บทที่ 1239 เป็นน้องสาวผมแน่หรือเปล่า
“โอเคๆ แม่ดื่มแทนแกจนจุกแล้ว รอแกกลับมาค่อยว่ากัน วันนี้ไม่พูดแล้ว” คุณนายเนี่ยเอ่ย
“เนี่ยอู๋โยว เดี๋ยวนี้ ตอนนี้ ทันที ขอโทษเพื่อนฉันซะ” เนี่ยอู๋หมิงเอ่ยกับหญิงสาวที่อยู่ด้านหลังคุณนายเนี่ย
“แม่…แม่ดูพี่ใหญ่…” เนี่ยอู๋โยวมองคุณนายเนี่ยด้วยสีหน้าเปี่ยมความน้อยใจ
“แกเรียกทวดก็เปล่าประโยชน์! ขอโทษ!” เนี่ยอู๋หมิงเกือบจะตะคอกแล้ว
เสียงตวาดนี้ คุณนายเนี่ยถอนหายใจแล้ว “อู๋โยว ขอโทษคุณหนูเยี่ยเถอะ…”
เยี่ยหวันหวั่นกระแอมไอ “ช่างเถอะๆ …ไม่มีอะไร…”
เนี่ยอู๋หมิงปกป้องเธอขนาดนี้ ถึงขั้นไม่ลังเลทะเลาะกับครอบครัว เธอก็นึกไม่ถึงเหมือนกัน
ดูไม่ออกเลยว่าเนี่ยอู๋หมิงจะแข็งกระด้างกับครอบครัวตัวเองขนาดนี้ อีกอย่าง ยังไงผู้หญิงคนนั้นก็คือแม่แท้ๆ ของถังถัง…
“ช่างอะไรกัน! ฉันบอกให้ขอโทษก็ต้องขอโทษ เถ้าแก่เยี่ย นี่เถ้าแก่ไม่ให้หน้าเนี่ยอู๋หมิง จะหักหน้าฉันเหรอ!” เนี่ยอู๋หมิงถลึงตาใส่เยี่ยหวันหวั่นทันที
“เปล่าๆๆ …คุณตัดสินใจเลย…คุณตัดสิน…” เยี่ยหวันหวั่นมุมปากกระตุกน้อยๆ เธอยังไม่เคยเห็นตอนเนี่ยอู๋หมิงโกรธมาก่อน ครั้งนี้นับว่าได้เปิดหูเปิดตาแล้ว…กับวันปกติ…เป็นคนละคนกันโดยสิ้นเชิง…
“คุณหนูเยี่ย…ขอโทษ…ก่อนหน้านี้ฉันอารมณ์ผิดปกติ หวังว่าคุณหนูเยี่ยจะไม่ถือสา” หญิงสาวเอ่ยกับเยี่ยหวันหวั่นที่อยู่ในวิดีโอ
“ไม่เป็นไร…” เยี่ยหวันหวั่นยิ้มเอ่ยอย่างไม่ถือสา
“ก็แบบนี้แหละ ไม่มีธุระวางสายแล้ว!” รอจนหญิงสาวขอโทษ เนี่ยอู๋หมิงก็วางสายวิดีโอคอลในพริบตา
เพิ่งวางสายวิดีโอคอล อารมณ์โกรธของเนี่ยอู๋หมิงเหมือนยังไม่หาย เขาโทรกลับไปหาถังถังทันที
เห็นวิดีโอคอลของเนี่ยอู๋หมิง เดิมทีคุณนายเนี่ยไม่อยากให้ถังถังรับ แต่ถังถังกลับไม่ให้โอกาสคุณนายเนี่ยเอ่ยปากก็รับสายวิดีโอคอลทันที
“คุณลุง” ถังถังมองเนี่ยอู๋หมิงพลางเอ่ยปาก คุณลุงเสียงนี้ น่าจะเป็นครั้งที่จริงใจที่สุดแล้ว
“ส่งโทรศัพท์ให้ยายแก” เนี่ยอู๋หมิงเอ่ย
“โอ้…” ถังถังรู้ว่าตอนนี้เนี่ยอู๋หมิงกำลังอยู่ในสภาพภูเขาไฟ จึงส่งมือถือให้คุณนายเนี่ยอย่างให้ร่วมมือเต็มที่
“บรรพบุรุษ แกยังมีอะไรอีก!” คุณนายเนี่ยมองใบหน้าของเนี่ยอู๋หมิง ปวดหัวมาก
“แม่ เนี่ยอู๋โยวนั่นมันยังไง เธอเป็นน้องสาวผมแน่เหรอ” เนี่ยอู๋หมิงเอ่ย
“แกหมายความว่าไง” คุณนายเนี่ยชะงัก
“อะไรหมายความว่าไง ก็หมายความตามตัวอักษรนั่นแหละ ทำไมเนี่ยอู๋โยวเปลี่ยนไปมีนิสัยชั้นต่ำแบบนี้ ผมแทบอยากจะฟาดปากเธอสักทีสองที แถมยังมาแสร้งน้อยใจต่อหน้าผม นั่นน่ะจงใจแสดงให้แม่ดู ลูกสาวคนนั้นของแม่ อย่าว่าแต่แสร้งน้อยใจ ถึงน้อยใจจริง ก็ไม่มีทางแสดงออกมาต่อหน้าพวกเรา เป็นของปลอมหรือเปล่า!” ตอนเนี่ยอู๋หมิงพูด สายตาก็มองหญิงสาวที่ยังคงมีสีหน้าเปี่ยมความน้อยใจในวิดีโอ
“แกพูดกับน้องสาวแกแบบนี้ได้ยังไง!” คุณนายเนี่ยเอ่ยด้วยความโมโห
“ลูกสาวแม่นิสัยยังไง แม่เป็นแม่ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ รอยตำหนิแต่เกิดอะไรนั่น ทำปลอมได้ทั้งนั้น DNA ก็ทำปลอมได้เหมือนกัน!
“แม่ ผมบอกแม่นะ แม่หาช่องทางตรวจสอบสักหลายรอบๆ หน่อย ถ้าเธอเป็นตัวปลอม กลับไปผมจะทุบเธอให้ตาย ถ้าแม่ตรวจสอบไม่ละเอียด กลับไปผมจะไปตรวจสอบด้วยตัวเอง
“ถ้าเธอเป็นตัวจริง งั้นนิสัยห่ามๆ นั้นหายไปไหน พ่อแท้ๆ ของถังถังคือใคร! เหอะ ผมก็ไม่พูดกับแม่มากแล้ว เนี่ยอู๋โยว ฉันจะเรียกแกแบบนี้ชั่วคราวก่อน แกระวังไว้หน่อย ถ้าฉันกลับไปรู้ว่าแกกล้าปลอมตัวเป็นน้องสาวฉัน แกก็รอตายได้เลย ช่องทางของฉันมากกว่าตระกูลเนี่ยทั้งตระกูลเยอะ พระพุทธเจ้าอย่างฉัน จะแยกแกวานรหกหูตัวจริงตัวปลอมไม่ออกเชียวเหรอ”
พูดจบไม่เปิดโอกาสให้ทุกคนเอ่ยปาก เนี่ยอู๋หมิงวางสายทันที
————————————————————————————————–
บทที่ 1240 กินหรือไม่กิน
เนี่ยอู๋หมิงวางสายวิดีโอคอลเสร็จเหมือนยังไม่หายโกรธ
พวกอี้จือฮวากับนักพรตใจบริสุทธิ์ต่างเงียบด้วยความกลัว หัวหน้าในวันปกติไม่ว่าอะไรก็ว่าง่ายหมด ตอนนี้หัวหน้าในสภาพภูเขาไฟนั้นเป็นเผ่าพันธุ์ที่น่ากลัวที่สุดในโลกแล้ว…
“มองอะไร! อาหารฟรีเหรอ กิน กินซะ!” เนี่ยอู๋หมิงกวาดมองพวกอี้จือฮวากับนักพรตใจบริสุทธิ์
“กินๆๆ!”
นักพรตใจบริสุทธิ์รีบขยับตะเกียบ โกยผัดมันฝรั่งซอยใส่ปากเหมือนของฟรี
“อาหารฟรีเหรอ แกกินข้าวคนเดียวหรือไง!” เนี่ยอู๋หมิงถลึงตาใส่นักพรตใจบริสุทธิ์
นักพรตใจบริสุทธิ์อึ้งค้างอยู่กับที่ทันที ตะเกียบที่คีบผัดมันฝรั่งซอยหยุดอยู่ข้างปาก สีหน้าเปี่ยมความกระอักกระอ่วน งั้นตกลงเขาต้องกิน หรือไม่กิน…
“เถ้าแก่เนี่ย เรื่องวันนี้ เนี่ยอู๋หมิงไม่จัดการให้ชัดเจน เถ้าแก่เนี่ยอย่าใส่ใจ รอฉันกลับไปจะตรวจสอบดูให้ละเอียดก่อน…” เนี่ยอู๋หมิงเอ่ยปาก
หนุ่มกรรมกรต่างชาติขวัญผวาเล็กน้อย น้อยครั้งมากจริงๆ ที่จะเห็นหัวหน้าโกรธจริงจัง ดูท่าว่า หัวหน้ามองเถ้าแก่เนี้ยเป็นเพื่อนสนิทจากใจจริง…
“ไม่เป็นไร…” เยี่ยหวันหวั่นยิ้มบางๆ
ฝั่งเยี่ยหวันหวั่นเพิ่งพูดจบ จู่ๆ เสียงริงโทนมือถือก็ดังขึ้นมา
เป็นสายจากลั่วเฉิน
“ฮัลโหล ลั่วเฉิน? ”
“พี่เยี่ย คืนนี้พี่ว่างไหม” ลั่วเฉินรีบถาม
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย “ทำไมเหรอ”
“วันนี้พี่เซี่ยนอวี่มีงานคอนเสิร์ต ก่อนหน้านี้เชิญผมกับกงซวี่ไปเป็นแขกรับเชิญช่วยร้องเพลง แล้วก็เชิญพี่ด้วย แต่วันนี้พี่เจียเหวินโทรหาพี่จะยืนยันเวลา แต่โทรไม่ติดเลย…” ลั่วเฉินเอ่ยปาก
เยี่ยหวันหวั่นนวดหัวคิ้ว “ขอโทษที มีธุระจนลืมโทรกลับ เข้าใจแล้ว ฉันจะไปให้ทันเวลา”
ตอนแรกถังถังจากไป ต่อมาซือเยี่ยหานก็หายตัวไปอีก จิตใจเธอเวลานี้ไม่สงบ เกือบจะลืมเรื่องนี้ไปแล้ว
วางสายเสร็จ ในหัวเยี่ยหวันหวั่นวาบแสงสว่าง เหมือนคิดอะไรได้ เธอรีบหยิบหมายเลขโทรศัพท์ชุดนั้นออกมาเดินไปหาเนี่ยอู๋หมิง จากนั้นเอ่ยถาม “คุณรู้พื้นที่ของเบอร์โทรนี่ไหม”
เนี่ยอู๋หมิงกวาดตามองก็ตอบกลับทันที “นี่มัน? เบอร์โทรของรัฐอิสระนี่!”
ได้ยินคำพูดของเนี่ยอู๋หมิง เยี่ยหวันหวั่นพลันขมวดคิ้วเล็กน้อย นี่เป็นเบอร์โทรของรัฐอิสระจริงด้วย…ถ้าเป็นแบบนี้ละก็ การหายตัวไปของซือเยี่ยหานกับรัฐอิสระ…น่าจะต้องมีความเกี่ยวข้องกันแน่…
“เบอร์โทรของรัฐอิสระโทรไปโลกภายนอกได้ แต่โลกภายนอกโทรเบอร์โทรของรัฐอิสระไม่ได้” เนี่ยอู๋หมิงเอ่ย
“งั้น…คุณช่วยฉันโทรเบอร์ฯ นี้หน่อยได้ไหม” เยี่ยหวันหวั่นลองถามดู
“ได้สิ จะเป็นไรไป” เนี่ยอู๋หมิงหยิบโทรศัพท์มือถืออีกเครื่องมากดเบอร์โทรทันที
หลังโทรศัพท์ส่งเสียงสองสามครั้ง เสียงผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังขึ้นมา “ใครคะ”
“คุณเป็นใคร” เนี่ยอู๋หมิงเอ่ยถาม
“คุณป่วยเหรอ คุณเป็นคนโทรมา ถามฉันว่าเป็นใครเนี่ยนะ!” หลังฝ่ายตรงข้ามต่อว่าหนึ่งเสียงก็วางสายทันที
มองเนี่ยอู๋หมิงที่ไอคิวออฟไลน์อีกหน เยี่ยหวันหวั่นปลงตกอยู่บ้าง
“ให้ฉัน…ฉันโทรเอง…” เยี่ยหวันหวั่นหยิบโทรศัพท์มือถือจากมือเนี่ยอู๋หมิง กดปุ่มโทรกลับ
หลังผ่านไปหลายเสียง เสียงผู้หญิงก็ดังขึ้นอีกครั้ง “คุณบ้าหรือเปล่า!”
“ขอโทษที…เมื่อกี้เพื่อนฉันพูดไม่ชัดเจน…ขอโทษด้วยจริงๆ …” เยี่ยหวันหวั่นยิ้มพลางขอโทษ
ฝ่ายตรงข้ามเอ่ยอย่างรำคาญเล็กน้อย “ไม่ทราบว่าคุณหาใคร”
“ฉันอยากถามว่า…ซือเยี่ยหานอยู่ไหม…” เยี่ยหวันหวั่นถามหยั่งเชิง
“หาซือเยี่ยหาน!? ไม่ทราบว่าคุณเป็นใคร” พูดถึงชื่อของซือเยี่ยหาน ฝ่ายตรงข้ามพลันระมัดระวังตัวเล็กน้อย