รักษาระยะห่าง
ต่อให้เซียวจิ่งสือพูดปลอบโยนและให้กำลังใจหลินหว่านไปรอบหนึ่ง แต่สำหรับหลินหว่านแล้ว โพสต์ของพ่อเซียวจิ่งสือนั้นยังเหมือนเป็นหนามแหลมที่คอยทิ่มแทงใจเธออยู่
‘เล่นพอแล้วก็กลับบ้านมาแต่งงาน…’ พอนึกถึงข้อความที่พ่อของเซียวจิ่งสือโพสต์ลงในเวยปั๋ว หลินหว่านก็รู้สึกเหมือนไม่ค่อยสบายขึ้นมา
เธอไม่สนว่าพ่อของเซียวจิ่งสือจะคิดกับเธอยังไง สิ่งที่หลินหว่านสนใจก็คือ เซียวจิ่งสือแค่เล่นๆ กับเธอหรือเปล่า ถ้าหากสุดท้ายเซียวจิ่งสือทำตามคำพูดของพ่อ แต่งงานกับผู้หญิงอื่น งั้นที่ผ่านมาสิ่งที่เขาทำกับเธอมันคืออะไร
หลินหว่านยิ่งคิดก็ยิ่งเสียใจ ถ้าหากสุดท้ายแล้วเซียวจิ่งสือต้องแต่งงานกับคนอื่น อย่างนั้น ในระหว่างนี้ที่เธอเริ่มมีใจให้กับเซียวจิ่งสือจะเป็นอย่างไร
เมื่อมาคิดดูแล้วสุดท้ายหลินหว่านก็ตัดสินใจว่าจะปกป้องดูแลหัวใจของตัวเองไว้ จะไม่อาจหลงคำหวานของเซียวจิ่งสือโดยง่ายอีก จัดการกับอันซิงและบ้านตระกูลอันเสียก่อนเพื่อแก้แค้นให้แม่กับตัวเอง
หลินหว่านกำลังหมกมุ่นครุ่นคิดอยู่ ก็มีเสียงโทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้น
พอหยิบมือถือขึ้นดู ก็พบว่าคนที่โทรมาก็คือผู้ชายที่เธอเพิ่งตัดสินใจว่าจะรักษาระยะห่างจากเขา…เซียวจิ่งสือ
หลินหว่านชะงักไปชั่วขณะหนึ่ง คิดถึงที่เมื่อสักครู่ที่ตนเองเพิ่งตัดสินใจไป เธอวางมือถือกลับคืนที่เดิม รอให้เสียงเรียกเข้าดังอยู่ชั่วขณะ หลินหว่านก็ยังไม่รับสาย สุดท้าย มือถือของหลินหว่านก็เงียบเสียงไปในที่สุด
เซียวจิ่งสือเห็นว่าหลินหว่านไม่รับโทรศัพท์ ยังเข้าใจว่าหลินหว่านยุ่งอยู่กับการถ่ายหนัง หลังจากวางสายแล้ว เขาจึงไม่ได้ติดใจอะไร แม้ว่าใจของเซียวจิ่งสืออยากจะไปหาหลินหว่าน แต่ระยะนี้เขายังต้องจัดการกับงานของบริษัทส่วนหนึ่งของพ่อเขาที่ส่งมาให้ดูแลจัดการ
แต่ว่า ขณะที่กำลังยุ่งอยู่กับงานเซียวจิ่งสือก็ยังรู้สึกหวั่นวิตกเหมือนกลัวการสูญเสียอยู่เสมอ โดยเฉพาะเมื่อนึกถึงหลินหว่าน ซึ่งก่อนนี้เขาไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน ดังนั้น เขารู้สึกแปลกประหลาดใจอย่างมาก
ผ่านไปสองวัน ความรู้สึกแบบนี้ในใจของเซียวจิ่งสือยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ สองวันมานี้ เซียวจิ่งสือโทรหาหลินหว่านทุกวันแต่กลับโทรไม่ติดเลยสักครั้ง ตอนเย็นเขาไปที่โรงแรมที่พักของกองถ่ายซึ่งหลินหว่านถ่ายหนังอยู่ แต่ก็ไม่เคยได้พบหลินหว่านเลย
วันนี้เซียวจิ่งสือโทรหาอวิ๋นซี ถามถึงตารางงานในระยะนี้ของหลินหว่านแล้วถามว่าตอนนี้เธออยู่ที่บริษัทหรือไม่ อวิ๋นซีกลับบอกว่า ระยะนี้หลินหว่านอยู่ที่กองถ่ายตลอด เธอเองก็ไม่ค่อยได้เจอกับหลินหว่าน เหมือนกัน ยิ่งไม่เห็นหลินหว่านมาที่บริษัทเลยด้วย
พอวางสาย เซียวจิ่งสือก็ยิ่งรู้สึกผิดปกติ เขาพบว่าระยะนี้หลินหว่านดูเหมือนตั้งใจจะหลบหน้าเขา รักษาระยะห่างจากเขา พอนึกถึงตรงนี้ เซียวจิ่งสือก็รู้สึกผิดหวังและโกรธขึ้นมา เขาตัดสินใจว่าจะไปถามหลินหว่านด้วยตัวเองว่ามันเพราะอะไรกันแน่
ตอนเย็น หลินหว่านกลับจากกองถ่ายถึงบ้าน ระยะนี้เธอต้องการหลบหน้าเซียวจิ่งสือ ไม่เพียงไม่รับโทรศัพท์เขา ทุกวันหลังเลิกกองก็จะกลับบ้าน เพื่อไม่ให้เซียวจิ่งสือหาตัวเธอพบได้ง่ายในโรงแรมที่พักของกองถ่าย
ขณะกำลังจะกลับถึงคอนโดที่พัก ทันใดหลินหว่านเห็นร่างชายคนหนึ่งอยู่ข้างหน้า เขาเฝ้าอยู่หน้าประตูบ้านเธอ หลินหว่านชะงักเท้า เงาร่างนั้นเห็นเช่นนั้นก็กลับเป็นฝ่ายเข้ามาหาเธอ
“เซียวจิ่งสือ ค…คุณมาได้อย่างไรคะ” พอเห็นว่าเป็นเซียวจิ่งสือ หลินหว่านอ้าปากขึ้น ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี ได้แต่เอ่ยทักทายอย่างไม่เต็มคำนัก
เซียวจิ่งสือมองดูหลินหว่าน สีหน้าโกรธปนสงสัย เขาคาดคั้นเอากับหลินหว่าน “หว่านหว่าน หลายวันมานี้ ทำไมคุณไม่รับสายผม”
ดวงตาหลินหว่านหม่นมัวลง ก้มศีรษะ นึกถึงการตัดสินใจเมื่อไม่กี่วันก่อนว่าจะรักษาระยะห่างจากเซียวจิ่งสือแล้ว เธอก็กลับเป็นตัวเองอีกครั้ง เงยหน้าขึ้น มองมาทางเซียวจิ่งสือ หลินหว่านตอบเสียงราบเรียบไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ ว่า “หลายวันนี้ฉันกำลังยุ่งถ่ายหนัง คงไม่ทันเห็นสายที่คุณโทรเข้ามา คุณมีธุระอะไรเหรอคะ เซียวจิ่งสือ”
ต่อให้ถ่ายหนังยุ่งอย่างไร เซียวจิ่งสือก็ไม่เชื่อว่าหลินหว่านจะไม่เห็นสายที่เขาโทรเข้าเลยสักสายเดียว อีกทั้งไม่มีเวลาแม้แต่จะโทรกลับอีกด้วย พอคิดถึงตรงนี้ สีหน้าของเซียวจิ่งสือก็ยิ่งปั้นยาก เขาถามต่อว่า “ทำไมผมไปหาคุณที่โรงแรมที่พักของกองถ่าย คุณไม่เคยอยู่เลย”
“ฉันไม่สะดวกพักที่โรงแรมของกองถ่ายค่ะ” หลินหว่านตอบกลับเสียงเย็น
ก่อนหน้านี้ทำไมเขาไม่เห็นว่าหลินหว่านจะถือสากับเรื่องแบบนี้ พอได้ยินคำตอบของหลินหว่าน เซียวจิ่งสือก็ยิ่งแน่ใจว่าหลายวันนี้เธอตั้งใจหลบหน้าเขาแน่
เห็นได้ชัดว่าเซียวจิ่งสือไม่เชื่อ เขาพูดว่า “แต่…หว่านหว่าน ทำไมผมรู้สึกว่าหลายวันมานี้คุณกำลังหลบหน้าผมอยู่ล่ะ”
“จะเป็นไปได้อย่างไรกันคะ เซียวจิ่งสือ ช่วงนี้ฉันยุ่งมากจริงๆ ค่ะ” หลินหว่านตอบเสียงเย็น
พูดจบเธอก็เดินเลี่ยงหลบเซียวจิ่งสือ จะเข้าบ้าน แต่เธอเพิ่งขยับตัว ก็ถูกเซียวจิ่งสือรั้งตัวไว้
เซียวจิ่งสือคว้าแขนข้างหนึ่งของหลินหว่านเอาไว้ เขาสะกดกลั้นความรู้สึกขุ่นเคืองสงสัยไว้ไม่ได้ เค้นถามเธอว่า “หว่านหว่าน คุณบอกผมก่อน หลายวันมานี้ทำไมต้องหลบหน้าผม ทำไมไม่อยากเจอผม”
หลินหว่านอยากสลัดให้หลุดจากมือของเซียวจิ่งสือแต่ดิ้นไม่หลุด พอเห็นว่าเซียวจิ่งสือตั้งท่าใช้ไม้แข็ง หลินหว่านก็โมโหขึ้นมาเหมือนกัน เธอตะโกนใส่เซียวจิ่งสือเสียงดังลั่น “เซียวจิ่งสือ คุณอย่าเอาแต่อารมณ์แบบนี้ได้ไหม ถึงยังไงคุณก็จะแต่งงานกับคนอื่นอยู่แล้ว อย่ามัวมายุ่งอยู่แต่กับฉันอย่างนี้เลยนะ”
“แล้วยังมีอีก ต่อไปพวกเราก็รักษาระยะห่างกันหน่อยเถอะ เพราะถึงอย่างไรถ้าคุณแต่งงานแล้ว ฉันคิดว่าภรรยาของคุณคงไม่ชอบใจที่เห็นคุณยังคบหากับฉันอยู่หรอกนะคะ”
หลินหว่านมองสบตาเซียวจิ่งสือแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเฉยชา ไม่รู้ว่าทำไมตอนที่เธอพูดคำพูดเหล่านี้ออกไป หัวใจเธอจึงเจ็บปวดราวกับถูกมีดกรีดด้วย
“หลินหว่าน คุณอย่าพูดเรื่องไม่เป็นเรื่องได้ไหม ผมแต่งงานกับคนอื่นเนี่ยนะ? คุณอยากให้ผมแต่งกับคนอื่นงั้นเหรอ” เซียวจิ่งสือฟังคำหลินหว่านแล้วโพล่งออกมาอย่างขุ่นเคือง แค่คิดว่าถ้าหากในอนาคตเขาต้องแต่งงานกับคนอื่น ใจเขาก็โหวงเป็นโพรง เหมือนสูญเสียอะไรไป คนที่เขาอยากแต่งงานด้วย มีเพียงหลินหว่าน
แต่หลินหว่านกลับมองดูเขาแล้วพูดเน้นทีละคำ “เซียวจิ่งสือ ฉันไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระ คุณจะแต่งงานกับใคร ไม่เกี่ยวกับฉัน”
สายตาเย็นชาของหลินหว่านบวกกับคำพูดเฉยชาของเธอ เหมือนคมมีดที่เสียบเข้ากลางใจเซียวจิ่งสือ ถ้าจะบอกว่าเขาไม่เจ็บปวดทรมาน ไม่โกรธแค้นนั้นเป็นไปไม่ได้ เขาชอบหลินหว่าน ในใจเขามีแต่เธอมานานขนาดนี้ บอกรักเธอทั้งจริงใจทั้งทีเล่นทีจริงก็ตั้งหลายครั้ง แต่เธอกลับไม่เคยตอบตกลงเลยสักครั้ง ตอนนี้ยังจะทำตัวเหินห่างจากเขาอีก หวังจะให้เขาแต่งงานกับคนอื่น
ผ่านไปชั่วครู่หนึ่ง เซียวจิ่งสือจ้องหลินหว่าน สายตาเต็มไปด้วยความโกรธและความเจ็บปวดใจ ถามหลินหว่านว่า “หลินหว่าน คำพูดเมื่อครู่ของคุณเป็นคำพูดจากใจจริงงั้นเหรอ”
หลินหว่านเห็นแล้ว หัวใจกระตุกไปชั่วขณะหนึ่ง หันหน้าหนีไม่สบตาเซียวจิ่งสือ หักใจพูดออกมาว่า “แน่นอน คำพูดเมื่อครู่ ฉันพูดด้วยใจจริงทุกคำ เซียวจิ่งสือ ต่อไปพวกเราอยู่ห่างกันไว้เถอะ ถ้าจะให้ดีที่สุดก็ไม่ต้องพบเจอกันอีก”