EG บทที่ 777 พี่คีมาเมกา
เมื่อกลับบ้านเฝิงหยูคลายเชือกถูเฮ้าแล้วปล่อยให้มันวิ่งเล่นเอง เขารู้สึกราวกับตัวเองได้กลายเป็นเป้าหมายของผู้หญิงหลายคนในชุมชนนี้ การถูกจู่โจมทักทายโดยคนแปลกหน้าเช่นนี้เขาเจอมามากกว่าสิบครั้งแล้ว
ดูเหมือนว่าเขาจำเป็นต้องให้คนเหล่านั้นรู้ว่าเขาไม่โสดอีก วิธีที่ง่ายที่สุดคือทำให้คนสังเกตเห็นว่าบ้านหลังนี้มีนายหญิงแล้ว
แต่น่าเสียดายที่หลี่น่ายังเรียนอยู่ เธอคงไม่ยอมลาเรียนเพื่อมาเที่ยวอเมริกา
เฝิงหยู่คิดจนปวดหัว ตอนที่กำลังคิดว่าจะทำอย่างไรดี เขาก็ได้รับโทรศัพท์จากคิริเลนโกะ
“อะไรนะ คุณจะมาเมกาเหรอ?”
ไม่แปลกหรอกที่เฝิงหยู่จะแปลกใจ เพราะในสายตาของชาวรัสเซีย อเมริกาเป็นต้นเหตุของการล่มสลายของสหภาพโซเวียต ชาวรัสเซียจึงเกลียดชาวอเมริกันเช่นเดียวกับชาวเกาหลีใต้ที่เกลียดชาวญี่ปุ่น
เฝิงหยู่จำได้ว่าคิริเลนโกะด่าชาวมะกันต่อหน้าเฝิงหยู่หลายต่อหลายครั้ง แล้วเขาจะมาเมกาทำไม?
“ใช่ ผมจะไปนิวยอร์กในวันพรุ่งนี้ คุณอยู่ที่อเมริกาใช่ไหม พอไปถึงแล้วผมจะไปหาคุณ ไม่ได้ดื่มด้วยกันมานานแล้ว” คิริเลนโกะกล่าว
“แล้วคุณมาทำอะไรที่อเมริกา เป็นรัฐศาสตร์ หรือว่าคุณอยากมาเอง?” คงไม่ใช่คณะทูตานุทูตรัสเซียชวนกันมาเยือนอเมริกาหรอกนะ? ดูจากความสัมพันธ์ของรัสเซียกับสหรัฐฯแล้ว ยังจะมีการมาเยือนของรัสเซียอย่างเป็นทางการอีกหรือ?
“ผมไปเอง จะไปทำธุรกิจและสร้างรายได้”
“คุณคิดว่าธุรกิจอะไรทำเงินได้ละครับ?” เฝิงหยู่รู้สึกประหลาดใจนิดหน่อย ข่าวกรองเรื่องอเมริกาของรัสเซียมีประสิทธิภาพจริงๆ จนพี่คีรู้ว่าที่นี่มีโครงการดีๆอะรสำหรับหาเงิน?
“ผมไม่รู้หรอก เลยไปหาคุณไง” คิริเลนโกะพูดแน่นอน
เฝิงหยู่ “… ” คุณไม่รู้อะไรเลยแท้ๆ แค่เห็นว่าฉันอยู่ที่อเมริกาก็คิดจะตามมาแล้วงั้นเหรอ?
“จิริงสิ ช่วงนี้เอเลน่าหยุดพักผ่อนหลายวัน ผมว่าจะพาเธอไปหาคุณด้วย” คิริเลนโกะกล่าวด้วยรอยยิ้ม
คิดว่าฉันเป็นผู้ชายที่คนึงหาผู้หญิงหรือไง?
“ครับ ผมจะรอคุณอยู่ที่ซีแอตเทิลทางชายฝั่งตะวันตก” เฝิงหยู่พูดอย่างมีความสุข
“โอเค ผมรู้แล้ว ผมจะโทรหาคุณอีกทีเมื่อผมถึงนิวยอร์ก คราวนี้ผมนำเงินมากโขเลยนะ”
ครั้งก่อนคิริเลนโกะทำเงินได้มากมายจากการที่เฝิงหยู่คาดการณ์หุ้นบริษัทต่างๆในตลาดหุ้นสหรัฐเพื่อเก็งกำไร หลังจากนั้นคิริเลนโกะค้นพบว่าปริมาณการขุดเหมืองแร่ยังไม่สูง การค้ากับจีนก็ไม่ได้พัฒนามากนัก ดูเหมือนไม่มีอะไรคุ้มค่าให้ลงทุนในรัสเซียอีกแล้ว
ขณะนี้ธุรกิจของอเมริกาเข้าสู่รัสเซียไม่น้อยโดยใช้ประโยชน์จากการล่มสลายของสหภาพโซเวียต แล้วซื้อโรงงาน เหมือง และอื่นๆของรัสเซีย ทำเงินได้มหาศาล
เรื่องนี้ทำให้คิริเลนโกะรู้สึกไม่สบอารมณ์อย่างมาก ชาวอเมริกามกอบโกยที่รัสเซียได้ เขาก็ต้องไปกอบโกยที่อเมริกาได้เหมือนกัน
ในเวลานี้เขาพลันนึกขึ้นได้ว่าเฝิงหยู่อยู่ที่อเมริกา เฝิงหยู่จะไปทำอะไรที่อเมริกาได้นอกจากหาเงิน ระหว่างทั้งสองมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน งั้นถ้าเฝิงหยู่กินเนื้อ เขาก็ควรจะได้ดื่มน้ำซุปไม่ใช่เหรอ?
ดังนั้นคิริเลนโกะจึงโทรหาเฝิงหยู่ทันทีแล้วอธิบายความตั้งใจของเขา
เมื่อเอเลน่ากำลังจะมา เฝิงหยู่เลยรู้สึกว่านี่เป็นวิธีที่ดีในการกำจัดผู้หญิงอื่นๆที่อยากจะสร้างไมตรีกับเขา อย่างไรเสียฝั่งอเมริกาก็ไม่มีใครรู้จักเอเลน่า เขายังสามารถพาเอเลน่าไปเที่ยวหรือช็อปปิ้งได้
ดังนั้นเขาจึงไม่ปฏิเสธข้อเสนอของคิริเลนโกะ
แน่นอนว่าเขาไม่ได้คิดถึงเรือนร่างที่สวยสะพรึงของเอเลน่า~ ไม่ใช่อย่างแน่นอน!
…
เครื่องบินพิเศษสามารถบินจอดได้แค่นิวยอร์กเท่านั้น ถ้าไปซีแอตเทิลก็ต้องเปลี่ยนเครื่อง คิริเลนโกะเลยรู้สึกอารมณ์ไม่ดี
เมื่อตอนที่เขาอยู่ในรัสเซีย ไม่สิ ตอนที่ดินแดนยังเป็นอดีตสหภาพโซเวียต เขาอยากเดินทางไปยังประเทศไหนหรือเมืองใดๆก็บินไปที่นั่นเลยทันที แม้ว่าจะไม่มีสนามบินในเมืองนั้นก็ตาม
เขาอุตส่าห์มาอเมริกา แต่กลับไม่ไว้หน้าเขาเลย ทำให้เขาโกรธมาก
เครื่องบินพิเศษไม่ได้รับอนุญาตให้บินหรือ? ก็ได้ ฉันจะหยุดที่นี่ แล้วฉันจะเหมาเช่าเครื่องบินไปซีแอตเทิล! ใครจะอยากนั่งเบียดกับพวกมะกัน!
สิ่งที่ทำให้เขาโมโหยิ่งกว่าเดิมคือ คนอเมริกันที่ตรวจสอบพาสปอร์ตและตัวตนของผู้ติดตามของเขาใช้เวลานานมาก ทั้งยังถามรายละเอียดยิบย่อยกันทุกคน คิดว่าฉันมาก่อเรื่องชั่วๆที่ประเทศของแกหรือไง?
มันก็ถูก ฉันมาที่นี่กเพื่อมาทำเรื่องชั่ว ฉันจะกอบโกยเงินจากประเทศอเมริกาของแก ดูสิว่าพวกแกยังจะไปกอบโกยที่รัสเซียได้อีกไหม!
ขั้นตอนสำหรับเที่ยวบินเช่าเหมาลำก็ยุ่งยากจะตายชัก ฉันก็จ่ายเงินแล้วหนิ? หรือฉันให้เงินน้อยเกินไป? ทำไมตอนคนอื่นเช่าเหมาลำ ไม่เห็นจะมากเรื่องขนาดนี้เลย?
ชาวอเมริกันพวกนี้เลือกปฏิบัติต่อพวกเราชาวรัสเซีย!
คิริเลนโกะไม่ได้ขบคิดเลยว่าตอนชาวอเมริกันเดินทางมารัสเซีย พวกเขาต้องยอมรับการถูกปฏิบัติเช่นนี้ ทั้งสองประเทศไม่ได้เป็นศัตรูกันอย่างโจ่งแจ้งก็จริง แต่ก็กลัวว่าจะก่อให้เกิดสงคราม เพราะทั้งสองประเทศยังคงมีความสัมพันธ์ที่เป็นปฏิปักกัน
ในที่สุดหเครื่องบินก็ลงจอดที่สนามบินซีแอตเทิล พอคิริเลนโกะออกมาก็เห็นเฝิงหยู่และพรรคพวกมาต้อนรับเขา
กอดเฝิงหยู่จนแน่นอย่างเคย ตบหลังเขาหลายครั้ง ก่อนที่คิริเลนโกะจะคลายอ้อมกอด
“เฝิง ไม่เจอกันนาน ทำไมไม่สูงขึ้นเลย?” คิริเลนโกะถามด้วยรอยยิ้ม
เฝิงหยู่ “… ” แม้ว่าเขาจะสูงเพียงร้อยเจ็ดสิบถึงแปดสิบ พอใส่รองเท้าก็ดูเหมือนสูงร้อยแปดสิบเลยนะ ส่วนสูงขนาดนี้ยังเรียกว่าเตี้ยอีกเหรอ? แล้วฉันก็อายุ20กว่าปีแล้ว จะสูงกว่านี้ได้อย่างไร? ใครจะไปเหมือนกับคนโง่อย่างนายล่ะ
รู้จักพูดน่ะทำเป็นไหม! ถ้าไม่รู้ว่าคิริเลนโกะมีนิสัยแบบนี้และไม่คิดร้ายอะไร เฝิงหยู่คงกรอกตาใส่แล้วดูว่าวันนี้คุณจะตายยังไง!
“เฝิง ทำไมคุณถึงเลือกเมืองแบบนี้ล่ะ? ไม่เจริญรุ่งเรืองเลยนะ?” คิริเลนโกะถามอย่างสงสัย สภาพภูมิอากาศในเมืองนี้ค่อนข้างดี สภาพแวดล้อมก็ใช้ได้ แต่เฝิงหยู่มาอเมริกาเพื่อลงทุนเก็งกำไรไม่ใช่เหรอ?
ชายฝั่งตะวันออกของอเมริกาต่างหากที่รุ่งเรือง แล้วทำไมเฝิงหยู่เลือกที่จะอยู่บนชายฝั่งตะวันตก
“แม้ว่าเมืองนี้ไม่เจริญรุ่งเรืองเป็นพิเศษ แต่ไม่ถือว่าแย่ โบอิ้ง ไมโครซอฟท์, เอทีแอนด์ที อิงค์, สตาร์บัคส์ และบริษัทอื่นๆล้วนมีสำนักงานใหญ่อยู่ในเมืองนี้” เฝิงหยู่อธิบาย .
สองที่ที่พูดถึงสุดท้ายถือเป็นบริษัทใหญ่แต่คิริเลนโกะไม่สนใจ คิริเลนโกะเพียงประหลาดใจที่โบอิ้งและไมโครซอฟท์มีสำนักงานใหญ่อยู่ที่นี่
เขาพลันนึกขึ้นได้ว่าเฝิงหยู่ได้ซื้อหุ้นของบริษัทซอฟต์แวร์ด้วยเงินทุนหมุนเวียนของเขา บริษัทที่ว่านั่น คงไม่ใช่ไมโครซอฟท์ที่ทรงอิทธิพลในตอนนี้หรอกนะ?
“ไม่พูดแล้วดีกว่า เตรียมไวน์พร้อมหรือยัง?” คิริเลนโกะถามด้วยรอยยิ้มแล้วตบไหล่ของเฝิงหยู่
“คุณนั่งเครื่องมาไม่เหนื่อยบ้างเหรอ? คุณไม่พักผ่อนก่อนเหรอ?” เฝิงหยู่ถาม สมกับที่เป็นชนชาติแห่งการต่อสู้ พลังรบแข็งแกร่งจริงๆ
“ดื่มเสร็จค่อยพักก็ได้ อย่าชักช้า ไปดื่มกันให้สำราญ!” พักพงพักผ่อนอะไรกัน การดื่มเหล่าก็เป็นการพักผ่อนหนิ?
“โอเค ผมให้คนเตรียมไว้แล้ว ผมซื้อบ้านที่นี่ คืนนี้ไปพักบ้านผมแล้วกัน ลูกน้องของคุณก็ไปพักในโรงแรม ผมจองไว้แล้ว”
เฝิงหยู่ยิ้มร้ายที่มุมปาก ดื่มกับฉันให้สำราญเหรอ? คุณพูดเองนะ!
ติดตามเพจใหม่ได้ที่ https://www.facebook.com/ceonovel23