องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 694 เตรียมใจ
อวิ๋นจิ่นลุกขึ้นยืนอย่างมั่นคงและมองไปที่แม่ทัพฉี：“ท่านแม่ทัพฉี เหตุใดท่านถึงทำเช่นนี้？เหตุใดถึงต้องการจะฆ่านายท่าน？”
แม่ทัพฉีดูไม่สบอารมณ์：“อวิ๋นอวิ๋นเป็นอย่างไรบ้าง？”
“แต่ก่อนแผลหายอย่างรวดเร็ว แต่คราวนี้ยังไม่หายและดูเหมือนจะไม่ค่อยดีนัก นายท่านกลัวว่า……”
แม่ทัพมองไป：“คนล่ะ？”
“หายไปแล้วเจ้าค่ะ ถูกท่านอ๋องพาตัวไปแล้ว”
“ไร้สาระ บอกให้เขากลับมา เขาบาดเจ็บสาหัส จะไปได้อย่างไรกัน？”
“นายท่านกังวลว่าจะเกิดเรื่องขึ้นกับท่านอ๋อง จึงให้ท่านอ๋องดื่มเลือดของนาง ท่านอ๋องทรงไม่เป็นไรแล้ว เลือดของนายท่านสามารถช่วยชีวิตได้ ท่านแม่ทัพไม่รู้หรือ？” อวิ๋นจิ่นรู้ว่าแม่ทัพต้องรู้อย่างแน่นอน เพียงแต่แสร้งทำเป็นไม่รู้และไม่พูดอะไร
แม่ทัพฉีมองไปที่อวิ๋นจิ่น：“อวิ๋นอวิ๋นเป็นเช่นนั้น เขายังจะดื่มเลือดของนางอีกหรือ：“
“ท่านแม่ทัพ นั่นเป็นสามีของนายท่าน และมีความสำคัญต่อนายท่านเช่นเดียวกับท่านแม่ทัพ ท่านแม่ทัพเป็นคนชัดเจนมาโดยตลอด เหตุใดคราวนี้ถึงทำเรื่องเช่นนี้？”
“……” แม่ทัพฉีเงียบไม่พูดไม่จาและเหลือบมองยาที่อยู่ในมือของอวิ๋นจิ่น：“นั่นเป็นยาพิษหรือ？”
“นายท่านมอบให้ข้าก่อนที่จะหมดสติไป” อวิ๋นจิ่นกล่าว
แม่ทัพฉีหยิบและกินลงไป สายตาของเขาเย็นชา：“บอกให้พ่อบ้านดูแลจวนแม่ทัพให้ดี ข้าจะไปพักผ่อนแล้ว”
แม่ทัพฉีหันกลับเข้าไปข้างใน และอวิ๋นจิ่นก็เดินตามไป：“ท่านแม่ทัพ！”
“ออกไปเถอะ”
แม่ทัพฉีเข้าไปข้างในและ อวิ๋นจิ่นรั้งอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะจากไป
อ๋องตวนพาราชครูจวินไปตรวจสอบที่จวนเสนาบดีเฉิน และจวนเสนาบดีก็ถูกตรวจสอบเพื่อที่จะอายัดแล้ว อ๋องตวนไปที่จวนเสนาบดีอีกรอบ แต่ไม่พบเฉินอวิ๋นเจี๋ย ในเวลานี้เฉินอวิ๋นเอ๋อร์กำลังรอใครบางคนด้วยความร้อนใจ
เมื่อคนที่มาคืออ๋องตวน เฉินอวิ๋นเอ๋อร์ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และรู้สึกว่าอ่องตวนรับมือได้ง่ายกว่า
หลังจากที่พบหน้ากัน เฉินอวิ๋นเอ๋อร์ก็ร้องไห้ในทันที และจ้องมองไปที่อ๋องตวน
เดิมทีนางต้องการแต่งงานกับอ๋องเย่ แต่อ๋องเย่ไม่ต้องการให้นางเข้าไปอยู่ในจวน และพ่อแม่ของนางก็เข้าข้างพี่สาว นางจึงไม่มีทางที่จะได้เข้าไปในวัง
แล้วในตอนนี้จะยังมีใครได้อีก？
หากได้แต่งงานกับอ๋องตวนก็คงจะเป็นเรื่องดี
เมื่อคิดเช่นนี้แล้ว เฉินอวิ๋นเอ๋อร์ก็ไม่ลังเลอีกต่อไป
นางเกลียดฉีเฟยอวิ๋น หากนางได้แต่งงานกับอ๋องตวน นางก็จะหาทางเพื่อฆ่าอวิ๋นหลัวฉวน และท้ายที่สุดนางก็จะได้เป็นภรรยาเอก
อวิ๋นหลัวฉวนไม่ได้มาด้วย？
เมื่ออ๋องตวนเดินเข้ามา เฉินอวิ๋นเอ๋อร์ก็เดินไปคารวะ：“คารวะท่านอ๋องตวนเพคะ”
อ๋องตวนยืนเอามือไพล่หลัง แววตาของเขาเย็นชา：“เฉินอวิ๋นเจี๋ยล่ะ？”
“ท่านพี่ไม่อยู่เพคะ ไปที่ชายแดนแล้ว”
อ๋องตวนมองไปที่ราชครูจวิน ราชครูจวินพยักหน้า และอ๋องตวนก็เห็นด้วย
“เฉินอวิ๋นเอ๋อร์ ข้าถามเจ้าหน่อย ท่านแม่ของเจ้ามีญาติพี่น้องที่ชื่อโจวอวิ่นถังหรือไม่？”
เฉินอวิ๋นเอ๋อร์นึกถึงเรื่องของตระกูลเฉินในปีนั้น นางลังเล แต่ก็กล่าวว่า：“โจวอวิ่นถังเป็นญาติของตระกูลหม่อมฉัน และเป็นน้องชายของท่านแม่ ไม่ทราบว่าท่านอ๋องตวนทรงตรัสถามเรื่องนี้ทำไมหรือเพคะ？”
“ในเมื่อเจ้ายอมรับแล้ว ข้าก็ขอตัวก่อน” หลังจากถามแล้ว อ๋องตวนถามก็ต้องการจะจากไป แต่เฉินอวิ๋นเอ๋อร์รีบขวางไว้ในทันที
“ท่านอ๋องตวน อวิ๋นเอ๋อร์มีเรื่องอยากจะพูดเพคะ เชิญท่านอ๋องเข้าไปพูดคุยกันในห้อง”
เฉินอวิ๋นเอ๋อร์กล่าวด้วยความเคารพ
ราชครูจวินกล่าวว่า：“กระหม่อมจะออกไปรอข้างนอกพ่ะย่ะค่ะ เชิญท่านอ๋องตวน”
อ๋องตวนหันกลับไปมอง เดิมทีอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เขาจึงกล่าวว่า：“ที่นี่ก็ไม่มีคนนอก เจ้ามีอะไรจะพูดก็พูดมาเถอะ”
“แน่นอนว่าไม่สามารถพูดที่นี่ได้ ท่านอ๋องตวนได้โปรดไปพูดคุยกันเป็นการส่วนตัวเพคะ” เฉินอวิ๋นเอ๋อร์ยืนกรานที่จะเข้าไป และอ๋องตวนก็หมดความอดทน
“มีอะไรก็ว่ามา ข้าไม่สะดวกที่จะเข้าไป”
“ท่านอ๋องตวน มีบางอย่างที่ไม่สามารถให้ผู้อื่นอื่นได้ยินได้ เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับโจวอวิ่นถัง ญาติของหม่อมฉัน” เมื่อเฉินอวิ๋นเอ๋อร์กล่าวเช่นนี้ อ๋องตวนจึงยอมเข้าไป
“ว่ามาเถอะ”
อ๋องตวนไม่สบอารมณ์ และเมื่อเข้าไปในห้องแล้ว เฉินอวิ๋นเอ๋อร์ก็บอกใบ้ให้ผู้คนออกไป จากนั้นนางก็กล่าวว่า：“ท่านอ๋องตวน หม่อมฉันจะไปนำสิ่งหนึ่งมาให้พระองค์ แล้วพระองค์ก็จะทราบเพคะ”
เฉินอวิ๋นเอ๋อร์ถอนสายบัวและถอยออกไป
อ่องตนรออยู่ในห้อง มีคนผลักประตูและนำน้ำชามาให้
คนรับใช้ไม่ได้พูดอะไรและถอยออกไป
อ๋องตวนไม่ได้ดื่มน้ำชา แต่เขาก็รู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย ดูเหมือนเกิดภาพลวงตาขึ้นตรงหน้าเขา ประตูถูกเปิดออก และเฉินอวิ๋นเอ๋อร์ก็เดินเข้ามา
อ๋องตวนรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติและลุกขึ้นยืน
แต่เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เฉินอวิ๋นเอ๋อร์เดินมาตรงหน้าอ๋องตวน และเข้ามาแนบชิด：“ท่านอ๋อง……”
ฉีเฟยอวิ๋นถูกอุ้มขึ้นมาบนเขา หลังจากที่หนานกงเย่เข้าไปแล้ว เขาก็คอยเฝ้าฉีเฟยอวิ๋น ครั้งนี้ฉีเฟยอวิ๋นแตกต่างจากทุกครั้ง ไม่เพียงแต่บาดแผลของนางจะไม่หาย แต่กลับรุนแรงมากขึ้น
หนานกงเย่อยู่เป็นเพื่อนฉีเฟยอวิ๋นทุกวัน ฉีเฟยอวิ๋นไม่กินข้าวไม่กินน้ำ และเขาก็กินไม่ลงเช่นกัน
เมื่อฉีเฟยอวิ๋นฟื้นขึ้นมา นางก็เห็นว่าหนานกงเย่ตกตะลึงและซูบผอมลงมาก
“ท่านอ๋อง” ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นและมองไปที่ใบหน้าของหนานกงเย่ หนานกงเย่ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น เขาคิดว่ามันเป็นความฝัน
“อวิ๋นอวิ๋น หากเจ้ายังไม่ฟื้นขึ้นมา แล้วยังเป็นเช่นนี้อีก ข้าก็คงจะอดตาย！”
“ท่านอ๋องพูดเพ้อเจ้อแล้ว จะอดตายได้อย่างไรกันเพคะ！”
ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกขบขัน แม้ว่านางจะยังอ่อนแอ แต่ก็ดีขึ้นมากแล้ว
หนานกงเย่ลุกขึ้น：“อวิ่นอวิ๋นไม่เป็นไรแล้วหรือ？”
ฉีเฟยอวิ๋นเอาข้อมือของนางให้หนานกงเย่ดู：“คงจะไม่เป็นไรแล้วเพคะ”
หนานกงเย่มองที่ข้อมือของฉีเฟยอวิ๋น บาดแผลสมานขึ้นเยอะแล้ว แต่เพียงยังไม่ได้หายไป
หนานกงเย่ถามว่า：“เกิดอะไรขึ้น？”
ฉีเฟยอวิ๋นถอนหายใจและมองไปรอบ ๆ：“ที่นี่ที่ไหน？”
“ที่ฝึกซ้อมบนเขาของข้า ตอนเด็ก ๆ ข้าอาศัยอยู่ที่นี่ แต่มันค่อนข้างลำบาก” หลังจากที่พูดจบ หนานกงเย่ก็ลุกขึ้นยืน ฉีเฟยอวิ๋นมองไปรอบ ๆ และตามลงไป ท้องของนางส่งเสียงร้องด้วยความหิว
หลังจากเดินไม่กี่ก้าว ฉีเฟยอวิ๋นก็ก้มลงไปมองที่ท้องของนาง และมองไปที่หนานกงเย่：“ท่านอ๋อง ที่นี่มีอะไรกินหรือไม่เพคะ？”
“อืม มีของกิน แต่ต้องไปหา รอเดี๋ยวนะ ข้าจะไปหาให้”
หนานกงเย่พาฉีเฟยอวิ๋นที่ยังอ่อนแอไปด้วย เขาจับมือของฉีเฟยอวิ๋น จากนั้นก็เดินไปบนภูเขาที่ขรุขระและมีหญ้ารก
ทั้งสองรู้สึกไม่ค่อยดีนัก ไม่มีแรงจะเดินและเดินโซเซ
หนานกงเย่พบไก่ป่าในพงหญ้า และฆ่าไก่ป่าด้วยหินเพียงก้อนเดียว และยังมีไข่ของไก่ป่าด้วย
เมื่อพูดถึงไก่ป่าก็ถูกจัดการเรียบร้อยแล้ว
ฉีเฟยอวิ๋นนั่งลงและดูหนานกงเย่ทำอาหารให้นางกิน
หลังจากที่กินอิ่มแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็มีแรงมากขึ้น นางเอนตัวพิงหนานกงเย่แล้วหลับไปสักพัก แต่หนานกงเย่ไม่กล้าหลับ และรอให้ฉีเฟยอวิ๋นตื่นขึ้นมาทั้งคืน
จนกระทั่งเช้าฉีเฟยอวิ๋นก็ตื่นขึ้นมา แต่อาการบาดเจ็บของนางก็ยังไม่ดีขึ้น และร่างกายก็ยังคงอ่อนแอมาก
ตั้งแต่ฉีเฟยอวิ๋นมาที่นี่ หนานกงเย่ไม่เคยเห็นร่างกายของฉีเฟยอวิ๋นแย่ขนาดนี้มาก่อน ไม่เพียงแต่ร่างกายจะแย่ แต่ดูเหมือนว่านางจะเจ็บปวดไปทั้งตัว
“อวิ๋นอวิ๋น เจ้าตื่นแล้วหรือ？” หนานกงเย่โอบฉีเฟยอวิ๋นให้ลุกขึ้น ฉีเฟยอวิ๋นยังคงรู้สึกเหนื่อยมาก ไม่เพียงแต่จะเหนื่อยมาก แม้แต่พูดก็ยังอ่อนแรง
หนานกงเย่โอบไว้แน่น เพราะกลัวว่าจะเกิดเรื่องขึ้นกับฉีเฟยอวิ๋น เขาจึงไม่ยอมที่จะวางฉีเฟยอวิ๋นลง
ฉีเฟยอวิ๋นพิงอยู่ในอ้อมแขนของหนานกงเย่และหายใจอย่างเงียบ ๆ อากาศในโลกนี้ยังคงสดชื่น
“ท่านอ๋อง หากหม่อมฉันตายไป พระองค์ต้องดูแลตัวเองดี ๆ นะเพคะ ต้องเสียงดูลูก ๆ ให้เติบโตเป็นเป็นผู้ใหญ่ก่อนถึงจะตายได้”
หัวใจของหนานกงเย่สั่นไหว เขาก้มลงมองฉีเฟยอวิ๋น และฉีเฟยอวิ๋นก็เงยหน้าขึ้น：“ครั้งนี้แตกต่างออกไป ถือว่าเป็นการล้างแค้น หม่อมฉันมาที่นี่เพราะท่านอ๋องฆ่าเจ้าของร่างเดิม ตอนนี้ดูเหมือนว่าเจ้าของร่างเดิมจะฆ่าหม่อมฉัน และทำให้ท่านอ๋องเจ็บปวดใจ นางกับหม่อมฉันถูกหล่อหลอมให้รวมกัน ท่านอ๋องต้องเตรียมใจไว้นะเพคะ！”
หนานกงเย่กระชับแขนทั้งสองให้แน่นขึ้น：“งั้นหรือ？”
และออกแรงกอดฉีเฟยอวิ๋น นางจึงไม่พูดอะไรอีก