คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 950
ใบหน้าของลิลี่ซีดขาวและสภาพแวดล้อมของเธอก็เย็นยะเยือก เธออาจจะไม่รอดออกไปในคืนนี้
‘ฉันจะตายในคุกใต้ดินคืนนี้จริง ๆ งั้นเหรอ?’
ลิลี่ขบริมฝีปากของเธอขณะที่โอบกอดเข่าทั้งสองข้าง เธอขดตัวและรู้สึกอบอุ่นมากขั้น แต่กระนั้นใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ‘ต่อให้ฉันรอดไปได้คืนนี้ แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร? พรุ่งนี้ฉันก็ต้องไปเจอกับโทษประหารเฉือนพันครั้งสับล้านครั้งอยู่ดี ฉันคงหนีความตายไม่พ้น’
ลิลี่รู้สึกท้อแท้เมื่อเธอคิดเช่นนั้น
ฉึบ!
ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าจากด้านนอกประตูคุกใต้ดิน เสียงนั้นแผ่วเบามาก! ไม่กี่วินาทีต่อมา หลังจากที่มีเสียงกุกกัก ประตูคุกใต้ดินก็ถูกแง้มเปิดออก จากนั้นก็มีเรือนร่างผอมบางวิ่งเข้ามาข้างในอย่างรวดเร็ว
ใครอยู่เข้ามา?
‘ศิษย์พี่แลนวินจะเข้ามาเล่นงานฉันอีกแล้วใช่ไหม?’
ลิลี่ใจสั่น เธอคิดว่าเป็นแลนวิน แต่กระนั้นก็ดีเมื่อเธอมองเห็นได้ชัดเจนขึ้น ใบหน้าของเธอก็เปี่ยมไปด้วยความสุข “พี่ซีซี่?”
ภายใต้แสงสลัวยามค่ำคืน ลิลี่สามารถที่จะมองเห็นผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเธอว่ามีรูปพรรณที่สวยสดงดงาม และเรือนร่างของเธอก็ยังเย้ายวน ไม่ว่าใครก็ตามที่ได้เห็นจะต้องบอกว่าเธอคนนี้ทั้งมีเสน่ห์และอ่อนละมุน
ผู้หญิงคนนี้มีนามว่าซีซี่ เธอเป็นศิษย์พี่คนที่ห้าของลิลี่ นอกเหนือไปจากเจ้าสำนักแล้ว ซีซี่ก็เป็นเพียงคนเดียวในสำนักที่ปฏิบัติกับลิลี่อย่างอ่อนโยนและใจดีท่ามกลางสาวกในสำนักคนอื่น ๆ ทุกคนต่างดูถูกและถากถางลิลี่ และพากันขยะแขยงใบหน้าที่อัปลักษณ์ของลิลี่ แต่ซีซี่ไม่ได้รู้สึกแบบนั้นกับลิลี่
ลิลี่ทั้งประหลาดใจและสุขใจที่ได้พบกับซีซี่ เธอไม่เคยคาดคิดคาดฝันมาก่อนว่าซีซี่จะแอบเข้ามาเยี่ยมเธออย่างลับ ๆ ในคุกใต้ดินตอนกลางคืน
“พี่ห้า พี่ลงมาที่นี่ทำไม?” ลิลี่กล่าวถาม
“ไม่ต้องถามให้มากความตอนนี้” ซีซี่แอบมองไปข้างนอกอย่างระมัดระวัง จากนั้นเธอก็รีบเดินเข้ามาหาลิลี่อย่างรวดเร็วและถอดโซ่ตรวนบนตัวของลิลี่ออก สีหน้าของซีซี่เปี่ยมไปด้วยความกังวลเธอกล่าวเบา ๆ “ลิลี่น้อย เธอเป็นยังไงบ้าง?”
ถึงแม้ว่าใบหน้าลิลี่จะดูน่าเกลียดน่ากลัว แต่ซีซี่ก็รู้ดีว่าลิลี่เป็นคนที่มีจิตใจดี ฉะนั้นแล้ว ในบรรดาสาวกสำนักสุญตาทั้งหมด ซีซี่ปฏิบัติต่อลิลี่ในฐานะเพื่อนและน้องสาวที่แสนดี
ซีซี่รู้สึกปวดใจ เมื่อเห็นว่าลิลี่ถูกกระทำอย่างไรบ้างในเช้าวันนี้
“พี่สาวห้า ฉันสบายดี” ใบหน้าของลิลี่ซีดเซียว แต่เธอพยายามฝืนยิ้ม หัวใจของลิลี่บีบเกร็งและเธออยากจะร้องไห้
ลิลี่รู้สึกผิดอย่างมหันต์ ‘ฉันไม่ได้ทรยศต่อสำนักสุญตา ทำไมไม่มีใครเชื่อฉันเลย’
ซีซี่ปวดใจเมื่อเธอมองหน้าลิลี่ “ฉันโจมตียามที่เฝ้าคุกใต้ดินสลบไปแล้ว เธอจะต้องหนีออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ ยิ่งไกลเท่าไหร่ยิ่งดี!”
ซีซี่หยิบโอสถวิเศษที่สามารถเยียวยาบาดแผลได้ให้กับลิลี่ “กินยานี้ก่อน แล้วอย่าหันหลังกลับมาอีกหลังจากหนีออกไปจากภูเขาสุญญตาได้แล้ว”
“พี่สาวห้า…” ลิลี่จ้องมองซีซี่อย่างเปล่าเปลี่ยว “พี่จะปล่อยฉันไปงั้นเหรอ?”
เฮ้อ!
ซีซี่ถอนหายใจและกล่าว “ลิลี่น้อย ต่อให้เรารู้จักกันได้ไม่นาน แต่ฉันก็รู้จักเธอดี ถ้าเธอบอกว่าเธอไม่ได้เป็นคนทำ ก็แสดงว่าเธอไม่ได้ทำจริง ๆ ต่อให้ใครจะกล่าวหาเธอหรือสงสัยในตัวเธอ แต่ยังไงฉันก็เชื่อเธอ”
เมื่อลิลี่ได้ยินเช่นนั้น ลิลี่ก็รู้สึกสะเทือนใจและควบคุมอารณ์ตัวเองไว้ไม่อยู่ เธอโผตัวลงไปในอ้อมแขนของซีซี่ทันทีและเริ่มร้องไห้
“ไม่เป็นไรแล้ว… ทุกอย่างจะต้องผ่านไปด้วยดี…” ซีซี่โอบกอดลิลี่แน่นขนัด เธอเองก็รู้สึกปวดใจมากเช่นกัน “ลิลี่น้อย เรามีเวลาไม่มากแล้ว ฟังฉันให้ดี เธอจะต้องรีบหนีไปได้แล้ว”
ขณะที่ซีซี่กล่าวเธอก็ประคองตัวลิลี่ลุกขึ้น และเดินออกมาจากคุกใต้ดินอย่างรวดเร็ว
ภายใต้ความมืดมิดในยามค่ำคืน ทั้งคู่ก็เดินทางออกมาจากภูเขาสุญญตาได้โดยไม่มีใครเห็น ลิลี่กุมมือซีซี่ไว้ในขณะที่เธอยังคงร้องไห้ฟูมฟายต่อ “พี่สาวห้า ฉันไม่แน่ใจว่าฉันจะได้เจอพี่อีกไหม แต่ฉันจะคิดพี่…”
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องร้องไห้แล้ว” ซีซี่เอามือประกบหน้าของลิลี่และกล่าวตอบ “ฉันก็จะคิดถึงเธอด้วย แต่เธอจะต้องรีบหนีไปได้แล้ว เธอจะตายถ้าเธอยังอยู่ที่นี่ มันดึกมากแล้ว เธอต้องรีบหนีไปเดี๋ยวนี้”
ลิลี่กลั้นน้ำตาและพยักหน้าตอบรับ เธอหันไปมองที่ศิษย์พี่รุ่นที่ห้าอีกครั้ง ก่อนจะกัดฟันรีบวิ่งหนีไปในที่สุด