อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 661 กลัวหน้าเสียโฉม
มองดูสัตว์มีพิษเหล่านั้นที่คืบคลานออกมาจากกระสอบ ไม่รู้ทำไม ไม่คืบคลานไปทางอื่น ตรงมาหานางอย่างเดียว หัวสมองกู้ชูหยุนมึนชา
โดยเฉพาะประโยคที่กู้ชูหน่วนพูดขึ้นว่า อาจารย์ซ่างกวนก็ไม่รังเกียจ
กู้ชูหยุนเริ่มกระวนกระวายขึ้นมา
นางไม่อยากกลายเป็นคนอัปลักษณ์
หากนางกลายเป็นคนอัปลักษณ์ จะคู่ควรกับอาจารย์ซ่างกวนที่สูงสง่าเจิ่ดจรัส ความสามารถไร้เทียบทาน
มองดูพวกงูพิษ ตะขาบ แมงป่องต่างๆ ที่สายตาประกายแสงสีเขียว คืบคลานมาอย่างรวดเร็ว กู้ชูหยุนดิ้นรนอย่างสุดฤทธิ์
แต่มือเท้าของนางถูกมัดไว้ ไม่สามารถดิ้นรนได้ ทำได้เพียงมองดูสัตว์มีพิษพวกนั้นคืบคลานมาใกล้นางเรื่อยๆ
กู้ชูหน่วนนั่งอยู่ด้านข้างเย่จิ่งหาน หยิบแอปเปิ้ลที่เย่จิ่งหานปอกเรียบร้อยแล้วมากัดหนึ่งคำ ทานไปด้วยพูดไปด้วยว่า
“อ้อ…..ลืมบอกพี่รองไปว่า บนกระดานลงโทษเจ้า ทาอะไรบางอย่างไว้ ซึ่งเป็นสิ่งที่สัตว์มีพิษพวกนี้ชื่นชอบมาก ดังนั้นพวกมันจึงไปหาเจ้าเท่านั้น ไม่ไปหาคนอื่น และพวกมันก็จะดูแลเจ้าเป็นอย่างดี”
นางกัดฟันพูดเน้นย้ำคำว่าดูแลอย่างชัดเจน
หน้าผากกู้ชูหยุนมีเหงื่อไหล ใบหน้าก็ไม่สงบนิ่งเหมือนอย่างเมื่อกี้แล้ว เป็นเหมือนอย่างผู้หญิงอ่อนแอที่ตื่นตระหนก
“ชิงเฟิง เอาที่เหลือทั้งสี่กระสอบเททั้งหมดเลย พี่สาวใจดีมีเมตตาขนาดนั้น คงไม่เลือกที่รักมักที่ชังแน่นอน”
ชิงเฟิงพูดขึ้นอย่างทนดูไม่ได้ว่า “พระชายา กระสอบเดียวก็เพียงพอให้นางดื่มหนึ่งหม้อแล้ว สี่กระสอบนี้ไม่…..”
“ได้ งั้นก็เก็บไว้ให้ดูแลเจ้า ยังไงเจ้าก็เป็นคนมีเมตตาเหมือนอย่างพี่รอง”
ชิงเฟิงตกใจจนสีหน้าขาวซีด เขารีบพูดขึ้นว่า “ข้าน้อยพูดผิดไปแล้ว ข้าน้อยจะรีบเททันที”
พูดเสร็จ เขารีบเทสัตว์มีพิษทั้งสี่กระสอบออกมาอย่างรวดเร็ว กลับกู้ชูหน่วนเปลี่ยนใจ เอาสัตว์มีพิษพวกนี้ไว้ใช้กับตน
สัตว์มีพิษหนาแน่น คืบคลานไปหากู้ชูหยุนอย่างทับซ้อนกัน
งูพิษบางตัวคืบคลานไปถึงฝ่าเท้าของนางแล้ว คลานเข้าไปในชายกระโปรงของนาง
กู้ชูหยุนตื่นตระหนกหวาดกลัว นางตะโกนร้องเรียกอย่างหวาดกลัวว่า “หยุดน่ะ หยุดเดี๋ยวนี้ ข้าไม่ได้ฆ่าแม่ทัพใหญ่เซียว เจ้าสั่งให้พวกมันหยุด”
“นี่ไม่ใช่คำตอบที่ข้าอยากฟัง”
“ทรมานข้าขนาดนี้ ฆ่าข้าเลยดีกว่า”
“ได้อย่างไร เจ้าเป็นพี่รองของข้า หากข้าฆ่าเจ้า คนทั้งใต้หล้าจะไม่ประณามก่นด่าข้าหรือ”
“กู้ชูหน่วน……” สายตากู้ชูหยุนโกรธแค้น ความอาฆาตเปล่งประกายออกมา
สายตาเย่จิ่งหานเฉียบคม
แรงอาฆาตที่แข็งแกร่ง
พลังภายในที่แกร่งกล้า
กู้ชูหยุนมีพลังวิทยายุทธ?
เจี่ยงเสวียก็ตกใจไม่เบา
เขารู้เพียงว่ากู้ชูหยุนไม่ธรรมดา แต่ไม่เคยรู้ว่ากู้ชูหยุนมีพลังวิทยายุทธ
แต่แรงอาฆาตและความผันผวนที่จู่ๆ ก็เผยออกมาจากความโกรธของนางเมื่อกี้ คนที่มีพลังวิทยายุทธสูงส่งเท่านั้นถึงจะมี
กู้ชูหน่วนหัวเราะอย่างเย้ย ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุขและความโกรธเคือง ไม่รู้ว่าดูออกไหมว่านางมีพลังวิทยายุทธ
เพียงพูดขึ้นอย่างเกียจคร้านว่า “พี่รองจะโกรธถึงขนาดนี้ทำไม เจ้าอยากเจออาจารย์ซ่างกวนมาตลอดไม่ใช่หรือ? ข้าสั่งคนไปตามเขาแล้ว หากตามหาเขาเจอ จะรีบพาเขามาหาเจ้า ให้เขาได้เห็นเจ้าที่…..รูปงามอย่างไร้ที่ติ”
โกรธ……
โกรธโมโหอย่างที่สุด
นางรู้ดีที่สุดว่านางให้ความสำคัญอาจารย์ซ่างกวนอย่างมาก ยังจะเอาอาจารย์ซ่างกวนมาข่มขู่นาง
สัตว์มีพิษไม่น้อยคืบคลานถึงตัวนางแล้ว เพียงแต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่กัด กู้ชูหยุนอดทนไม่ไหวแล้ว
นางกลัว
นางกลัวว่าหากสัตว์มีพิษพวกนั้นจะคลานมาถึงใบหน้าของนาง แล้วกัดใบหน้าของนางเป็นหลุมเป็นบ่อ งั้นใบหน้าของนางก็จะเสียโฉมแล้ว