ทันใดนั้นมือถือของเขาก็ดังขึ้นมา เย่ฉางมองสายที่โทรเข้ามาด้วยความประหลาดใจ เขาค่อยๆขมวดคิ้ว ‘หมายเลข 1?’
“Silver Demon ถ้านายไม่ต้องการชิ้นส่วนนั้น นายสามารถขอให้ ColdMoon และคนอื่นๆ ปล่อยมันไปได้”
“เหตุใดฉันจึงต้องมอบสิ่งที่ฉันหาเจอด้วย นอกจากนี้มันอาจเป็นประโยชน์สำหรับฉัน … โดยสรุปก็คือฉันจะจัดการเรื่องนี้เอง ถึงเวลาที่หมายเลข 10 จะต้องชดใช้สิ่งที่ทำกับพี่น้องของฉันแล้ว แม้ว่าฉันจะเอามันกลับคืนมาได้ แต่ฉันก็ต้องทำให้เขาจ่ายค่าตอบแทนหน่อยใช่มั้ย?” เย่ฉางหาว
หมายเลข 1 เงียบไปสักครู่แล้วถอนหายใจ “เอาล่ะ! มันขึ้นอยู่กับนาย ลูกสาวของฉันรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว ขอบคุณนายมาก”
“นั่นคือข้อตกลงระหว่างเรา” เมื่อพูดจบเย่ฉางจึงวางสาย
ในอีกด้านหนึ่งของปลายสาย มันเป็นสุภาพบุรุษที่ดูดีและสวมแว่นตา หน้าตาของเขาธรรมดาไม่มีอะไรพิเศษ เขากำลังนั่งอยู่ที่ข้างเตียงนอน และเอามือลูบแก้มเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เขาคลุมไหล่ของเธอด้วยผ้าห่ม แล้วลุกขึ้นไปที่ระเบียงและจ้องมองไปไกลๆ “Silver Demon…”
ผู้ชายคนนี้คือหมายเลข 1 จากบัญญัติ 10 ประการ – The Fool
เขานึกถึงครั้งแรกที่เขาพบเย่ฉาง ตอนนั้นเย่ฉางกำลังต่อสู้อย่างบ้าคลั่งด้วยพลังเฮือกสุดท้ายเขาต่อสู้ราวกับว่าเขาเป็นเคียวที่พรากชีวิตมนุษย์กลายพันธุ์ ในที่สุดเขาก็นั่งอยู่บนบัลลังก์แห่งซากศพ ดวงตาสีเงินที่แวววาวและผมสีขาวที่ย้อมไปด้วยเลือด ทำให้เขาดูเหมือนยมทูตแห่งความตาย ดังนั้น The Fool จึงต้องการรับสมัครเขาเข้าองค์กร เพราะเขาจะเป็นอาวุธชั้นเยี่ยมในการต่อสู้กับองค์กรนิพพาน
“นายสามารถช่วยพี่น้องของฉันได้ไหม?”
“ได้”
“แล้วนายต้องการอะไรตอบแทน?”
“ร่วมมือกับฉัน จงเป็นอาวุธให้ฉัน ไม่ว่านายจะแข็งแกร่งมากเพียงใด แต่ความแข็งแกร่งของคนๆหนึ่งนั้นมีจำกัด ถ้านายต้องการปกป้องเขา นายคนเดียวคงไม่เพียงพอ แม้ว่านายจะแข็งแกร่งมากขนาดไหนก็ตาม ฉันเชื่อว่านายคงรับรู้ได้ว่าพลังของคนๆเดียวคงไม่สามารถทำได้ แต่องค์กรที่แข็งแกร่งจะช่วยให้นายสามารถบรรลุเป้าหมายของตัวเองได้”
“ตกลง ตราบใดที่ฉันสามารถช่วยชีวิตอาเฉียงได้”
รอยยิ้มนั้นถูกเขียนบนใบหน้าของ The Fool ความตั้งใจที่เขาก่อตั้งบัญญัติ 10 ประการนั้นก็คือการรวบรวมผู้แข็งแกร่งจาก 9 สาขาที่แตกต่างกัน เพื่อต่อสู้กับองค์กรนิพพานซึ่งเป็นกลุ่มคนบ้า แต่สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจก็คือ คนแรกที่เขาขอเชิญเข้าร่วมคือสัตว์ประหลาด สัตว์ประหลาดที่สามารถทำลายสัตว์ประหลาดอีกเก้าตัว! เมื่อคิดเกี่ยวกับมัน เขาได้แต่ยิ้มอย่างขมขื่น
สวนสาธารณะเทียนซีในเมืองจักรพรรดิ
“หัวหน้า ฉันได้ยินมาว่า ColdMoon และ Hunting Flame ที่มีชิ้นส่วนของภัยพิบัติครั้งใหญ่อยู่ในสวนสาธารณะเทียนซี ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังรอใครบางคนอยู่” ชิงหยุนซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักแห่งไกลออกไป ซึ่งกำลังเฝ้าดูพวกเขาทั้งสองด้วยกล้องส่องทางไกลอินฟราเรด
“รีบออกไปจากที่นั่น! เธอกำลังเอาชีวิตเอาไปเสี่ยง! รีบย้ายก้นของเธอกลับมาที่นี่ตอนนี้เลย!” เร็นลองตะโกน
“แต่!”
“ไม่มีแต่! รีบกลับมาเดี๋ยวนี้!”
“เฮ้…” ทันใดนั้นเสียงที่เย็นชาดังมาจากข้างหลังของเธอ ชิงหยุนรีบหันหลับมามอง และเห็นคนที่มีสายตาเย็นชากำลังถือดาบยาวชูขึ้นเตรียมฟันเธอ หัวใจของเธอทรุดฮวบ
“ทำไมฉันถึงเห็นเธอทุกๆที่ที่ฉันไป?” มือผอมสีขาวจับมือที่ถือดาบลง เมื่อดูอย่างรวดเร็วชิงหยุนรู้ว่าคนที่ช่วยเธอไว้คือเย่ฉาง! แต่สายตาที่เย็นชาของ ColdMoon ก็ทำให้เธอพูดอะไรไม่ออก เย่ฉางดึงมือถือของเธอมาและพูด “เฮ้ เจ้าโล้น! นายติดหนี้ฉันอีกครั้งแล้วนะ”
“รีบออกไปจากที่นี่ซะ! นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอสามารถจัดการได้” เย่ฉางตัดสายแล้วส่งมือถือให้เธอและเตือนให้เธอไป ชิงหยุนรู้สึกราวกับว่าเธอจะถูกตัดหัวในวินาทีต่อมา จากนั้นเธอก็กลืนน้ำลายและจากไปทันที
“ฉันแค่ล้อเธอเล่นเอง ฉันได้ยินเสียงเจ้าโล้นจากในมือถือแล้ว” ColdMoon พูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่ายและยักไหล่
“ฉันรู้ ถ้าเธอคิดจะทำจริงๆ ชิงหยุนคงจะตายไปแล้ว เธอจะไม่มีโอกาสแม้กระทั่งหันหน้ากลับมามองหรอก” เย่ฉางยิ้มแล้วกอดคอ ColdMoon พวกเขาทั้งสองเดินไปที่ศาลาในสวนสาธารณะที่มี Hunting Flame อยู่
ในขณะเดียวกัน Hunting Flame กำลังเอนกายบนเก้าอี้หินพร้อมเบียร์กระป๋องหนึ่งในมือ Hunting Flame ทักทายพวกเขา
มีอาหารปิ้งย่างมากมายบนโต๊ะหิน เย่ฉางและ ColdMoon จึงนั่งลง
“หัวหน้า” Hunting Flame หยิบขวดที่ปิดผนึกชิ้นส่วนของภัยพิบัติครั้งใหญ่ยื่นให้ เย่ฉางจ้องมองคริสตัลสีน้ำเงินในขวดแก้ว “ฉันจะใช้มันในการสร้างสารชนิดหนึ่ง หากประสบความสำเร็จพวกเธออาจจะฟื้นฟูความรู้สึกที่สูญเสียเหล่านั้นกลับมาได้”
“หัวหน้า คุณไม่ต้องสนใจพวกเราหรอก นอกจากนี้ในสาขาอาชีพนี้ อาจเป็นการดีกว่าที่จะสูญเสียความรู้สึกเหล่านั้นไป” Hunting Flame ยิ้มอย่างขมขื่น และ ColdMoon ยังคงนิ่งเงียบขณะกินซี่โครงเสียบไม้ จากนั้นเธอก็ขมวดคิ้วและตำหนิ “มันเผ็ดมาก ทำไมไม่ทำให้เผ็ดน้อยลงหน่อย?”
“โอ๊ะ ฉันลืมไป” Hunting Flames เกาหัวด้วยความอับอาย
“ให้ฉันลองหน่อย” เย่ฉางหยิบซี่โครงเสียบไม้ขึ้นมากินบ้าง “อืม … มันเผ็ดนิดหน่อย แต่ก็ยังรสชาติดีอยู่ เมื่อฉันทำสารอันนั้นเสร็จแล้ว พวกเธอค่อยลองชิมดูอีกที หากพวกเธอยังไม่รู้สึก ก็เก็บมันเอาไว้ก่อน ใครจะรู้ว่ามันอาจมีประโยชน์ในอนาคตก็ได้”
“หัวหน้า คุณคิดจะทำอะไร?”
“แยกพลังงานทางอารมณ์ภายในออกมา จากนั้นฉันจะดูดซับพลังงานเชิงลบทั้งหมด และแหล่งพลังงานที่ไม่รู้จัก โดยใช้ร่างกายของฉันเป็นสื่อกลางในการสร้างสารรีเอเจนต์ที่มียีนของฉันเป็นองค์ประกอบ” เย่ฉางจิบเบียร์แล้วแขวนขวดที่ปิดผนึกชิ้นส่วนของภัยพิบัติครั้งใหญ่ไว้บนเข็มขัดของเขา
พวกเขาทั้งสองพูดอะไรไม่ออก ทันใดนั้น Hunting Flame ก็ขมวดคิ้ว “พวกเขามากันแล้ว”
“พวกเธอจัดการกับพวกแพนโดร่า แต่แค่เตือนนิดหน่อยก็พอแล้ว ส่วนหมายเลข 10 ให้ฉันเป็นคนจัดการเอง” เย่ฉางเช็ดปากแล้วแสยะยิ้ม ในขณะที่ดวงตาของเขาส่องแสง เขาก็กลายเป็นสายฟ้าสีขาวและหายไป Hunting Flame ยังคงดื่มเบียร์ต่อไป “หมายเลข 10 ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ในโลกนี้เขาสามารถยั่วยุผู้คนได้มากมาย แต่เขากลับทำให้หัวหน้าโกรธ”
“ฉันจำได้ว่าน้องชายของหัวหน้าเกือบจะถูกสังหารโดยหมายเลข 10” ColdMoon กระชับดาบยาวในมือ
“ใช่แล้ว ตอนนั้นเขาถึงฆ่ารองหัวหน้าของหมายเลข 10 และทุกคนที่ปิดล้อมเขา ตั้งแต่นั้นมาเขาและหมายเลข 10 ก็ไม่ถูกกัน” Hunting Flame นั่งพิงเก้าอี้หินแล้วหันไปหาชายสามคนและผู้หญิงคนหนึ่งที่เดินเข้ามาหา “หากพวกคุณคิดที่จะนำมันกลับไป มันไม่มีทางเป็นไปได้! จะเป็นการดีกว่าถ้าพวกคุณกลับไปซะดีๆ เพื่อที่จะไม่ต้องทุกข์ทรมาน”
“ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่ามันเป็นไปไม่ได้ เมื่อฉันยังไม่ได้ลองเลย” ผู้หญิงที่เป็นหัวหน้ายิ้ม
“ฉันเชื่อว่าคุณไม่อยากลองหรอก” ทันใดนั้น ColdMoon ก็ปรากฏตัวขึ้นข้างหลังเธอ โดยถือแขนผอมของผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงคนนั้นหันกลับมาทันที แล้วสังเกตว่าแขนขวาของเธอหายไป ยิ่งไปกว่านั้นไหล่ของเธอก็เต็มไปด้วยเลือด ColdMoon ขว้างแขนไปให้ชายที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามด้านข้าง “เพราะความสัมพันธ์ระหว่างหัวหน้ากับแมนดาล่าหรอกนะ ฉันถึงไม่ฆ่าพวกคุณ แต่ฉันจะพูดแค่ครั้งเดียว ฉันหวังว่าพวกคุณคงจะเข้าใจ”
เสียงที่น่าเบื่อของ ColdMoon ทำให้ทั้งสี่คนตกตะลึง ผู้หญิงคนนั้นได้แต่ตำหนิตัวเองเพราะเธอไม่สามารถรับมือ ColdMoon ได้เลย อีกทั้งเธอก็ยังไม่รู้เบื้องหลังของคนเหล่านี้ เนื่องจาก ColdMoon บอกว่า Silver Demon และแมนดาล่ารู้จักกัน ดังนั้นพวกเขาจึงจากไปพร้อมกับถอนหายใจ ‘ดูเหมือนว่าเป็นไปไม่ได้เลยที่จะได้รับชิ้นส่วนของภัยพิบัติครั้งใหญ่’
ด้วยความช่วยเหลือของผู้ชายที่อยู่ข้างๆเธอและยาสมานแผล เธอก็เชื่อมแขนของเธอกลับคืนมา จากนั้นเธอก็โทรหาใครคนหนึ่ง “ผู้อาวุโสแมนดาล่า…”
“ฉันรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ว่าแต่ Silver Demon อยู่ที่นั่นด้วยไหม?” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นมาจากปลายสาย
“ฉันไม่รู้ แต่…” ในขณะที่เธอกำลังจะพูดต่อ เธอได้ยินเสียงกรีดร้องดังมาจากอีกฟากหนึ่งของสวน เธอเพ่งมองไปและเห็นฉากที่ผู้ชายผมสีขาวจัดการหมายเลข 10 เธอจึงส่งภาพให้แมนดาล่าดู
“กลับมาก่อน ฉันจะอธิบายให้พวกเขาฟังด้วยตัวเอง”
ทางด้านปลายสายมีหญิงสาวสวยคนหนึ่งกำลังนอนอยู่บนโซฟาวินเทจ ร่างกายที่เซ็กซี่ของเธอทำให้ผู้ชายบ้าคลั่งได้เลย เธอพึมพำบางอย่างด้วยความเกลียดชัง “กระต่ายขาวไร้หัวใจ …”
จากนั้นเธอก็ถลกกระโปรงของเธอขึ้น และจ้องมองรอยนิ้วมือห้านิ้วบนผิวที่ขาวเนียนของเธอ ‘เขาต้องใช้ทักษะบางอย่างแน่ๆ! รอยนี้มันไม่เคยจางหายไปเลย’