ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 525 นอนด้วยกัน……
“หม่ามี๊ รินจังลูกรักจะให้หม่ามี๊อาบให้สะอาด รินจังลูกรักไม่อยากอาบเอง”
อย่างแรกคนแรกที่กอดขาเส้นหมี่ไม่ยอมปล่อย แน่นอนว่าเป็นสาวน้อยที่ค่อนข้างติดคน
เส้นหมี่ได้แต่อุ้มเธอเข้าไปในห้องอาบน้ำ
แต่คืนนี้ เด็กหญิงตัวน้อยที่อยู่ในอ่างอาบน้ำ กลับพบว่าหม่ามี๊ดูไม่เข้าใจว่าช่วยเธออาบน้ำอย่างไร
“เฮ้อ หม่ามี๊ หม่ามี๊ต้องช่วยรินจังสระผมสิ สระผมรินจังสะอาดแล้ว ก็จะได้อาบน้ำสะอาด”
พอรินจังที่อยู่ในอ่างอาบน้ำเห็นหม่ามี๊อุ้มเธอเข้ามาแล้ว จะเอาเจลอาบน้ำมาถูที่ตัวของตัวเอง ก็เลยส่ายก้น เตือนหม่ามี๊
เส้นหมี่จึงคิดขึ้นได้ จากนั้น จึงเอาเจลอาบน้ำในมือนวดไปที่ผมเธอ
หนูรินจัง：“……”
ยังไม่ทันได้เตือนอีก เจลอาบน้ำนี้ก็ถูอยู่บนหัวเล็กๆ ของเธอแล้ว
จากนั้น ทั้งหัวเธอก็มีแต่ฟอง ไหลเข้าไปในดวงตาเธอ
“แสบแสบแสบแสบ……หม่ามี๊ รินจังแสบตา——”
รินจังร้องไห้เสียงดังทันที
เวลานี้แสนรักกำลังอยู่ในห้องนอนด้านข้าง ช่วยลูกชายสองคนอาบน้ำ จู่ๆ ได้ยินเสียงกรีดร้องและร้องไห้ของลูกสาว เขาก็วิ่งออกมาจากห้องด้านข้างทันที
“เป็นอะไรไป？ร้องไห้ทำไม？”
“……เปล่า เมื่อกี๊สระผม ไม่ทันระวังเลยทำฟองเข้าในตาเธอน่ะ”
เส้นหมี่รีบอธิบาย จากนั้นกดหัวของเด็กไว้ ให้เธอเอนตัวลงไปในอ่างอาบน้ำ แตะน้ำในอ่างมาล้างที่ตาเธอ
“แง——”เด็กสาวร้องไห้อย่างปวดใจมากขึ้น
“คุณทำอะไรเนี่ย？ฟองเข้าไปในตาเด็ก ทำความสะอาดแบบนี้ได้หรือ？นี่คุณเป็นแม่ยังไง？”
ในที่สุดแสนรักก็มองต่อไปไม่ไหว ก้าวเข้ามา หลังจากแย่งลูกที่อยู่ในอ่างมาจากมือเธอแล้ว ก็อุ้มขึ้นมาแล้วหยิบผ้าขนหนูสะอาดๆ ผืนหนึ่งที่อยู่ด้านข้างไปเช็ดตาเล็กๆ ของเธอ
สุดท้าย พอเอาผ้าไปเช็ด เด็กก็เลิกร้องไห้ทันที
เส้นหมี่：“……”
เธอไม่รู้จะพูดอะไร เวลานี้ เธอยืนตรงนั้นอย่างเขินอาย ไม่รู้ว่าจะวางมือและเท้าไว้ตรงไหน
“สามี เมื่อกี๊ฉัน……เมื่อกี๊ไม่ใช่ไม่รู้ว่าจะทำความสะอาดเธออย่างไร พอเห็นเธอเจ็บแบบนี้ ก็ตื่นตระหนก ขอโทษนะ ฉันผิดเอง รินจัง หม่ามี๊ผิดไปแล้ว”
“……ไม่เป็นไรค่ะ”
รินจังที่ดีขึ้นแล้วและอยู่ในอ้อมแขนแด๊ดดี้ หลังจากลืมตาแดงๆ ขึ้นมา ก็พูดกับหม่ามี๊ทันทีว่าไม่เป็นไร
แสนรักเห็น จึงได้แต่เก็บความไม่พอใจเอาไว้ในใจ
“เอาล่ะ คุณไปเล่านิทานให้ลูกชายสองคนที่ห้องข้างๆ เถอะ พวกเขาอาบน้ำเสร็จแล้ว กำลังรอคุณอยู่ ผมไปเปลี่ยนชุดให้ลูกสาวก่อน”
“โอเค”
เส้นหมี่เหมือนโดนทำโทษ
จากนั้น เธอก็วิ่งไปห้องข้างๆ อยู่กับลูกชายทั้งสองคนทันที
อย่างที่คิดไว้ พอถึงทางนี้ ภายใต้การช่วยเหลือของพ่อ เด็กน้อยสองคนที่อาบน้ำสะอาดอยู่นานแล้ว กำลังรอเธออยู่บนเสื่อทาทามิ
“หม่ามี๊ หม่ามี๊มาแล้วหรือ？”
“อือ หม่ามี๊มาแล้ว กำลังรอให้หม่ามี๊เล่านิทานให้พวกลูกฟังอยู่ใช่ไหม？”
เส้นหมี่เดินมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม นั่งลงตรงที่ที่เด็กทั้งสองได้เว้นไว้ให้นานแล้วลงไป
ชินจังไม่ชอบพูด นั่งอยู่ข้างเธอเงียบๆ สื่อว่ายอมรับคำพูดของเธอ
มีแค่คุณชายคิว พอเห็นเธอนั่งลงแล้ว ก็พยักหน้าอย่างตื่นเต้น：“ใช่ พวกเราไม่ได้ฟังหม่ามี๊เล่านิทานให้ฟังนานแล้ว น้าภาเล่าไม่สนุกเลย”
“งั้นหรือจ๊ะ？”
“ใช่ครับ เธอเอาแต่พูดเกี่ยวกับเทพเจ้า สิ่งที่ไม่มีอยู่จริง หม่ามี๊ พวกเราอยากฟังหม่ามี๊เล่า ครั้งนี้ หม่ามี๊เล่าสามร่างให้พวกเราฟังเถอะ”
คุณชายคิวพูดขอด้วยรอยยิ้ม
ชินจัง ก็สื่อว่าเห็นด้วย
แต่หม่ามี๊ของพวกเขาได้ยินแล้ว สีหน้าก็เปลี่ยนไป ดูลังเลขึ้นมา ……
“สามร่างหรือจ๊ะ เรื่องนี้ หม่ามี๊เคยอ่านนานมากแล้ว จำไม่ค่อยได้ ไม่งั้น วันนี้พวกเราเล่าเรื่องอื่นก่อนดีไหม จากนั้นรอพรุ่งนี้หม่ามี๊ไปทบทวนอีกที แล้วค่อยเล่าให้พวกหนูฟังดีไหม？”
“……ก็ได้”
เด็กทั้งสองคนได้ยิน แววตามีความผิดหวัง ได้แต่ตอบตกลง
ดังนั้นคืนนี้ เส้นหมี่เล่านิทานคุณยายหมาป่าให้พวกเขาฟัง เด็กน้อยทั้งสองคนฟังก็ผล็อยหลับไป
หม่ามี๊กลายเป็นน้าภาได้ไง เริ่มเล่านิทานที่ไม่มีประโยชน์เหล่านี้ได้？
ไม่ง่ายเลยที่จะกล่อมเด็กพวกนี้หลับ ในที่สุดเส้นหมี่ก็กลับไปที่ห้องของพวกเขา
“สามี？”
ตอนที่ผลักประตูเข้ามา ห้องนอนที่เปิดเครื่องทำความร้อน เข้ามาแล้วก็มีความอุ่นปะทะเข้ามา ทำให้สบายสุดๆ
เส้นหมี่อารมณ์ดีขึ้น เธอปิดประตู เงยหน้ากวาดมองไปรอบๆ พบว่าไม่มีใครอยู่ในห้อง แต่มีน้ำไหลอยู่ในห้องน้ำ
หรือว่า ผู้ชายคนนี้กำลังอาบน้ำ？
เธอหน้าแดงใจเต้นแรงทันที
เมื่อนึกถึงสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้นในเวลาต่อไป นิ้วมือของเธอก็สั่นเล็กน้อย
ไม่กี่นาทีต่อมา หลังจากเสียง“เอี๊ยด”ที่ประตูห้องน้ำดังขึ้น อย่างที่คาดไว้ ชายหนุ่มที่ห่อตัวด้วยผ้าขนหนูสีขาวก็ออกมาจากด้านใน เดินมาตรงหน้าเธอพร้อมกับละอองน้ำเล็กน้อย
“เด็กๆ หลับกันแล้ว？”
“……อือ”
เส้นหมี่ไม่ละสายตาออก