มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 809
“พูดแล้วก็ เจอรัลด์ เธอวางแผนที่จะอยู่ที่นี่นานแค่ไหน? เธอมีที่ที่จะพักอยู่ตอนนี้หรือยัง? ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องมีน้ำใจกับพวกเราหรอก! สำหรับตอนนี้ ฉันเดาว่าเบจะไปเป็นเพื่อนเธอในวันนี้ และฉันจะส่งเธอกลับมาที่สนามบินในวันพรุ่งนี้ นั่นคือแผนการใช่ไหม?” แคทเธอรีน กอฟฟ์ถามอย่างค่อนข้างกระตือรือร้น ขณะที่เธอมองแวบเดียวไปที่เจอรัลด์ที่กำลังนั่งอย่างเงียบ ๆ ในเบาะหลัง ขณะที่เธอขับรถพาสสาทของเธอไป
เมื่อเห็นเขาลากกระเป๋าเดินทางของเขามาด้วยก่อนหน้านี้จึงได้กระตุ้นให้เธอถามคำถามนั้นออกไป มันชัดเจนมากว่าเธอต้องการให้เขาจากไปโดยเร็วที่สุด
“โอ้ว? ผมจะไม่จากไปเร็วขนาดนั้นหรอกครับ คุณป้า ความจริงแล้วผมอาจจะอยู่ในยานเคนสักระยะหนึ่ง…ผมจะอยู่ในความดูแลของคุณจนกระทั่งถึงตอนนั้น” เจอรัลด์ตอบกลับด้วยรอยยิ้มขมขื่นเล็กน้อย
เมื่อได้ยินแบบนั้น สีหน้าของแคทเธอรีนจึงเปลี่ยนเป็นฉุนเฉียวทันที แม้เธอจะยังคงนิ่งเงียบอยู่ก็ตาม นี่คือสภาพที่เป็นจริงของมัน ถ้าคน ๆ หนึ่งร่ำรวยและพวกเขาอาศัยอยู่ในสถานที่ห่างไกลออกไปในภูเขา พวกเขาก็ยังคงมีญาติห่าง ๆ อยู่ แต่อย่างไรก็ตาม ถ้าคน ๆ หนึ่งยากจน แม้ว่าพวกเขาจะอาศัยอยู่ในเมืองที่พลุกพล่าน พวกเขาก็จะไม่มีญาติคนไหนให้พูดถึงหรอก
ไม่แปลกที่ทำไมแคทเธอรีนถึงกลัวมากว่าเจอรัลด์จะมาอยู่กับพวกเธอ ในทางกลับกัน เบกลับรู้สึกเป็นมิตรกับเจอรัลด์อย่างมาก
“ฮ่าฮ่า! วางใจเถอะ ลูกพี่ลูกน้อง! แค่อยู่ตราบเท่าที่นายต้องการเลย! พูดแล้วก็นะ นี่ใกล้จะถึงงานวันเกิดของคุณย่าในอีกสองสามวันนี้แล้ว! ถ้านายมาฉลองร่วมกับพวกเรา ฉันมั่นใจว่าเธอจะต้องมีความสุขมากแน่!”
เมื่อได้ยินแบบนั้น เจอรัลด์จึงเพียงยิ้มตอบแห้ง ๆ เล็กน้อย ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ก่อนการเดินทางมายานเคนของเขาได้เริ่มขึ้น แม่ของเขาก็ได้บอกเขาว่า แม้เบจะได้รับความช่วยเหลือจากเธออยู่เสมอ แต่ยูเลียก็ยังไม่ได้เปิดเผยสถานะที่แท้จริงของเธอให้กับเบด้วยเหตุผลส่วนตัวบางอย่าง
ส่วนข้อมูลของเบในเรื่องที่ว่าจริง ๆ แล้วแม่ของเขาเป็นใครนั้น จึงเป็นเหตุผลที่ทำไมเธอถึงยังคงให้ข้อเสนอเช่นนี้กับเจอรัลด์ แต่อย่างไรก็ตามภายในใจของเขา เจอรัลด์รู้สึกว่ามันก็ค่อนข้างดีกว่าในรูปแบบนี้
“ฮึ่ม! มันจะเป็นเรื่องดีอยู่แล้ว ถ้าเขาไม่ได้ทำให้เธอโมโหเมื่อพวกเขาพบกัน!” แคทเธอรีนกล่าวเสริมอย่างเย็นชา
“ตอนนี้ทำไมถึงพูดแบบนี้อีกล่ะคะ แม่? แม้มันเป็นเรื่องจริงที่คุณย่าไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ดีกับคุณอาของหนู แต่เธอก็ถามเกี่ยวกับพวกเขานาน ๆ ครั้งไม่ใช่หรือคะ?” เบตอบกลับ ขณะที่เธอมองไปที่แม่ของเธอ
แคทเธอรีนเพียงถอนหายใจกับเรื่องนั้นก่อนจะพูดขึ้นมา “เจอรัลด์ ฉันรู้ว่าทำไมเธอถึงมาที่นี่ นาทีที่ฉันได้ยินว่าเธอจะมาเพื่อพบท่านผู้หญิงเยลแมน ฉันรู้ว่าเธอต้องการจะกลับมาที่ตระกูลของเรา เพื่อที่เธอจะสามารถได้รับการแบ่งปันทรัพย์สินของเราในท้ายที่สุด! ฮึ่ม! คิดซะว่านี่เป็นคำแนะนำของฉันล่ะกัน ยอมแพ้ซะ ในขณะที่เธอสามารถทำได้ แม้ครอบครัวของฉันก็จะไม่ได้อะไรมากมายขนาดนั้นก็ตาม แต่ใครก็จินตนาการได้ว่าเธอจะได้รับทรัพย์สินน้อยนิดแค่ไหน ถ้าเธอเข้ามาได้ตั้งแต่แรก เท่านี้แหละ!”
แน่นอนแคทเธอรีนเห็นสิ่งต่าง ๆ ในมุมมองที่แตกต่างไปเมื่อเทียบกับคนทั่วไป แต่อย่างไรก็ตาม เจอรัลด์ก็เพียงยิ้มอย่างขมขื่นขณะที่เขาส่ายหัวของเขา เขาไม่จำเป็นต้องมอบคำอธิบายให้เธอจริง ๆ ว่าทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่
หลังจากนั้น เขาก็เริ่มพูดคุยกับเบอย่างสบาย ๆ ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาก็เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน พวกเขาทั้งคู่จะได้สนิทสนมกันและกันในท้ายที่สุดอยู่ดี
ในฐานะที่เป็นหนึ่งในสามตระกูลที่ใหญ่ที่สุดในยานเคน ตระกูลเยลแมนจึงมีตระกูลสาขามากมายอยู่ภายในนั้น
เนื่องจากท่านผู้หญิงเยลแมนเป็นคนหัวโบราณเกิน เธอจึงเข้มงวดในการจัดการปัญหาต่าง ๆ ที่เกี่ยวกับลูก ๆ ของเธอ ตราบใดที่พวกเขาคนไหนได้รับความโปรดปรานจากเธอ หรือสามารถสนับสนุนครอบครัวได้ พวกเขาก็จะได้รับการสนับสนุนจากเธอเป็นอย่างมาก ในด้านของทรัพยากร
ตามปกติระบบนี้จึงไม่ได้ผลกับเบและแม่ของเธอ ที่ทั้งคู่มีสถานะที่ต่ำพอ ๆ กันภายในตระกูลเยลแมน ความจริงที่ว่าพี่ชายคนที่ห้ายังคงอยู่ในสภาพเจ้าชายนิทราจึงไม่ได้ช่วยอะไรในสถานการณ์ของพวกเธอเลย สถานะของพวกเธอก็ต่ำขนาดนี้จนคนอื่น ๆ ในตระกูลแทบจะไม่สังเกตเห็นพวกเธอกันด้วยซ้ำ
ท้ายที่สุดแล้ว แคทเธอรีนก็ได้ตำแหน่งที่แสนธรรมดาภายในครอบครัวเท่านั้น ผลก็คือทั้งเธอและลูกสาวของเธอจึงอาศัยอยู่ในละแวกธรรมดา ๆ เท่านั้น
เจอรัลด์เองก็เริ่มเห็นสิ่งต่าง ๆ ที่ซับซ้อนอยู่ภายในตระกูลเยลแมนแล้วว่าเป็นอย่างไร เดิมทีเขาไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้เมื่อแม่ของเขาเล่าให้เขาฟัง ในตอนแรกว่าสิ่งต่าง ๆ ภายในตระกูลไม่ได้ง่ายขนาดนั้นเลยจริง ๆ ตอนนี้เขาเข้าใจสิ่งที่แม่ของเขาหมายถึงแล้ว
ไม่นานหลังจากมาถึงที่บ้านของพวกเธอ เบก็กำลังจะมุ่งหน้าออกไปเพื่อซื้อของ แต่เมื่อแคทเธอรีนตะโกนเรียกเธอขึ้นมา “เดี๋ยวก่อน เบ! มีบางอย่างที่แม่จำเป็นต้องบอกแก!”
ด้วยเหตุนี้พวกเขาทั้งคู่จึงทิ้งเจอรัลด์ไว้ตามลำพังครู่หนึ่งเพื่อคุยกันอย่างลับ ๆ ในเมื่อไม่มีอะไรให้ทำ เจอรัลด์จึงเข้ามาที่ห้องที่ลุงของเขาอยู่
ยูเลียมักจะเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับพี่ห้าอยู่เสมอ แม้ว่าด้วยประสิทธิภาพปัจจุบันของคลอฟอร์ด เมื่อเป็นเรื่องของความเชี่ยวชาญทางการแพทย์ แต่ก็ไม่มีหมอคนไหนที่จะเคยช่วยให้เขาใกล้ฟื้นขึ้นมาได้เลย
เจอรัลด์เองก็รู้ว่าเขาไม่สามารถทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ แม้ว่าเขาต้องการก็ตาม ในขณะนั้น เขาก็เริ่มสงสัยว่าฟินน์เลย์จะรู้วิธีจัดการกับสถานการณ์นี้หรือไม่
‘ตอนนี้ชายชราคนนั้นไปอยู่ไหนแล้ว…’
ไม่นานหลังจากนั้น เบก็จากไปเพื่อซื้อวัตถุดิบต่าง ๆ และเจอรัลด์ก็มุ่งหน้าลงไปชั้นล่างทันทีด้วยความตั้งใจที่จะออกไปเช่นกัน ท้ายที่สุดเมื่อเบจากไปแล้ว เจอรัลด์จึงรู้ว่าเขาจะต้องอดทนกับคำวิจารณ์ที่ไม่รู้จักจบของแคทเธอรีนไปอีกสักพักคนเดียว และก็ไม่มีอะไรที่เธอพูดมานั้นจะดีเลย
และในขณะที่เขากำลังคิดว่าเขาจะให้ข้ออ้างอะไรกับเธอ โทรศัพท์ของเขาก็เริ่มดังขึ้นมา ขณะที่เขาลงมาถึงขั้นสุดท้าย
มันเป็นหมายเลขที่ไม่รู้จัก
“สวัสดีครับ นายน้อย ผมมีชื่อว่าฟิลิป ฮอดจ์ ผมทำงานให้ตระกูลคลอฟอร์ดและผมก็เป็นผู้รับผิดชอบในการจัดการเรื่องต่าง ๆ ในยานเคน มีทางไหนที่ผมสามารถช่วยคุณได้ไหมครับ?”
ตระกูลคลอฟอร์ดเป็นเจ้าของอสังหาริมทรัพย์ในพื้นที่เช่นซันนี่เดล, จังหวัดซอลฟอร์ด, ยานเคน และอื่น ๆ มากมาย
ในเวสตันเอง ทรัพย์สินของตระกูลก็ถูกแยกออกเป็นหลายพื้นที่ และตอนนี้เจอรัลด์ก็มีอำนาจควบคุมพวกมันทั้งหมดได้อย่างเต็มที่แล้ว