เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 736
“แต่ฉันรู้ดีว่าด้วยความสามารถของคุณ คงไม่ใช่แค่เขยแต่งเข้าธรรมดาของตระกูลเย่อย่างแน่นอน!”
“ฉันไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคุณ ถ้าคุณต้องการฆ่าฉันก็เชิญ!”
ความแข็งแกร่งของหยางเฟิงนั้นน่ากลัวมาก
เพียงแค่กระบวนท่าเดียว
ท่านฝงรู้ว่าภารกิจครั้งนี้ของเขาล้มเหลว
แทนที่จะดิ้นรนอย่างเปล่าประโยชน์ พูดดตรงๆเลยดีกว่า!
และเขาก็คิดว่าหากพูดดตรงๆ หยางเฟิงคงไม่กล้าฆ่าเขา!
เขาเป็นสมาชิกของครอบครัวหนิง
ในเมื่อเขาเป็นคนของตระกูลหนิง หากฆ่าเขาก็เท่ากับเป็นศัตรูกับตระกูลหนิง
ตระกูลหนิงคงไม่ปล่อยหยางเฟิงไป!
“ฮ่าๆ!”
หยางเฟิงหัวเราะเบา ๆ : “นายไม่จำเป็นต้องยั่วยุฉัน ยังไงฉันก็ไม่ฆ่านาย แต่ไม่ใช่เพราะฉันกลัวตระกูลหนิงของนาย ฉันแค่ไว้หน้าชิงเฉิงเท่านั้น”
“จำไว้หากยังมีครั้งต่อไป นายตายแน่!”
พูดดจบ
หยางเฟิงไม่สนใจท่านฝงและออกไป
มองด้านหลังที่เดินออกไปของหยางเฟิง
สายตาของท่านฝงเต็มไปด้วยความสับสน
“ถ้าตระกูลหยางมีลูกชายคนนี้ คงจะทะยานสู่ท้องฟ้าอย่างแน่นอน! และอาจกลายเป็นผู้นำสี่ตระกูลมหาเศรษฐี!”
“แต่น่าเสียดายที่คนในตระกูลหยางตาไม่ถึงและขับไล่มังกรเทพตัวนี้ออกจากตระกูล!”
“ถ้าในอนาคตตระกูลหยางรู้ว่าหยางเฟิงเป็นมังกรที่ซ่อนตัวอยู่ ไม่รู้พวกเขาจะเสียใจหรือไม่
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้
ท่านฝงรู้สึกดีใจในความทุกข์ของผู้อื่น
ถ้าหยางเฟิงไม่ถูกตระกูลหยางไล่ออกจากตระกูล
บางทีตระกูลหนิงก็อาจจะต้องหลีกทางให้ตระกูลหยาง
น่าเสียดาย!
ช่างน่าเสียดาย!
ซิ่ว！
จากนั้นท่านฝงไม่ได้พูดดอะไรมาก เขาแปลงกายเป็นเงาและหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
เขาต้องรายงานข่าวนี้ให้ผู้นำตระกูลโดยเร็วที่สุด
ต้องให้ผู้นำตระกูลรู้ว่าหยางเฟิงไม่ใช่เศษสวะ
แต่เป็นมังกรเทพ!
ขณะนั้นในจงโจว
นี่คือไหล่เขาที่ตัดขวางทั้งจงโจว
ไหล่เขาลูกนี้เหมือนมังกรขดตัว
ตามตำนานกล่าวว่ามันคือเส้นเลือดของจงโจว
หากเส้นเลือดมังกรไม่ขาด จงโจวจะเป็นศูนย์กลางของต้าเซี่ยตลอดไป!
ลึกเข้าไปในไหล่เขามียอดเขาสูงตระหง่านที่ถูกปกคลุมด้วยเมฆหมอก
ที่นี่มีคนไม่กี่คนมีงูพิษ แมลง และสัตว์มีพิษมากมาย
และเต็มไปด้วยไอพิษ…
คนตัดไม้ทุกคนที่หลงเข้าไปโดยไม่ได้ตั้งใจตายอยู่ในนั้นหมด
ชาวบ้านที่อยู่รอบๆว่ากันว่ามีปีศาจอยู่ในหุบเขาลึก
แค่เข้าไปก็จะถูกปีศาจกลืนกิน
เมื่อเวลาผ่านไปที่นี่ก็กลายเป็นสถานที่ต้องห้าม
ขณะนี้
เงาหนึ่งบินผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ผู้คุมกฎสิบหยุดลงสีหน้าดูเหนื่อยล้า
จากตงไห่ถึงจงโจวระยะทางหลายพันไมล์
เขาเดินทางมาโดยไม่หยุดและในที่สุดก็มาถึงที่นี่
ฮู้!
ผู้คุมกฎสิบถอนหายใจด้วยความโล่งอก
แววตาดูสับสน…
การเคลื่อนไหวในตงไห่คราวนี้
ผู้คุมกฎสิบไม่เพียงแต่ชิงชิ้นส่วนภาพมกุฎมังกรมาไม่ได้ แต่กองทัพทั้งหมดยังถูกกวาดล้าง
กุ่ยเหมินมีกฎที่เข้มงวด ภารกิจครั้งนี้ล้มเหลว
แม้ว่าเขาจะเป็นผู้คุมกฎสิบก็หนีไม่พ้นการลงโทษ
เมื่อฉันนึกถึงการลงโทษที่ไร้มนุษยธรรมในกุ่ยเหมิน
ผู้คุมกฎสิบก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดกลัว
แต่เขาก็ไม่กล้าหนี
กุ่ยเหมินปฏิบัติต่อผู้ทรยศอย่างรุนแรงเหลือเกิน
ผู้คุมกฎสิบทำผิดแล้วกล้าหลบหนี กุ่ยเหมินก็จะส่งคนพลิกแผ่นดินไล่ล่าเขา
ทันทีที่ถูกจับได้ก็ถูกแล่เนื้อออกเป็นชิ้นๆ!
ตายอย่างไร้ที่กลบฝัง!
ตามคำกล่าวที่ว่า หนีได้วันหนึ่งแต่คงหนีตลอดไปไม่ได้
ในเมื่อเป็นเช่นนี้เขาจำใจต้องกลับมา
ผู้คุมกฎสิบสูดหายใจเข้าลึกๆ
ดึงป้ายบัญชาการกุ่ยเหมินออกจากกระเป๋า
ป้ายบัญชาการถูกวางไว้ในหลุมหน้าผา
บูม!
ทันใดนั้น
เขาทั้งลูกก็สั่นสะเทือน เหมือนว่าเกิดแผ่นดินไหว
ประตูหินค่อยๆเปิดออก