ตอนที่ 320 ต้องการคน
ทั้งคืนก็ไม่ได้เปิดปากพูดอะไร เช้าวันต่อมาถังเฉียนยังไม่ตื่น แต่ฉู่จิ่งเหยาตื่นแต่เช้า พอเช้าก็พบกับข้าหลวงใหญ่ของที่นี่ ถังเฉียนมาถึงห้าหกวันแล้วยังไม่เคยเจอขุนนางตำแหน่งสูงเช่นนี้
“ผู้น้อยไม่ทราบว่าท่านอ๋องเสด็จมา ต้องขออภัยที่ไม่ได้ออกไปรับแต่ไกล หวังว่าท่านอ๋องคงจะยกโทษให้ ผู้น้อยไม่ทราบว่าท่านอ๋องมาที่นี้ด้วยเรื่องใดขอรับ”
ฉู่จิ่งเหยาเหลือบมองถังเฉียน แต่ไม่พูดอะไร กลับเป็นเจิ้งจยาเฉิงซึ่งนางไม่เจอนานแล้ว เป็นคนเอ่ยปาก
“แผลเก่าของท่านอ๋องยังไม่หายสนิท ท่านทำหนังสือไปถึงอ๋องอุดร แต่ผ่านไปนานก็ยังไม่เห็นท่านหมอกลับมา ท่านอ๋องจึงมาตามด้วยตัวท่านเอง บัดนี้โรคระบาดของที่นี่ทุเลาลงแล้ว ท่านหมอได้สร้างความชอบ ขอพานางกลับไปก่อนได้หรือไม่”
นางฟังที่เขาพูด หมายความว่าจะพานางไปเลยใช่หรือไม่ ฉู่จิ่งเหยาไอทีหนึ่ง ท่าทางอดกลั้นเหมือนกับป่วยจริงๆ ถังเฉียนเห็นท่าทางเขาเช่นนี้ก็รู้สึกน่าหัวเราะ แต่ก็กลั้นไว้
“หมอผี? พาไปเลยก็ดี นางจะได้ไม่คอยก่อเรื่องเดือดร้อนทุกวันขอรับ”
ตัวนางเองไม่เคยพบกับข้าหลวงใหญ่ท่านนี้ จึงไม่รู้ว่าเขารู้ได้อย่างไรว่านางก่อเรื่องเดือดร้อนที่นี่? นางแปลกใจมาก
“ข้าไม่ไป คนของข้ายังถูกท่านข้าหลวงคุมตัวไว้ เว้นเสียว่าจะปล่อยตัวพวกเขาออกมา ท่านอ๋อง ฝ่าพระบาทตรัสไว้แล้วว่าถ้าข้าสร้างความดีความชอบ สามารถทูลเสนอเงื่อนไขได้ ข้าเห็นพรสวรรค์ในตัวเขา ข้าจะรับเขาไว้เป็นศิษย์”
รับเป็นศิษย์?
ตัวเสิ้งและคนอื่นพากันออกมา พอได้ยินคำว่าศิษย์ก็หวั่นใจ ฉู่จิ่งเหยาจึงช่วยอธิบาย
“หมอผีจะไม่ถ่ายทอดวิชาหมอผีให้ลูกหลาน จะถ่ายทอดให้ศิษย์เท่านั้น ความสัมพันธ์ระหว่างอาจารย์กับศิษย์จะแนบแน่นมาก โดยเฉพาะหมอผีศักดิ์สิทธิ์จะเป็นคนที่ได้รับการเคารพมากที่สุดในเผ่าหมอผี เจ้าหมายตาเขาไว้ แต่ไม่รู้ว่าเขาทำผิดอะไร?”
ฉู่จิ่งเหยาเอ่ยปากแล้ว ข้าหลวงใหญ่จึงไม่กล้าปิดบัง แต่จะให้เขาตกลงนั้นย่อมเป็นไปไม่ได้
“คนอื่นล้วนได้หมด แต่เหาเก๋อคนนั้นไม่ได้ เขามีฐานะพิเศษ ต่อให้เจ้าอยากพาเขาไป ชาวพื้นเมืองที่นี่ก็คงไม่ยอมแน่”
นางโบกมือ ห้ามไม่ให้เขาพูดต่อ แล้วพูดอย่างขึงขังว่า
“เรื่องนี้ใต้เท้าไม่ต้องกังวล ขอเพียงมอบเขาให้ข้า ข้ามั่นใจว่าจะสามารถเกลี้ยกล่อมให้เขาตามข้าไปได้ ทั้งยังแน่ใจว่าจะเกลี้ยกล่อมน้องชายเขาให้ยอมปล่อยเขาไป ใช่หรือไม่”
ตัวเสิ้งจ้องมองถังเฉียนไม่วางตา เขาหันหน้าไปทางอื่น ร้องหึออกมาแล้วผละไป
“ท่านหมอ เขาไม่เห็นด้วยนะ”
ถังเฉียนทุบโต๊ะแรงมากด้วยความโกรธเกรี้ยว จากนั้นเสี่ยวจินก็บินออกไปจากตัวนาง ถังเฉียนกำแมลงเลือดระเบิดไว้ในมือ แล้วคว้าคอตัวเสิ้งไว้ เขารู้สึกเหมือนหายใจไม่ออกทันที พอมองดูที่มือถังเฉียนกลับไม่มีอาวุธใดๆ แต่หลังหน้ากากเป็นสีหน้าที่แข็งกร้าวของนาง
“ไม่เคยมีใครต่อรองกับหมอผีอย่างข้ามาก่อน หากข้าหมายตาแล้ว ถ้าไม่ตามข้าไปก็ต้องตายเท่านั้น แค่เด็กน้อยคนหนึ่ง คอยขัดใจหมอผีอย่างข้าอยู่เรื่อย ถ้าไม่เห็นแก่หน้าพี่ชายเจ้า ข้าปลิดชีวิตเจ้าไปนานแล้ว”
ฉู่จิ่งเหยาคาดไม่ถึงว่าถังเฉียนจะโหดเ**้ยมเช่นนี้ หันเทียนซวี่ซึ่งอยู่ข้างๆ ขยับเข้ามา แล้วพูดเบาๆ ข้างหูฉู่จิ่งเหยาว่า
“ท่านหมอถูกใจเหาเก๋อ เขาหน้าตาหล่อเหลามากทีเดียว เป็นคนมีพรสวรรค์ที่หาได้ยาก สามารถปั้นให้เป็นคนเก่งได้”
ที่เขาพูดไม่เพียงเข้าหูฉู่จิ่งเหยา แม้แต่ข้าหลวงใหญ่ก็ได้ยิน เขาเข้าใจทันทีว่าเหตุใดถังเฉียนจึงต้องการเก็บตัวเหาเก๋อไว้
ตอนที่ 321 หมายตาไว้แล้ว
ฉู่จิ่งเหยาจึงพยักหน้า แล้วพูดว่า
“การที่หมอผีเลือกศิษย์ถือเป็นเรื่องใหญ่ของเผ่าหมอผี ในเมื่ออาหรูน่าหมายตาเขาไว้ ไม่ว่าเขาจะทำความผิดอะไร ก็ถือว่าเป็นวาสนาของเขา ท่านข้าหลวงปล่อยตัวเขาเถอะ น้ำใจนี้วันหน้าข้าย่อมต้องตอบแทน”
ถังเฉียนชักนำให้ฉู่จิ่งเหยาเอ่ยปาก ข้าหลวงใหญ่จึงไม่อาจฝืนเอาตัวไว้ ถังเฉียนรู้ว่าหลายเรื่องที่ข้าหลวงใหญ่ทำไปไม่อาจนำมาพูดอย่างเปิดเผยได้ แม้ว่าหมอหลวงเหล่านั้นจะใช้การไม่ได้ แต่ถ้ารู้ว่าคนเหล่านี้เบื้องหลังทำอะไรไว้คงจะไม่ยินยอม
ถ้าชั้นเหนือทราบเรื่อง หมอหลวงเหล่านี้ก็คงจะไม่ตาย เมื่อนางเข้าใจเช่นนี้จึงรู้ว่าจะขู่ข้าหลวงใหญ่คนนี้อย่างไร
ดวงตานางเจิดจ้าขึ้นเล็กน้อย แล้วพูดว่า
“หมอผีอย่างข้าชอบหลักการที่ว่ามีเรื่องน้อยหน่อยย่อมดีกว่า แต่ว่า…”
ถังเฉียนกำวัตถุสีน้ำตาลไว้ในมือ ตั้งใจให้เฉพาะข้าหลวงใหญ่เห็นแวบหนึ่งสีหน้าเขาเปลี่ยนไปทันที แล้วถังเฉียนก็พูดขึ้นลอยๆ ว่า
“เมื่อวานนี้ เจ้าหนูนี่บังอาจใช้ของสิ่งนี้เล่นงานข้า ทำให้หน้าข้าเปื้อนดินจนลืมตาไม่ขึ้น วันนี้ยังบังอาจอวดดีกับข้า สงสัยจคงะไม่อยากมีชีวิตต่อแล้ว”
ตัวเสิ้งซ่อนส่วนที่บาดเจ็บไว้ ถังเฉียนมีความมั่นใจมากเมื่ออยู่ต่อหน้าข้าหลวงใหญ่ท่านนี้
“วันนี้คงไม่ได้ ข้าต้องรายงานชั้นเหนือก่อน อีกสามวันถ้าพวกเจ้าอยากพาเขาไปก็พาไปเถอะ”
ถังเฉียนสั่นศีรษะ
“อยากมากก็วันมะรืน คืนพรุ่งนี้ให้ปล่อยคนออกมา ท่านข้าหลวงตำแหน่งใหญ่โตขนาดนี้ เรื่องเล็กๆ เช่นนี้คงจะตัดสินใจเองได้หรอก”
สีหน้าข้าหลวงใหญ่แย่มาก คงจะถูกนางยั่วจนโมโหมาก เขาคารวะอำลาฉู่จิ่งเหยา เขากลับไม่พูดอะไร แต่เป็นเจิ้งจยาเฉิงที่ยังคงเข้าใจนางผิดเช่นเดิม
“ท่านหมอ อย่าถือดีว่าเป็นคนโปรด ท่านอ๋องรีบมาเพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของท่าน ท่านรู้หรือไม่ว่าที่เจาหยางยังมีเรื่องมากมายแค่ไหนรอให้ท่านอ๋องไปจัดการ?”
ถังเฉียนดึงแขนฉู่จิ่งเหยากลับไปที่ห้องของตน ให้หวังหลงเฝ้าประตูไว้ ยังดึงเจิ้งจยาเฉิงมาด้วยเพื่อจะได้ไม่ต้องพูดมากอีก
ตัวเสิ้งมุดออกมาจากใต้เตียงนาง พอเห็นฉู่จิ่งเหยาก็รู้สึกลำบากใจและรังเกียจ เขาเป็นคนตรงๆ ชอบก็คือชอบ ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ
“ถึงข้าจะไม่อยากร่วมมือกับพวกเจ้า แต่พี่ใหญ่บอกให้ข้าไว้ใจอาหรูน่า แล้วอาหรูน่าก็เชื่อมั่นพวกเจ้า ข้าจึงฝืนใจยอมร่วมมือกับพวกเจ้า”
ถังเฉียนมองดูตัวเสิ้ง สีหน้าราวกับทุกข์ใจมาก จึงรู้สึกว่าเขาเหมือนเจิ้งจยาเฉิงมาก แล้วเป็นไปตามคาด เจิ้งจยาเฉิงจริงจังมาก พูดออกมาทันที
“เจ้าเป็นใคร พบท่านอ๋องเหตุใดจึงไม่คุกเข่า”
ถังเฉียนช่วยแกะแมลงเลือดระเบิดออกจากแขนเขา แล้วจับใส่ในกระปุกใบเล็กของตน เวลานี้นางรวบรวมแมลงปีศาจไว้มากขึ้นทุกที ตอนนี้เมื่อนางจะเดินทาง นอกจากห่อสัมภาระแล้วยังต้องติด**บใบเล็กไปด้วย ก่อนหน้านี้เหาเก๋อยังทำเป้สะพายหลังให้นางใบหนึ่ง ในนั้นทำเป็นช่องเก็บของเล็กๆ หลายอันสำหรับใส่กระปุกเหล่านี้ของนาง
เช่นนี้แล้วทำให้นางสะดวกขึ้น นางจึงขอบใจเหาเก๋อมาก เขาเป็นคนเงียบขรึม ที่เขาโกรธเพียงครั้งเดียวก็เพราะนางต้องการไปเขตหวงห้ามแห่งนั้น นางพบว่าไม่ว่าจะเป็นเถิงเฟิงหรือเหาเก๋อ ทั้งสองตระกูลล้วนมีเขตหวงห้าม ไม่ยอมให้นางรู้ แต่พวกเขาไม่รู้ว่ายิ่งเป็นเขตหวงห้ามเช่นนี้ ก็ยิ่งทำให้นางรู้สึกว่าเลือดในกายเดือดพล่าน นางคือเด็กสาวที่ทำให้คนอื่นรู้สึกเดือดร้อน