ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 521 เส้นหมี่กลับมาแล้ว
นี่มันน่ากลัวจริงๆ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผู้ชายคนนี้ ถึงได้ใช้อารมณ์ขนาดนี้ นี่เขาจะรื้อบ้านทิ้งหรือไง？
ปอร์เช่กลัวเป็นอย่างมาก
เขาตัดสินใจ รอพี่เขยใจเย็นลง จะไปโน้มน้าวอีกครั้ง
แต่วันนี้ สุดท้ายปอร์เช่ก็ยังไม่ได้เจอพี่เขย
เพราะว่า หลังจากเขาโอ๋เด็กๆ เสร็จ ในห้องชั้นบน นอกจากพื้นที่ถูกดึงจนไม่เป็นระเบียบกับประตูเปิดกว้างออก ข้างใน ก็ไม่มีใคร
แสนรัก ออกไปตั้งนานแล้ว
คืนนั้น ไม่เห็นเขากลับมาเลย
ปอร์เช่กับเด็กๆ สุดน่ารักทั้งสามคนต่างกังวล พวกเขาให้พี่ภาที่กลับมาแล้วหาคนไปตามหา แต่คนที่พี่ภาให้ออกไปหา ก็หาเขาไม่เจอ
จนกระทั่ง เช้าวันที่สอง มีคนมาเคาะประตู
“พี่ภา？พี่ภาเปิดประตู！”
“มาแล้ว……”
พี่ภาที่นอนอย่างไม่สบายใจทั้งคืนได้ยินเสียงที่ดูคุ้นหู ก็ตะลึงเล็กน้อย แล้วรีบวิ่งออกมาเปิดประตู
สุดท้าย เธอคิดไม่ถึงเลย หลังจากเธอเปิดประตูออกมาแล้ว จะดันเห็นคุณนายที่ไม่ได้เจอกันหลายวัน กำลังประคองคุณชายที่มีสีหน้าซีดเซียวตรงหน้าประตู
“คุณนาย คุณ——”
“เอาล่ะ ไม่ต้องพูดแล้ว เมื่อคืนคุณชายเขาอยู่ที่สุสานทั้งคืน เปียกฝันทั้งคืน รีบพาเขาเข้าไปเร็ว แล้วก็โทรเรียกหมอมา”
เส้นหมี่ที่กลับมากะทันหันยังไม่ทันทักทายกับเขา หลังจากกำชับอย่างเร่งรีบ เธอก็ประคองชายหนุ่มเข้าไป
พี่ภาถูกเตือนแบบนี้ จึงรีบเรียกปอร์เช่ลงมาช่วย
สิบนาทีต่อมา ในห้องนอนของสองสามีภรรยาบนชั้นสอง เด็กน้อยแสนน่ารักทั้งสามคนก็ตื่นแล้ว ยืนอยู่ข้างเตียงมองดูหม่ามี๊ที่ในที่สุดก็กลับมา ตรวจให้แด๊ดดี้อย่างเชื่อฟัง
มีความสุขจัง ในที่สุดหม่ามี๊ก็กลับมาแล้ว
ใบหน้าเด็กๆ มีแต่ความสุข
ครู่หนึ่ง ในที่สุดเส้นหมี่ก็ตรวจเสร็จ
“ไข้สูง ต่อมทอนซิลก็บวมอย่างรุนแรง น่าจะเพราะเมื่อคืนดื่มเหล้า หมอมาหรือยัง？ต้องรีบให้น้ำเกลือเพื่อลดไข้เขา”
“โทรแล้วค่ะ น่าจะใกล้ถึงแล้ว”
พี่ภาที่อยู่ด้านข้างก็รีบพยักหน้า
ถึงคุณนายจะเป็นหมอ แต่ว่า ที่บ้านไม่มียาหรือเข็มฉีดยาเลย ต้องเรียกหมออยู่แล้ว
พี่ภากับปอร์เช่ที่อยู่ด้านข้าง รวมทั้งเด็กน้อยทั้งสามคน ต่างไม่สงสัยอะไร
แป๊บเดียวหมอก็มาจริงๆ หลังจากตรวจแล้ว พูดออกมา ก็เหมือนที่เส้นหมี่พูดเลย จากนั้น เขาก็ให้น้ำเกลือแสนรักที่นอนอยู่บนเตียงไม่รู้เรื่องอะไรแล้ว
ทุกคนเห็น จึงถอนหายใจอย่างโล่งอก
จัดการคนป่วยเสร็จ ตอนนี้พี่ภาก็มีเวลามาถามเสียที：“คุณนาย ทำไมคุณกลับมาแล้วล่ะคะ？ธีไปรับคุณที่เจแปนไม่ใช่หรือคะ？”
เรื่องนี้ แสนรักก็ไม่ได้ปกปิดคนใช้คนนี้
ดังนั้น ดลธีไปรับเธอที่เจแปน เธอก็รู้
เส้นหมี่จึงยิ้มบางๆ：“ใช่ค่ะ พวกเราน่าจะคลาดกัน ไม่เป็นไร ฉันโทรบอกเขาแล้วค่ะ เดี๋ยวเขาก็น่าจะกลับมาแล้ว”
“ที่แท้ก็แบบนี้”
พี่ภาได้ยิน จึงเข้าใจ
ตอนนี้เอง เด็กทั้งสามคนวิ่งเข้ามาหาหม่ามี๊ พวกเขาไม่เจอหม่ามี๊มานานแล้ว ตอนนี้เอง ก็ทนไม่ไหวที่จะออดอ้อนในอ้อมแขนเธอ
“หม่ามี๊ ในที่สุดหม่ามี๊ก็กลับมา รินจังคิดถึงหม่ามี๊จะตายอยู่แล้ว”หนูรินจังโผลเข้าสู้อ้อมแขนหม่ามี๊เป็นคนแรก บ่นกับหม่ามี๊ด้วยตาแดงก่ำ
เส้นหมี่เห็น ก็รีบอ้าแขนสองข้างกอดเด็กสาวมาไว้ในอ้อมแขนตัวเอง
“หม่ามี๊ก็คิดถึงหนูนะ ขอโทษนะ ช่วงนี้ ทำให้ลูกรักของม่ามี๊เป็นห่วงแย่เลย”
“ไม่เป็นไร หม่ามี๊กลับมาก็ดีแล้ว”
เด็กสาวอยู่ในอ้อมแขนของหม่ามี๊ ไม่เจอกันหลายวัน ก็พูดจาด้วยเสียงนุ่มนิ่มอย่างรู้ความ
เส้นหมี่หัวเราะ กำลังจะอุ้มเด็กคนนี้มาจุ๊บ
ตอนนี้เอง ชินจังกับคุณชายคิวก็มา พวกเขาก็อยากกอดหม่ามี๊
แต่พอหม่ามี๊เห็นพวกเขาสองคนก็เข้ามาด้วย จู่ๆ กลับวางน้องสาวที่อยู่ในอ้อมแขนลง：“แย่แล้ว ลืมไปเลยว่าเมื่อกี๊ประคองแด๊ดดี้พวกหนูอยู่ แม่ต้องรีบไปอาบน้ำ จะได้ไม่แพร่เชื้อให้พวกลูก”
คุณชายคิว：“……”
ชินจัง：“……”
ถึงจะน้อยใจเล็กน้อย แต่ก็ได้แต่พยักหน้าตกลง
“หม่ามี๊พูดถึงเรื่องสุขอนามัย กลัวว่าจะเอาเชื้อโรคจากแด๊ดดี้มาแพร่สู่พวกเรา”
“อือ เข้าใจแล้ว”
“งั้นพวกเราไปเล่นกับคุณป้าดีกว่า？รอหม่ามี๊ว่าง พวกเราค่อยไปหาเธอ”
เด็กทั้งสามคนวิ่งไปเล่นกับคุณป้าแสงดาวอย่างรู้ความ
แสนรักตื่นมา ก็เกือบบ่าย
เขาลืมตามา ปวดหัวสุดๆ มองไปก็เห็นหลังคาสีเหลืองที่มีบรรยากาศสิ้นปีเล็กน้อยบนหัว และเสียงเครื่องทำความร้อนในห้องที่ส่งเสียงเบาๆ
นี่เขากลับมาแล้ว？
เขาขยับ กลับพบว่า ปวดเมื่อยไปหมดทั้งตัว
“คุณตื่นแล้วหรือ？รู้สึกไม่สบายตรงไหนไหม？”
ทันใดนั้น เสียงของผู้หญิงอันคุ้นเคยก็ดังขึ้นข้างหูของเขาอย่างอ่อนโยน ราวกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิที่พัดผ่านแม่น้ำ และก็เหมือนกับลำธารที่ไหลผ่านหัวใจอย่างแผ่วเบา
นี่คือ？
เลือดทั้งตัวแสนรักก็จับกันเป็นก้อนทันที เขาหันไปมองเดี๋ยวนั้น
ตามที่คาดไว้ ในแสงสว่างนั้น หญิงสาวที่คุ้นเคยกำลังถือแก้วน้ำมองมาที่เขาด้วยรอยยิ้ม สดใสราวกับดอกเบญจมาศทองคำที่กำลังเบ่งบานอยู่ข้างนอก