บทที่ 561 เส้นทางใหม่ (2)
ผมแลกเปลี่ยนคำทักทายกับทหารและเอาอาวุธมาจากนั้นผมก็มุ่งหน้าสู่สนามยิงปืน ภารกิจของผมคือการเริ่มต้นในวันพรุ่งนี้และผมรู้สึกว่าจำเป็นต้องฝึกฝนทักษะของผมที่สนามซ้อม
“กว้างดี”
ระยะทางกว้าง 15 เมตรและยาว 500 เมตร ดูเหมือนว่าจะได้รับการดูแลอย่างดี
ผมยืนกลางช่องและหยิบหน้าไม้ออกมา
เอี้ยดดดดดดดดดด
ผมเอียงและใส่ลกศรไปที่หน้าไม้และเล็งไปที่เป้าหมายจากนั้นผมก็ยิงออกไป
เพี้ยววว!
ทันทีหลังจากที่ผมยิงศรออกไปดอก 2 ก็ตามไปทันที
เพี้ยววว!
ดอกที่ 2 ของผมไล่ตามไปอย่างรวดเร็วมันเหมือนกับว่าผมยิงพวกมัน
2 ดอกในเวลาเดียวกัน เทคนิค ‘ยิงซ้อน’ นี้สามารถทำได้โดยพรสวรรค์ของผม
ฉึก-! ฉึก-!
เสียงดังขึ้นดอกแรกทะลุตรงกลางและดอกที่2ทะลุช่องแรกตามไปทันที
“…”
ผมพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ แม้ว่าค่าสถานะของผมจะลดลง
แต่ผลลัพธ์ก็ยอดเยี่ยม ด้วยการผสมผสานระหว่างความแม่นยำและ
รอยสักของผม ผมมั่นใจว่าผมสามารถเอาชนะศัตรูเกือบทั้งหมดได้ด้วยการยิงเพียงนัดเดียว
“…สงสัยจังเลยว่าทุกคนทำอะไรอยู่”
ความอยากรู้อยากเห็นอย่างฉับพลันดึงความสนใจของผมโลกนี้มีทั้งหมด 200 คนที่มาที่นี่ พวกเขาทั้งหมดเริ่มต้นที่ระดับล่างสุดอย่างผมหรือไม่พวกเขาก็เริ่มจากระดับกลาง? หรือบางคนกลายเป็นขุนนางและอยู่ในตำแหน่งที่ดีและรู้เรื่องต่างๆอย่างรวดเร็ว ผมหยิบหนังสือแห่งสัจธรรมออกมาเพื่อค้นหาคำตอบ
“คิมซูโฮอยู่ที่ไหนในโลกนี้?”
ผมคิดว่าคำถามนี้จะใช้รอยสักถึง 2 เส้นซึ่งเป็นความเสี่ยงสำหรับผมในตอนนี้แต่ผมอยากรู้ว่า คิมซูโฮ อยู่ที่ไหนกันแน่
[…คิมซูโฮ อยู่ในสาธารณรัฐลีโอทางใต้]
“โอ้?”
ดวงตาของผมเบิกกว้าง
“นั่นคือที่ๆเราจะไปนี่น่า”
เสียงหัวเราะเบาๆออกมาจากริมฝีปากของผม ผมต้องขอบคุณโชคชะตาอีกครั้งแล้วสินะ
*************************************************************************
อรันเฮลล์, 8 มีนาคมของปฏิทิน ไครอส ดินแดนแห่งลอเราซิโอ
“…เฮ้ออออออ.”
ผมสั้นสีน้ำเงินและใบหน้าที่คมชัด แม้จะผ่านชุดเกราะขนาดใหญ่ก็ไม่สามารถซ่อนความงดงามที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นที่ดึงดูดทั้งราชอาณาจักรไปได้
ใครก็ต้องเห็นผู้หญิงที่ลึกลับแต่ไร้มลทินนางนี้ความจริงเรื่องนี้ทำให้
‘ฮาริน’ เป็นผู้รอดชีวิตคนสุดท้ายของ ลีออน เธอสั่นไหวด้วยความกลัว
“เฮ้ออออออออออ… .”
ในคอกม้าใกล้กำแพงปราสาทเธอหลงทางเพียงลำพังด้วยความกลัว เธอพยายามที่จะมาถึง ดินแดนแห่ง ลอเรนซิโอ ด้วยความช่วยเหลือของอัศวิน ปัจจุบันเธออยู่คนเดียว เพื่อนเพียงคนเดียวของเธอบอกว่าจะช่วยเธอ
– รอก่อน!
เมื่อเธอได้ยินเสียงชายคนหนึ่งตะโกน
“อะ!”
ฮารินซ่อนตัวอยู่หลังกำแพงและปิดปากของเธอเอาไว้
– หาให้ทั่ว! เด็กนั้นหนีไปไม่ได้หรอก แยกกันหา
– เป็นความคิดที่ดี! ไปกันเถอะ!
“…เฮ้อออออออ.”
เธอรออยู่ในที่มืดเพื่อขอความช่วยเหลือจาก ไอรัน เธอได้ยินเสียงเท้าของผู้คนและสัตว์ป่าอย่างต่อเนื่อง
“ฉันต้องรออีกนานแค่ไหน…?”
ฮาริน รู้สึกละอายใจที่เธอต้องขอความช่วยเหลือจาก ไอรัน แต่เธอไม่มีทางเลือกอื่น เธอตัดสินใจว่าการมีชีวิตอยู่มีความสำคัญมากกว่าศักดิ์ศรีของเธอ เธอขอนักแม่นปืน เพื่อหนีจาก อรันเฮลล์ เธอต้องข้ามภูเขาที่ทุรกันดารไป
“เดี๋ยวก่อนเธอ……”
แต่เธอไม่สามารถแยกแยะความเป็นไปได้ที่ไอรันจะหักหลังเธอได้ เธอรู้ว่า ไอรัน ไม่ใช่คนประเภทที่จะพูดตามใจเธอ แต่…. ฮาริน จับมือกันแล้วสวดอ้อนวอนให้ ไอรันจดจำสิ่งดีๆทั้งหมดที่ตระกูลลีออนทำเพื่อเธอ
และแล้ว………
“นั่นเธอเหรอ?”
เสียงหนึ่งดึงดูดความสนใจของ ฮาริน ฮารินเดินถอยหลังและเงยหน้าขึ้นมอง เธอเห็นเงาบนกำแพงปราสาทเป็นชายที่ซ่อนตัวอยู่ใต้เสื้อคลุมของเขา ฮาริน สะอึกและมองไปที่ชายคนนั้น
“…คุณคือ?”
เธอรู้สึกโล่งใจ แต่เพียงชั่วครู่ ความตึงเครียดในบรรยากาศเพิ่มสูงขึ้นเมื่อเธอเริ่มสงสัยว่าชายคนนั้นเป็นนักฆ่าที่ราชวงศ์ส่งมาเพื่อฆ่าเธอ
“ฉันเป็นผู้รับแผ่นทองแดงใบนี้มา”
ชายผู้นั้นแสดงให้ฮารินทราบถึงแผ่นทองแดงที่เธอมอบให้แก่ไอรัน
นี่เป็นข้อพิสูจน์ว่าชายลึกลับอยู่ข้างเธอ แต่ฮารินยังคงสงสัยอยู่เพราะเธอปฏิเสธความเป็นไปได้ที่ไอรันจะหักหลังเธอไม่ได้
“ไอรัน ส่งคุณมาเหรอ?”
“ถูกต้อง ฉันเอง”
“…งั้นเหรอ?”
ฮารินรู้สึกสับสนในคำพูดของเขา แต่ก็เลือกที่จะเชื่อเขา นี่เป็นเพราะเธอรู้ว่าถ้า ไอรัน ทรยศเธอจริงๆแล้วเธอไม่สามารถรอดกลับไปได้เลย
“…ยินดีที่ได้พบคุณ. ฉัน เรนฮา”
ฮาริน พูดชื่อปลอดและยื่นมือออกมา
“ฉันคือคิมฮาจิน”
ชายคนนั้นก็แนะนำตัวเองและจับมือเธอ เธอจับมือกับผู้ชายที่จะกลายเป็นผู้คุ้มกันของเธออยางไม่สบายใข
“ คิมฮาจิน….”
มันเป็นชื่อที่ค่อนข้างแปลกซึ่งทำให้เขาดูน่าสงสัยมากขึ้น
“ใช่นั่น ฉันเอง.”
แต่ชายคนนั้นพยักหน้าราวกับว่าเขาไม่ได้น่าสงสัยอะไรและสิ่งนี้ทำให้ฮารินรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย สำหรับนักฆ่าเขาดูเหมือนจะหละหลวมเกินไป
ฮาริน ถามอย่างเมินเฉย “ฉันมีม้า 1 ตัว คุณรู้วิธีขี่ม้าไหม?”
“หืม? อ่าใช่ ใช่ ฉันทำได้ “
“ดีละถ้าอย่างนั้น.”
ฮารินพยักหน้าและดึงม้าออกจากคอกม้า มันใหญ่พอสำหรับคน 2 คน
“ไปกันเถอะ …อ๊ะ แต่ก่อนหน้านั้น”
ฮาริน รู้ตัวทันทีว่าเธอไม่รู้ระดับผู้คุ้มกันของเธอ
“คุณ….”
แต่เธอหยุดกลางคันผ่านคำถามของเธอ ถ้าชายคนนี้เป็นอัศวินมันจะหยาบคายกับเธอที่จะถามเขาเกี่ยวกับยศของเขา และถ้าเธอสามารถออกมาจาก อรันเฮลล์ ได้จริงมันก็ดีกว่าที่พวกเขาจะไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องของกันและกัน
“…นักแม่นปืน?”
ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจเปลี่ยนคำถาม เธอต้องการยืนยันว่า ไอรัน ส่ง
นักแม่นปืนให้เธอ
ชายคนนั้นพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ใช่ฉันเป็นนักแม่นปืน”
นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับ ฮาริน แต่เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่สำหรับผู้คุ้มกันของเธอ เขาเพิ่มอีกประโยคที่ทำให้เธอต้องเสียใจ
“ฉันคือคิมฮาจิน นักแม่นปืนระดับ F”
“…อะไรนะ?”
จิตใจของ ฮาริน ว่างเปล่า
ระดับ F
ชายคนนี้พูดถึงอันดับ F ที่เธอรู้จักงั้นเหรอ? อันดับ F ที่เหมือนกับขยะน่ะนะ?
ฮารินมองชายคนนั้นซักครู่ก่อนถามว่า “คุณพูดว่า…ระดับ F งั้นเหรอ”
“ใช่.”
“…”
จากนั้นในที่สุดฮารินก็มองดูผู้ชายคนนี้ดูดี วิธีที่เขาแต่งตัวไม่เหมือนอัศวินและเหมือนทหารทั่วไป
ชายคนนั้นแสดงบัตรประจำตัวให้เธอด้วยความจริงใจ
“คุณเชื่อฉันได้เลย นี่คือบัตรประจำที่มีชื่อและอันดับของฉันอยู่ในนั้น”
[ทหารอาสา, นักแม่นปืน ระดับ F คิมฮาจิน]
“นี่มัน”
เชื่อคุณ? ฉันจะเชื่อใจคุณได้ยังไง!!!
ฮารินสะดุดด้วยอาการวิงเวียนศีรษะฉับพลัน มันเป็นโรคโลหิตจางที่เกิดจากความเครียด
“ระดับ F… .”
เธอจับหัวของเธอเพราะเริ่มปวดหัว ทันใดนั้นความแค้นของเธอก็ปรากฏ
ไอรัน เธอมันสารเลว ฉันรู้ว่าฉันของอะไรมากมาย แต่ ระดับ F มันเกินไปแล้วนะ เขาไม่รอดแน่ในภูเขาที่ฉันอยากข้ามไป… .. ‘
“ทำไม….ถึงเป็นแบบนี้”
ฮารินทรุดฮวบลงกับพื้นที่คอกม้าอย่างจนใจ