมจงจงก็นอนแผ่อยู่บนพื้นหญ้า แต่วิญญาณสัตว์อสูรทั้งสามที่ช่วยจงจงไม่อยู่ให้เห็นแล้ว
“เป็นพวกเจ้าที่ช่วยเรางั้นหรือ?” น่าหลานเยว่คิดไม่ถึงว่าคนที่ช่วยเขาคือจวินอู๋เสีย
ก็พวกจวินอู๋เสียเป็นวิญญาณใหม่กันทั้งหมดเลยนี่
จวินอู๋เสียพยักหน้า
น่าหลานเยว่หัวเราะแล้วพูดว่า “ขอบคุณมากจริงๆ”
น่าหลานเยว่เป็นคนฉลาด เขาไม่ถามว่าเถาวัลย์นั่นมาจากไหน และไม่ได้สอบถามถึงที่อยู่ของวิญญาณสัตว์อสูรทั้งสามเลยสักคำ แค่แสดงความขอบคุณจากใจจริงเท่านั้น
“ไม่จำเป็นต้องมีพิธีรีตองกับเราหรอก เจียงอวิ๋นหลงนั่นจะเป็นใคร เมิ่งอีเหลียงมันจะเป็นอะไร แค่เห็นข้าก็อยากอัดพวกมันแล้ว ได้อัดพวกมันแบบนี้ พวกเราเต็มใจมาก” เฉียวฉู่พูดพร้อมหัวเราะ
น่าหลานเยว่พยักหน้าและเดินเข้าไปหาจงจง…novel-lucky
วิญญาณสัตว์อสูรที่บาดเจ็บทั้งสี่ตัวนอนอยู่ข้างๆจงจง การเข้าใกล้ของน่าหลานเยว่ทำให้พวกมันเริ่มระวังตัวทันที แม้ว่าน่าหลานเยว่จะต่อสู้เพื่อช่วยจงจง แต่พวกมันก็ไม่ลืมว่าน่าหลานเยว่และอูจิ่วมีความสัมพันธ์กันแบบไหน
เมื่อเห็นความระแวดระวังของพวกวิญญาณสัตว์อสูร น่าหลานเยว่ก็ชะงัก และไม่บุ่มบ่ามเดินเข้าไปหาพวกมัน
“พวกเจ้าเป็นอะไรไหม? ข้ามียารักษาแผลอยู่” น่าหลานเยว่หยิบขวดยาออกมาและโยนไปให้เสือชีตาห์
เสือชีตาห์ใช้กรงเล็บดันขวดเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองน่าหลานเยว่อย่างระมัดระวัง
“ข้าไม่ได้คิดร้าย ข้ารู้ว่าพวกเจ้ากังวลเรื่องอะไร ความสัมพันธ์ระหว่างข้ากับอูจิ่วกลายเป็นศัตรูกันไปแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะอู๋เสียช่วยไว้ วันนี้ข้าคงตายด้วยน้ำมือเจียงอวิ๋นหลงแล้ว” น่าหลานเยว่อธิบายอย่างใจเย็น
เหล่าวิญญาณสัตว์อสูรยังคงระแวง แต่จงจงกลับลุกขึ้นและยื่นอุ้งเท้าออกไปหยิบขวดยาของน่าหลานเยว่ จากนั้นก็พยักหน้าขอบคุณน่าหลานเยว่
น่าหลานเยว่ยิ้ม
“ทำไมพวกนั้นอยากจับจงจงล่ะ? เพราะหมีวิญญาณหรือ? แต่ดูท่าทางแล้วมันไม่ได้ทรงพลังขนาดนั้นเลยนะ” เฉียวฉู่ลูบคางมองจงจงที่ดูเซ่อๆ ดูไม่องอาจเท่าหมีหยินหยางของเขา
ตอนแรกวิญญาณสัตว์อสูรพวกนั้นก็ค่อนข้างระวังตัว แต่เมื่อพวกมันได้ยินคำพูดของเฉียวฉู่ ดวงตาก็ฉายแววสิ้นหวัง ดูเหมือนพวกมันจะลดความระวังตัวลงเล็กน้อย เจ้าเสือชีตาห์พูดขึ้นว่า
“ไอ้พวกสารเลวนั่นเคยจับหมีวิญญาณของเราไปก่อนหน้านี้ เนื่องจากพลังวิญญาณของหมีวิญญาณได้รับความเสียหายอย่างหนัก มันก็เลยพูดไม่ได้อีก สภาพของมันตอนนี้ก็เกิดจากการที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส พวกเราขอบคุณทุกท่านที่ให้ความช่วยเหลือเราในวันนี้ ขอบคุณจริงๆ” เสือชีตาห์ฝืนลุกขึ้นยืน มันก้มหัวลงเล็กน้อย ขณะที่วิญญาณสัตว์อสูรอีกสามตัวก็ทำท่าทางแสดงความขอบคุณเช่นกัน
“เฮ้ ไม่จำเป็นต้องขอบคุณหรอก พวกเราไม่สนใจหรอกว่าแท้จริงแล้วจงจงคืออะไร มันเป็นพรรคพวกของเรา ไม่มีทางที่เราจะดูจงจงถูกรังแกโดยไม่ทำอะไรเลยได้หรอก” เฉียวฉู่รีบพูด