บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 865
เจเรมี่รู้ว่าเขาไม่สามารถซ่อนความลับจากเธอได้อีกต่อไป ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่พยักหน้ายอมรับ ตรงกันข้ามเขาอธิบายอย่างนุ่มนวลว่า “ลินนี่ มันไม่ได้แย่อย่างที่คุณคิด มันก็แค่…”
“อะไรเหรอ?”
“อาการป่วยของคุณมีการกลับมาเป็นซ้ำ” เจเรมี่รู้สึกว่าคำพูดเหล่านั้นมันช่างยากพูดเหลือเกิน
กลับมาเป็นซ้ำ?
เมเดลีนจำได้ว่าเธอป่วยยังไงในตอนที่เธอมีแจ็คสัน
เมื่อเธอคิดถึงมันเธอก็สัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่ยังสดใหม่
เธอสัมผัสท้องของเธอเบา ๆ และในที่สุดก็เข้าใจว่าทำไมเจเรมี่ถึงยืนกรานที่จะให้เธอทำแท้ง
“ลินนี่ อย่ามองโลกในแง่ร้ายเกินไป ผมถามหมอแล้ว ตราบเท่าที่คุณผ่าตัดคุณก็จะสบายดี คุณมีโอกาสฟื้นตัวเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์เลยนะ”
เขาจับมือเธอและรู้สึกสำนึกผิด ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาฝืนยิ้มให้เธอ
“ลินนี่ จริง ๆ แล้ว… จริง ๆ แล้ว ไม่เป็นไรหรอกนะ แม้ว่าเราจะมีแค่แจ็คสัน ผมไม่อยากเห็นคุณทุกข์ทรมานอีกแล้ว หมอบอกว่าอาจเป็นเพราะสภาพร่างกายของคุณ ตราบใดที่คุณไม่ตั้งครรภ์ คุณก็จะไม่มีปัญหานี้อีก”
เมื่อเมเดลีนได้ยินเช่นนั้น เธอก็เงยหน้าขึ้นมองเขา
“จริง ๆ แล้วเองก็คุณต้องการเด็กคนนี้ด้วย ใช่ไหม?”
ดวงตาของเจเรมี่มั่นคงและเขาไม่ปล่อยให้มีช่องว่างสำหรับพูดแทรกเมื่อเขาพูดว่า “ผมแค่อยากให้คุณมีสุขภาพแข็งแรง”
“ฉันเข้าใจแล้ว ฉันสัญญาว่าจะเป็นแบบนั้ร” เมเดลีนมองเข้าไปในดวงตาของเขาและยิ้ม
“ลินนี่ ถ้าอย่างนั้น เราจะจัดให้มีการผ่าตัดโดยเร็วที่สุด”
“ตกลงค่ะ” เมเดลีนเห็นด้วย
ความตรงไปตรงมาของเมเดลีนทำให้เจเรมี่รู้สึกโล่งใจ อย่างไรก็ตาม เขายังลังเลเล็กน้อย
เขารู้สึกว่าเมเดลีนตอบเขาอย่างรวดเร็วเพื่อทำให้เขาเลิกกังวลเกี่ยวกับเธอ
อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้าเมเดลีนก็พิสูจน์ได้ว่าเธอไม่ได้โกหกเขา เพราะเธอเข้ารับการผ่าตัดจริง ๆ
ด้วยฟาเบียนที่ทำให้เฟลิเป้เสียสมาธิ เขาจึงไม่รู้ว่าเมเดลีนกำลังทำแท้งอยู่
เมเดลีนกลับมาที่เตียงผ่าตัดอีกครั้ง เธอสัมผัสก้อนที่ท้องของเธออย่างเฉื่อยชาและนึกถึงความตื่นเต้นในดวงตาของเจเรมี่
‘เขาต้องการเด็กคนนี้ใช่ไหม?
‘แต่ฉัน…’
เมเดลีนค้นลึกลงไปในหัวใจของเธอและพบว่าเธอเองก็ไม่เต็มใจเช่นกัน
เจเรมี่นั่งประหม่าอยู่นอกห้องผ่าตัด
เขาหวังว่าเขาจะยืนอยู่นอกห้องคลอดแทน เขาหวังว่าหลังจากนี้หมอจะออกมาแจ้งข่าวดีและบอกเขาว่าแม่และลูกปลอดภัย
เขาหวังว่าเขาจะไม่ได้ส่งผู้หญิงที่รักไปผ่าตัดและบอกลาลูก
เจเรมี่หลับตาลงอย่างช้า ๆ ขณะที่ความสิ้นหวังและความเศร้าเสียใจครอบงำเขา
ในขณะนั้น ประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออก
เจเรมี่เงยหน้าขึ้นและเห็นเมเดลีนเดินเข้ามาหาเขา “ลินนี่?’
เมเดลีนยิ้มให้กับชายที่เป็นกังวลต่อหน้าเธอ “เจเรมี่ ฉันอยากเก็บเด็กคนนี้ไว้”
“ลินนี่ คุณจะเอาชีวิตตัวเองมาเสี่ยงไม่ได้!” สีหน้าของเจเรมี่ดูเคร่งขรึม “ผมเสียคุณไปไม่ได้อีกแล้ว”
เขาขมวดคิ้วและสัมผัสใบหน้าของเมเดลีนอย่างกังวล “ลินนี่ ฟังผม โอเคไหม?”
“ถ้านี่คือลูกคนสุดท้ายของเรา ฉันจะทำให้ดีที่สุดเพื่อให้เขาออกมาเจอโลกใบนี้” เมเดลีนยืนกราน “เจเรมี่ ฉันรู้ว่าคุณอยากได้เด็กคนนี้มากใช่ไหม?”
“แต่ผมต้องการคุณมากกว่า ผมอยากให้คุณปลอดภัยและแข็งแรง เข้าใจไหมครับ?” เจเรมี่โอบเมเดลีนไว้ ในขณะที่หัวใจของเขาแตกเป็นเสี่ยง ๆ เสียงสะอื้นที่ทุ้มลึกและแหบพร่าของเขาดังเข้ามาในหูของเธอ “เอวลีน ผมทนไม่ได้ถ้าจะต้องเสียคุณไปอีก”
เมเดลีนรู้สึกถึงความห่วงใยและความกังวลของเจเรมี่ที่มีต่อเธอ เธอตบไหล่เขาเบา ๆ แล้วออกจากอ้อมกอดของเขา
“คุณไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับฉัน ฉันจะไม่เป็นไรเพราะฉันรู้จักคนที่สามารถช่วยฉันได้”
“คุณกำลังพูดถึงอดัมเหรอ?”
คำถามของเจเรมี่ ทำให้เมเดลีนประหลาดใจ