ตอนที่ 829 ส่งตำแหน่งให้องค์ชายแปดเร็วขึ้น
ตอนที่829 ส่งตำแหน่งให้องค์ชายแปดเร็วขึ้น
“ไม่เชิงให้อภัยเสียทีเดียวมันจะถูกมองว่าเป็นเด็กที่ก่อเรื่องวุ่นวายไปทั่ว” จริง ๆ แล้วเฟิงเฟินไดนั้นยังเด็กเกินไปในสายตาของเฟิงหยูเฮง เมื่อก่อนนางมีอายุเพียง 10 ปี และตอนนี้นางอายุ 13 ปี นางอยู่ในโลกที่นางคุ้นเคย นางจะไม่มีอะไรมากไปกว่านักเรียนชั้น ป. 5 หรือ ป.6 ในชีวิตก่อนหน้าของนาง นางมีชีวิตอยู่จนถึงอายุ 26 และนางมีอายุเพิ่มในปีที่ผ่านมาจากชีวิตนี้ การที่จะโต้เถียงกับเด็กเล็ก ๆ ก็เหมือนลดตัวลงมา แต่นางก็ไม่ต้องกังวล “ข้ากลัวว่าเด็กคนนั้นจะโตเร็วเกินไป ใช้ชีวิตทั้งชีวิตของนางด้วยนิสัยแบบเดียวกับที่นางมีตอนอายุ 10 ขวบ มันจะไม่ใช่ข้าที่มีชีวิตที่น่าเศร้า มันจะเป็นนาง”
เฟิงหยูเฮงบีบมือเฟิงเซียงหรูใครจะรู้ว่าอารมณ์มาจากไหน ในขณะที่นางจำได้เมื่อนางกลับมาจากทางตะวันตกเฉียงเหนือสู่เมืองหลวง เมื่อนางเพิ่งกลับไปที่คฤหาสน์เฟิง เฟิงเซียงหรูและเฟิงเฟินไดได้ไปที่เรือนศจีเล็ก ๆ เฟิงเซียงหรูมาเยี่ยมด้วยความตั้งใจดีในขณะที่อีกคนมาสร้างปัญหาพร้อมกับเจตนาไม่ดี ในเวลานั้นนางเกลียดเด็กคนนั้น นางยังเกลียดคฤหาสน์เฟิงเต็มหัวใจของนาง นางมีความรำคาญและความเกลียดชังของเจ้าของดั้งเดิมของร่างกาย การปฏิบัติต่อผู้คนของพวกเขาก็รุนแรงเช่นกัน เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ตอนนี้ความโกรธตอนที่เฟิงเฟินไดอายุ 10 ขวบก็เหมือนกับการรังแกเด็กเล็ก ๆ
“เจ้าใกล้จะถึงวัยปักปิ่น”นางกล่าวกับเฟิงเซียงหรูว่า “ตามความเป็นจริงแล้วข้าเห็นแล้วว่าเด็กผู้หญิงควรเริ่มมีความรักหลังจากอายุ 16 แล้ว และพวกนางเริ่มพิจารณาการแต่งงานหลังจากอายุ 18 ปี และให้กำเนิดในช่วงต้น 20 สิ่งนี้ดีที่สุด”
เฟิงเซียงหรูไม่เข้าใจจริงๆ พี่รองของนางไม่ได้ทำเรื่องนี้เร็วกว่านั้นหรือ ? นอกจากนี้นางกับองค์ชายเก้ายังพึงพอใจซึ่งกันและกัน ? เป็นได้หรือไม่…“พี่รองคงไม่คิดยืดเวลาแต่งงานกับองค์ชายเก้าไปอีกสักสองสามปีหรอกนะเจ้าคะ ? ไม่ใช่ว่าพี่รองบอกว่าพี่รองจะแต่งงานเมื่อถึงวัยปักปิ่นหรอกหรือ ? ”
เฟิงหยูเฮงยิ้มแย้มแจ่มใส“สิ่งที่พูดมาก่อนเป็นเพียงสิ่งที่ข้าหวังไว้ ในความเป็นจริง ใครสามารถทำได้ แม้แต่ข้าเองก็ทำไม่ได้” ลืมไปเลยว่านางจะไม่พูดเรื่องนี้กับเฟิงเซียงหรู เด็กคนนี้จะไม่เข้าใจ เฟิงหยูเฮงปล่อยมือของนาง พิงเบาะนุ่ม ๆ แล้วหลับตา
ในความเป็นจริงเจตนาเดิมของนางนั้นไม่ต้องการเห็นตระกูลเฟิงตกอยู่ในสถานการณ์ปัจจุบัน และนางคิดว่าจะให้ทุกคนเข้ากันได้ บิดาจะเป็นเหมือนบิดา และมารดาก็จะเป็นเหมือนมารดา นอกจากเฉินซื่อและเฉินหยูแล้ว นางไม่ได้มีเจตนาที่จะฆ่าคนที่เหลือของตระกูลเฟิง มันเป็นเพียงสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในสถานการณ์เช่นนี้ เมื่อสิ่งต่าง ๆ ผ่านไป ย้อนกลับไป เมื่อนางกลับมาเกิดในร่างนี้ มันเป็นการแก้แค้นให้กับเจ้าของร่างเดิม แม้ตอนนี้นางก็ไม่รู้ตัวเจ้าของร่างเดิมจะมีความสุขหรือตำหนินางสำหรับสถานการณ์ปัจจุบันหรือไม่ ? การแก้แค้นได้ดำเนินการไปแล้ว และแม้แต่เห็นเหยาซื่อได้มีส่วนร่วม สำหรับจุดนี้ เจ้าของร่างเดิมไม่มีความสุขใช่หรือไม่ หลังจากนั้นนางชัดเจนในใจเกี่ยวกับความรู้สึกรักที่นางมีต่อมารดา สำหรับเหยาซื่อ นางแค่รักบุตรสาวมากเกินไป นางจึงอ่อนไหวต่อการกระทำของเฟิงหยูเฮง นางบอกกับซวนเทียนหมิงแล้วว่าไม่จำเป็นต้องหยุดยั้งเมื่อต้องรับมือกับเหยาซื่อ นางหวังว่าเจ้าของร่างเดิมจะไม่ขุ่นเคืองเพราะเหตุนี้ นางทำทุกอย่างที่ทำได้อย่างแท้จริง
พลเมืองต่างเศร้าโศกเมื่อเห็นเฟิงหยูเฮงออกจากเมืองหลวงในความเป็นจริง ฮ่องเต้เอาแต่คร่ำครวญเรื่องนี้มาหลายวันแล้ว แม้แต่จางหยวนก็พยายามทำทุกอย่างเพื่อพยายามทำให้เขามีความสุข แต่ก็ล้มเหลว วันเวลาของเขาถูกใช้ในห้องโถงจาวเหอ หรือห้องโถงสวรรค์ เขาไม่เคยไปที่อื่นเลย วันนี้ในที่สุดเขาก็เดินไปรอบ ๆ พระราชวัง อย่างไรก็ตามในขณะที่เขาเดิน เขาลงเอยที่ตำหนักศศิเหมันต์
จางหยวนหน้านิ่วนี่เป็นการออกมาเพื่อขับไล่ความกังวลหรือไม่ ? สิ่งนี้ไม่ได้ออกมาเพื่อที่จะทำให้รู้สึกหงุดหงิดยิ่งขึ้นหรอกหรือ ?
แต่ฮ่องเต้ไม่ได้มีเจตนาจะให้พระชายาหยุนมาพบเขาเขาให้จางหยวนหาเก้าอี้หินและวางไว้หน้าตำหนักศศิเหมันต์ จากนั้นเขาก็นั่งลงและเริ่มคุยกับประตูพระราชวัง “อาเฮงไปแล้ว นางบอกว่านางกำลังจะไปมณฑลของนาง ก่อนออกเดินทางนางมอบอาหารบำรุงและยารักษาโรคโดยฝากหมิงเอ๋อมาให้ข้า นอกจากนี้ยังมีของอร่อยให้ทาน พวกมันเป็นของว่างทั้งหมด ในอดีตข้าไม่เคยกินมาก่อนและพวกมันก็อร่อยมาก” ฮ่องเต้เล่นกับนิ้วมือของเขาและเงยศีรษะของเขา เขาดูเหมือนเด็กที่ทำอะไรผิดไป “เป็นข้าที่ทำผิดพลาดและไม่ได้ปกป้องนางดีพอ ข้ารู้ว่าเจ้าชอบลูกสะใภ้และข้าก็ชอบนางเหมือนกัน แต่ไม่มีอะไรที่สามารถทำได้ ใครทำให้บุตรชายของเราเป็นองค์ชาย และใครทำให้อาเฮงหมั้นกับครอบครัวของฮ่องเต้ ด้วยการก้าวเท้าเข้าไปในตระกูลของฮ่องเต้ นับแต่นั้นมานางก็ไม่สามารถหนีความกังวลได้อีกต่อไป แม้ว่าข้าจะเชื่อใจว่านางจะกลับมาในที่สุด แต่ใจของข้าก็ยังรู้สึกอึดอัด”
ฮ่องเต้ยังคงพูดต่อไปราวกับว่าไม่มีใครอยู่ที่นั่นและจางหยวนก็ไล่บ่าวรับใช้ในพระราชวังที่เข้ามา เขาอยู่ข้าง ๆ และบางครั้งก็เช็ดน้ำตา เขาได้ยินมาว่าพลเมืองในเมืองหลวงได้ไปส่งเฟิงหยูเฮงออกไป เมื่อนางออกจากเมืองหลวง ภาพนั้นต้องน่าตื่นเต้นมาก มันน่าเสียดายที่เขาไม่สามารถไปได้ และเขาก็ได้แต่ทำตามที่ฮ่องเต้ทำ และสวดอ้อนวอนอย่างเงียบ ๆ เพื่อให้นางได้เดินทางอย่างปลอดภัย
เสียงของฮ่องเต้ปรากฏขึ้นอีกครั้งในขณะที่เขากล่าวว่า“เปี้ยนเปี้ยนอย่าโกรธเลย ในความจริงแล้วหัวใจของข้าไม่เพียงแต่คิดถึงอาณาจักร ส่วนใหญ่เต็มไปด้วยความคิดเจ้า มีหลายครั้งที่ข้าคิดว่าเราอาจส่งบัลลังก์ให้เจ้าแปด ให้เขาประสบความสำเร็จในตำแหน่งที่เร็วกว่านี้ และข้าไม่อยากได้ตำแหน่งอดีตฮ่องเต้ ข้าแค่ต้องการให้เจ้า หมิงเอ๋อและอาเฮงอยู่อย่างอิสระนอกพระราชวัง เจ้าชอบสถานที่ที่มีภูเขาเขียวขจีและลำธารใส ดังนั้นลองหาสถานที่แบบนั้นกัน สร้างบ้านของเราเอง ถ้าเจ้าชอบ เราสามารถสร้างสถานที่นั้นให้กลายเป็นบ้านเล็ก ๆ เราจะเป็นหัวหน้าครอบครัว และเจ้าเป็นฮูหยินใหญ่ มันจะยอดเยี่ยมขนาดไหนกัน ? ”
เขาพูดถึงความรู้สึกที่แท้จริงของเขาอย่างไรก็ตามจางหยวนก็ตกใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้ ดวงตาของเขาเหลียวมองไปรอบ ๆ เพราะกลัวว่าจะมีคนที่มีแรงจูงใจของตัวเองได้ยินคำพูดของฮ่องเต้ แม้ว่านี่จะเป็นพระราชวังที่ยิ่งใหญ่ก็ตาม แต่กำแพงก็มีหู ใครบ้างที่รู้ว่าผู้ใดเป็นสายลับที่ถูกใครบางคนส่งเข้ามา หากคำพูดนี้แพร่สะพัดไป มันจะไม่สิ้นสุดหรือไม่
จางหยวนรู้สึกตื่นตระหนกและต้องการให้ฮ่องเต้ให้หยุดพูดหรือเปลี่ยนหัวข้อ เขาทำอะไรกับการต่อสู้เพื่อบัลลังก์อย่างต่อเนื่อง แต่ฮ่องเต้ไม่ได้ให้โอกาสเขากล่าว ขณะที่เขากล่าวต่อ “อันที่จริงเจ้าเก้าได้พูดกับเราก่อนหน้านี้แล้ว เขาไม่สนใจบัลลังก์ มันไม่ใช่แค่เขา อาเฮงก็ดูเหมือนจะไม่ชอบมาก ทั้งสองคนต้องการมีชีวิตอยู่อย่างอิสระ พวกเขาทั้งคู่กำลังคิดที่จะออกไปและเดินทางไปหลังจากที่ได้มาอยู่ที่โลก มองหาสถานที่ที่พวกเขาชอบและปักหลัก พวกเขาจะอยู่ห่างไกลจากเมืองหลวง ดูเด็กสองคนนี้ไม่เหมือนเจ้าหรือ ? แต่สิ่งที่ดีเกี่ยวกับการเป็นฮ่องเต้คืออะไร ? ดูเหมือนว่าเจ้าควบคุมโลก แต่ความจริงก็คือเจ้าไม่สามารถตัดสินใจด้วยตัวเองได้ เจ้าไม่ได้ดีไปกว่าคนธรรมดาสามัญ ที่สำคัญที่สุดคือพวกเขาสามารถตัดสินใจเองได้”
เขากล่าวไปเรื่อยๆ และมันก็แค่ช่วยระบายความรู้สึกของตัวเอง เขาไม่มีความหวังใด ๆ ว่าจะมีการตอบสนองจากภายใน อย่างไรก็ตามใครจะรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับเจ้านายข้างใน พวกนางอารมณ์ดีและออกมาเดินเล่น ในการเดินครั้งนี้ นางได้ยินคำพูดของฮ่องเต้และตอบอย่างไม่ตั้งใจผ่านประตู “เช่นนั้นก็รีบลงจากบัลลังก์ ข้าเบื่อพระราชวังแห่งนี้เต็มทีแล้ว ! แต่เจ้าต้องคิดอีกเล็กน้อยเกี่ยวกับความเป็นอยู่ที่ดีของอาณาจักรนี้ เมื่อเลือกรัชทายาท เจ้าต้องเลือกคนที่เชื่อถือได้ อย่าเลือกทรราชขึ้นครองบัลลังก์ เมื่อเวลานั้นมาถึง พวกเขาจะส่งคนออกไปแอบลอบสังหาร ข้าจะไม่รู้สึกสบายใจไม่ว่าข้าจะไปที่ไหน”
ฮ่องเต้เคลื่อนไหวทันที“เปี้ยนเปี้ยน ! เปี้ยนเปี้ยน เจ้าอยู่ที่นั่น ! เปี้ยนเปี้ยนเปิดประตูแล้วให้ข้าพูดกับเจ้าสักครู่ได้หรือไม่ ? ”
คำอ้อนวอนเหล่านี้ดำเนินต่อไปอีกครึ่งชั่วยามน่าเสียดายที่คนข้างในไม่ตอบกลับ จางหยวนเห็นฝ่ามือของฮ่องเต้กลายเป็นสีแดงจากการทุบประตู เขาก้าวไปข้างหน้าและดึงฮ่องเต้ออกมาอย่างแรง จากนั้นเขาก็ให้องครักษ์เงาพาฮ่องเต้กลับไปที่ห้องโถงจาวเหอ จากนั้นเขาก็หันกลับไปมองตำหนักศศิเหมันต์ และคิดว่าพวกเขาเป็นคู่รักที่แท้จริง อย่างไรก็ตามในใจของเขา เขายังคงคิดถึงสิ่งที่พระชายาหยุนพูด ถ้ามอบบัลลังก์ให้แก่องค์ชายแปดจริง ๆ บางทีวันของพวกเขาอาจจะไม่สงบสุขใช่หรือไม่ ?
ฮ่องเต้สั่งให้ทำข้อสอบซ้ำและมันเหมือนการตบหน้าขุนนางขั้นต่ำสุดครั้งใหญ่เจ้าหน้าที่ฝ่ายขององค์ชายแปดถูกสั่งให้ทำการทดสอบอีกครั้ง เมื่อการตัดสินใจครั้งนี้เสนาบดีฝ่ายซ้ายและเสนาบดีฝ่ายขวาเริ่มทำงานอย่างวุ่นวาย สองคนที่ไม่เคยทำงานด้วยกันมาก่อนในตอนนี้ก็เริ่มร่วมมือกัน หลังจากเลิกเข้าเฝ้าในราชสำนักแต่ละวัน พวกเขาจะพบกันและคิดคำถามข้อสอบแต่ละข้อ ในเวลาเดียวกันพวกเขายังคงรักษาความลับของการทำงานเพื่อป้องกันสิ่งผิดพลาด
ด้วยความกลัวว่าจะมีคนหลุกปากเปิดเผยความลับกับคนจำนวนมากและสายลับที่ถูกแทรกซึมเข้ามา ทั้งสองตัดสินใจที่จะไม่รับความช่วยเหลือใด ๆ พวกเขาจะทำภารกิจให้สำเร็จ คำถามที่ทั้งสองขึ้นมาจะถูกเขียนบนกระดาษโดยเสนาบดีซ่ง หลังจากการประชุมสิ้นสุดลง กระดาษจะถูกล็อคอยู่ในกล่องเล็ก ๆ และวางไว้ในศาลาก้งกง และไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้า
เมื่อการประชุมของพวกเขาในวันนี้มาถึงจุดจบนั่นเป็นเวลาเย็นแล้ว หลังจากที่หลู่ซ่งกลับไปที่คฤหาสน์ของเขา เขาไปเยี่ยมหลู่หยาน ในเวลานั้นเก้อซื่อก็ปรากฏตัวขึ้นเช่นกัน ทั้งสองไล่บ่าวรับใช้ออกไป พวกเขาดูแลหลู่หลานโดยส่วนตัวซึ่งมีเวลาเหลือไม่มาก
ถ้านี่คือหลู่ซ่งในอดีตเขาจะไม่สนใจบุตรสาวในครอบครัวมากนัก สำหรับเขาแล้ว บุตรสาวเป็นสิ่งมีชีวิตที่ต้องใช้เพื่อประโยชน์ของครอบครัว พวกนางจะแต่งงานกับครอบครัวที่สามารถให้ประโยชน์แก่พวกเขา จากนั้นพวกเขาจะทำให้ดีที่สุดเพื่อให้เกิดประโยชน์มากยิ่งขึ้นกับครอบครัวของพวกเขา
แต่นั่นเคยเป็นในอดีตก่อนหน้านี้คฤหาสน์หลู่เจริญรุ่งเรือง แม้ว่าจะมีบุตรชายเพียงคนเดียว แต่ก็มีบุตรสาว 3 คน มีบุตรสาว 2 คนของฮูหยินใหญ่ และนั่นก็คือหลู่ปิง แม้ว่านางจะเป็นบุตรสาวของอนุ แต่นางก็มีอาการป่ายซับซ้อน นางมีความงามที่ยอดเยี่ยมซึ่งทำให้เขามีความมั่นใจอย่างมาก แต่ตอนนี้คนอื่น ๆ หลู่เหยาเสียชีวิต หลู่โชวเสียชีวิตชีวิต ไม่นานหลู่หยานก็จะตาย และดูเหมือนว่าตระกูลใหญ่จะเหลือเพียงหลู่ปิงเท่านั้น ตระกูลหลู่ลงเอยแบบนี้ได้อย่างไร เป็นไปได้หรือไม่ที่ครอบครัวของพวกเขาไม่สามารถทนต่อโชคชะตาด้านการงานของเขา และต้องการชีวิตของบุตร ๆ ของครอบครัวเพื่อชดเชย ?
หลู่ซ่งมีความกังวลมากมายเมื่อคิดถึงการค้นหาคำถาม เขาก็จบลงด้วยการคิดว่าทัศนคติของฮ่องเต้ที่มีต่อเขาดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัดตั้งแต่วันที่เขาพูดเข้าข้างฝ่ายองค์ชายเก้า ซึ่งสอดคล้องกับความตั้งใจดั้งเดิมของตระกูลหลู่ เขาให้หลู่เหยาแต่งงานกับตระกูลเหยา เมื่อตระกูลเหยาเริ่มเจริญรุ่งเรืองควบคู่ไปกับองค์ชายเก้า ตระกูลหลู่ของเขาก็จะสามารถเพลิดเพลินไปกับความสงบสุข ต่อมาเขาหันไปทางองค์ชายแปด อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้รับผลประโยชน์ใด ๆ เลย มันเกือบทำให้หลู่หยานเสียชีวิตเสียด้วยซ้ำ สิ่งนี้ไม่อาจถือได้ว่าเป็นชะตากรรมอย่างแท้จริง มันเป็นความผิดพลาดในการตัดสินใจที่ผิดพลาด !
“วันนี้สามีประสบความสำเร็จในการเขียนคำถามข้อสอบหรือไม่”เก้อซื่อให้ยาหลู่หยานที่เฟิงหยูเฮงทิ้งไว้ สีหน้าของหลู่หยานดูจะดีขึ้นเพียงเล็กน้อย และนางหวังว่าบุตรสาวของนางจะดีขึ้น และจะไม่เป็นไปตามที่เฟิงหยูเฮงพูดหลังจากครึ่งเดือน
หลู่ซ่งพยักหน้า“มันเป็นไปด้วยดี ท่านเสนาบดีเฟิงและข้าได้พิจารณาคำถามอย่างละเอียดถี่ถ้วน จนถึงขณะนี้ไม่มีใครเห็นด้วย สำหรับหยานเอ๋อ…” เขามองที่หลู่หยาน “วันนี้สีหน้าของนางดีขึ้นเล็กน้อย”
ก่อนที่เก้อซื่อจะสามารถพูดได้หลู่หยานได้ใช้ความคิดริเริ่มที่จะพูดโดยไม่ใช้ความแข็งแกร่ง “มันเป็นเพียงแค่บนเปลือกนอก ข้างในน้ำมันหมดตะเกียงหมดแล้ว ! ”
ตอนที่ 830 เฟิงจินหยวนฝันว่าได้เป็นเสนาบดีฝ่ายซ้ายอีกครั้ง
ตอนที่830 เฟิงจินหยวนฝันว่าได้เป็นเสนาบดีฝ่ายซ้ายอีกครั้ง
หลู่หยานไม่ได้เป็นหลู่หยานคนเดิมมานานแล้วบนเส้นทางแห่งชีวิตทำให้นางมีความชัดเจนมากขึ้นในแต่ละวันที่ผ่านไป และนางก็ยิ่งมุ่งมั่นมากขึ้นในแต่ละวันที่ผ่านไป ตอนนี้ความตายเปิดประตูรอนางอยู่ นางไม่กลัวอย่างที่เคยเป็นมาตั้งแต่แรก นางคุ้นเคยกับมัน นางพูดติดตลกกับหมอหญิงที่มาฉีดให้นางเพราะนางนับว่านางต้องจากไปอีกไม่กี่วัน
นางยอมรับมันแต่เก้อซื่อมารดาของนางไม่สามารถยอมรับได้ ทุกครั้งที่หลู่หยานพูดเช่นนี้ นางจะเช็ดน้ำตาและวิสัยทัศน์ของนางก็จะพร่ามัวจากการร้องไห้มาก ในตอนแรกจะมีการปลอบใจบ้าง แต่ในที่สุดนางก็ไม่สนใจ แม้ว่านางจะเริ่มรู้สึกถึงความหวังจากการเห็นแก้มสีกุหลาบของบุตรสาวนาง หลู่หยานจะใช้โอกาสครั้งแรกที่จะระงับความหวังนั้นได้อย่างทั่วถึง
หลู่ซ่งสามารถเห็นการเปลี่ยนแปลงนี้ในหลู่หยานและถอนหายใจด้วยการกล่าวว่า “เจ้ารู้จักร่างกายของเจ้าดีที่สุด สิ่งที่เราเห็นคือเปลือกนอก การพูดแบบนี้จะทำให้เจ้ามีความหวังมากกว่าการที่เจ้าจะวางแผนล่วงหน้าสำหรับความตาย”
หลู่หยานยิ้มอย่างขมขื่นและปลอบโยนบิดาของนาง“มันไม่เร็วเกินไป ท่านพ่ออีกครึ่งเดือนข้าก็จะตาย เหลืออีกไม่กี่สิบวัน วิธีนี้จะได้รับการพิจารณาก่อน ท่านพ่อพูดถูก ข้ารู้จักร่างกายของข้าดีที่สุด ในช่วงปีใหม่ข้าได้เดินทางไปพบยมบาลแล้ว เท้าข้างหนึ่งได้ก้าวผ่านประตูมรณะไปแล้ว แต่องค์หญิงจี่อันก็ลากข้ากลับมาอย่างแรง ในท้ายที่สุดมันคือองค์หญิงจี่อันที่ใช้ความสามารถทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมของนาง ! ” นางมองไปที่หลู่ซ่งแล้วถามว่า “ท่านพ่อ ท่านช่วยพูดแทนองค์ชายเก้าในราชสำนักในวันนั้นหรือไม่ ? ”
หลูซ่งพยักหน้า“แน่นอนสิ่งนี้เกิดขึ้น เมื่อเร็ว ๆ นี้ข้าได้ทำงานร่วมกับท่านเสนาบดีเฟิงเพื่อทำงานเกี่ยวกับการเขียนคำถามการทดสอบเพื่อจัดการกับเจ้าหน้าที่ของกลุ่มองค์ชายแปด” หลู่ซ่งเป็นเสนาบดีฝ่ายซ้ายและเขาได้บอกกับเก้อซื่อเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในราชสำนักเสมอ แม้กระนั้นเขาไม่เคยคุยกับบุตรสาวของพวกเขา เขาไม่เชื่อว่าเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ จะสามารถเข้าใจสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในราชสำนักได้ สิ่งที่พวกนางสนใจไม่มีอะไรมากไปกว่าการแต่งหน้า น้ำหอม เครื่องประดับ และเสื้อผ้า แต่ตั้งแต่หลู่หยานล้มป่วย ดูเหมือนว่านางจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง นางกลายเป็นคนฉลาดและไม่เอาแต่ใจตัวเองเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป เขาคุ้นเคยกับการมาพูดคุยกับบุตรสาวมากขึ้นหลังจากที่เลิกราชสำนัก
แต่เก้อซื่อยังลังเลอยู่เล็กน้อยถามหลู่ซ่ง“ท่านพี่ นี่ไม่ใช่การประกาศอย่างเปิดเผยว่าท่านได้สนับสนุนองค์ชายเก้าหรอกหรือ ? ข้ายังลังเลอยู่เล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องนี้”
หลู่ซ่งส่ายหัวแล้วกล่าวกับเก้อซื่อ“นี่ไม่ใช่เรื่องของการคืนดีกันหรือไม่ แต่มันไม่มีทางเลือกอื่น ปัจจุบันอยู่ในราชสำนักมีเพียง 2 ทางเลือกว่าจะอยู่กับองค์ชายแปดและองค์ชายเก้า ไม่ว่าใครจะชนะและใครจะแพ้ แต่เมื่อดูจากทัศนคติขององค์ชายแปดที่มีต่อหยานเอ๋อแล้ว ตระกูลหลู่ของเราไม่สามารถเลือกเส้นทางนั้นได้”
เมื่อคิดถึงทัศนคติของซวนเทียนโมที่มีต่อหลู่หยานเก้อซื่อก็รู้สึกถึงหัวใจที่เย็นชา ขณะที่นางกัดฟันอย่างรุนแรง “ย้อนกลับไปตอนที่พระองค์ขอให้องค์ชายเก้านำข้าวของมากมายมาส่งให้ พระองค์เตรียมเครื่องประดับและเสื้อผ้าสำหรับหยานเอ๋อมากมาย และพวกมันล้วนมีคุณภาพที่ดีที่สุด ข้าคิดว่าพระองค์จริงจังกับหยานเอ๋อ แต่ใครจะรู้ว่าพระองค์จะพลิกผันทันทีหลังจากได้ยินว่าหยานเอ๋อล้มป่วยลง”
เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้หลู่หยานก็หัวเราะและกล่าวกับเก้อซื่อ “ท่านแม่เชื่อจริง ๆ หรือไม่ว่าพระองค์ยอมล้มเลิกการแต่งงานเพราะข้าล้มป่วย ? มันง่ายขนาดนั้นเลยหรือ ? เหตุผลที่การหมั้นนี้ล้มเหลวก็เพราะมันไม่ใช่ความปรารถนาของพระองค์ และเหตุผลที่พระองค์ส่งสิ่งเหล่านั้นกลับมาได้ก็เพราะว่าพระองค์เชื่อว่ามันเป็นสิ่งที่ท่านผู้หญิงหยวนจัดเตรียมไว้ แต่ใครจะรู้ว่าจดหมายที่ท่านผู้หญิงหยวนส่งไปภาคใต้จะถูกสับเปลี่ยนระหว่างทาง การที่ท่านพ่อสนับสนุนองค์ชายเก้านั้นถูกต้องแล้ว เพราะองค์ชายแปดและท่านผู้หญิงหยวนเป็นคนที่จะกลืนกลินผู้คนทั้งหมด องค์ชายเก้าที่ตีผู้คนเป็นคนที่ทำอย่างเปิดเผย ในขณะที่องค์ชายแปดแทงคนด้านหลังของพวกเขาอย่างลับ ๆ และพระองค์ได้แทงเรา”
หลังจากเก้อซื่อได้ยินเช่นนี้นางสั่นและกล่าวอย่างไม่รู้ตัว “หยานเอ๋อหมายความว่าการที่เจ้าถูกวางยาพิษนี้เกี่ยวข้องกับองค์ชายแปดงั้นหรือ ? ”
“ฮึ่ม”หลู่หยานตะโกนอย่างเย็นชา “แม้ว่ามันจะไม่เกี่ยวข้องกับพระองค์ แต่มันต้องเกี่ยวข้องกับท่านผู้หญิงหยวนอย่างแน่นอน” นางล้มป่วยไปนานกว่าครึ่งเดือนแล้วและนางก็คิดทบทวนทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น นางวิเคราะห์กับหลู่ซ่งและเก้อซื่อ “ท่านผู้หญิงหยวนนั้นไม่เห็นด้วยกับการหมั้นนี้ ดังนั้นนางจะทำทุกวิถีทางเท่าที่ทำได้จากเงามืดเพื่อป้องกันมัน แต่ฮ่องเต้และฮองเฮาได้พูดไปแล้ว นางจะหยุดมันได้อย่างไร วิธีเดียวคือการมีคนคิดหาวิธีให้นาง! แน่นอนว่าฮ่องเต้ไม่อาจสนใจเรื่องของนางได้ บุคคลเดียวที่ท่านผู้หญิงหยวนสามารถพึ่งได้คือฮองเฮา”
“ฮองเฮา? เจ้าหมายถึงว่าท่านผู้หญิงหยวนพยายามโน้มน้าวฮองเฮา และให้ฮองเฮาช่วยนางยกเลิกการหมั้นหรือ ? ” ทันใดนั้นนางก็นึกถึงบางสิ่งและรีบพูด “รังนก ! ”
เก้อซื่อตกตะลึงอย่างไรก็ตามหลู่ซ่งและหลู่หยานต่างก็คาดการณ์เรื่องนี้และไม่แปลกใจ ในความเป็นจริง สำหรับเก้อซื่อมันไม่แปลกใจมากนัก นางเคยสงสัยว่าเป็นรังนกมาก่อน แม้ว่านางจะเรียกผู้คนให้มาตรวจพวกมัน หมอทุกคนก็บอกว่าไม่มีอะไรผิดปกติกับรังนก อย่างไรก็ตามนางไม่เคยหยุดสงสัยเกี่ยวกับพวกมัน หลังจากนั้นนางก็ไม่ให้หลู่หยานทานต่อไป และพวกมันก็ถูกทิ้งให้อยู่ข้าง ๆ
“ท่านแม่ไม่เคยแคลงใจเลยใช่หรือไม่? ” หลู่หยานยิ้มอย่างขมขื่น “ข้าถูกวางยาพิษโดยไม่มีเหตุผลเลย และทุกอย่างในคฤหาสน์ก็ถูกตรวจสอบโดยไม่พบอะไรเลย สำหรับสิ่งที่เข้าไปในปากของข้า นอกจากรังนกเหล่านั้นแล้วไม่มีสิ่งผิดปกติอื่น ๆ อีก มันชัดเจนมาก แต่ท่านแม่ก็ไม่เคยสงสัยอะไรเลย”
หลู่ซ่งกล่าว“ถูกต้อง แม้ว่าผู้คนจะถูกตรวจสอบมัน ข้าก็คิดถึงมันมาก่อน บางอย่างเช่นรังนกจะมาจากภายในพระราชวังอย่างชัดเจน หมอพวกนั้นไม่ใช่คนโง่ หลังจากค้นพบว่าสิ่งเหล่านั้นมาจากพระราชวัง ใครจะกล้าพูดว่ามีบางอย่างผิดปกติในรังนก แม้ว่าพวกเขาจะเห็นสิ่งผิดปกติ พวกเขาก็ยังคงส่ายหน้า เพราะพวกเขาไม่ต้องการที่จะทำให้คนในพระราชวังขุ่นเคือง”
เก้อซื่อไตร่ตรองมาพักหนึ่งแล้วกล่าวอีกครั้ง“ข้ารู้ ปัญหาอยู่กับรังนกก็ไม่น่าแปลกใจ ข้าแค่ประหลาดใจที่หลานเอ๋อพูด นั่นคือท่านผู้หญิงหยวนไปพูดกับฮองเฮาซึ่งทำให้ฮองเฮาตัดสินใจส่งรังนกมา แต่ทำไมฮองเฮาจึงช่วยนาง หรือเป็นไปได้ว่าฮองเฮาไม่ได้คิดที่จะช่วยเหลือนาง และต้องการทำบางอย่างกับรังนกด้วยตัวเอง”
ในเรื่องที่เกี่ยวกับเรื่องนี้หลู่หยานก็ไม่สามารถให้ข้อมูลเชิงลึกใด ๆ เพียงกล่าวว่า “เป็นไปได้ทั้งคู่ แต่ข้าจะไม่สามารถรอจนกว่าจะถึงวันที่ความจริงเปิดเผย แต่ในที่สุดความจริงก็จะถูกค้นพบ การหมั้นหมายครั้งนี้มีขึ้นเพราะองค์หญิงจี่อัน ตอนนี้มีใครบางคนเข้ามาแทรกแซง แม้ว่านางจะไม่ได้ตอบโต้ในตอนนี้ นางก็จะทวงหนี้นี้ในที่สุด นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าไม่เสียใจ และแนะนำให้ท่านพ่อเข้าข้างองค์ชายเก้าและองค์หญิงจี่อัน จะต้องไม่มีความสัมพันธ์ใด ๆ กับองค์ชายแปด เมื่อตระกูลของเราล้มลงสู่สถานะนี้ มันจะตกต่ำกว่านี้ไม่ได้”
วันนี้นางพูดมากและนางก็เหนื่อยหลังจากพูดจบ นางก็เงียบลงและหลับตาแล้วค่อยๆ หลับไป
เก้อซื่อห่มผ้าให้นางแล้วออกจากห้องไปกับหลู่ซ่งทั้งสองมองหน้ากันและเห็นความอ่อนล้าในสายตาของอีกฝ่าย
สิ่งต่างๆ เหล่านี้เกิดขึ้นในเมืองหลวงอย่างต่อเนื่อง ในเวลาเดียวกันในหลานโจว เฟิงจินหยวน, เหยาซื่อและเสี่ยวหยาใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในเรือนานมาตรฐาน
ในวันนี้เสี่ยวหยาไม่อยู่บ้านเฟิงจินหยวนและเหยาซื่ออยู่ที่บ้าน เจ้าเมืองหลานโจว จื่อหลิงเทียนพาเจียงซื่อมาเยี่ยม เขานำใบชามา 2 กระปุก เมื่อเข้าสู่เรือน เขาพูดอย่างอบอุ่นจากระยะไกล “ปีใหม่เพิ่งผ่านไป เมื่อคิดถึงเรื่องนี้แล้ว คฤหาสน์ก็ไม่ได้ขาดอะไรเลย เจ้าหน้าที่ผู้นี้ไม่รู้ว่าจะนำอะไรมาให้ หลังจากคิดมานาน และใบชา 2 กระปุกก็ถูกนำมา นี่คือของขวัญที่ถูกส่งมาจากอาณาจักรเล็ก ๆ ภาคใต้ รสชาติแตกต่างจากชาในราชวงศ์ต้าชุน มันหอมมาก”
เจียงซื่อยังทักทายเหยาซื่ออีกด้วยเนื่องจากทั้งสองจับมือกันและเริ่มพูดคุยกันอย่างอบอุ่น
เฟิงจินหยวนนำกลุ่มเข้าไปในห้องโถงใหญ่เพื่อนั่งขณะที่บ่าวรับใช้เตรียมชามีขนมอบเล็ก ๆ วางอยู่ข้าง ๆ เจียงซื่อ ขนมอบที่ทำในภาคใต้นั้นพิถีพิถันมากกว่าขนมที่ทำในเมืองหลวง แต่ละชิ้นมีขนาดเล็กและประณีต และสีสันของพวกมันดูอร่อย
เจียงซื่อชี้ไปที่ขนมอบและกล่าวกับเหยาซื่อ“ข้าไม่รู้ว่าท่านฮูหยินคุ้นเคยกับการกินเหล่านี้หรือไม่ พ่อครัวในภาคใต้ชอบเพิ่มดอกไม้สดลงในแป้ง และขนมอบที่ทำจากทั้งหมดล้วนมีกลิ่นและสีสันของดอกไม้ พวกมันอร่อยและดีมาก”
เหยาซื่อยิ้มและตอบกลับ“แน่นอน! สีสันนั้นดีกว่าขนมอบที่ทำโดยร้านขนมที่ดีที่สุดในเมืองหลวง”
“ถูกต้องถูกต้อง ! ” เจียงซื่อยิ้มกว้าง “ครั้งสุดท้ายที่ข้าไปเมืองหลวง ข้าไม่คุ้นเคยกับสิ่งเหล่านี้ในเมืองหลวง การกัดแต่ละครั้งรู้สึกหยาบมาก และรู้สึกว่าแป้งนั้นหยาบมาก”
เหยาซื่อพยักหน้าเห็นด้วยอย่างไรก็ตามนางคิดกับตัวเองว่าขนมอบชั้นสูงในเมืองหลวงไม่ได้ดีเท่าขนมอบในภาคใต้ แต่ขนมที่เฟิงหยูเฮงนำมาให้นางเป็นครั้งคราวมีรสชาติและเนื้อสัมผัสที่ดีกว่ามาก แม้แต่พ่อครัวที่ดีที่สุดในภาคใต้ก็ไม่สามารถเปรียบเทียบได้ นางไม่รู้ว่าเฟิงหยูเฮงเอาขนมเหล่านั้นได้ที่ไหน เมื่อก่อนนางมีใครซักคนถามและได้ยินว่าผู้หญิงคนนั้นทำให้พวกเขาเอง อย่างไรก็ตามนางไม่สามารถคิดออกได้ว่าคนอย่างเฟิงหยูเฮงเรียนรู้การทำขนมอบด้วยหรือ แน่นอนว่าตอนนี้คิดว่าไม่ใช่บุตรสาวตัวจริงของนาง นางจะรู้ได้อย่างไรว่าเฟิงหยูเฮงรู้วิธีทำอย่างไร ?
ขณะที่ผู้หญิงกำลังมองดูขนมอบผู้ชายก็เริ่มพูดคุยกันในเรื่องของราชสำนัก หลิงเทียนไม่ได้ทำตัวห่างเหินในขณะที่เขาจับมือกับเฟิงจินหยวน และกล่าวว่า “ข้าชื่นชมการศึกษาของเสนาบดีเฟิงมาตลอด น่าเสียดายที่ท่านได้รับอันตรายจากคนชั้นต่ำซึ่งทำให้เจ้านายของข้าสูญเสียตำแหน่งและสถานะ เมื่อข้าได้ยิน ข้าก็รู้สึกตกใจมาก แต่เสนาบดีเฟิงอาจกล่าวได้ว่าช่วงเวลาที่ดีจะมาถึงหลังจากความยากลำบาก ท่านมาภาคใต้แล้วและสามารถอยู่อย่างสงบสุขได้ที่นี่ องค์ชายแปดได้ส่งข้อความมาทางนกอินทรีเพื่อให้เจ้าหน้าที่ผู้นี้ดูแลท่านอย่างดี ในอนาคตเมื่อพระองค์เป็นผู้นำที่ยิ่งใหญ่ ตำแหน่งเสนาบดีฝ่ายซ้ายจะเป็นของท่าน ความอัปยศในอดีตจะถูกชำระล้างด้วยเลือด*”
คำพูดเหล่านี้ทำให้เลือดของเฟิงจินหยวนเดือดด้วยความตื่นเต้นเหตุผลที่เขาตอบตกลงอย่างมีความสุขที่จะมาภาคใต้ ส่วนใหญ่ก็เพื่อจุดประสงค์นี้ เขาเคยเป็นเสนาบดีฝ่ายซ้ายของราชสำนัก ตำแหน่งนั้นช่างรุ่งเรืองเหลือเกิน ตำแหน่งทางการของเขาก็หายไป และคฤหาสน์เฟิงก็หายไป เขาตกลงมาจากยอดราชสำนักจนถึงสภาพปัจจุบัน ทุกครั้งที่เขาคิดถึงวันอันรุ่งเรืองของเขา ความรู้สึกที่ไม่ต้องการมีชีวิตอีกต่อไปจะปรากฏขึ้น หากเขายังคงเป็นเสนาบดีอยู่เหมือนในอดีตที่ผ่านมา เขาจะตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ได้อย่างไร ?
เขาพยักหน้าให้จื่อหลิงเทียนและกล่าวว่า“ใต้เท้าจื่อพูดถูกแล้ว ความทะเยอทะยานของเสนาบดีทั้งหมดนี้เกี่ยวกับการดูแลคนทั้งอาณาจักรและพลเมือง ตอนนี้เราได้รับความกรุณาจากองค์ชายแปดและไม่ได้ทอดทิ้งเรา ในอนาคตเราต้องช่วยองค์ชายแปดดูแลอาณาจักรนี้ เราจะต้องไม่ถูกวางแผนต่อต้านโดยคนชั้นต่ำ ! ” นับตั้งแต่เขามาที่ภาคใต้ เขาก็กลายเป็นคนใจแคบจากการพูดกับจื่อหลิงเทียน เขาเริ่มพูดถึงตัวเองในฐานะเสนาบดีอีกครั้ง ราวกับว่าเขายังคงเป็นเสนาบดี
จื่อหลิงเทียนได้ยินเรื่องนี้และสบตากับเจียงซื่ออย่างรวดเร็วทั้งสองยิ้มอย่างแผ่วเบา
ปลาตัวใหญ่ติดเบ็ดแล้ว!
——————————————————————————————————
*TN: ไม่แน่ใจว่าผู้แต่งตั้งใจใช้ความหมายนี้หรือไม่ แต่เป็นบทละครของ一雪前耻ซึ่งหมายถึงการล้างความอัปยศในอดีตออกไปจนกว่าชื่อเสียงของคนจะสะอาดเหมือนหิมะ