ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 519 การเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่
“อย่า คุณชาย นี่เป็นแม่คุณ”
“……”
น่าตกใจมาก！
คนที่เข้ามานี้ พออ้าปากมาก็ปาระเบิดใส่เขาทันที
แสนรักไม่ขยับ เขาหันข้างไปช้าๆ จากนั้น ดวงตาสีแดงก่ำคู่นั้นก็เต็มไปด้วยความอาฆาต จ้องไปยังคนที่พูดออกมาเขม็ง
ดันเป็น……พี่ภา！
“พี่-พูด-อีก-ครั้ง-สิ？”
ทุกๆ คำ ลอดออกมาจากฟันของเขาจริงๆ
พี่ภาตัวสั่น เธอคุกเข่าลงไปตรงหน้าเขาดัง“พึ่บ” อย่างไม่ลังเลใดๆ
“ขอโทษค่ะ คุณชาย ที่พี่ผิดบังคุณมาตลอด นั่นเพราะว่า ตอนที่คุณท่านมอบเรื่องนี้ให้ฉัน เขาบอกฉันว่า ไม่ สุดวิสัยจริงๆ ห้ามบอกความลับนี้แก่คุณเด็ดขาด ให้พี่เก็บความลับนี้ไว้ คอยดูคุณ”
พี่ภาร้องไห้ อธิบายให้เขาฟัง และขอโทษเขาไปด้วย
เป็นอย่างนี้จริงๆ ตอนที่หาเธอเจอแล้วพามา เธอตาบอดด้วย แต่ต่อมา ชายชราผมขาวก็บอกกับเธอว่า เขากลัวว่าตัวเองจะไม่มีเวลาทำเรื่องนี้อีกแล้ว จึงได้แต่มอบให้เธอ
จากนั้น เธอจึงตอบตกลง
สุดท้าย ไม่นานนัก คุณท่านของเธอ ก็ไม่อยู่แล้วจริงๆ
สีหน้าแสนรักเปลี่ยนไป
ยังไม่ทันพูด ธวัชที่อยู่ด้านข้างก็ถามก่อนว่า：“ดังนั้น พี่รู้นานแล้วว่าชั้นใต้ดินมีวัง？และขังคนคนหนึ่งไว้ด้วย？”
“ไม่ พี่ไม่รู้ พี่ถูกคุณท่านเรียกมา สองเดือนก่อนก่อนที่คุณท่านเกิดเรื่อง จากนั้น ตอนนั้นเขายังให้ของอย่างหนึ่งกับพี่ด้วย”
พี่ภาอธิบายอย่างระมัดระวัง จากนั้น ก็ส่งของที่พกมาด้วยออกไป
ธวัช：“……”
แสนรัก：“……”
สองเดือนก่อน？
นั่นไม่ใช่ตอนที่เขาเพิ่งถูกตาแก่นั่นบีบให้ออกไปจากหิรัญชากรุ๊ป แล้วหลบไปอยู่ที่หมูบ้านเล็กๆ บนภูเขาหรอกหรือ？
สุดท้ายในใจเขาก็เต้นตึกตัก แอบรู้สึกว่า มีสิ่งผิดปกติ
“รัก นายจะยืนงงทำไม？รีบดูสิ！”ธวัชเห็นเขายังไม่รับหนังสือเล่มนั้นมา ก็ร้อนรน
แสนรักบีบนิ้ว
หลายวินาทีต่อมา จึงเห็นเขาค่อยๆ ยื่นมือออกไป รับหนังสือเล่มนี้มา
“จิ๊ดจิ๊ด……”
กลับเห็นว่า ผู้หญิงที่จะกอดเขาเมื่อกี๊ พอเห็นเขาหยิบหนังสือเล่มนี้ไป ก็ร้องออกมาอย่างตื่นเต้น และก็ยังอยากจะคลานเข้ามาดูกับเขาด้วย
แต่ตอนนี้เอง พี่ภากลับเข้าไป แล้วปลอบเธออย่างอ่อนโยน
“เอาล่ะ คุณหนูรอง พวกเรารอตรงนี้ดีๆ ดีกว่านะคะ ให้คุณชายเขาดูเอง ดีไหม？”
“จิ๊ด……”
น่าแปลกมาก ผู้หญิงที่เอาแต่ร้องเสียงแปลกๆ จู่ๆ ก็เห็นด้วย
จากนั้น แสนรักก็เปิดหนังสือเล็กๆ นี้ตรงนั้น
“ที่แท้ ก็อัลบั้มภาพ”
ธวัชที่จ้องมองอยู่สักพัก หลังจากเห็นหนังสือเล่มเล็กๆ นี้เปิดออก ที่เผยออกมา ล้วนแต่เป็นภาพถ่ายที่ถูกเก็บไว้เป็นอย่างดี ก็ตะลึงงัน
แสนรักสับสนเล็กน้อย
แต่แป๊บเดียว เขาก็พบว่ามีบางอย่างผิดปกติ
เพราะว่า อัลบั้มภาพนี้ ตั้งแต่เปิดหน้าแรกมา ก็เป็นรู้หญิงสาวคนหนึ่งกำลังอุ้มทารก
ผู้หญิงคนนั้น สวยมาก เธอสวมเดรสลายดอกไม้ ติดโบว์สีขาวไว้บนหัว หลังจากอุ้มเด็กทารก บนใบหน้ารูปไข่แสนสวยนั้น ก็มองดูเด็กด้วยรอยยิ้มสดใส ดวงตาที่เป็นประกายนั้น สว่างไสวราวกับดาวบนท้องฟ้า
“ลูกรัก……”
เวลานี้ ผู้หญิงที่ถูกพี่ภาจับไว้ จู่ๆ ก็พูดออกอย่างไม่ค่อยชัดเจน
แสนรักบีบกระดูกนิ้ว
พอเปิดต่อไป ก็เป็นผู้หญิงคนนี้กับเด็ก
ก็แค่ ยิ่งเด็กโตขึ้นเรื่อยๆ รอยยิ้มบนใบหน้าของหญิงสาวกลับแปลกขึ้นเรื่อยๆ เธอยิ้มจริงๆ แต่ในดวงตาที่สวยงามคู่นั้นของเธอ ไม่เป็นประกายอีก
มีแต่ความว่างเปล่าและเฉื่อยชา ถึงแม้ยิ้มให้เด็ก ก็ดูไร้สติ
เหมือนแสงดาวที่บ้าไปแล้วตอนนี้สุดๆ
และที่น่ากลัวที่สุดก็คือ เขายังพบว่า เด็กในอ้อมแขนเธอ หลังจากโตขึ้นเรื่อยๆ คิ้วของเขาก็ยิ่งดูเหมือนเขาในวัยเด็กมากขึ้นเรื่อยๆ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งรูปตอนอายุสามขวบ แสนรักเห็นว่า เด็กคนนั้นใส่ชุดที่เขาฉลองวันเกิดตอนสามขวบอย่างชัดเจน ตอนเขาสามขวบก็ถ่ายรูปไว้ ตอนนี้ยังแขวนอยู่ในกรอบรูปบนผนังของห้องนอนตาแก่นั่นเลย
นิ้วแสนรักเริ่มสั่นเล็กน้อย
พี่ภาเห็น จึงเริ่มอธิบาย：“คุณท่านบอกว่า คุณหนูรองเป็นบ้า เพราะว่าพ่อของคุณชายเสียไป เธอรับแรงกระตุ้นไม่ได้ จึงเสียสติ”
“พี่พูดอะไร？พ่อของใคร？！！”
แสนรักก็ตะโกนออกมาอีกครั้งอย่างควบคุมไม่ได้
พี่ภาตกใจทันที จนไม่กล้าส่งเสียงอยู่นาน
กลับเป็นผู้หญิงที่ถูกเธอปลอบโยน พอเห็นแสนรักโกรธแบบนี้ เธอก็คลานเข้ามาอีกครั้ง：“อย่า……โวยวาย อย่า……โวยวาย แม่จะให้ลูกอม……ลูกเอง……”
เธอเปิดฝ่ามือตรงหน้าเขา เผยให้เห็นลูกอมสีสันสดใสเม็ดหนึ่ง
ทั้งๆ ที่ตัวเธอสกปรกมาก ใบหน้าก็ยังมองไม่เห็นหน้าเธอสักนิด แต่ตอนนี้ ลูกอมนี้กลับยังอยู่ดี และก็ไม่รู้ว่าเธอซ่อนไว้ตรงไหน？กระดาษลูกอมเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน ยังมองเห็นลายบนนั้นอย่างชัดเจน
ในที่สุดรูม่านตาแสนรักก็หดลง