แดนนิรมิตเทพ บทที่ 951
“เฉินโม่ เยี่ยมมาก!” จี๋ต๋าจิ่วตูยังยกนิ้วโป้งให้เฉินโม่
เฉินโม่พบว่ารูมเมทห้อง 306 พากันมาหมด เห็นได้เลยว่าผู้อำนวยการตั้งอกตั้งใจอย่างยิ่ง!
แน่นอนว่าขาดมู่หรงยานเอ๋อร์กับเล่หรูหั่วไปไม่ได้
ผู้หญิงทั้งสองคนยืนใบหน้าผ่อนคลายอยู่ด้านหลังพวกจี๋ต๋าจิ่วตู มีรอยยิ้มบางๆ รู้สึกเป็นเกียรติ!
เฉินโม่ไม่ได้พูดอะไร ทำเพียงแค่พยักหน้าให้ทั้งสองคนเบาๆ ทุกอย่างชัดเจนโดยไม่ต้องพูด!
หัวหน้าฝ่ายวิชาการกับอาจารย์อีกสองสามคน ล้อมศาสตราจารย์เสิ่นถามอย่างละเอียด ศาสตราจารย์เสิ่นอธิบายเต็มกำลัง แทบจะแสดงเหตุการณ์ในตอนนั้นให้ดูอีกครั้ง อาจารย์พวกนั้นฟังอย่างสบายอกสบายใจ อยากจะเห็นที่งานประชุมแลกเปลี่ยนด้วยตาตัวเอง
ผู้อำนวยการเห็นคนที่เดินผ่านไปมาจำนวนมากมุงดู จึงกระแอมออกมา แล้วพูดว่า “โอเค เรากลับมหาวิทยาลัยกันก่อนแล้วค่อยว่ากัน ทุกคนอยากฟังอะไร ให้ศาสตราจารย์เสิ่นเล่าให้ฟังอย่างเต็มที่!”
“โอเค!”
ผู้อำนวยการเตรียมรถบัสคันใหญ่ พาทุกคนกลับรอบเดียว
เมื่อถึงมหาวิทยาลัย พิธีต้อนรับหน้ามหาวิทยาลัยหัวหนานอบอุ่นยิ่งกว่า นักเรียนเกือบครึ่งพากันออกมาต้อนรับกันเอง
ส่วนเฉินโม่ เหมือนกับราชาที่หายไปนาน และกลับมาใหม่อีกครั้ง
ก่อนหน้านี้เพราะมู่หรงยานเอ๋อร์กับเล่หรูหั่ว นักเรียนที่อิจฉาเฉินโม่ ตอนนี้ได้ละทิ้งอคติ เข้าร่วมทีมต้อนรับ ต้อนรับฮีโร่กลับมาด้วยความจริงใจ
ประตูมหาวิทยาลัยมีนักเรียนมุงอยู่จนแน่นขนัด เป็นภาพที่งดงามมาก เรียกได้ว่าเป็นครั้งแรก นับตั้งแต่ก่อตั้งมหาวิทยาลัยหัวหนาน
คนนับไม่ถ้วนตะโกนเรียกชื่อเฉินโม่ ไม่ได้ผ่านการฝึกซ้อมใด แต่กลับพร้อมเพรียงเป็นอย่างมาก เหมือนกองทหารประจำที่ผ่านการฝึกมานับครั้งไม่ถ้วน
สถานการณ์แบบนี้ พวกเฉินโม่ไม่สามารถเข้าไปในมหาวิทยาลัยได้
ตอนนี้คงมีเพียงแค่ผู้อำนวยการที่ต้องออกมาพูด ถึงจะได้ผล แต่ผู้อำนวยการยืนยิ้มอยู่ด้านหลังเฉินโม่ เหมือนไม่คิดจะออกหน้าอย่างไรอย่างนั้น
พวกอาจารย์ก็มองเฉินโม่ด้วยสีหน้าที่มีรอยยิ้ม เหมือนกำลังรออะไรกันอยู่
เฉินโม่เข้าใจความคิดของพวกเขา พวกเขาอยากให้ตัวเองออกมาพูด เพื่อสยบความรู้สึกตื่นเต้นของนักเรียนเหล่านี้
แม้พูดว่าพิธีต้อนรับวันนี้ จัดขึ้นเพื่อแสดงความยินดีที่มหาวิทยาลัยหัวหนาน ได้ผลคะแนนดีในงานประชุมแลกเปลี่ยน ลบล้างความอัปยศอดสู แต่ทุกคนรู้อยู่แก่ใจว่าเฉินโม่คือฮีโร่ที่แท้จริงในงานประชุมแลกเปลี่ยนครั้งนี้
ถ้าพูดอย่างจริงจัง พิธีต้อนรับครั้งนี้ ถึงขั้นที่เตรียมขึ้นเพื่อเฉินโม่คนเดียว
จังหวะแบบนี้ มีเพียงเฉินโม่ออกมาพูด ถึงจะเหมาะสมที่สุด ตอนนี้แม้แต่ผู้อำนวยการก็ยังสำคัญไม่เท่าเฉินโม่
ศาสตราจารย์เสิ่นหัวเราะ พูดอย่างปลื้มใจว่า “เฉินโม่ นายพูดสักหน่อยสิ ไม่งั้นวันนี้เราคงไม่ได้เข้ามหาวิทยาลัย!”
“ใช่ ไอ้เบื๊อกเฉิน นายพูดกับทุกคนสักหน่อยสิ! ถ้าเป็นฉัน คงตื่นเต้นแทบแย่แล้ว!” จี๋ต๋าจิ่วตูพูดด้วยสีหน้าอิจฉา
ตอนทุกคนเป็นวัยรุ่น ล้วนมีความฝันแบบนี้ ฝันว่าสักวันหนึ่งตัวเองต้องรุ่งโรจน์เรืองรอง ทำให้นักเรียนทุกคนเลื่อมใส!
ส่วนตอนนี้เฉินโม่ทำฝันที่ทุกคนคิดว่าไกลจนเอื้อมไม่ถึง ให้เป็นจริงได้อย่างง่ายดาย
เรื่องมาถึงตอนนี้ เฉินโม่รู้ว่าถ้าตัวเองไม่โผล่หน้าออกมาก็ไม่ได้ ดังนั้นจึงพยักหน้าพูดว่า “ได้ งั้นผมจะพูดกับทุกคนสักหน่อย!”
“ปรบมือ!” ศาสตราจารย์เสิ่นพูดเสียงดังทันที หลังจากนั้นปรบมือขึ้นมาเป็นคนแรก
ทันใดนั้น เสียงปรบมือดังสนั่นอย่างต่อเนื่อง
เฉินโม่กดมือทั้งสองข้างลงกลางอากาศ ทุกคนเงียบลงทันที พากันจ้องเฉินโม่ กลัวพลาดไปแม้แต่คำเดียว
กวาดตามองทุกคนที่ล้อมประตูมหาวิทยาลัยจนแน่นขนัด เฉินโม่พูดด้วยเสียงราบเรียบ แต่กลับทำให้ทุกคนได้ยินอย่างชัดเจน