ตอนที่ 548

The Novel’s Extra

บทที่ 548 ความจริงเหมือนมีความจริง (4)

 

ในขณะเดียวกัน แชนายอน และคนอื่นๆมาถึงที่โรงแรมแห่งหนึ่งในพื้นที่ A แม้ว่าห้องนี้จะเล็กไปหน่อยสำหรับคน 6 คนแต่ก็ไม่ได้แย่เกินไปสำหรับตอนนี้เพราะ คิมซูโฮ และ ยุนซึงอา เพิ่งออกไปเดินเล่น

 

“มีโจรจำนวนมาก แต่มีเฉพาะในซอยเท่านั้น บนถนนสายหลักมีร้านค้าและผับดังนั้นมันจึงไม่แย่เท่า Pandemonium ฉันจะไม่พูดถึงระดับที่ความสูงกว่านี้ก็แล้วกันมันยากเกินไป”

 

ยูยอนฮา กำลังวิเคราะห์เกมอยู่มองลงไปที่ถนนผ่านหน้าต่างโรงแรม

 

“นายอนพวกเราไม่ควรวิ่งไปรอบๆเมืองเพื่อรับภารกิจเหรอ? เหมือน เควสต์หลักหรือเควสย่อยอะไรแบบนี้?” ยีจินยูนถามแชนายอนด้วยความตื่นเต้นอย่างชัดเจน

 

“ฮะ? อ้อ ใช่แล้ว แต่ตอนนี้มัน….”

 

“โอ้ จริงสิ”

 

ทันใดนั้น เพี๊ยบ ยูยอนฮา ปรบมือของเธอ

 

“เธอคิดว่าคอมพิวเตอร์เครื่องนี้ใช้งานได้ไหม”

 

“เอ่อ…ไม่รู้สิ ลองเปิดเครื่องดูก่อน”

 

ยูยอนฮา เริ่มตรวจสอบคอมพิวเตอร์เครื่องเก่าๆที่เต็มไปด้วยฝุ่นด้วยดวงตาเธอเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

 

“นี่มันเก่ามาก ฉันจะใช้งานมันได้ยังไง”

 

เธอไม่คุ้นเคยกับ ‘เดสก์ท็อป’ แบบนี้เลยแม้แต่น้อย

ยูยอนฮา พยายามค้นหาปุ่มเปิดปิดหลังจากตรวจสอบเคสคอมพิวเตอร์อย่างถี่ถ้วน

 

“ว้าว มันเปิดได้อยู่”

 

วิ้งงงงง— เสียงดังขึ้นบนหน้าจอ คนอื่นยืนอยู่ข้างๆยูยอนยอน

 

วิ้งงงงง— วิ้งงงงง— วิ้งงงงง—

 

“…”

 

“…เฮ้ออออออออ.”

 

“มันช้ามากจริงๆ”

 

พวกเขาจ้องหน้าจอเป็นเวลานาน 3 นาที ในที่สุดการบูตก็สิ้นสุดลงและสิ่งแรกที่ ยูยอนฮา ทำคือตรวจสอบคือวันที่

 

“…18 ธันวาคม 2549?”

 

ยูยอนฮา ยังไม่ได้เกิดเลยตอนนั้น

 

รอยยิ้มอันยิ่งใหญ่ปรากฏบนใบหน้า ยีจินยูน อุทาน

 

“ว้าว~ พวกเราอยู่ในยุค 2000 ใช่ไหม”

 

“ใช่. แต่กลางปี ​​2000 เป็น…การตั้งค่าที่แปลกสำหรับเกมนี้”

 

หลังจากยุค 60 เกิดเหตุการณ์ปั่นป่วน ยอดมนุษย์ เกิดในยุค 70 และ 80 ใน 90 ด้วยความช่วยเหลือของยอดมนุษย์เกาหลีเลยได้เข้าตะครุบดินแดนที่ถูกขโมยและระบบ ฮีโร่ ได้รับการจัดตั้งขึ้นเป็นครั้งแรก

ในยุค 2000 เกาหลีเติบโตอย่างสำคัญของเทคโนโลยีพร้อมกับจำนวนประชากรที่เพิ่มขึ้นของวีรบุรุษแต่จากปี 2000 ถึงปี 2010 เป็นช่วงเปลี่ยนผ่าน ช่องว่างระหว่างคนรวยและคนจนกว้างมากขึ้นด้วยความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีอย่างรวดเร็วและจำนวนสลัมเพิ่มขึ้นเกินขอบเขตอำนาจของรัฐ หลายคนถือว่ามันเป็นยุคที่น่าอับอาย

 

“อย่างน้อยรายละเอียดดูเหมือนแม่นยำ….”

 

ยูยอนฮา ปิดคอมพิวเตอร์หลังจากท่องเว็บไประยะหนึ่ง จากนั้นเธอมองไปรอบๆ ห้องเพื่อดูว่าชินจงฮักอยู่ที่ไหน เขากำลังฝึกฝนตัวเองอยู่

 

“จงฮัก นายอยากไปเดินเล่นไหม”

 

“ …เดินเล่นเหรอ”

 

“ใช่ พวกเราไปเดินดูรอบๆว่ามีอะไรที่ไหน พวกเรายังมีเงินเหลืออยู่จากโจรเพื่อให้พวกเราสามารถซื้อสิ่งของได้อยู่นะ”

 

ชินจงฮักดูเหมือนจะไม่เต็มใจและแชนายอนก็เข้ามาแทรกทันที

 

“ฟังดูน่าสนุกนะ! ไปสิ ไปกันเถอะ!”

 

แชนายอน ดึง ชินจงฮัก ไปกับ ยูยอนฮา เห็นได้ชัดว่าเธอทำตัวแปลกๆ แต่โชคดีที่ทั้งคู่ไปด้วยกันโดยไม่พูดอะไรมาก

 

ตอนนี้เธอกับยีจินยูนเป็นคนเดียวที่เหลืออยู่ในห้อง

 

แชนายอน มอง ยีจินยูน และ ยีจินยูน มองที่ แชนายอน ด้วยดวงตาที่กลมโตของเธอ

 

“เฮ้ออออออออออ….”

 

แชนายอน ถอนหายใจ เธอล้มตัวลงนอนบนเตียงมือของเธอวางบนหัวของเธอ

 

“นายอน?”

 

“…ฉันคิดว่าฉันต้องนอนบ้าง ทำไมเธอไม่ออกไปข้างนอกและเดินเล่นบ้างละ?”

 

ยีจินยูน พยักหน้า แต่แทนที่จะจากไปเธอกลับนั่งหน้าคอมพิวเตอร์ของโรงแรม เธอไม่เคยเห็นระบบปฏิบัติการแบบนี้มาก่อน แต่เธอก็มีความสามารถพอที่จะใช้งานของมันได้อย่างรวดเร็ว

 

…ก็ผ่านไป 3 ชั่วโมง

 

“อืมมมมม~”

 

ยีจินยูน ดึงหัวเธอออกจากหน้าจอคอมพิวเตอร์แล้วเหยียด ในช่วงเวลานั้นเอง ยูยอนฮา และ ชินจงฮัก กลับมาที่ห้อง พวกเขาถือมีดสั้น หอก ดาบและอาวุธประเภทอื่นๆเข้ามาด้วย

 

“นี่ นายอน สำหรับเธอ”

 

แชนายอน รับดาบ และตรวจสอบว่ามันเป็นไอเท็มที่ชื่อว่าอะไร

 

[ดาบเหล็กทั่วไป]

 

เอี๊ยดดดด—

 

ในขณะนั้นประตูก็เปิดออกอีกครั้งและ คิมซูโฮ และ ยุนซึงอา เข้ามาในห้องพร้อมรอยยิ้มทั้งคู่ส่งของว่างและอาหารอื่นๆให้กับทีมที่เหลือ

พวกเขาใช้เวลาเคี้ยวหมากฝรั่งและกินขนม

 

…15 นาทีต่อมา

 

ยูยอนฮา ที่กำลังเคี้ยวปลาหมึกแห้ง แสร้งทำเป็นไม่อร่อยแต่จริงๆแล้วชอบมาในที่สุดเธอก็ถามออกมา “อย่างไรก็ตาม นายอน เธอออกจากเกมนี้ได้ยังไงเหรอ?”

 

“…!”

 

ออกจากระบบ.

คำนี้ทำให้ชานายอนประหลาดใจและ ยูยอนฮา ถามอีกครั้งว่า

 

“มีอะไรผิดปกติ”

 

“…หะ-หือ? อะไรเหรอ?”

 

“ฉันพูดว่าเธอจะออกจากเกมนี้ได้ยังไง”

 

“อืม …. เอ่อ….”

 

แชนายอน มองดูเพื่อนของเธอ ทุกคนมองมาที่เธอ

 

“ฉันไม่รู้…ตอนนี้ฉันขอทำอย่างอื่นก่อนได้ไหม”

 

ยูยอนฮา ขมวดคิ้ว

 

“หยุดเล่นตลกได้แล้วสอนฉันมา มันผ่านมากว่า 4 ชั่วโมงแล้วฉันต้องไปเข้าร่วมงานประชุม”

 

“จะ-จริงเหรอ? 4 ชั่วโมงแล้วเหรอ เวลาผ่านไปเร็วจังเลยนะ~”

 

“…”

 

ยูยอนฮา จ้องมองที่ แชนายอน แชนายอน ตัวสั่นเพราะกลัวความผิด

 

“แล้ว? ฉันจะออกจากระบบได้ยังไง”

 

“…”

 

“นายอน?”

 

“…ฮะ? อ้อ…มันคือ….”

 

“พูดสิ.”

 

“…”

 

แชนายอน ปิดปากเธอและ ยูยอนฮา ทำหน้าบึ้งใส่เพื่อนของเธอ คิมซูโฮ, ชินจงฮัก, ยีจินยูน และ ยุนซึงอา พวกเขาต่างก็มองมาที่เธอ

 

“…นะ-นั่นคือ…เอ่อ….”

 

หัวใจของเธอกำลังเต้นแรง ลมหายใจของเธอเริ่มหนักและเย็นจนเหงื่อหยดลง หัวของเธอหมุนและเธอเริ่มรู้สึกเวียนหัว….มีทางเดียวเท่านั้น

 

อึก

 

แชนายอน กลืนน้ำลายของเธอแล้ว…ปัง! …ทุบหัวของเธอบนพื้น

 

“ขอโทษนะทุกคน! ฉันไม่รู้ว่าพวกเราอยู่ที่ไหน! แล้วฉันก็ไม่รู้วิธีออกจากระบบด้วย!”

 

เสียงร้องแห่งความสิ้นหวังทำให้ห้องเช่าเต็มไปด้วยความเงียบงัน

*************************************************************************

[เด็กที่ไม่มีชื่อ]

 

“…เธอไม่ได้ทำอะไรเลย” ชอคจุนกยอง กล่าว

 

“นายพูดถูก” ผมตอบ

 

“นายแน่ใจนะว่าเธอเป็นบอส” ชอคจุนกยอง ถาม

 

“ใช่ ฉันแน่ใจ” ผมตอบอีกครั้ง

 

แล้วในขณะที่พวกเราจ้องมองหญิงสาวอย่างเงียบๆ 3 นาทีต่อมา

ชอคจุนกยอง ก็ยืนแล้วมองมาที่ผม

 

“…นายมาที่นี่เพื่อสอดแนมบอสตอนเด็ก”

 

“บ้าสิ ฉันมาที่นี่เพื่อสืบเรื่องของ ยียอนจุน”

 

“ยียอนจุน?”

 

“ใช่. เขาดูเหมือนจะไม่ชอบฉันด้วยเหตุผลบางอย่าง”

 

“จริงๆเหรอ?”

 

“…ใช่. แต่ฉันไม่ได้คาดหวังว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”

 

“หืมม.”

 

ชอคจุนกยอง ลูบคางของเขา

 

“ดังนั้นสิ่งที่นายกำลังพูดคือแฟลชไดรฟ์และพลังเวทมนต์ของนายตอบสนองซึ่งกันและกันจนสร้างโลกใหม่ทั้งหมด”

 

ผมใช้เวลา 3 ชั่วโมงที่ผ่านมาอธิบายสาเหตุของปรากฏการณ์นี้ที่

ชอคจุนกยอง

 

“มันไม่ใช่ ‘โลกใหม่’ มันเป็นแค่ความเป็นจริงที่เสมือนจริงที่แสดงออกมาอย่างเต็มที่บนพื้นฐานของข้อมูลในอดีต แต่นายก็รู้ว่ามันเหมือนความจิรงมากจริงๆ”

 

“เอ่อ แล้วพวกเราจะออกไปที่นี่ได้ยังไง”

 

“นั่น…พวกเราต้องดู”

 

ผมจ้องมองที่บอส ตอนนี้บอสกำลังรอใครซักคนอยู่ ยูจินฮยอกอาจต้องการให้ผมเห็นเฉพาะเหตุการณ์ที่สำคัญที่สุดดังนั้นผมเชื่อว่าถ้าผมยังคงดูบอสอย่างใกล้ชิดสุดท้ายผมก็จะไปถึงความจริง

 

“เฮ้ย แต่ถ้าพวกเราใช้เวลามากที่นี่และทุกคนข้างนอกจะเป็นยังไง?”

ชอคจุนกยอง ถามด้วยความกังวลเล็กน้อย

 

“ไม่ต้องกังวล พวกเราอยู่ในความเป็นจริงที่เสมือนความจริงดังนั้นแนวคิดเรื่องเวลาใช้กับสมองของพวกเราไม่เท่ากัน”

 

“…หา หมายความว่าไง?”

 

“มันหมายความว่าการไหลของเวลาแตกต่างกัน การอยู่ที่นี่นานๆก็โอเคไม่เกิดอะไรขึ้น”

 

ผมสามารถอนุมานได้จากความแตกต่างระหว่างสติกับสปาร์ตัน แม้ว่าผมจะไม่สามารถรู้อัตราส่วนที่แน่นอนได้ แต่ผมมั่นใจว่าเวลาในที่นี่ผ่านไปเร็วกว่าเวลาในโลกแห่งความเป็นจริง

 

“…ฉันจะฆ่านายถ้านายโกหก”

 

“แน่นอน.”

 

จากนั้นพวกเราก็เห็นรถเก๋งหรูๆเข้ามาในสนาม บอสตอบสนองต่อ

ไฟของรถ เธอยืนขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มจางๆบนใบหน้าของเธอ

 

“ซ่อน”