ตอนที่ 819 องค์ชายแปดโดนปาไข่
ตอนที่819 องค์ชายแปดโดนปาไข่
ศัตรูถูกลิขิตให้มาพบกัน!
ในช่วงเวลานี้เป็นเพราะองค์ชายแปดก่อเรื่องขึ้นมาและทำให้เกิดปัญหาพยายามที่จะไล่เฟิงหยูเฮงออกจากเมืองหลวง และบังคับให้นางปิดร้านห้องโถงสมุนไพร เป็นสิ่งที่แพร่กระจายออกไปทั่วเมืองหลวง แม้ว่าผู้คนจะไม่กล้าทำอะไรต่อหน้าองค์ชาย แต่พวกเขาก็ก่นด่าองค์ชายแปดกันทั้งเมือง
นับตั้งแต่ซวนเทียนโมออกมาจากตำหนักเซียงเขาอยู่บนม้าของเขาเพื่อเดินไปรอบ ๆ เขามีหน้าตาคมคาย พลเมืองไม่ได้ทำอะไรอย่างเปิดเผย แต่มีบางคนแอบทำอย่างลับ ๆ มีบางอย่างที่ถูกขว้างใส่ใต้กีบม้า
ซวนเทียนโมไม่เหมือนกับองค์ชายสามเขาจะไม่เริ่มสาปแช่งพวกพลเมืองในถนน เพราะเห็นได้ชัดว่าถ้าเขาต้องการได้โลกนี้ เขาต้องกุมจิตใจของพลเมืองด้วย ตอนนี้เขาตกอยู่ในฐานะเสียเปรียบ ถ้าเขาสร้างปัญหาให้กับพลเมืองในท้องถนนเขาไม่สามารถแบกรับก้นหม้อดำนั้นได้ นั่นเป็นสาเหตุที่องค์ชายทนอยู่ตลอดเวลาจนกระทั่งเขามาพบเฟิงหยูเฮงโดยบังเอิญ มีความเย็นชาปรากฏในแววตาของเขา และไม่สามารถรั้งตัวเขาไว้ได้
เฟิงหยูเฮงเงยหน้าขึ้นและมองเข้าไปในดวงตาคมเหมือนเหยี่ยวข้อความที่มาจากดวงตาเหล่านั้นดูเหมือนจะเปล่งประกายด้วยความตายและเย็นชามาก
เฟิงเซียงหรูรู้สึกหวาดกลัวและจิตใต้สำนึกก็สั่งการให้นางถอยกลับไปหนึ่งก้าวแม้กระนั้นนางสูญเสียการทรงตัวและไม่สามารถยืนได้ นางล้มลงไปที่พื้น นางอุทาน “อุ๊ย” เมื่อนางล้มลง
จะเห็นได้ว่าเฟิงหยูเฮงช่วยประคองนางให้ยืนอยู่ได้อย่างชัดเจนแต่ใครจะรู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ เพราะนางไม่เพียงแต่ไม่ได้ช่วยเฟิงเซียงหรูเท่านั้น แต่นางก็ยังก้าวถอยหลังด้วยความกลัว จากนั้นนางก็ประสบความสำเร็จในการสะดุดเท้าของเฟิงเซียงหรูและล้มลง
ต้องบอกว่าเฟิงเซียงหรูล้มอาจจะไม่ทำให้เกิดความวุ่นวายอย่างมากมันจะทำให้เกิดความกังวล แต่เฟิงหยูเฮงนั้นแตกต่างกัน ชื่อเสียงของนางในเมืองหลวงนั้นยิ่งใหญ่เกินไปโดยเฉพาะในวันล่าสุด ด้วยเรื่องของร้านห้องโถงสมุนไพรนั้น องค์หญิงจี่อันได้กลายเป็นคนที่ถูกพูดถึงอยู่ตลอดเวลา มีแม้กระทั่งบางคนที่จะเช็ดน้ำตาขณะทานอาหารและคิดเกี่ยวกับห้องโถงสมุนไพร ในขณะที่สาปแช่งคนที่ไม่เห็นด้วยกับองค์หญิง
ตอนนี้เฟิงหยูเฮงล้มลงนางเกิดหกล้มตรงกลางทางแยกที่เต็มไปด้วยผู้คนพลุกพล่านที่เดินผ่านไปมา มันดึงดูดความสนใจของทุกคนในทันที ทุกคนมองมา วังซวนและหวงซวนจ้องมองเฟิงหยูเฮง พวกนางรีบไปช่วยเฟิงเซียงหรูและคุณหนูของพวกนางเอง ในขณะที่ช่วย พวกนางก็ถามว่า “คุณหนูเป็นยังไงบ้างเจ้าค่ะ? คุณหนู ข้าบอกแล้วว่าคุณหนูไม่ควรออกมาข้างนอก มีขุนนางจำนวนมากในราชสำนักไม่พอใจคุณหนู ใครจะรู้ว่ามีกี่คนที่คิดจะทำร้ายคุณหนู ! ” หลังจากกล่าวอย่างนี้วังซวนคุกเข่าต่อองค์ชายแปดและกล่าวด้วยความกลัว “องค์ชายแปด เราไม่ได้ตั้งใจที่จะขวางทางเดินของพระองค์ และเราไม่ได้ตั้งใจที่จะปิดกั้นเส้นทางของพระองค์ ได้โปรดเมตตาด้วยเพคะ”
ขณะที่นางกล่าวนางกับหวงซวนก็ไปหาองค์ชายแปด ขณะที่พวกนางเริ่มร้องไห้ ทั้งสองยืนอยู่ตรงหน้าเฟิงหยูเฮงราวกับว่าม้าขององค์ชายแปดจะกลับมาได้ตลอดเวลา แม้แต่เฟิงเซียงหรูที่อยู่ข้างหลังพวกนางก็เริ่มร้องไห้ ในอีกด้านหนึ่งนางต้องตกใจ แต่ก็ไม่เพียงพอที่จะทำให้นางร้องไห้ ส่วนที่สำคัญที่สุดคือการแสดง
องค์ชายแปดซึ่งยังคงอยู่บนหลังม้าสูงรู้สึกราวกับว่ามีเสียงกึกก้องอยู่ในหัวของเขา ในอดีตเขารู้เพียงว่าเฟิงหยูเฮงนั้นมีวาจาที่แหลมคม และนางก็ดุร้ายมากเมื่อลงมือทำ นางเป็นผู้เชี่ยวชาญในการต่อสู้บนสนามรบ อย่างไรก็ตามเขาไม่เคยคิดเลยว่าความสามารถในการแสดงของนางนั้นดีเช่นกัน นางเป็นคนที่สามารถพูดจาปั้นน้ำเป็นตัวได้ไม่กระพริบตา แต่ม้าของเขาไม่ได้เข้าไปสัมผัสนาง พวกเขาห่างกันไม่กี่ก้าว ท้ายที่สุดทั้งสองนั่งลงบนพื้นอย่างไร ? นี่ไม่ใช่แค่การบีบคั้นหรือ ?
ดวงตาของเขามีความรู้สึกคล้ายกันขณะที่เขามองไปที่เฟิงหยูเฮงแม้กระนั้นเขาเห็นว่าดวงตาของหญิงสาวมีท่าทางยั่วยุ ข้อความนั้นชัดเจน : แล้วถ้าข้าบีบคั้นเจ้าล่ะ ?
แม้แต่คนที่มีทักษะสูงในการปรับอารมณ์ของพวกเขาเขายังคงโกรธ สีหน้าขององค์ชายแปดกลายเป็นย่ำแย่เล็กน้อย และเขาก็ยังคงอยู่บนหลังม้า ด้วยตำแหน่งที่สูงขึ้นภาพของเด็กสาวร้องไห้ทำให้เกิดความรู้สึกขุ่นเคืองใจ เขาเกลียดจริง ๆ ที่เขาไม่สามารถเหยียบย่ำพวกนางทั้งหมดให้ตายได้
ถนนที่เต็มไปด้วยพลเมืองที่มองดูสามารถเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นผ่านคำพูดของวังซวนและหวงซวนปรากฏว่าคนขี่ม้าเป็นองค์ชายเซียง ! ผู้คนมีปฏิกิริยาตอบสนองและคุกเข่าอย่างว่องไว ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเสียงดัง สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความกลัว ขณะที่พวกเขาแสดงท่าทางที่ยอมแพ้ แต่พวกเขารู้ว่าสิ่งที่พวกเขาคิดภายในนั้นแตกต่างจากสิ่งที่พวกเขาทำ ในเวลานี้พลเมืองทุกคนที่คุกเข่าลงบนพื้นอดนึกสาปแช่งองค์ชายแปดไม่ได้ ถ้าไม่ใช่เพราะบิดาของเขาเป็นฮ่องเต้และต้องเคารพเขา พวกเขาจะเริ่มสาปแช่งบรรพบุรุษของเขา
ด้วยอิทธิพลของร้านห้องโถงสมุนไพรและด้วยคำพูดจากปากขององค์ชายแปดได้ก่อให้เกิดการปิดร้านห้องโถงสมุนไพร และเขาได้ผลักดันขุนนางเหล่านั้นให้ไล่องค์หญิงจี่อันออกจากเมืองหลวง อาจกล่าวได้ว่าในหมู่พลเมืองของเมืองหลวงตั้งแต่ขุนนางจนถึงสามัญชน ทุกคนต่างก็สาปแช่งองค์ชายแปด แม้แต่ขุนนางที่สนับสนุนองค์ชายแปดก็มีท่าทีคอยระวัง ทั้งหมดนี้เกิดจากการขโมยที่ฉับพลันและลึกลับ
แน่นอนซวนเทียนโมสามารถคาดเดาได้ว่าขุนนางเหล่านั้นกำลังคิดอะไรอยู่แต่ในเวลาเดียวกันเขาสงสัยว่าขุนนางเหล่านั้นร่วมมือกันและทำรายงานเท็จเพื่อที่จะไม่ต้องมอบเงินให้เขา ทั้งสองฝ่ายมีความคิดของตนเอง และสถานการณ์ในปัจจุบันถูกแช่แข็ง ทั้งสองฝ่ายก็เต็มใจที่จะเปิดเผยอีกฝ่ายแรก
สำหรับพลเมืองเหล่านี้ซวนเทียนโมนั้นไม่ใช่คนโง่อย่างแน่นอน “พันธมิตรต่อต้านองค์ชายแปด” ได้เติบโตขึ้นอย่างมากในเมืองหลวง ไปที่ตำหนักเซียงเพื่อสร้างความวุ่นวาย เขาจะไม่รู้เรื่องนี้ได้อย่างไร ? แต่เขาจะทำอะไรได้แม้ว่าเขาจะรู้ เขามีวิธีจัดการกับขุนนางไม่กี่คน แต่พลเมืองทั้งเมืองหลวงทำให้เขามีปัญหาเล็กน้อย เขาไม่สามารถฆ่าพวกเขาทั้งหมดได้
สีหน้าของซวนเทียนโมกลายเป็นอัปลักษณ์ยิ่งขึ้นในขณะที่เขาจ้องตรงไปที่เฟิงหยูเฮงสักพัก หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ยิ้มแล้วกล่าวขึ้นว่า “น้องสะใภ้นั้นไม่สนใจเวลาเดิน เจ้าอยู่ห่างจากม้าขององค์ชายผู้นี้ ทำไมเจ้าถึงล้ม ? พื้นดินไม่เรียบหรือ ? ”
เฟิงหยูเฮงส่ายหน้า“ถนนของเมืองหลวงนั้นได้รับการซ่อมแซมโดยคนของเสด็จพ่อจากเงินที่เตรียมไว้ในแต่ละปี มันจะไม่เรียบได้อย่างไรเจ้าคะ ? อาเฮงไม่เคยคิดเลยว่าจะมีม้าที่สูงขนาดนี้ปรากฏขึ้นในความโกลาหลนี้ และข้าก็ตกใจ จากนั้นข้าก็ล้มลง ข้าไม่กล้าตำหนิพี่แปด พระองค์ต้องมีเรื่องเร่งด่วนที่จะจัดการ ดังนั้นพระองค์จึงขี่ม้าและถูกรบกวน พระองค์ต้องไม่ปล่อยปละละเลย เพราะนั่นไม่ใช่ความรับผิดชอบที่อาเฮงสามารถแบกรับได้เจ้าค่ะ”
นางนั่งลงบนพื้นโดยไม่ตั้งใจลุกขึ้นนางกล่าวเรื่องไร้สาระของนางด้วยน้ำเสียงที่น่าสมเพชและมันฟังดูสมจริงมาก แม้แต่ซวนเทียนโมก็ยังสงสัยว่าม้าของเขาทำให้นางตกใจจริง ๆ หรือไม่ แน่นอนเขารู้ว่าเฟิงหยูเฮงไม่กลัวม้า มันดีพอถ้านางไม่ทำให้ม้ากลัว แต่เขาจะเริ่มเถียงกับผู้หญิงคนนี้ที่ถนนได้อย่างไร ?
เขาไม่มีความตั้งใจที่จะทำสิ่งนี้ต่อหน้าพลเมืองไม่ว่าสถานะของเฟิงหยูเฮงจะเป็นเช่นไร เมื่อใดก็ตามที่นางวางท่าและทำตัวเหมือนเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ นางก็เป็นแค่เด็กตัวเล็ก ๆ ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร วันนี้เขาจะจบลงด้วยการถูกเยาะเย้ย ในจิตใจของพลเมือง ความรู้สึกไม่ดีของเขาไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ นั่นคือเหตุผลที่เขาเลือกที่จะประนีประนอม เขายังเตรียมที่จะใช้ความคิดริเริ่มที่จะขอโทษ แต่เดิมนี้เป็นเรื่องเล็ก เขาเป็นผู้ชาย การทำให้ผู้หญิงตกใจแล้วขอโทษก็ไม่ได้น่าละอาย
ซวนเทียนโมเตรียมพร้อมที่จะลงจากหลังม้าและช่วยเหลือเฟิงหยูเฮงด้วยตัวเองแต่เมื่อความคิดนี้เข้ามาในใจ และก่อนที่เขาจะตระหนักถึงมัน เขาไม่เคยคิดเลยว่าทหารองครักษ์ที่อยู่ข้างเขาตะโกนว่า “เจ้ากล้าที่จะปิดกั้นเส้นทางขององค์ชายแปด เจ้าคิดว่าเป็นความผิดประเภทใด?”
เมื่อเสียงตะโกนดังออกมาองค์ชายแปดก็หวาดกลัว จากนั้นเขาก็จ้องมองทหารองครักษ์อย่างโกรธเคือง อย่างไรก็ตามทหารองครักษ์ไม่ได้คิดว่าสิ่งที่เขาทำผิด เขาเป็นทหารองครักษ์ที่ได้รับการแต่งตั้งใหม่ และเขาได้รับมอบหมายให้ทำงานภายใต้บังบัญชาขององค์ชายแปด จิตใจของเขามีความสุขมาก และเขาหวังว่าจะมีโอกาสที่ดีและคิดว่าจะปกป้องเจ้านายของเขาอย่างไร หากเขาทำได้ดี การได้เลื่อนตำแหน่งจะไม่เป็นปัญหา ในความเป็นจริง เขาไม่มีความสามารถมากหรือไม่มีความสามารถในการชั่งน้ำหนักคำพูดของเขา ถ้าเป็นเช่นนี้ในอดีตซวนเทียนโมจะไม่นำทหารองครักษ์แบบนี้มากับเขา แต่ไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำได้ในช่วงเวลานี้ เนื่องจากของที่หายไปจากตำหนัก เขาจึงฆ่าคนจำนวนมาก ชั่วระยะเวลาหนึ่งเขาขาดกำลังคน และเขาไม่สามารถออกมาได้ด้วยตนเอง ดังนั้นเขาจึงเลือกคนผู้นี้ อย่างไรก็ตามเขาไม่เคยคิดเลยว่ามันจะส่งผลให้เกิดผลลัพธ์นี้
ทหารองครักษ์ได้กล่าวเช่นนี้ซึ่งหมายความว่าเขาไม่สามารถทำตามแผนเดิมของเขาได้อีกต่อไป เขาไม่สามารถลงจากม้าของเขาเพื่อขอโทษได้ เขาทำให้นางขุ่นเคือง ตอนนี้ประเด็นของความดีคืออะไร ? ชั่วครู่หนึ่งบรรยากาศก็เย็นยะเยือก
แต่ทหารองครักษ์นั้นรู้สึกว่าเขาทำได้ดีมากด้วยความยุติธรรมที่ด้านข้างของเขา เขายืนอยู่ที่นั่นในขณะที่แสดงความแข็งแกร่งของเขา เขายังคงกล่าวหาว่ากลุ่มของเฟิงหยูเฮงไม่รู้ว่าอะไรดีสำหรับพวกนาง เขาชักดาบออกมาแล้วชี้ไปที่หวงซวน ในสายตาของเขา เฟิงหยูเฮงเป็นเพียงองค์หญิงที่ไม่ได้มาจากราชวงศ์ ในขณะที่เจ้านายของเขาเป็นองค์ชายที่แท้จริง และพลังขององค์ชายแปดไม่ใช่สิ่งที่องค์ชายคนอื่นสามารถเปรียบเทียบได้ ! องค์หญิงผู้นี้กล้าทำตัวแบบนี้กับเจ้านายของเขา เขาต้องระบายความโกรธแทนเจ้านายของเขา
ทหารองครักษ์ดังกล่าวมีความแข็งแกร่งอย่างมากแต่ไม่ใช่คนกลุ่มเดียวของเฟิงหยูเฮงที่เคลื่อนไหว แม้แต่หวงซวนก็ยังอดทนได้ เป็นเพราะพวกนางเห็นแล้วว่าพลเมืองคุกเข่ารอบตัวพวกเขาเริ่มตอบโต้แล้ว !
พลเมืองได้เริ่มตอบสนองแน่นอนเมื่อเผชิญหน้ากับองค์ชายแปด พวกเขาเพียงแต่กล้าที่จะโกรธ แต่ไม่กล้าที่จะพูด แต่เมื่อพวกเขาเผชิญหน้ากับทหารองครักษ์ที่ต่ำต้อย พวกเขาสามารถระบายความโกรธแทนองค์หญิงจี่อันได้ พวกเขาสามารถไปข้างหน้ากับมันได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกเขาเห็นองครักษ์ชักดาบออกมา บางคนตะโกนทันที “ฆ่า ! ทหารองครักษ์ฆ่าคนที่อยู่ตามท้องถนน ! ”
มีคนจำนวนมากขึ้นที่เริ่มส่งเสียงร้องเรียนของพวกเขา“เจ้าเป็นแค่ทหารองครักษ์ เจ้ากล้าพูดกับองค์หญิงจี่อันเช่นนี้หรือ ? ”
“ข้อพิพาทอยู่ระหว่างองค์หญิงและองค์ชายเจ้าจะพูดอะไรได้บ้าง”
“เจ้าเป็นคนที่ไร้ยางอายชายหนุ่มที่โตแล้วกำลังชี้ดาบใส่เด็กสาว ตูดของข้า ! น่าละอายเหลือเกิน ! ”
”ถูกต้อง! ไร้ยางอาย ! ”
การกล่าวหาและการสาปแช่งเหล่านี้ดังเซ็งแซ่และทหารองครักษ์รู้สึกว่าเขาเสียหน้ามากเกินไป ในขณะที่เขาหันหลังกลับและชี้ดาบของเขาไปที่พลเมือง แต่มีพลเมืองมากมาย พวกเขาจะกลัวอะไรเขา พวกเขาโกรธมากและผู้คนเริ่มโจมตี ชายและหญิงที่ถือตะกร้าเอาก้านผักกาดหอม ไข่และมันฝรั่งออกมา จากนั้นก็เริ่มขว้างไปที่องครักษ์
ในทันใดนั้น“ไข่และผัก” เต็มถนน มีแม้แต่ “ลูกเห็บ” ที่หลงทาง องค์ชายแปดโดนไข่ปาเข้าที่หน้าผาก !
ตอนที่ 820 อย่าลืมเกี่ยวกับของปลอบขวัญองค์หญิง
ตอนที่820 อย่าลืมเกี่ยวกับของปลอบขวัญองค์หญิง
ซวนเทียนโมไม่ได้กลับมาที่เมืองหลวงสองสามปีเมื่อกลับมาเขาก็ถูกตี แต่มันก็เป็นพลเมืองที่ตีเขา แต่เขารู้ว่าเขาไม่สามารถตอบโต้กลับได้ในเวลานี้ เนื่องจากเฟิงหยูเฮงปิดร้านห้องโถงสมุนไพร พวกเขาจึงโกรธ ถ้าเขาจะลงมือต่อสู้กับพลเมืองในเวลานี้ มันอาจทำให้เกิดความวุ่นวายมากขึ้น นั่นไม่ใช่เรื่องที่เขาสามารถแก้ไขได้อย่างง่ายดาย
เขานั่งบนหลังม้าแล้วหลบไปมาอย่างไรก็ตามมีพลเมืองมากเกินไป สิ่งที่พวกเขาปามาก็แตกต่างกันมาก มีหญิงชราที่ถอดผ้ารัดเท้า ทหารองครักษ์ได้ลดการจับศีรษะของเขาในขณะที่กำลังก้มตัวอยู่บนพื้นดิน เขารีบกระโดดออกจากม้าของเขา และพยายามซ่อนหลังม้า แม้กระนั้นม้าก็กลัวคนและยกขาเกือบเหยียบเขาจนตาย
ซวนเทียนโมเกือบกระอักเป็นเลือดมองออกไป เขาเห็นว่ากลุ่มของเฟิงหยูเฮงยืนขึ้นแล้ว พวกนางยืนอยู่ข้าง ๆ และไม่ไกลเกินไป แม้กระนั้นพวกนางก็ไม่เป็นไร สิ่งที่พลเมืองปานั้นไม่ได้สัมผัสพวกนาง ในที่สุดซวนเทียนโมรู้สึกหงุดหงิดและยืนอยู่ที่ฝั่งของเฟิงหยูเฮง มันเกิดขึ้นเพียงว่าผักกาดหอมที่ถูกโยน ซวนเทียนโมมองดูโดยไม่รู้ตัวแล้วหลบไปด้านหลังเฟิงหยูเฮง ในเวลานี้เฟิงหยูเฮงเห็นซูจิงหยวนวิ่งมาจากอีกฟากหนึ่งของถนน นางยิ้มเยาะและไม่หลบหลีกให้ผักกาดหอมตบหน้านาง
เมื่อซูจิงหยวนมาถึงเขาเห็นองค์ชายแปดหลบอยู่ด้านหลังเฟิงหยูเฮงหัวผักกาดโดนหัวของเฟิงหยูเฮง ปิ่นหยกของนางหักและนางดูท่าทางเสียใจมาก
ในเวลานี้พลเมืองตะโกนดังๆ “ทำไมองค์ชายแปดจึงไม่ดีเท่ากับทหารองครักษ์ ? อย่างน้อยทหารองครักษ์ก็รู้ที่จะอดทน อย่างไรก็ตามพระองค์ไปซ่อนอยู่ด้านหลังผู้หญิง เป็นไปได้หรือไม่ว่าองค์ชายแปดของราชวงศ์ต้าชุนไม่มีความกล้าหาญ ? และมีความอดทนเพียงเล็กน้อย ? ”
”ถูกต้อง!ซ่อนอยู่หลังผู้หญิงคนแบบนี้ไร้ค่าจริง ๆ ! ”
”ใช่!ไร้ค่า! ไร้ค่า! ไร้ค่า!”
เสียงตะโกนดังๆ เหล่านี้ส่งผลให้เฟิงหยูเฮงเกือบจะจบลงด้วยอาการบาดเจ็บภายในจากการกลั้นเสียงหัวเราะของนางไว้ ซวนเทียนโมเกือบจะจบลงด้วยอาการบาดเจ็บจากความโกรธ ยืนอยู่ข้างหลังเฟิงหยูเฮง เขากล่าวอย่างเย็นชา “นี่เป็นแผนการของน้องสะใภ้หรือไม่ ? ”
เฟิงหยูเฮงปิดปากนางแล้วยิ้มพลายเอ่ยว่า“ยอดเยี่ยมจริง ๆ ! ”
“ฮึ่ม! ” ซวนเทียนโมเดินออกจากด้านหลังแล้วมองไปที่ซูจิงหยวน และถามด้วยน้ำเสียงเย็น “เจ้ามาถึงในเวลาที่เหมาะจริง ๆ ”
ซูจิงหยวนคำนับ“การรักษาความสงบของเมืองหลวงเป็นความรับผิดชอบของเจ้าหน้าที่ผู้นี้ ข้าต้องแสดงตัวเมื่อจำเป็นเป็นธรรมดาพะยะค่ะ”
ซวนเทียนโมต้องการถามจริงๆ: แล้วทำไมเจ้าไม่ออกมาเมื่อพลเมืองเหล่านี้สร้างความวุ่นวาย ? แต่เมื่อเขามองไปที่พลเมือง มีอย่างน้อยสองสามร้อยคน หากพวกเขาได้รับการปฏิบัติเหมือนเป็นนักเลง คุกจะไม่สามารถคุมขังพวกเขาทั้งหมดได้ !
เขารู้สึกสลดใจแต่เขาตัดสินใจเร็วมาก ซวนเทียนโมเข้าใจดีมากว่าเขาต้องกุมจิตใจของพลเมืองก่อนจึงจะได้โลกนี้ แม้ว่าเขาจะไม่ได้ใจของพวกเขามาสักพักหนึ่งอย่างน้อยที่สุดเขาก็ไม่สามารถสูญเสียพวกเขามากเกินไป หากเขายังคงกัดฟันและพยายามรักษาหน้าไว้ที่นี่ เพื่อรักษาศักดิ์ศรีของเขาในฐานะองค์ชาย เขาจะทำบาปกับพลเมืองเกือบหนึ่งพันคน เขาไม่สามารถแบกรับความเสี่ยงนี้ได้
ระงับความโกรธของเขาเขาก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวแล้วหันหลังกลับ และโค้งคำนับต่อเฟิงหยูเฮงพลางกล่าวว่า “ไม่ว่าจะพูดอะไรก็ตาม เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้จริง ๆ คือองค์ชายผู้นี้ชนองค์หญิง ข้าต้องการขออภัยและได้มาที่ตรงนี้เพื่อเรื่องนั้น อย่างไรก็ตามใครจะรู้ว่าทหารองครักษ์ที่เพิ่งเข้ามาในพระราชวังจะขาดสามัญสำนึกและพูดสิ่งที่ไม่สมควร น้องสะใภ้เป็นคนดีและมีจิตใจที่ดีงาม ดังนั้นอย่าเถียงกับพี่แปดมากเกินไป ! ข้ากำลังขอโทษเจ้า และจะส่งของกำนัลเพื่อปลอบขวัญเจ้าอย่างแน่นอน น้องสะใภ้จะช่วยใจกว้างเกี่ยวกับเรื่องในวันนี้ และไม่โต้แย้งกับพี่แปด ! ”
เขาเริ่มต้นด้วยองค์ชายผู้นี้และลดระดับตัวเองจากตำแหน่งองค์ชาย จากนั้นเขาใช้น้องสะใภ้และพี่แปดเพื่อแสดงความใกล้ชิดเพื่อช่วยให้เรื่องนี้ประสบความสำเร็จ ซวนเทียนโมผู้นี้คิดมาก เฟิงหยูเฮงสงสัยว่า การที่องค์ชายแปดสามารถทำสิ่งนี้ได้มาก มันไม่ใช่เรื่องง่าย มันจะต้องรู้ว่าเขาเป็นองค์ชาย เพื่อให้ได้รับความเจ็บปวดอย่างมากเช่นนี้ แม้จะถูกปาด้วยไข่ เขาก็ยังสามารถทำเช่นนี้ได้ ถือได้ว่าเขามีพรสวรรค์อย่างแท้จริง และนางไม่สามารถปฏิเสธที่จะปล่อยให้มันไปกับเขาด้วยวิธีนี้ นั่นจะทำให้การกระทำของนางไม่เหมาะสม
ดังนั้นเฟิงหยูเฮงจึงยิ้มและคำนับซวนเทียนโมก่อนจะกล่าวว่า”พี่แปดกำลังพูดเกินจริง เรื่องของวันนี้เป็นความผิดพลาดของอาเฮง มันคืออาเฮงที่ไม่มองในขณะที่เดินชนพี่แปด พลเมืองก็โกรธเคืองเล็กน้อยเช่นกัน ท้ายที่สุดอาเฮงก็เป็นแค่เด็กผู้หญิง อาจเป็นเพราะเหตุนี้ที่ทำพวกเขาทำแบบนี้ อาเฮงคิดว่าด้วยความอดทนของพี่แปด ท่านพี่จะไม่ลงโทษพลเมืองใช่หรือไม่เจ้าคะ ? ”
คำเหล่านี้วางซวนเทียนโมบนแท่นหากเขาต้องการที่จะลงโทษพลเมืองเหล่านี้ มันเป็นไปไม่ได้
ซวนเทียนโมยิ้มอย่างขมขื่นและพยักหน้ากล่าวว่า “นั่นเป็นเรื่องธรรมดา นั่นเป็นเรื่องธรรมดาเท่านั้น” จากนั้นเขาก็หันไปกล่าวกับเจ้าเมือง “เรื่องวันนี้เป็นความผิดพลาดขององค์ชายผู้นี้ ใต้เท้าซู ถ้ามีปัญหาเรื่องความรับผิดชอบ องค์ชายผู้นี้จะรับผิดชอบทั้งหมด และหวังว่าใต้เท้าซูจะไม่สร้างปัญหาให้กับพลเมือง”
ซูจิงหยวนพยักหน้า“ขอบคุณมากที่พระองค์แสดงความเห็นใจ เจ้าหน้าที่ผู้นี้กำลังคิดว่าหากพระองค์ยืนยันว่ามีการลงโทษ คุกก็จะไม่มีที่พอสำหรับคนเหล่านี้ เนื่องจากพระองค์นั้นช่างอดทน ดังนั้น…” เขาจึงหันมากล่าวกับพลเมืองว่า “ทุกคนสลายตัวอย่างรวดเร็ว ! แยกย้ายกันไป ! ”
พลเมืองถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อได้ยินถ้อยคำเหล่านี้ต้องรู้ว่าไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม การทำร้ายองค์ชายในถนนถือโทษประหาร ! พวกเขาตาบอดด้วยความโกรธและพวกเขาก็ต้องการระบายความโกรธนั้นต่อทหารองครักษ์ด้วย ต่อมาใครจะรู้ว่าใครเป็นผู้นำและไปทำร้ายองค์ชายแปด ผู้คนกำลังคิดอย่างนั้นทั้งสองมีหลายคน พวกเขาจะใช้ประโยชน์จากความโกลาหลนี้เพื่อความสนุกสนาน หลังจากเจ้าเมืองมาถึง พวกเขาก็เริ่มรู้ถึงความกลัว พวกเขากังวลว่าจะโดนจับและตอนนี้พวกเขารู้สึกสบายใจ
ซูจิงหยวนเฝ้าดูพลเมืองถอนหายใจด้วยความโล่งอกเขาคิดอย่างรวดเร็วจากนั้นกล่าวเพิ่มเติม “องค์หญิงจี่อันอ้อนวอนขอการอภัยจากองค์ชายแปดเพื่อที่จะไม่ต้องลงโทษพวกเจ้า ทำไมพวกเจ้าไม่ขอบคุณองค์หญิง ! ”
ผู้คนต่างก็ได้ยินสิ่งที่เฟิงหยูเฮงกล่าวดังนั้นพวกเขาทั้งหมดจึงคุกเข่าขอบคุณเฟิงหยูเฮงซึ่งทำให้สีหน้าของซวนเทียนโมสลับกันระหว่างสีแดงกับสีขาวด้วยความโกรธ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้ลงโทษพวกเขา ท้ายที่สุดมันก็กลายเป็นผลงานของเฟิงหยูเฮงได้อย่างไร
ในที่สุดความวุ่นวายก็มาถึงข้อสรุปเมื่อเห็นว่าผู้คนจากไป ซวนเทียนโมไม่ต้องการที่จะอยู่ต่อไป เมื่อมองดูทหารองครักษ์ที่อยู่บนพื้น เขากล่าวกับซูจิงหยวนว่า “คนผู้นี้เป็นคนแรกที่ดูถูกองค์หญิงจี่อัน และเขาใช้ดาบชี้ไปที่องค์หญิง นั่นไม่ใช่คำสั่งของข้า มันเป็นความคิดของเขาเอง ข้าไม่ต้องการลูกน้องแบบนี้ เจ้าสามารถพาเขาไป ไม่ว่าเขาจะถูกลงโทษหรือถูกประหารก็ไม่จำเป็นต้องรายงานข้า” หลังจากกล่าวแบบนี้เขาขึ้นขี่ม้าแล้วออกไปในทิศทางของตำหนักเซียง
อย่างไรก็ตามเขาได้ยินเสียงเฟิงหยูเฮงตะโกนจากด้านหลัง“ข้าจะออกจากเมืองหลวงในวันที่ 14 พี่แปดต้องไม่ลืมเกี่ยวกับของกำนัลที่สัญญากับข้า”
ซวนเทียนโมส่ายหน้าด้วยความโกรธซึ่งสาดไปทั่ว
ด้วยสถานการณ์เช่นนี้สิ่งของที่ไม่สามารถซื้อได้อีกต่อไป เฟิงหยูเฮงนำเฟิงเซียงหรูกลับมาที่คฤหาสน์ของนางอย่างมีความสุข และจัดการให้พ่อครัวเตรียมไหล่หมู่ตุ๋น 20 ไหล่สำหรับวันพรุ่งนี้ นางจะพาพวกเขาไปเที่ยว
ในวันที่13 ของเดือนหนึ่ง เฟิงหยูเฮงนำวังซวนและหวงซวนพร้อมกับบานซูไปยังค่ายทหาร เมื่อมาถึงค่าย พวกเขาพบกับซวนเทียนหมิงอย่างรวดเร็ว ทั้งสองเดินเข้าไปในกระโจมเปล่าที่ซวนเทียนหมิงเตรียมไว้ และพวกเขาก็เริ่มดึงสิ่งต่าง ๆ ออกจากมิติโดยไม่พูดอะไรเลย
มีการมอบปืนให้กองทัพเจตจำนงค์สวรรค์ก่อนนางกำลังเตรียมที่จะทิ้งระเบิด และทุ่นระเบิดไว้อีกชุด นางจะทิ้งทองคำและเงินที่ขโมยมาบางส่วนเพื่อให้ซวนเทียนหมิงนำไปด้วยกองทัพ มีมิติจำกัดสำหรับนาง มันสามารถที่จะเก็บทุกอย่างที่ถูกขโมยได้ แต่เนื่องจากการเก็บไว้ในคฤหาสน์ขององค์หญิง มีสิ่งต่าง ๆ มากมายที่เก็บไว้ก่อนหน้านี้ ถ้านางต้องการที่จะนำมันออกมาทั้งหมด มันจึงค่อนข้างยาก นางเอามาเล็กน้อยฝากไว้ที่เหยาเซียนและในตำหนักจุน อย่างไรก็ตามนางยังต้องการฝากไว้ที่ซวนเทียนหมิงอีก 10 ใบ
ซวนเทียนหมิงมองชายาของเขาเอาหีบทองคำและเงินออกมาหีบแล้วหีบเล่าและจิตใจของเขาก็รู้สึกขบขัน ! ผู้หญิงคนนี้ แม้แต่เทพเซียนที่ลงมายังโลกก็จะไม่เป็นเช่นนี้ใช่หรือไม่ ? ความสามารถนี้ช่างน่าอัศจรรย์ แต่การคิดถึงผู้คนจากฝ่ายองค์ชายแปดที่สูญเสียเงินทั้งหมดนี้ในคืนเดียวก็ค่อนข้างสนุกสนาน
นอกจากนี้เฟิงหยูเฮงยังทิ้งยาจำนวนมากส่วนใหญ่เป็นยาตะวันตก มันสะดวกในการขนส่งและมันก็ส่งผลอย่างรวดเร็ว และพวกเขาไม่จำเป็นต้องใช้มาก มันไม่เหมือนยาจีน แม้ว่ามันจะเป็นใบสั่งยาจีนที่เตรียมไว้ แต่ก็อาจเป็น 10 สูตร หกถึงแปดเม็ดและจะต้องทานสามครั้งต่อวัน เช่นนี้จำนวนที่ต้องการนั้นยอดเยี่ยมมาก และมันจะใช้พื้นที่จำนวนมาก ยิ่งกว่านั้นในช่วงการเดินขบวนจากเมืองหลวงไปยังภาคใต้ก็เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีอาการป่วย กองทัพไม่สามารถชะลอการเคลื่อนไหวได้เพราะทหารบางคนล้มป่วย นั่นเป็นเหตุผลที่พวกเขาต้องการยาที่ออกฤทธิ์เร็วและยาตะวันตกนั้นเหมาะสมที่สุด
นางเอายาแก้หวัดและแก้ไข้ให้ด้วยแล้วรวมถึงยาแก้อักเสบและยาแก้ท้องร่วง สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่จำเป็นต้องนำติดตัวไปด้วยเมื่อออกเดินทาง นอกจากนี้ภาคใต้ก็จะร้อนมากเพราะอยู่ใกล้กับทะเลทราย ไม่มีฤดูหนาว จะมีข้อบกพร่องมากมาย และสิ่งนี้จะต้องมีการจัดการกับข้อบกพร่อง นางดึงสเปรย์ออกมาซึ่งจะจัดการกับเรื่องนี้ และทิ้งพวกมันไว้ในกระโจมว่างเปล่าเพื่อให้ซวนเทียนหมิงจัดแบ่งด้วยตัวเอง
ในที่สุดเมื่อนางเสร็จสิ้นการทำสิ่งที่เตรียมไว้เฟิงหยูเฮงถอนหายใจยาวและบอกซวนเทียนหมิง “พรุ่งนี้ข้าจะออกเดินทาง ไม่จำเป็นต้องไปส่งข้า ข้าจะออกเดินทางในตอนเช้า”
อย่างไรก็ตามซวนเทียนหมิงส่ายหน้าและกล่าวว่า“ไม่ ข้าจะไปส่งเจ้า อย่ารีบเร่ง พรุ่งนี้เช้าข้าต้องไปราชสำนัก รอจนกว่าราชสำนักจะเลิก และให้ข้าไปหาเจ้าก่อนออกเดินทาง ข้าจะรู้สึกสบายใจถ้าข้าไปส่งเจ้า”
นางอยากจะบอกว่าไม่มีความจำเป็นแต่หลังจากครุ่นคิดอีกเล็กน้อย เขาก็เป็นว่าที่สามีของนาง ในช่วงเวลานี้เขาควรจะไปส่งนาง หากเขาไม่ทำเช่นนั้น บางทีอาจมีคนที่มีความคิดจะใช้ประโยชน์จากสิ่งนั้นเพื่อพูดอะไรบางอย่าง ดังนั้นนางจึงไม่โต้เถียง และพยักหน้าเพียงกล่าวว่า “เอาล่ะ ข้าจะเก็บทุกอย่างที่จำเป็นต้องทำ นอกจากนี้ยังมีคนจากร้านห้องโถงสมุนไพรที่จะไปกับข้า พวกเขาจะต้องเป็นส่วนหนึ่งของขบวนรถม้าด้วย โชคดีที่ข้าไม่ต้องการรถม้าเพื่อขนทรัพย์สมบัตินี้ไป นอกจากนี้สิ่งที่ไม่สะดวกในการขนส่งจะถูกวางไว้ในมิติของข้า สะดวกมาก”
อย่างไรก็ตามซวนเทียนหมิงยังคงไม่สบายใจเมื่อคิดอยู่ครู่หนึ่งเขาก็กล่าวว่า “ข้าจะส่งเจ้าไปยังมณฑล หลังจากไปถึง ข้าจะขี่ม้าเร็วกลับมา ใช้เวลาไม่กี่วัน”
“ทำแบบนั้นไม่ได้”เฟิงหยูเฮงปฏิเสธอย่างเด็ดเดี่ยว “ต้องใช้เวลาประมาณครึ่งเดือนบนถนนเพื่อไปที่นั่น ข้ากลัวว่าการเริ่มต้นของสงครามจะเริ่มขึ้นในช่วงเวลานั้น เจ้ายังต้องให้ความสำคัญกับเรื่องของอาณาจักรเป็นอันดับแรก สำหรับข้า เจ้าควรรู้ว่าไม่ว่าข้าจะเจอสถานการณ์แบบไหน อย่างน้อยข้าก็มีที่ที่ข้าสามารถซ่อนตัวได้ ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นเช่นไร ข้าจะไม่ได้รับบาดเจ็บ”
แน่นอนซวนเทียนหมิงรู้ว่านางมีมิติดังนั้นเขาจึงพยักหน้าเท่านั้น อย่างไรก็ตามหลังจากผ่านไปนาน เขาก็กล่าวอย่างเงียบ ๆ “ในความเป็นจริงข้าแค่อยากจะอยู่กับเจ้าอีกสักหน่อย เมื่อเจ้าไปถึงมณฑลของเจ้า เจ้าจะยุ่งอยู่พักหนึ่ง เราจะไม่สามารถพบกันได้เร็ว ๆ นี้”
นางโอบกอดเขาไว้“ในอนาคตมีเวลาอีกมาก จะมีวันที่โลกสงบสุข สำหรับเจ้า สัญญากับข้าว่าเจ้าจะดูแลตัวเองในสนามรบ เจ้ามีเจ้าหน้าที่หลายคน ไม่จำเป็นต้องลงมือด้วยตัวเอง โดยทั่วไปการสั่งการเป็นสิ่งที่เจ้าควรทำ”
ซวนเทียนหมิงหัวเราะเขาต่อสู้ในสงครามมาหลายปี เป็นไปได้ไหมที่เขาต้องการผู้หญิงตัวน้อยสอนให้เขาทำอะไร ? เขาบีบจมูกของหญิงสาว และต้องการที่จะสาปแช่งนางเพื่อความสนุกสนาน ในเวลานี้ได้ยินเสียงฝีเท้าเร่งรีบจากข้างนอกกระโจม เร็วมากมีคนหยุดหน้ากระโจม และกล่าวอย่างเร่งด่วนว่า “เจ้าหญิง ! รีบไปดูที่หลังภูเขาเร็วขอรับ ! มีบางอย่างเกิดขึ้นที่นั่นขอรับ ! ”