ตอนที่ 172: ตบสิบที โดย Ink Stone_Romance
เฉินเวยเกลียดเฉินเยี่ยน เธอไม่อยากจะมีชีวิตแบบนี้อีกแล้ว เธอจำเป็นต้องเจอซินห้าว ซินห้าวเป็นของเธอ แต่เธอหาซินห้าวไม่เจอ เธอคิดถึงเฉินเยี่ยน ทำได้แค่ถามเฉินเยี่ยน เพราะเธอถามหวางนิว หวางนิวก็ไม่รู้ว่าซินห้าวอยู่ที่ไหน
“พี่”
เฉินเวยผลักประตูเฉินเยี่ยน
เฉินเยี่ยนกำลังตรวจบุหรี่ที่คนอื่นมาส่งอยู่ เห็นเฉินเวยเธอยืดตัวขึ้น จากนั้นนั่งลงบนเตียง
เฉินเวยจะลงไปนั่งตามเฉินเยี่ยน เฉินเยี่ยนส่งสายตาเยือกเย็นดั่งมีดมาให้ เฉินเวยเลยยืนอยู่กับที่
“พูดมา อย่าทำให้เสียเวลา”
เฉินเยี่ยนไม่รู้ว่าวันนี้เฉินเวยมาหาเธอทำไม แต่ต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่
“พี่สาว”
เฉินเวยเรียกแล้วคุกเข่าลง
“พี่ ฉันขอร้องล่ะ พี่ช่วยฉันเถอะ พี่บอกฉันมาว่าซินห้าวอยู่ที่ไหน ขอแค่พี่ไม่แย่งซินห้าวกับฉัน ขอแค่ฉันได้แต่งงานกับซินห้าว ฉันก็จะไม่แย่งอะไรของพี่อีกเลย อีกหน่อยจะหาคนยังไงฉันจะไม่สนใจแล้ว อวี๋เหวยหมินฉันคืนให้พี่ เวยหลายชุนฉันก็คืนให้ แล้วยังมีหูเฟยนั่นให้พี่หมดเลย พี่ไปหาใครก็ได้ทั้งนั้น ฉันยังบอกพี่ได้อีกว่าอวี๋เหวยหมินคิดยังไง เขาจะวางแผนทำอะไรพี่… ขอแค่พี่ยกซินห้าวให้ฉัน ฉันก็จะดีกับพี่ พี่สาว พี่บอกฉันมาเถอะว่าซินห้าวอยู่ที่ไหน ฉันชอบเขาจริงๆ ฉันรักเขาตั้งแต่แรกพบ ไม่มีเขา ไม่ได้เขามา ฉันอยู่ต่อไปไม่ได้แล้วจริงๆ”
เฉินเวยอ้อนวอนเฉินเยี่ยน ครั้งนี้เธอคุกเข่าลงต่อหน้าเฉินเยี่ยนด้วยใจจริง เธอหวังว่าเฉินเยี่ยนจะช่วยเธอ
เฉินเยี่ยนมองเฉินเวยอย่างเยือกเย็น เธอพูดออกมาได้ยังไง?
“โดนเธอรักนี่ถือเป็นความทุกข์ของซินห้าว”
เฉินเยี่ยนส่ายหน้า เฉินเวยนี่เข้าขั้นหลงมัวเมาแล้ว ทำไมเธอจะต้องบอกเสี่ยวเวยว่าซินห้าวอยู่ที่ไหน
“พี่ ฉันรู้ว่าพี่เป็นคนดี พี่ช่วยฉันเถอะ ฉันสัญญา สัญญาว่าอีกหน่อยฉันจะดีกับซินห้าว ฉันจะไม่ไปหาผู้ชายคนอื่นอีกแล้ว ฉันชอบเขาจริงๆ”
เฉินเวยกลับไม่เห็นสีหน้าเย็นชาของเฉินเยี่ยน ยังคงอ้อนวอนต่อ
“เฉินเวย ตั้งแต่ปากเธอพร่ำบอกว่าชอบว่ารักออกมา ฉันนี่รู้สึกสะอิดสะเอียนมาก เธอควรค่าที่จะพูดคำว่ารักหรือ?”
เฉินเยี่ยนคิดว่าเฉินเวยไม่เคยรู้จักความรักมาก่อน เธอแค่เห็นแก่ตัวอยากจะครอบครอง
เฉินเวยไม่พูดอะไร เพียงแต่ใช้สายตาวิงวอนมองเฉินเยี่ยน
“เธออยากรู้ว่าซินห้าวอยู่ที่ไหนจริงหรือ?”
เฉินเยี่ยนถามเฉินเวย เฉินเวยพยักหน้าอย่างมีความหวัง เธอรู้ว่าเฉินเยี่ยนจะต้องบอกเธอ เพราะเฉินเยี่ยนทนเธอตื๊อไม่ไหว
“อยากให้ฉันบอกเธอก็ได้ เฉินเวย เธอรู้ว่าฉันเกลียดเธอ เธอทำเรื่องผิดต่อฉันมากมายขนาดนั้น ยังไงก็ไม่สามารถให้อภัยเธอได้ง่ายๆ เฉินเวย เธอทำให้ฉันสบายใจ แล้วฉันจะบอกเธอ”
เฉินเยี่ยนมองเฉินเวย นัยน์ตามีแววแปลกๆ อยู่
“เธออยากจะให้ฉันทำอะไร? ฉันช่วยเธอต่อกรกับอวี๋เหวยหมินได้”
เฉินเวยไม่รู้ความคิดของเฉินเยี่ยน แต่ตอนนี้ให้เธอขายอวี๋เหวยหมิน เธอไม่ลังเลเลยสักนิด
เฉินเยี่ยนส่ายหน้า อวี๋เหวยหมิน คนที่คุณคอยปกป้องดูแล ดูเธอทำกับคุณแบบนี้ คุณจะรู้สึกเสียใจบ้างไหม? แต่อวี๋เหวยหมินก็ไม่ใช่คนดีอะไร เฉินเยี่ยนไม่สงสารเขา
“ฉันรับมือกับอวี๋เหวยหมินได้ ไม่จำเป็นต้องใช้เธอ เฉินเวย เธอตบหน้าตัวเองร้อยที ให้ฉันหายโกรธ ฉันก็จะบอกเธอ”
เฉินเยี่ยนอยากเห็นว่าเฉินเวยจะทำไหม
เฉินเวยยื่นมือออกมามองมือตัวเอง ลูบหน้า ตบหน้าต้องเจ็บแน่ ตบตัวเอง? เธอไม่ต้องการ แต่ถ้าเธอไม่ตบ เฉินเยี่ยนก็ไม่บอกเธอ
เธอรู้ว่าเฉินเยี่ยนต้องการแกล้งเธอ และเธอก็รู้ว่าเฉินเยี่ยนอยากเห็นเธออับอาย แต่เธอก็รู้จักเฉินเยี่ยน เฉินเยี่ยนไม่โกหก งั้นเธอจะตบตัวเองไหม?
ตบ เธอจะเจ็บมาก เธอไม่อยาก ไม่ตบ ก็ไม่ได้ข่าวของซินห้าว เธอก็ไม่พอใจ
“ตบร้อยทีหน้าฉันพังหมด เฉินเยี่ยน ตบสิบทีได้ไหม?”
เฉินเวยต่อรองเฉินเยี่ยน
“ก็ได้ ตบเลย แต่เธอต้องออกแรง ไม่ออกแรงไม่นับ”
เฉินเยี่ยนพยักหน้า เธอแค่อยากจะดูว่าเฉินเวยจะทำไหม กี่ครั้งไม่สำคัญ
“เธอสัญญาแล้วนะ”
เฉินเวยจ้องเฉินเยี่ยน
เฉินเยี่ยนพยักหน้า
เฉินเวยกลั้นใจยกมือขึ้นตบหน้าตัวเองหนึ่งที เธอออกแรง เจ็บมาก น้ำตาเธอจะไหลออกมาแล้ว เห็นเฉินเยี่ยนยังมองเธอด้วยใบหน้าเย็นชาอยู่ เธอตบต่อ เธอลงทุนแล้ว คิดเสียว่าเฉินเยี่ยนตบเธอ อีกหน่อยเธอจะต้องเอาคืน
เฉินเวยตบแล้วจริงๆ เฉินเยี่ยนกำหมัด ที่จริงแล้วเฉินเวยคนนี้ไม่เพียงแต่เห็นแก่ตัว เธอยังจิตใจโหดเหี้ยมด้วย โหดเหี้ยมกับคนอื่น กับตัวเองเธอยังกล้าลงมือ ยอมตบตัวเอง เป็นคนที่น่ากลัวมาก เพราะกับตัวเองเธอยังกล้าลงมือ นับประสาอะไรกับคนอื่น
“ฉัน ฉันตบครบแล้ว”
เฉินเวยกุมหน้า เธอรู้สึกว่าหน้าเธอเจ็บจนชาไปหมดแล้ว ตบสิบครั้งนี้เจ็บมากจริงๆ แต่ถ้าแลกมากับซินห้าว นับว่าคุ้ม
“เฉินเวย เธอช่างกล้าลงมือจริงๆ จุ๊จุ๊ ใบหน้ารูปไข่นี้ฉันเห็นแล้วสงสาร แต่ว่า เฉินเวย ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ซินห้าวเป็นของฉัน ทำไมฉันจะต้องบอกเธอว่าเขาอยู่ที่ไหนด้วย? แม้ฉันจะเชื่อว่าเขาจะไม่โดนเธอยั่วยวนได้ แต่ให้เธอไปหาซินห้าวแบบนี้ฉันไม่สบายใจ อีกทั้งฉันจะไม่เอาซินห้าวมาเป็นข้อแลกเปลี่ยนกับคนอื่น เมื่อกี้ฉันโกหกเธอ ดังนั้น ฉันจะไม่บอกเธอ ตัดใจเสียเถอะ”
ใบหน้าเฉินเยี่ยนที่มองเฉินเวยนั้นดูเปลี่ยนไป ดูแน่วแน่จริงจัง แต่ในใจเธอรู้สึกสบายจริงๆ
“เธอ เธอหลอกฉันหรือ? เฉินเยี่ยน เธอ เธอทำแบบนี้ไม่ได้ ไม่ได้ เธอต้องบอกฉัน เมื่อกี้เธอตกลงฉันแล้ว เธอต้องบอก”
เฉินเวยลุกขึ้นมา เธอยอมตบตัวเองนั่นเพราะเธอรู้ว่าเฉินเยี่ยนเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น แต่เธอคิดไม่ถึงว่าเฉินเยี่ยนจะหลอกเธอ
“ที่หลอกน่ะคือเธอ นี่เป็นลูกไม้ที่เธอใช้บ่อยไม่ใช่หรือ? กับผู้หญิงหน้าด้านอย่างเธอทำไมฉันจะต้องพูดคำไหนคำนั้นด้วย? เธอคู่ควรหรือที่มาคุยเรื่องความเป็นธรรมกับเขา? อยากแย่ง เธอแย่งไปเถอะ ถ้าไม่กลัวว่าซินห้าวจะบิดแขนขาเธออีก เธอไปเลย ถ้าอยากจะมาหาข่าวคราวซินห้าวจากฉัน เธอตัดใจเถอะ”
เฉินเยี่ยนมองเฉินเวยอย่างเย็นชา เธอและเฉินเวยเป็นศัตรูกันนานแล้ว เธอจะไม่พูดเรื่องคุณธรรมกับเธอ เมื่อก่อนเธอเฉินเยี่ยนจิตใจดีแต่ไม่ได้โง่ กับคนแบบเฉินเวย ถ้าเธอยังอภัยได้ พูดเรื่องความถูกต้องได้ งั้นเธอก็เป็นท่อนไม้แล้ว
“เฉินเยี่ยน เธอจะไม่บอกฉันจริงหรือ? ตอนแรกฉันคิดว่าถ้าฉันกับซินห้าวคบกันแล้ว ฉันจะไม่ยุ่งกับเธอแล้ว แต่เธอมาบังคับฉันแบบนี้ อย่ามาโทษฉันนะ”
สายตาเฉินเวยดูหม่นหมอง
“ตามสบาย ฉันรอให้เธอมาสู้กับฉันอยู่ แต่ทางที่ดีให้มีเทคนิคหน่อย อย่ามาใช้ลูกไม้ตื้นๆ”
เฉินเยี่ยนยักไหล่ ไม่สนใจเลย
เฉินเวยกัดริมฝีปาก สายตาเต็มไปด้วยแววอาฆาต วันนี้ตบไปฟรีแล้ว ไม่ได้! เธอจะไม่ยอมทนลำบากแบบนี้ คิดถึงตรงนี้ลูกตาเฉินเวยก็กลอกไปมา น้ำตาไหลลงมา จากนั้นเธอก็กุมหน้าร้องไห้วิ่งออกไป
ไม่นานข้างนอกก็มีเสียงหวางนิวดังขึ้นมา เธอเรียกเฉินเยี่ยน เฉินเยี่ยนออกไป เห็นเฉินเวยโผอยู่ในอ้อมกอดหวางนิวร้องไห้เสียใจอยู่ คิดว่าน่าจะไปฟ้อง
“เยี่ยนจื่อ นี่เสี่ยวเวยไปทำอะไรลูกอีก? ดูสิตบเธอแบบนี้ ไม่ว่าจะยังไงเธอก็เป็นน้องสาวลูกนะ ลูกลงมือแบบนี้ได้ยังไง? ถึงแม้จะเป็นคนอื่นก็ทำแบบนี้ไม่ได้ ถ้าใบหน้านี้เสียหายขึ้นมา เธอจะออกไปเจอหน้าใครได้? เป็นถึงลูกสาว ยังไม่ได้หาสามีเลย”
หวางนิวว่าเฉินเยี่ยนอย่างไม่พอใจ ครั้งนี้ลงมือหนักเกินไปแล้ว
—————–