บทที่ 530 หลังสงคราม (6)
เคี๊ยก!
กระสุนเจาะทะลุหมูป่าไป 4 นัด
“… ?”
กระสุนเคลื่อนไหวเร็วเกินไปสำหรับการมองเห็นปกติของมนุษย์ทำให้ดูเหมือนว่าหมูป่าล้มลงไปในทันทีขณะที่ทหารกำลังผงะด้วยปรากฏการณ์ที่ฉับพลันรถเคลื่อนบนหิมะสีทองก็ปรากฏขึ้นในอากาศมันคือรถเคลื่อนบนหิมะที่ผมมอบให้ ยูยอนฮา
“นายรอนานหรือเปล่า”
ยูยอนฮาขับรถมาพร้อมรอยยิ้ม
“ฉันเพิ่งมาถึง.”
พวกเราจับมือกันท่ามกลางสายตาของทหารนับไม่ถ้วน ในไม่ช้าหัวหน้าก็จำใบหน้าของ ยูยอนฮา ได้
“นั้นมัน หัวหน้า ยูยอนฮา ฉันได้ยินมาว่าเธอกำลังมาที่นี่ แต่ฉันไม่คิดว่าเธอจะมาจากท้องฟ้า!”
“เฝ้าที่นี่ให้ดีละ อย่าขี้เกียจเด็ดขาดนะ”
“…ครับ! เข้าใจแล้วครับ!”
หัวหน้าใบ้แดกอย่างรวดเร็ว ยูยอนฮา และผมดูดินแดนปีศาจพื้นดินกลายเป็นสีแดงดำและเปลวไฟแห่งลางร้ายก็ยังไม่ยอมดับดูเหมือนว่าศัตรูที่ทรงพลังกำลังจะลุกขึ้นมาจากพื้นดิน
“ทำไมเธอถึงอยากเจอฉันที่นี่”
“ฉันคิดว่าบางสิ่งจะเกิดขึ้นที่นี่ในวันนี้ ฉันอยากดูว่ามันคืออะไรและจะวางแผนยังไง”
ผมมองดูข้อความจากไประบบ
[การเปลี่ยนแปลงอาณาจักรปีศาจของจังหวัดฮัมพย็องเหนือกำลังดำเนินการการเปลี่ยนแปลงพิเศษจะเกิดขึ้นในอีก 20 นาที]
มันเป็น ‘การเปลี่ยนแปลงพิเศษ’ ครั้งแรกในโลก ผมคิดว่าผมเองก็ควรจะอยู่ที่นี่เพื่อเป็นสักขีพยาน
“อ่า แต่ฉันไม่มีเวลามากนัก…จริงสิ”
ยูยอนฮา มอบโลหะยาวๆให้ผม
“ก็อาวุธของช่างผู้ยิ่งใหญ่คนนั้นไง”
“อ๋อ.”
“แต่มันไม่ได้พิเศษอะไรแบบในภาพที่ แชนายอน โพสต์หรอกนะ”
“ฉันใช้พลังเวทมนต์เพื่อดูว่ามันจะทำอะไรได้บ้างแต่มันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นมันเป็นขยะไม่สามารถใช่กับพลังเวทมนต์ได้ มันไม่คุ้มกับ 3 พันล้านที่พวกเราจ่ายไปเลย”
ยูยอนฮา ยักไหล่
“อืม … .”
ผมใช้พลังเวทย์ของรอยสักในดวงตาของผมและเริ่มประเมินด้วยการสังเกตและการอ่าน มีความแตกต่างอย่างมากระหว่างการเห็นไอเท็มจากภาพถ่ายและเห็นในชีวิตจริง การสังเกตและการอ่านประเมินไอเท็ม อย่างรวดเร็ว ผมมองไปที่หน้าต่างที่โผล่ขึ้นมาต่อหน้าผม
“หากนายสนใจนายก็เอาไปได้เลย” ยูยอนฮา พูดขึ้นมา
ผมสะดุ้ง นี่ต้องเป็นเพราะโชคชะตาของผมแน่ๆ
“เธอจะให้ไอ้นี่กับฉันจริงๆเหรอ?”
“ใช่ ฉันไม่เห็นว่าทำไมมันจะไม่ได้”
“…ถ้าเธอพูดอย่างนั้นฉันก็ยินดีที่จะรับมันเอาไว้”
ผมเก็บดาบไว้บนหลังอย่างไม่ลังเล
“เธอรู้ไหมว่ามันคืออะไร”
“ฉันบอกนายแล้วว่าเราประเมินมันไม่ได้ ทำไมละ? นายรู้เหรอว่ามันคืออะไร”
ผมพูดความจริงกับ ยูยอนฮา เป็นครั้งแรก
“ใช่ ฉันรู้.”
“นายรู้? งั้นก็เอาไปเถอะ ฉันไม่ได้ว่าอะไร…”
ยูยอนฮา ไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่และเธอยื่นซองเอกสารให้ผมแทน
“นี่คือสิ่งที่พวกเราค้นพบเกี่ยวกับยียอนจุน”
“…อ๊ะ ขอบคุณ”
ผมเก็บซองจดหมาย
“นายได้ยินข่าวไหม?” ยูยอนฮากล่าวต่อ “เกิดการจลาจลขึ้นใน
เพนเดอร์โมเนียม”
“การจลาจล? เกิดอะไรขึ้น?”
“มันเป็นเพราะเมืองปีศาจที่ปรากฎใน เพนเดอร์โมเนียม ปีศาจและมาร…บางสิ่งบางอย่างดูเหมือนจะเกิดขึ้นระหว่างพวกเขา ฉันได้ยินว่ามันเป็นความลับที่ยิ่งใหญ่”
ยูยอนฮา หยิบซองจดหมายออกมาอีกอันผมขมวดคิ้วทันที
“ทำไมมันเยอะจัง”
“อันนี้เป็นภารกิจ”
“ภารกิจ?”
ผมเปิดซองจดหมายและหยิบเอกสารข้างในออกมา คำ 2-3 คำแรกที่ผมเห็นคือ [สัญญาบอดี้การ์ด]
ยูยอนฮา ยิ้มอย่างสดใส “ฉันจะไปที่ เพนเดอร์โมเนียม ดังนั้นฉันละสงสัยจริงๆว่านายจะมาเป็นบอดี้การ์ดของฉันได้ไหม”
“… .”
ผมมองไปที่ ยูยอนฮา ก่อนที่จะนำเอกสารออกมาเนื่องจากผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเหตุการณ์ในอนาคตมันอาจจะเป็นการดีที่สุดที่จะเข้าร่วมในสิ่งที่ดูเหมือนว่าเป็นประเด็นสำคัญ
“ฉันจะคิดถึงเรื่องนี้”
“คิดในแง่บวกด้วยละ หากพวกเราสามารถขุดแร่ที่อยู่ที่นั่นได้มันจะช่วยพวกเราจัดการกับภัยพิบัติในอนาคต”
“แร่?”
“ใช่ แต่ชู่ๆๆ” ยูยอนฮาทันใดนั้นก็เอานิ้ววางบนริมฝีปากของเธอ
“ดูเหมือนนายจะไม่รู้ แต่ฉันไม่สามารถบอกอะไรนายได้จนกว่านายจะยอมรับคำขอ”
“…อะไรนะ?”
“นายมีเวลาจนถึงสัปดาห์หน้า”
“หืม…โอเค” ผมพยักหน้า
“ดีมาก” ยูยอนฮา ยิ้มอย่างสบายๆจากนั้นเธอจ้องไปที่ดาบที่ห้อยอยู่ข้างหลังของผม
“แล้ว…..นายรู้ไหมว่ามันคืออะไร”
“อ้อ ฉันรู้สิ”
“โฮ~ ฉันไม่รู้ว่าการประเมินเป็นงานอดิเรกของนาย”
“แทนที่จะเป็นงานอดิเรก มันเป็นเพราะฉันสายตาดีมากกว่า”
“อ่า นายพูดถูก แล้วมันคืออะไรละ?”
ยูยอนฮา ถามอย่างสนุกสนาน แต่ผมตอบกลับอย่างจริงจัง
“มันคือบัลมุง”
“อ้า~ ดาบบาลมุง~ ดาบบาลมุง….?”
ยูยอนฮา ตอบด้วยรอยยิ้มและก็หายไปในไม่ช้าสีหน้าของเธอแข็งทื่อ
“อะ-อีกครั้ง อีกครั้งสิ?”
“ดาบบาลมุง เธอเคยได้ยินใช่ไหม?”
“…หาาาา?”
ยูยอนฮา เอียงศีรษะของเธออย่างมันงง ผมบอกเธออย่างระเอียดว่าผมเห็นอะไรในการสังเกตการณ์และการอ่าน
===
[ไอเท็มดาบที่ไม่รู้จัก] [???] [???]
– คำกล่าวที่มาจากแหล่งกำเนิดที่ไม่รู้จัก
[การสังเกตและการอ่าน] ด้วยพลังเวทย์ของ รอยสัก ปลดล็อคบางส่วนของคำอธิบายไอเท็มได้
– ดาบบาลมุง
– เป็นดาบที่ถูกสร้างขึ้นโดย ช่างตีดาบนามว่าเวย์แลน และ เทพโอดิน ซึ่งเทพโอดินได้นำดาบเล่มนี้ไปปักไว้กับต้นโอ๊กในพระราชวังโวลซัง
– สามารถสะท้อนพลังเวทมนต์และความแข็งแกร่งของมันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
– การที่จะเป็นเจ้าแห่งดาบเล่มนี้เราจะต้องใส่เลือด 500 มล และให้ดาบตัดสินคุณสมบัติของคนๆนั้น
รายละเอียดเพิ่มเติมจะถูกปลดล็อคเมื่อไอเท็มตื่นขึ้น
===
“ฮ่าฮ่าฮ่า นายเข้าใจเล่นตลกนะ ดาบบาลมุง งั้นเหรอ ฮ่าฮ่า”
“ฉันไม่ได้ล้อเล่น.”
ยูยอนฮา พยายามหนีจากความเป็นจริง แน่นอนผมไม่ยอมให้เธอหนี
“…หากนายไม่ล้อเล่นแล้วมันคือดาบนั่น…มันเป็นดาบบาลมุงที่ฉันรู้จริงๆเหรอ?”
ยูยอนฮา ถามพร้อมกับใบหน้าแข็งค้าง เธอจ้องมองดาบบนหลังของผมด้วยสายตาที่ประหลาด
“ใช่ มันเป็นดาบบาลมุงในตำนาน”
“… .”
ยูยอนฮา กลืนน้ำลายเสียงดังผมผอยากรู้เรื่องที่เธอคิดตอนนี้แต่ผมไม่อยากอ่านใจของเธอ
[ดินแดนปีศาจ เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่]
ช่วงเวลาในเองที่ข้อความของระบบโผล่ขึ้นมาที่มุมตาของผม…
“อะ-อุ, นะ- นายจะเอามันคือฉันไหม”
และในช่วงเวลาที่ยูยอนฮาถามพร้อมพูดติดอ่าง …
ตู้มมมมมมมมมมมมมม!
ดินแดนปีศาจที่พวกเราเฝ้าดูปะทุขึ้นด้วยการระเบิดที่แปลกประหลาด
*************************************************************************
[ที่หลบภัยใกล้ทะเลตะวันออก]
“…อืม.”
ในทางกลับกันจินซาฮยอคก็ดูสิ่งของที่คิมฮาจินทิ้งไว้ในฐาน แว่นขยาย, เสื้อคลุม, หนังของบาซิลลิสก์, คริสตัลสีสันสดใส ฯลฯ … พวกมันดูเหมือนจะไม่เพียงพอสำหรับเวลาและความพยายามที่เธอปกป้องเขา
“นี่อะไรน่ะ?”
จินซาฮยอค หยิบแว่นขยายที่ซ่อนอยู่ออกมา ตอนแรกเธอเงยหน้าของเธอ แต่มันใช้เวลาไม่นานที่จะเข้าใจว่ามันคืออะไร มันเป็นของขวัญที่กษัตริย์หรือตัวเธอตอนเด็กมอบให้ คิมฮาจิน ในอดีตของ อคทรีน่า
“มันเป็นของฉันตั้งแต่แรกดังนั้น…”
จินซาฮยอค เก็บแว่นขยายไว้ในกระเป๋าของเธอโดยไม่รู้สึกผิดอะไร
เธอยังเอาหนังของบาซิลิสก์สัก2-3ชิ้นมาและลองสวมเสื้อคลุมคิมฮาจิน ซึ่งเธอคิดว่ามันยอดเยี่ยมมากจริงๆ
…แต่ว่า
ตู้ม!
การสั่นสะเทือนแปลกๆเกิดขึ้น จินซาฮยอค มองไปทางทะเลตะวันออก
“… ?”
จินซาฮยอค ที่ใส่เสื้อคลุมของ คิมฮาจิน หยุดและเงยหน้าขึ้นมาการสั่นสะเทือนยังคงดังต่อเนื่อง
“เกิดอะไรขึ้นเนี้ย”
จินซาฮยอค ความอยากรู้อยากเห็นและรู้สึกตื่นเต้นในที่สุดเธอก็รู้สึกว่าเธอสามารถบรรเทาความเบื่อของเธอได้แล้ว
“ว้าวววว~”
จินซาฮยอค ยืดตัวและเปิดใช้งานการจัดการความเป็นจริง พอร์ทัลโผล่ขึ้นมาตรงหน้าเธอ
“ไปกันเถอะ.”
เธอก้าวเข้าสู่พอร์ทัลโดยไม่ลังเล