ซูเหม่ยลี่ได้ยินคำพูดเฉินเยี่ยนก็กัดฟัน นวดแป้งใช้แรงเยอะที่สุดเลย เธอก็ไม่อยากทำ
“เธอก็ทำไม่เป็นเหรอ? ฉันทำข้าวธัญพืชอบได้ แต่ตอนนี้เป็นมื้อเที่ยง ปกติมื้อเที่ยงที่บ้านจะกินก๋วยเตี๋ยวกัน”
เฉินเยี่ยนทำเหมือนลำบากใจ แสดงสีหน้าไร้เดียงสา
ซูเหม่ยลี่คิดไม่ถึงว่าเฉินเยี่ยนจะนวดแป้งไม่เป็น ในความคิดเธอ เฉินเยี่ยนอยากจะเป็นสะใภ้บ้านซิน ก็จะต้องเอาอกเอาใจคนบ้านซิน ให้โอกาสเธอทำกับข้าว เธอจะต้องงัดสารพัดวิธีมาทำให้อร่อย ให้คนบ้านซินชอบ ถึงตอนนั้นเธอก็แค่ลงมือนิดหน่อย ให้อาหารเฉินเยี่ยนเสียหาย แบบนั้นคนบ้านซินก็จะไม่ประทับใจเฉินเยี่ยน แต่ตอนนี้เฉินเยี่ยนให้เธอนวดแป้ง เธอไม่อยากทำ
“คุณป้า หนูกับพี่เหม่ยลี่นวดแป้งไม่เป็น จะทำอาหารยังไงดี”
เฉินเยี่ยนเห็นซูเหม่ยลี่ไม่พูดอะไร เธอเลยตะโกนเสียงดังถามจากในครัว
เธอทำไม่เป็น? เธอทำเป็นแน่นอน เพียงแต่เธอไม่อยากทำ ไม่อยากให้ ไม่อยากให้ซูเหม่ยลี่เสียหาย และไม่อยากให้ผลงานที่ตัวเองลำบากทำมาโดนคนวิจารณ์ ดังนั้นเธอเลยจะไม่ทำอาหารมื้อนี้
“แม้แต่แป้งก๋วยเตี๋ยวยังนวดไม่เป็น พูดมาสิเธอทำอะไรเป็นบ้าง”
ซุนหม่านเซียงโกรธจัด
“ไม่เป็นไร คุณป้า หนูทำเองค่ะ คุณป้ากับคุณลุงนั่งเถอะ นานๆ ทีซินห้าวจะกลับมา คุณลุงคุณป้านั่งคุยกันเถอะ”
ตอนนี้ซูเหม่ยลี่ล้างมือสะอาดแล้ว หยิบอ่างมาเริ่มตักแป้ง
เฉินเยี่ยนมองซูเหม่ยลี่ด้วยความแปลกใจ ถามขึ้นมา “พี่บอกว่าพี่ทำไม่เป็นไม่ใช่หรือ?”
ซูเหม่ยลี่ยิ้มให้เฉินเยี่ยน ยังคงสีหน้าใจดีเหมือนเดิม
“อ้อ”
เฉินเยี่ยนช่วยซูเหม่ยลี่ตักน้ำ
ซูเหม่ยลี่คิดว่าเฉินเยี่ยนดูซื่อบื้อ ซินห้าวชอบอะไรเธอนะ? ชอบที่เธอสวย? ซินห้าวคิดตื้นขนาดนั้นเลยเหรอ? ตัวเองก็หน้าตาดีเช่นกัน แต่ซินห้าวไม่ยอมให้ตัวเองเข้าใกล้เลย เขาสะบัดตัวเองสองครั้ง แต่ยิ่งเป็นแบบนี้ เธอยิ่งอยากจะได้ซินห้าว
วันนี้ซุนหม่านเซียงบอกเธอว่าเฉินเยี่ยนจะมา ให้เธอมา เธอตอบตกลงโดยไม่ลังเลเลย เธออยากจะดูว่าเฉินเยี่ยนเป็นคนยังไง แต่ตอนนี้เจอแล้ว เธอรู้สึกผิดหวัง เฉินเยี่ยนไม่มีสมอง เธอไม่คู่ควรกับซินห้าวเลย
“ดูสิลูกหาคนแบบไหนมา นอกจากหน้าตาที่พอดูได้ เธอทำอะไรได้บ้าง! แม้แต่นวดแป้งยังทำไม่เป็น อีกหน่อยแต่งเข้ามาแล้วหวังว่าจะให้แม่ปรนนิบัติเธอหรือ แล้วยังให้ซูเหม่ยลี่ทำอีก เธอไม่รู้จักอายบ้าง”
ซุนหม่านเซียงอยู่ด้านนอกต่อว่าเฉินเยี่ยน เธอดูถูกเฉินเยี่ยนเป็นพันเป็นหมื่นเท่า
“พอได้แล้ว พูดน้อยลงหน่อย ผมบอกให้ไปร้านอาหาร คุณก็จะต้องกินที่บ้านให้ได้ มาบ้านครั้งแรกมีที่ไหนให้ลูกสาวคนอื่นมาทำอาหารให้ พูดออกไปคุณไม่กลัวคนอื่นนินทาบ้างหรือ”
ซินชานคิดว่าวันนี้ภรรยาทำไม่ถูก ถ้าอีกหน่อยซินห้าวแต่งงานกับเฉินเยี่ยน เธอทำแบบนี้กับเฉินเยี่ยน ที่บ้านจะอยู่กันอย่างสงบสุขไหม?
สำหรับลูกชายคนโตตัวเขาเองรู้สึกเป็นหนี้ ตอนนี้ลูกชายคนโตมีหน้ามีตาแล้ว แต่กับที่บ้าน ลูกชายคนโตกลับไม่มีความรู้สึกผูกพัน
ภรรยาเอาแต่พูดว่าลูกชายคนโตดี แต่ดีจริงหรือ?
เขารู้อยู่แก่ใจ ภรรยายังคงบ่นลูกชายคนโตอยู่ แต่แบบนี้โทษซินห้าวได้หรือ?
“ฉันจะพูดสักประโยคไม่ได้เลยหรือ? ฉันเป็นแม่เขานะ! ฉันลำบากขนาดไหนกว่าจะคลอดเขามา ปีนั้นร่างกายฉันทรมานขนาดไห้? ฉันเกือบจะไม่มีชีวิตอยู่แล้ว! ตอนนี้เขาโตแล้ว ปีกกล้าขาแข็งแล้ว เขามีหน้ามีตาแล้ว หัวหน้าโรงงาน เขาก็ไม่ใช่ลูกชายฉันอีกแล้ว? ฉันหาเหม่ยลี่มาให้เขา เหม่ยลี่เป็นผู้หญิงที่ดีขนาดนี้ เขาไม่แม้แต่มอง แล้วหาเด็กบ้านนอกนั่นมา เขาไม่ใช่ไม่รู้ว่าฉันไม่ชอบพวกบ้านนอก จะต้องให้ฉันรู้สึกสะอิดสะเอียด ฉันว่าเขาไม่ได้แล้วใช่ไหม?”
พอพูดขึ้นมาซุนหม่านเซียงก็เต็มไปด้วยความไม่พอใจ เธอก็ไม่สนใจว่าเฉินเยี่ยนจะได้ยินหรือไม่ ได้ยินสิยิ่งดี จะได้เลิกกันไป
“คุณไม่ชอบคนบ้านนอก คุณดูถูกบ้านนอก คุณพูดมาตรงๆ เลยว่าคุณไม่ชอบผม!”
ซินชานก็โมโหขึ้นมา หลายปีมานี้นับวันภรรยายิ่งหวาดระแวง ขาดความมั่นใจ พูดจาก็ไม่มีเหตุผล คนเดิมที่น่ารักที่สดใสหายไปไหน?
คำพูดนี้ของซินชานราวกับยิ่งเป็นการยั่วยุ
“หมายความว่าไงฉันไม่ชอบคุณ? ซินชาน คุณพูดจาดีเป็นไหม? ตอนแรกฉันไม่รังเกียจที่คุณเป็นเกษตรกร ฉันไม่สนใจที่พ่อแม่คัดค้านมาแต่งงานกับคุณ ตอนนั้นคุณบอกฉันว่ายังไง? บอกว่าจะดีกับฉันทั้งชีวิต ไม่ใช้ฉันลำบาก แต่ดูคุณตอนนี้สิ? ตอนนี้คุณมาว่าฉันเพราะคนอื่น ในสายตาคุณยังมีฉันอยู่ไหม!”
ซุนหม่านเซียงไม่สนใจคนอื่นหาเรื่องซินชาน ที่จริงก็โทษเธอไม่ได้ ตั้งแต่ตอนนั้นที่เธอแต่งงานกับซินชาน เธอรู้สึกว่าเธอแต่งงานกับคนที่ต่ำต้อยกว่า ดังนั้นตอนที่อยู่ต่อหน้าซินชานและคนบ้านซินเธอจะทำตัวสูงส่ง
ต่อมาบ้านซินเริ่มมีฐานะ เธอก็ย้ายกลับมาในเมือง เธอไม่กลับไปหมู่บ้านเกษตรกรอีกแล้ว เพราะช่วงชีวิตตอนนั้น เธอไม่ชอบหมู่บ้านเกษตรกรอย่างมาก ตอนปีใหม่ เธอก็ไม่กลับไปกับซินชาน นานๆ ทีจะกลับสักครั้ง เธอรู้สึกว่าหมู่บ้านเกษตรกรสกปรก จน แม่สามีทำอาหาร เธอก็รังเกียจ กินไม่ลงสักคำ
หลายปีนี้ซินชานยุ่ง ออกแต่เช้ากลับบ้านดึก ไม่เล่าเรื่องงานให้เธอฟังเลย เธอและซินชานค่อยๆ พูดกันน้อยลง
ส่งซินห้าวไปแล้ว เธอยังมีซินเหล่ย เธอฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่ซินเหล่ย ซินเหล่ยเป็นดั่งชีวิตของเธอ
เธอและซินชานทะเลาะกัน แต่ทุกครั้งซินชานจะปลอบเธอ ยอมเธอ เลยทำให้เธอรู้สึกว่าซินชานควรจะยอมเธอ
หลังซินห้าวกลับมา เธอและซินชานยิ่งทะเลาะกันใหญ่
ซินห้าวเป็นลูกชายของเธอ ไม่ใช่ว่าเธอไม่คิดถึง แต่ตอนนั้นเธอคลอดซินห้าวลำบากไม่น้อย ร่างกายไม่แข็งแรงมาตลอด คนอื่นบอกว่าซินห้าวดวงไม่ดี แล้วยังบอกว่าถ้าไม่ส่งไปจะอยู่ได้ไม่นาน เธอไม่มีทางเลือกจึงต้องส่งซินห้าวไป
แต่หลังซินห้าวไปแล้วสุขภาพเธอก็ดีขึ้น ดูแลซินเหล่ยก็ไม่รู้สึกเหนื่อยเหมือนเมื่อก่อน
เธอรู้สึกเชื่อขึ้นมาบ้าง เธอคิดว่าซินห้าวกินดวงเธอจริงๆ แต่ซินห้าวเป็นลูกชายที่เธอคลอดมา ถึงแม้ว่าจะมีหนามในใจ แต่นั่นก็เป็นลูกชายเธอ
เธอคิดว่าเธอคลอดซินห้าวลำบากขนาดนี้ เธอทำดีกับซินห้าวขนาดนั้น หลังซินห้าวกลับมาก็ควรจะเชื่อฟังเธอ
แต่ซินห้าวเปล่าเลย
เธอให้เขาไปเป็นคนงาน ซินห้าวก็ไม่ยอม
เธอให้ซินห้าวหาเรื่องดีๆ ทำ ซินห้าวไม่ทำ
เธอให้ซินห้าวไปดูตัว ซินห้าวไม่ไป
ซุนหม่านเซียงโมโหแล้ว เธอบ่นกับซินชาน ซินชานบอกว่าลูกโตแล้ว หลายปีมานี้อยู่ข้างนอกไม่ได้ทำให้พวกเขาเดือดร้อนใจ ลูกมีความคิดของตัวเอง ก็ให้เขารับผิดชอบเอง
เธอและซินชานทะเลาะกันใหญ่โต แต่ซินห้าวก็ยังทำตัวแบบนั้น
ต่อมาซินห้าวขายของได้เงินมา เอาเงินมาให้เธอ เธอกลับรู้สึกว่าซินห้าวทำขายหน้าคนอื่น พวกเขาเป็นครอบครัวยังไง? ให้เขาไปประนีประนอม ในที่สุดซินห้าวก็วางมือ
ต่อมาเขาได้เป็นหัวหน้าโรงงาน โรงงานนั้นล้มละลายจนจะปิดแล้ว คนงานก็ไม่ได้ค่าแรง เธอไม่รู้ว่าเขาไปทำอะไร ไม่ได้หาเรื่องให้ตัวเองนะ!
แล้วยังมีคนงานมาโวยวายที่บ้าน ช่วงนั้นเธอบ่นซินห้าวไปไม่น้อย
ต่อมาโรงงานฟื้นฟูแล้ว เลยมีคนมาเกาะมาอาศัยเธอ ต้องการให้ลูกตัวเองหรือญาติตัวเองเข้าไปในโรงงานซินห้าว เธอตอบตกลง ซินห้าวไม่ตกลงทั้งหมด ให้เธอขายหน้าต่อหน้าคนอื่น เพราะเรื่องนี้เธอเลยไปบ่นกับซินชาน แต่ซินชานบอกว่าซินห้าวมีความคิดของตัวเอง แล้วยังโทษว่าเธอไม่ควรไปซี้ซั้วตอบตกลงกับคนอื่น โกรธจนเธอและซินชานทะเลาะกันใหญ่โต
เธออยากจะให้ซูเหม่ยลี่เป็นลูกสะใภ้เธอมาตลอด แต่ให้ตายยังไงซินห้าวก็ไม่ยอม จะต้องแต่งงานกับคนที่มาจากหมู่บ้านเกษตรกรให้ได้ ถ้าเธอยังอยู่ ก็อย่าหวังเลย!