เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 786
ป้ายสีทองระยิบระยับ มีตัวหนังสือคำว่าโลกอู่อานหมุนเวียนอยู่ ดึงดูดสายตาทุกคนเอาไว้
ผู้ตรวจการชั้นกลางคือตำแหน่งอะไร มีคนรู้ไม่มาก แต่ฟังดูเหมือนเก่งกาจ ต้องเป็นข้าราชการใหญ่แน่นอน
ส่วนคนที่รู้อยู่บ้าง คือสองคุณชายตระกูลซ่ง พวกเขารีบเด้งตัวขึ้นมา แทบจะกระโดดโลดเต้น
ลู่ฝานกวาดตามองสองคุณชาย ในแววตามีเพียงการข่มขู่ ไม่ต้องพูดก็รู้ได้
คุณชายรองตระกูลซ่งรีบตะโกนว่า “ทุกคนรีบฟังคำสั่งของผู้ตรวจการลู่!”
คนของจวนผู้เฝ้าเมืองเริ่มเคลื่อนไหว ลู่ฝานเดินออกไปข้างนอก เดินพลางพูดว่า “ศิษย์พี่หานเฟิง การต่อสู้วันนี้ เกี่ยวข้องกับความเป็นตาย ถ้าผมเป็นอะไรไป ช่วยพาหลิงเหยาไปด้วย”
หลิงเหยาได้ยินก็ช็อกไป จากนั้นพูดอย่างดึงดันว่า “ถึงเกิดอะไรกับนาย ฉันก็ไม่ไป”
ลู่ฝานยิ้มแล้วมองหลิงเหยา “ฉันจะพยายามไม่เป็นอะไร”
เดินออกจากจวนตระกูลซ่ง เกิดความโกลาหลทั้งเมืองหยุนไห่
ในเมฆสีดำบนท้องฟ้า มีแสงกะพริบอยู่เป็นระยะ แต่แสงพวกนั้นริบหรี่ลงเรื่อยๆ จนสุดท้ายแทบจะมองไม่เห็น
เมฆดำใกล้มาถึงบนท้องฟ้าเมืองหยุนไห่
ตอนนี้ลู่ฝานมาถึงถนนของเมืองหยุนไห่แล้ว
“ปิดประตูบ้าน ปิดประตูห้อง นักบู๊ที่ไม่มีพลังปราณอย่าออกมาบนถนน”
ลู่ฝานตะโกนเสียงดัง ลู่ฝานให้พวกประชาชนหลบอยู่ในบ้าน จะหนีก็ไม่ทันแล้ว สิ่งที่เขาสามารถทำได้ตอนนี้ คือลดจำนวนคนตายและบาดเจ็บให้น้อยลง
กลุ่มนักบู๊กับผู้ฝึกชี่มาถึงประตูเมือง เพราะการเรียกของลู่ฝาน ในบรรดาคนพวกนี้ ส่วนใหญ่เป็นคนที่ลู่ฝานเพิ่งพาลงมาจากเขาอวี่ฮั่ว อีกส่วนหนึ่งเป็นนักบู๊ของเมืองหยุนไห่ และนักบู๊ของตระกูลซ่ง
“ไม่พอ ไม่พอแน่นอน!”
ลู่ฝานมองแวบหนึ่ง ก็รู้ว่าพละกำลังแค่นี้ ยังไม่สามารถทำอะไรมารทั้งสี่ได้สักนิด
ตอนนี้เขาแทบอยากจะจับสองคุณชายตระกูลซ่งมาด่าจริงๆ
“อย่าบอกนะว่าเมืองใหญ่แบบนี้ ไม่มีแม้แต่ยอดฝีมือผู้เก่งกาจเลยเหรอ”
จนปัญญา ตอนนี้นอกจากยอดฝีมือผู้เก่งกาจในตำนาน ก็ไม่มีวิธีขวางการโจมตีของมารทั้งสี่ได้จริงๆ
“ไปหาอีก เอาหน้าไม้ในคลังออกมา แค่เป็นอาวุธที่ทำร้ายคนได้ เอาออกมาให้หมด”
ลู่ฝานออกคำสั่งเสียงดัง ตัวเขาเหมือนสายลม ตามหาผู้ช่วยในเมืองต่อไป
เขารวบรวมทหารทั้งหมดเป็นอันดับแรก หลังจากนั้นส่งพวกเขาไปจับนักบู๊ในเมืองออกมา ตอนนี้ไม่ใช่ช่วงเวลาที่พวกเขาจะหลบได้ ในฐานะที่เป็นคนฝึกบู๊ ตอนนี้ทำได้เพียงสู้เท่านั้น
จากนั้นเขากลับไปที่บ้านของหลิงเหยา เปิดห้องเก็บฟืน
ทันใดนั้นลู่ฝานเห็นสิบสามกับทางจวินพิงอยู่มุมกำแพง
ลู่ฝานพูดว่า “ฉันจะมอบโอกาสให้พวกนายเป็นอิสระหนึ่งครั้ง”
ทางจวินพูดว่า “ผมยอมรับ เพราะตอนนี้ผมไม่มีอะไรแล้ว”
ลู่ฝานพยักหน้าแล้วมองสิบสาม
ตอนนี้สิบสามมองงูตัวเล็กบนร่างกายตัวเอง
ลู่ฝานพูดว่า “ช่วยฉัน แล้วฉันจะกำจัดวิชาคุมวิญญาณบนตัวนาย”
สิบสามรีบช้อนตามองลู่ฝาน ทันใดนั้นสิบสามพูดว่า “ตกลง”
ลู่ฝานโยนยาขวดหนึ่งให้ทั้งสองคน หลังจากนั้นพูดว่า “รวมตัวที่ประตูเมือง”
……
เมฆดำทะมึนทั่วเมือง เมฆดำตรงขอบฟ้า เมื่อกี้ยังดูเหมือนอยู่ไกลมาก แต่พริบตาเดียว ก็มาถึงท้องฟ้าบนเมืองหยุนไห่แล้ว
ประชาชนเมืองหยุนไห่แอบเปิดหน้าต่างดูข้างนอก ความดำขลับทั้งแถบ ไม่เหมือนเมฆทั่วไป แต่เหมือนงูที่กำลังเลื้อย เหมือนเงาสีดำ
บทที่ 785