แดนนิรมิตเทพ บทที่ 953
“ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่เธอบาดเจ็บแต่ไม่ไปโรงพยาบาล กลับเอาแต่ให้ฉันติดต่อนาย เฉินโม่ นายอธิบายให้ฉันฟังได้ไหม” สวีจื่อหาวมองเฉินโม่ สีหน้าไม่สู้ดี
ในฐานะที่เป็นเพื่อนที่มีไม่มากเมื่อชาติก่อน เฉินโม่ก็ไม่อยากหลอกสวีจื่อหาว แต่เรื่องแบบนี้สวีจื่อหาวยิ่งรู้น้อยเท่าไรยิ่งดีเท่านั้น
“รอฉันรักษาอาการบาดเจ็บของเสี่ยวเชี่ยนให้หายดีก่อน ฉันจะบอกนาย” เฉินโม่มองสวีจื่อหาว พูดอย่างราบเรียบ
“ได้ ฉันเชื่อนาย”
เรื่องถึงตอนนี้แล้ว เฉินโม่ก็ไม่อยากปิดบังสวีจื่อหาว เรื่องของนักบู๊ ยังไงเขาก็ต้องรู้ไม่ช้าก็เร็ว
“อีกเดี๋ยวไม่ว่านายเห็นอะไร ไม่ต้องตกใจ!” เฉินโม่พูดจบ พยักหน้าให้สวีจื่อหาว แล้วเดินมาข้างเตียง
เฉินโม่ประคองเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนขึ้นมา ตัวเองนั่งขัดสมาธิอยู่ข้างหลังเนี่ยเสี่ยวเชี่ยน เริ่มใส่พลังทิพย์เข้าไปในตัวเนี่ยเสี่ยวเชี่ยน
อาการบาดเจ็บของเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนสาหัสมากจริงๆ เส้นลมปราณในร่างกายยุ่งเหยิงจนเป็นกลุ่มก้อน อาศัยแค่ยาไม่มีทางหาย ต้องจัดเส้นลมปราณที่เสียหายของเธอ ให้เคลื่อนไหวอย่างคล่องตัว
สวีจื่อหาวมองภาพนี้ แม้สีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง แต่ความตะลึงลึกๆ ในแววตา เผยให้เห็นความรู้สึกแท้จริงของเขาในตอนนี้
“นี่มันอะไรกัน รักษาอาการบาดเจ็บด้วยกำลังภายใน ที่อยู่ในตำนานเหรอ” สวีจื่อหาวยิ้มแหยในใจ
เฉินโม่ควบคุมพลังทิพย์ เริ่มจัดเส้นลมปราณที่เสียหายในตัวเนี่ยเสี่ยวเชี่ยน อาการบาดเจ็บของเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนสาหัสมาก ถ้าเฉินโม่ไม่ใช่ผู้บำเพ็ญ ถึงผู้แข็งแกร่งแดนเทพอยู่ตรงนี้ ก็ไม่สามารถรักษาอาการบาดเจ็บของเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนให้หายได้
ครึ่งชั่วโมงเต็มๆ เฉินโม่ถึงจะจัดเส้นลมปราณในตัวเนี่ยเสี่ยวเชี่ยน ให้เคลื่อนไหวได้อย่างคล่องตัว ถึงใช้กำลังของเฉินโม่ ก็ถึงกับเหงื่อเต็มหน้าผาก
“เรียบร้อยแล้ว” เฉินโม่ลงจากเตียง วางเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนให้นอนราบลงบนเตียง มองสวีจื่อหาวแล้วพูดอย่างราบเรียบ “มีอะไรจะถาม ตอนนี้ถามได้เลย”
สวีจื่อหาวกลับส่ายหน้า รอยยิ้มแหยลอยขึ้นมาบนใบหน้า “สิ่งที่นายทำเมื่อกี้ เป็นคำตอบให้ฉันแล้วไม่ใช่เหรอ ยังต้องถามอะไรอีกล่ะ”
เฉินโม่รู้ สิ่งที่ทำลายการรับรู้ของบุคคล เกี่ยวกับสภาพแวดล้อมที่เขาอาศัยอยู่ ทำให้คนยอมรับยากจริงๆ
ปฏิกิริยาของสวีจื่อหาว ถือว่าดีมากแล้ว
“ในที่สุดฉันก็รู้แล้วว่าทำไมเสี่ยวเชี่ยนทำตัวลับๆ ล่อๆ ตลอด ที่แท้เราไม่ใช่คนที่อยู่โลกเดียวกัน!” สวีจื่อหาวยิ้มแหย
เฉินโม่พูดอย่างราบเรียบ “บนโลกนี้มีสิ่งมากมายที่มนุษย์ไม่สามารถเข้าใจได้ ตอนอยู่ที่บ้านถานกวงเย่าในตอนนั้น ฉันเคยแสดงฝีมือออกมาแล้ว แต่ไม่ได้ยิ่งใหญ่เหมือนวันนี้เท่านั้น”
“ดูเหมือนฉันประสบการณ์น้อยเกินไป” สวีจื่อหาวถอนหายใจแล้วเอ่ยขึ้น “เสี่ยวเชี่ยนไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม”
“ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้ว อีกเดี๋ยวน่าจะฟื้น” เฉินโม่มองเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนบนเตียง แล้วเอ่ยขึ้น
“อืม” สวีจื่อหาวพยักหน้า นั่งไม่พูดอะไรอยู่บนเก้าอี้ น่าจะกำลังทำความเข้าใจสิ่งที่เจอในวันนี้
เฉินโม่รู้ว่าต้องให้เวลาสวีจื่อหาวปรับตัวกับทุกอย่าง ดังนั้นจึงไม่รบกวนเขา บรรยากาศในห้องเงียบเล็กน้อย
ผ่านไปครู่หนึ่ง เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนฟื้นขึ้นมา
“เฉินโม่ นายมาแล้วเหรอ!” เสียงเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนอิดโรยมาก พยายามลุกขึ้นนั่งบนเตียง
“เสี่ยวเชี่ยนฟื้นแล้ว!” สวีจื่อหาวลุกขึ้นทันที รีบเดินมาข้างเตียง
“จื่อหาว!” เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนยิ้มบางๆ แล้วเอ่ยขึ้น
“เธอไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม รู้สึกยังไงบ้าง” สวีจื่อหาวถามด้วยสีหน้ากังวล
“ฉันดีขึ้นมากแล้ว ทำให้นายกังวลแย่!” เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนพูดด้วยสีหน้าขอโทษ
สวีจื่อหาวหันไปมองเฉินโม่ แล้วพูดว่า “เฉินโม่ช่วยเธอ!”
เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนก็มองเฉินโม่เช่นกัน รอยยิ้มตื้นตันปรากฏตรงมุมปาก “เฉินโม่ ขอบใจนะ!”