บทที่ 1235 เถ้าแก่ขี้โกงเกินไปแล้ว
“หกคนกินหนึ่งร้อยไคว่ ยังมาถามหาเนื้ออีก จะกินก็กิน ไม่กินก็ไสหัวไป!” เถ้าแก่ร้านมองเนี่ยอู๋หมิงกับพวกอี้จือฮวาอย่างดูแคลน จากนั้นก็หมุนตัวเดินออกไป
หนุ่มภูเขาน้ำแข็ง “…”
“หัวหน้า ครั้งนี้ผมยังไม่กลับไปด้วยนะ ที่นี่ยังมีเรื่องให้จัดการต่ออีก ผมจัดการเรียบร้อยแล้วค่อยว่ากัน” เฟิงเสวียนอี้บอก
“นายไม่กลบั? แล้วทำไมไม่บอกแต่แรก ฉันซื้อตั๋วให้นายไปแล้ว…” เนี่ยอู๋หมิงเปลกใจ
“คืนตั๋วไปเถอะครับ…แล้วโอนเงินใส่บัญชีผม ผมไปก่อนนะ” พูดจบ เฟิงเสวียนอี้ก็หมุนตัวเดินจากไป
หลังจากเฟิงเสวียนอี้กลับไปได้ครึ่งชั่วโมง เถ้าแก่ร้านเพิ่งจะเอาอาหารมาเสิร์ฟครบ
“ฉันให้เงินแกสองร้อยไคว่ บอกให้สั่งอาหารดีๆ มากินหน่อยไม่ใช่เหรอ แล้วนี่แกสั่งบ้าอะไรมาเนี่ย?” เนี่ยอู๋หมิงหันไปถามนักพรตใจบริสุทธิ์
“เอ่อ…หัวหน้า ผมก็บอกเถ้าแก่ให้จัดมาตามราคาสองร้อยไคว่แล้วนะ…นี่ก็อาหารตามราคาสองร้อยไคว่ไง” นักพรตใจบริสุทธิ์พูดอย่างมั่นอกมั่นใจ มือกำแบงค์ร้อยไคว่ที่แอบจิ๊กไว้แน่น แล้วโกหกหน้าตายไร้พิรุธ
“ให้ตาย เถ้าแก่ร้านจะขี้โกงเกินไปแล้วมั้ง…” เนี่ยอู๋หมิงที่ไม่รู้ตัวว่าโดนนักพรตใจบริสุทธิ์โกง ขมวดคิ้วพูด
สิ้นเสียงพูด เยี่ยหวันหวั่นก็เพิ่งเดินเอ้อระเหยลอยชายเข้ามา
“น้องสาวโหย่วหมิง รีบเข้ามานั่งเร็ว” พอเยี่ยหวันหวั่นมาเนี่ยอู๋หมิงก็ยิ้มหน้าระรื่น “ที่ผ่านมาลำบากเธอแล้ว เดี๋ยวมื้อนี้ฉันเลี้ยงของดีเพื่อเป็นการขอบคุณเอง”
เนี่ยอู๋หมิงพูดจบ เยี่ยหวันหวั่นก็ก้มหน้าพิจารณาอาหารบนโต๊ะทันที
ผัดถั่วงอกถั่วเหลือง…
ผัดถั่วงอกถั่วเขียว…
ผัดเผ็ดมันฝรั่ง…
ผัดมะเขือยาว…
ซุปมะเขือเทศไข่…
ห้าคน สี่ผัดหนึ่งซุป แล้วยังมีแต่ผักอีกต่างหาก!
เยี่ยหวันหวั่นทำหน้างง เป็นของดีจริงๆ ด้วยสินะ
แต่เยี่ยหวันหวั่นก็ไม่พูดอะไร เพียงนั่งลงเงียบๆ
“น้องสาวหวันหวั่น พวกฉันเจอแม่ที่แท้จริงของหลานชายฉันแล้ว พรุ่งนี้พวกฉันก็จะกลับ ครั้งนี้คงต้องลาแล้วลาลับแล้วล่ะ” เนี่ยอู๋หมิงพูดกับเยี่ยหวันหวั่น
เยี่ยหวันหวั่นเงียบ
พูดไม่เป็นก็ไม่จำเป็นต้องพูด จะลาแล้วลาลับกับใครกัน?
เยี่ยหวันหวั่นมองเนี่ยอู๋หมิงที่เหมือนอยากจะพูดอะไรแต่สุดท้ายก็เงียบ
พอเจอเนี่ยอู๋หมิง เยี่ยหวันหวั่นก็นึกถึงถังถัง ต้องยอมรับว่าลุงหลานคู่นี้ หากดูแค่รูปร่างหน้าตาภายนอก ก็มีส่วนเหมือนกันหลายส่วนจริงๆ
“ถังถัง…สบายดีมั๊ย…” ผ่านไปครู่หนึ่ง เยี่ยหวันหวั่นจึงถามเนี่ยอู๋หมิง
เนี่ยอู๋หมิงประหลาดใจกับคำถามนี้เล็กน้อย เยี่ยหวันหวั่นอยู่กับพ่อทูนหัวตัวน้อยแค่ช่วงเดียวก็เกิดความรู้สึกรักลึกซึ้งตัดไม่ขาดแล้วจริงๆ เหรอ?
แต่ทำยังไงเนี่ยอู๋หมิงก็ไม่มีวันเข้าใจ ตัวเขาอยากจะอยู่ห่างพ่อทูนหัวตัวน้อยสักพันลี้ ไม่ต้องเจอหน้ากันตลอดกาลเลยยิ่งดี…
ถังถังกลับรัฐอิสระไปหลายวันแล้ว ในหลายวันนี้ เยี่ยหวันหวั่นมักนึกถึงช่วงเวลาที่ได้ใช้ชีวิตอยู่กับถังถัง เพียงแต่น่าเสียดายที่อาจจะไม่ได้เจอกันอีกตลอดชีวิต
ทุกอย่างเหมือนดอกไม้ในกระจก จันทราบนผิวน้ำ เหมือนฝันหนึ่งตื่น ถังถังคงเป็นแค่คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเธอ แต่คนผ่านทางคนนี้ กลับมีความสำคัญกว่าคนอื่นๆ
“ฉันจะไปรู้ได้ไงว่าเขาสบายดีมั๊ย เท่าที่จำความได้ พ่อทูนหัวนั่นไม่เคยมีชีวิตที่ยากลำบากหรอก” เนี่ยอู๋หมิงตอบออกไปโดยจิตใต้สำนึก
อี้จือฮวากับนักพรตใจบริสุทธิ์มองบนใส่เนี่ยอู๋หมิง ต้องยอมรับว่าหัวหน้าของพวกเขาไอคิวค่อนข้างต่ำจริงๆ มีดีแค่ศิลปะการต่อสู้ ไม่มีไหวพริบเอาซะเลย ดูก็รู้ว่าเถ้าแก่โหย่วหมิงคิดถึงจอมมารน้อย…
เยี่ยหวันหวั่นยังไม่ทันพูดอะไร เสียงมือถือของเนี่ยอู๋หมิงก็ดังขึ้น
เนี่ยอู๋หมิงล้วงมือถือออกมาแล้วดูหน้าจอ หน้าเขาเปลี่ยนสีไปในพริบตา จอมมารน้อยวิดิโอคอลมา…
————————————————————————————-
บทที่ 1236 คุณแม่สบายดีมั๊ย
“หาแม่แท้ๆ เจอแล้ว…ยังจะตามรังควานฉันทำไมอีก…” เนี่ยอู๋หมิงพึมพำ ก่อนจะรับสายวิดิโอคอลอย่างอับจนหนทาง
ในวิดิโอเป็นคฤหาสน์แห่งหนึ่ง จอมมารน้อยใส่เสื้อสูทสไตล์อังกฤษนั่งอยู่ในห้องโถงกว้าง
“พ่อทูนหัว มีอะไรอีกงั้นเหรอ?!” เนี่ยอู๋หมิงฉีกยิ้ม
ถังถังเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วจึงค่อยเงยหน้ามองเนี่ยอู๋หมิงในวิดิโอคอล ถามช้าๆ ว่า “แม่ผม…สบายดีมั๊ย?”
“แม่หลานสบายดีรึไม่ก็ไปถามยายนู่นสิ…ไม่สิ หลานก็อยู่บ้าน ทำไมหลานไม่รู้ว่าแม่หลานสบายดีรึเปล่า?” เนี่ยอู๋หมิงถาม
นักพรตใจบริสุทธิ์เอือมระอา
อี้จือฮวามองบน
หนุ่มกรรมกรต่างชาติพูดไม่ออก
หนุ่มภูเขาน้ำแข็ง : “?”
นักพรตใจบริสุทธิ์กลอกตาขาวอย่างทนไม่ไหว ขนาดเขายังรู้เลย คำว่าแม่ที่จอมมารน้อยหมายถึง คือเถ้าแก่โหย่วหมิงต่างหากเล่า! ไอคิวของหัวหน้าต่ำเตี้ยเรี่ยดินขนาดไหนกันเนี่ย?
“ผมหมายถึง…คุณแม่” จอมมารน้อยมองเนี่ยอู๋หมิงด้วยสายตาเย็นชา
จนถึงตอนนี้ที่เนี่ยอู๋หมิงเห็นสายตาบอกใบ้ของอี้จือฮวา ถึงเพิ่งเข้าใจ แม่ที่จอมมารน้อยพูดถึง น่าจะหมายถึงเยี่ยหวันหวั่นที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขา…
“อ้อ แม่หลานน่ะเหรอ สบายดีนี่ เท่าที่จำความได้ แม่หลานไม่เคยมีชีวิตที่ยากลำบากเลย…” เนี่ยอู๋หมิงครุ่นคิด แล้วพูดเหมือนเดิม โดยไม่เปลี่ยนคำเลยซักนิด
“แม่สบายดีก็ดีแล้ว…” เสียงของจอมมารน้อยฟังดูเศร้าๆ เหมือนอยากพูดอะไรแต่ก็ไม่พูด แต่แววตาที่เต็มไปด้วยความอ้างว้างและคิดถึงกลับบ่งบอกถึงอารมณ์ของเขาอย่างชัดเจนแล้ว
เยี่ยหวันหวั่นเห็นถังถังในวิดิโอ ดวงตาพลันรื้นไปด้วยน้ำตา
ในตอนนั้นเอง มือถือของเนี่ยอู๋หมิงขยับเล็กน้อย ถังถังเหลือบเห็นคนที่นั่งข้างเนี่ยอู๋หมิงแวบหนึ่ง…
“แม่ครับ…” วินาทีที่เห็นเยี่ยหวันหวั่น แววตาของถังถังเป็นประกายขึ้นมาเสมือนกับรวมเอาดวงดาวรับหมื่นนับพันเอาไว้ เจิดจ้าเหมือนแสงยามจักรวาลถือกำเนิด
“ถังถัง อยู่บ้านสบายดีมั๊ยลูก…” เยี่ยหวันหวั่นสะกดกลั้นอารมณ์ แล้วแย้มยิ้ม
“ถ้าหากแม่อยู่ด้วย…จะดีกว่านี้” ถังถังจ้องหน้าเยี่ยหวันหวั่น
เยี่ยหวันหวั่นหัวเราะเบาๆ เด็กคนนี้นี่ อีกหน่อยพอโตเป็นหนุ่มแล้วคงมีสาวๆ มาหลงเสน่ห์จนโงหัวไม่ขึ้นแน่ๆ
“แม่ครับ…ถังถังอยากฟังแม่ร้องเพลง…” เงียบไปครู่หนึ่ง ถังถังก็มองเยี่ยหวันหวั่นด้วยสายตาอ้อนวอน
ก่อนหน้านี้ ทุกคืนเยี่ยหวันหวั่นจะร้องเพลงกล่อมเขาเข้านอน แต่พอกลับรัฐอิสระ จู่ๆ ท่วงทำนองเพลงอันคุ้นเคยก็หายไป ไม่ใช่ว่าไม่ชิน แต่ไม่มีทางทำตัวให้ชินได้ต่างหาก…
“แม่ครับ…พวกเรา…จะได้เจอกันอีกมั๊ย…” ดวงตากลมโตใสระริกของถังถัง จ้องเยี่ยหวันหวั่นไม่ละสายตา
แต่ครั้งนี้ เยี่ยหวันหวั่นกลับไม่รู้ควรตอบยังไง
เธอเคนรับปากถังถังว่าถ้ามีโอกาสจะไปเยี่ยมเขา แต่เธอวาดฝันไว้สวยงาม ทว่ากลับทำให้เป็นจริงได้ยากนัก แถมตอนนี้ที่นี่ยังมีปัญหามากมายก่ายกองอีก
รัฐอิสระกีดกันคนนอกมาก หากคนนอกบุกรุกเข้าไปจะเป็นอันตรายได้ ส่วนถังถังก็หาแม่ที่แท้จริงเจอแล้ว เขาก็ไม่มีเหตุผลให้ต้องมาประเทศจีนอีก…
อีกอย่าง จากรัฐอิสระมาประเทศจีน ระยะทางไกลแสนไกล เรียกได้ว่าอยู่กันคนละฝั่งของโลก
บางที โชคชะตาของเธอกับถังถังอาจจบลงตั้งแต่ที่หาแม่ที่แท้จริงของถังถังเจอแล้ว ชะตาชีวิตไม่อาจฝืน ถึงแม้ใจเธอกับถังถังจะไม่ยินยอม หรืออาลัยอาวรณ์ต่อกันแค่ไหนก็ตาม
เยี่ยหวันหวั่นยังไม่ทันพูดอะไร หญิงสาวหน้าตาสะสวยคนหนึ่งก็เดินเข้ามาพร้อมกับซุปหูฉลามในมือ
หลังจากวางซุปหูฉลามไว้ด้านหนึ่ง แล้วเห็นเยี่ยหวันหวั่นในวิดิโอ หญิงสาวก็ขมวดคิ้ว “ถังถัง เธอเป็นใคร?”