ชฎารัตน์ซึ่งอยู่ชั้นล่างสามารถได้ยินได้อย่างชัดเจน และความหงุดหงิดก็ผุดขึ้นมาในหัวใจของเธอ
เธอไม่อยากอยู่บ้านคนเดียว ดังนั้นเธอจึงไปผับ
เมื่อไปถึง เธอก็บังเอิญเจอกับรัดเกล้าที่ผับ เขาเขย่าแก้วไวน์ในมือของเขา “เป็นไงบ้าง คุณสนใจจะดื่มด้วยกันสักแก้วไหม”
ไม่มีคู่ดื่มและไม่มีที่ระบายความโกรธพอดี ดังนั้นเรนนี่จึงตกลง “หาที่ซ่อนหน่อย ฉันไม่อยากให้คนอื่นเห็นฉันกับคุณ!”
รัดเกล้ายิ้ม “ไม่มีปัญหา”
ผับเป็นธุรกิจของครอบครัวเขา ดังนั้นการหาที่ซ่อนจึงไม่ใช่เรื่องยาก
รัดเกล้าพาเธอไปที่ห้องส่วนตัว ห้องส่วนตัวของเขา ปกติแล้วเขาเป็นคนเดียวที่อยู่ที่นี่ ไม่มีบอดี้การ์ดเฝ้า และไม่มีใครสามารถเข้าใกล้บริเวณนี้ได้หากไม่ได้รับคำสั่งจากเขา
เรนนี่มาที่นี่เพื่อเมาในวันนี้ เมื่อเติมไวน์เต็ม เธอก็ยังคงยิ้มเยาะใส่รัดเกล้า และตบเขา ถือว่าเขาเป็นกระสอบทรายโดยสมบูรณ์
หลังจากเตะและทุบตีเสร็จ เธอก็จงใจเทไวน์แดงที่เหลือในแก้วใส่เขา
แต่รัดเกล้าก็ยังยอมให้เธอ ไม่ว่าเรนนี่จะปฏิบัติต่อเขายังไง เขาก็ยิ้มให้กับมันเสมอ
ขวดแล้วขวดเล่า เรนนี่ไม่รู้ว่าเธอดื่มไปมากแค่ไหน สองขวดหรือสามขวด
จนในที่สุดเธอก็กลายเป็นคนขี้เมา เหมือนจมอยู่ในแอ่งโคลน เธอไม่สามารถแม้แต่จะช่วยเหลือตัวเองได้
รัดเกล้ากอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาด้วยรอยยิ้ม วางเธอลงบนโซฟา ถอดเสื้อผ้าแล้วห่มให้เธอ
…
ยู่ยี่ไม่ไปทำงาน วันนี้เป็นวันเสาร์ เธอซื้อผัก และเตรียมทำกับข้าวในตอนเที่ยง
เชอร์รีนพาซารางมาด้วย ทั้งสองคุยกัน ขณะที่ซารางนั่งวาดรูปบนโซฟา พลางแอ่นตูด
เธอมีจุดเด่นในการวาดภาพในสองวันมานี้ เมื่อเธอมีอารมณ์ เธอก็จะกัดสีเทียนแล้วเขย่าตูด ทำให้ทุกคนหัวเราะ
เชอร์รีนก็ไม่มีธุระ จึงเข้ามาคุยเล่น แต่นั่งได้ไม่นานโก๋ก็โทรหาเธอ และบอกว่าคุณฉันทัช กลับมาแล้ววันนี้
ยู่ยี่ขมวดคิ้ว “ฉันไม่เคยได้ยินเขาพูดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลย”
“การตัดสินใจกะทันหันครับ”
“งั้นก็ไปส่งฉันที่สนามบิน” ยู่ยี่ต้องการจะไปรับเขา
โก๋ตอบรับและวางสาย สายตาของเชอร์รีนที่จ้องมองยู่ยี่เต็มไปด้วยความหมาย
ยู่ยี่ที่อยู่ต่อหน้าเพื่อนสนิทไม่ได้สนใจ เธอเอาแต่ยิ้ม ทำให้เชอร์รีนต้องส่ายหน้า และตบก้นลูกสาวของเธอ “ถึงเวลาไปแล้ว ที่รัก”
“ป้ายู่ยี่ จะไปรับผู้ชายของป้าหรือคะ” ซารางเรียงสีเทียน และถามด้วยเสียงไร้เดียงสา
แต่ยู่ยี่ก็ยังมีเส้นสีดำสามขีดกลางหน้าผาก “ใครสอนเนี่ย”
“ดูเหมือนจะใช่ มามี๊ไปกันเถอะ และอย่ารบกวนคู่รักของป้ายู่ยี่เลย แด๊ดดี้ดูแลน้องชายไม่ดีแน่ๆ เขาเอาแต่ดูแลน้องชายผิดๆ พวกเราไปดูกันเถอะ”
ยู่ยี่ใช้ปลายนิ้วเคาะหน้าผากของเธอ “โถ่เอ้ย ความสามารถหนูนี่นะ!”
เชอร์รีนยักไหล่ “ถ้าเธอมีความสามารถขนาดนั้นจริงๆ ตอนที่น้องชายคลานมาบนตัวหนู หนูจะวิ่งวุ่นทำไม”
“มามี๊ทำไมพูดอย่างนั้น ไปเร็ว” ซารางกระแอมเบาๆ แล้วดึงมือเธอออกไป
ยู่ยี่ไปกับโก๋ เมื่อถึงสนามบิน ก็นั่งรออยู่ตรงนั้น
เขากลับมาโดยไม่ได้บอกเธอล่วงหน้า อยู่ที่รู้สึกหึงโก๋เล็กน้อย จึงจองเขา
โก๋ที่ถูกจ้องรู้สึกอึดอัด จึงขยับตัวเล็กน้อย สายตาของยู่ยี่คมมาก
หลังจากรอไปครึ่งชั่วโมงกว่า ในที่สุดก็ถึงเที่ยวบินที่รอคอย ยู่ยี่ยืนขึ้น รู้สึกว่ามุมนี้กำลังดีที่จะได้เห็นเขาในทันที
และในขณะที่ยืนขึ้นนั้น เธอก็เห็นเขาจริงๆ ริมฝีปากของเธอส่งยิ้มออกมา ก่อนที่เธอจะเห็นผู้หญิงข้างหลังของเขา เอวา
เขายกกระเป๋าเดินทาง มือกำลังยกขึ้นนวดขมับ แสดงให้เห็นรังสีของความเป็นผู้ใหญ่ และก็ไม่ลืมที่จะผ่อนฝีเท้าลง เพื่อที่จะได้เดินพร้อมกับเอวา
ทำไมเขากับเธอถึงมาด้วยกัน
ยู่ยี่ตะลึง โก๋เบิกตาโต หลังจากที่เขาได้สติกลับมา เธอก็ยิ้มแล้วเดินไปข้างหน้าแล้ว “ฉันทัช”
ฉันทัชเงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นคนที่เดินมาเขาก็ส่งยิ้มอย่างมีเสน่ห์ เดินไปหาเธอและดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอด “ผมคิดถึงคุณมาก”
“ฉันก็เหมือนกัน” เธอสูดดมกลิ่นเขาอย่างพอใจ ก่อนที่ฉันทัชจะพูดอีก “เอวา คุณเคยเจอแล้ว”
ถึงเธอจะยังรู้สึกสงสัยในใจ แต่ยู่ยี่ก็ยังยิ้มและทักทาย อย่างมีมารยาทและใจกว้าง “สวัสดีค่ะ”
เอวาก็ยิ้มบางๆเช่นกัน “สวัสดีค่ะ”
“เอวาจะมาอยู่เมืองsพักหนึ่ง จะมาอยู่ที่คฤหาสน์ของผม….” ฉันทัชบอกเธอ
ยู่ยี่พยักหน้า ต่อหน้าสองคนนี้เธอไม่มีปัญหาอะไร และไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่เก็บความสงสัยเอาไว้
จากนั้นทั้งสามคนก็กลับคฤหาสน์ ท่าทางของเอวาอ่อนโยนมาก เธอยิ้มบ้างบางครั้ง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ระหว่างทางเธอก็รับสายโทรศัพท์สายหนึ่งแล้วพูดเสียงแข็ง
ฉันทัชเลิกคิ้วมองเธอ
“อาคิระโทรมาบอกว่าอยากมาด้วย แต่ฉันไม่ยอม” เอวาพูด
เมื่อได้ยินชื่ออาคิระ คิ้วของยู่ยี่ก็โยนขึ้นเล็กน้อย แทบมองไม่เห็น
เอวายิ้มให้ยู่ยี่ “ ความสัมพันธ์ของพวกเรานั้นเรียบง่ายมาก ฉันเอาของขวัญมาให้คุณด้วยค่ะ”
คนแบบนี้ทำให้คนเกลียดไม่ลง อย่างน้อยก็ต่อหน้า ยู่ยี่ยิ้มบางๆ “ขอบคุณค่ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ” เอวายังยิ้มเหมือนเดิม “คฤหาสน์นี้ดีมาก บรรยากาศดีมาก อากาศที่เมืองsดูชื้นกว่าที่ฮ่องกงนะคะ”
ยู่ยี่ตอบ “เมืองsน้ำกับทะเลสาบค่อนข้างเยอะ เมื่อเทียบกับฮ่องกงถึงแม้จะไม่เจริญเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้มีมลพิษมากมายนัก อากาศจึงค่อนข้างดี”
เอวาพูดว่าเธอก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน
มีสายโทรเข้ามาหาฉันทัช เขาจึงออกไปรับสาย ยู่ยี่รู้สึกเริ่มหิวแล้วจึงเปิดตู้เย็น ดูในตู้เย็นมีแต่ของสดทั้งหมด
เธอตั้งใจจะทำอาหาร เอวาจึงยืนขึ้นแล้วมาถามข้างๆ “มีอะไรให้ฉันช่วยมั้ยคะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณนั่งรอก็พอแล้ว” ยู่ยี่ซาวข้าวเรียบร้อยแล้วนำไปใส่ลงในหม้อหุงข้าว เสียบปั๊ก
เอวายังคงเดินมาดูยู่ยี่หยิบผักออกมา เธอจึงหยิบมันมาและลองเด็ดผักตาม
“ฉันมาทำให้คุณรู้สึกไม่มีความสุขหรือเปล่าคะ” เอวาถาม
ยู่ยี่ส่ายหน้า แสดงว่าไม่มีอะไร
“ฉันเป็นคนตามมาเอง ฉันทัชไม่ได้เห็นด้วย เขาไม่รู้เลยว่าฉันอยู่บนเครื่องบินจนกระทั่งเครื่องบินออก” เอวาอธิบาย “แต่ตอนนั้นโทรบอกคุณไม่ได้แล้ว จึงไม่มีเวลาอธิบาย”
อย่างนี้นี่เอง ยู่ยี่คิดในใจ หรือที่จริงเขาต้องการจะเซอร์ไพรซ์เธอ ถึงได้โทรบอกโก๋แค่คนเดียว ดูเหมือนโก๋ก็จะไม่รู้ว่าเอวาจะมาด้วย
“คุณรู้สึกว่าฉันน่ารำคาญไหมคะ”
ยู่ยี่นำผักที่ล้างสะอาดแล้วมาหั้น “ไม่ค่ะ ฉันคิดว่าคุณพูดตรงมาก ฉันชอบคบกับคนแบบคุณมากกว่า”