บัญชามังกรเดือด บทที่ 895 เปิดหูเปิดตา
โอ๊ก！
มองเห็นหญิงแก่เรียกตัวเองว่านางฟ้ายังทิ้งสายตาที่หยาดเยิ้มต่อตัวเอง ข้าวที่กินข้ามคืนของฉินเทียนต่างก็ต้องอ้วกออกมาแล้ว
นี่เป็นการได้รับการทำร้ายที่มากที่สุดครั้งหนึ่งหลังมาถึงที่นี่อย่างเด็ดขาด
และคนอื่น ๆ ที่อยู่ด้านข้างก็คือกลั้นหัวเราะอยู่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา พวกเขาต่างก็รู้สึกถึงความอึดอัดแทนฉินเทียน
“แคร๊ก！”
ฉินเทียนไอแคร๊กเสียงหนึ่ง ใบหน้าเคร่งขรึมพูดอย่างเย็นชา“แปดเซียนข้ามทะเลใช่ไหม？”
“ขอเตือนพวกคุณประโยคหนึ่ง เรื่องของวันนี้พวกคุณรับไม่ไหว โดยเฉพาะเป็นคุณ”
เขามองเถี่ยก๋วยอยู่ พูดด้วยความสงสารเล็กน้อย“คนพิการไม่ง่าย กลับบ้านไปเลี้ยงดูชีวิตในวัยชราให้ดี ๆ เถอะ”
จริง ๆ เห็นแก่เขากับฉานเจี้ยนเป็นสภาพการณ์ที่เหมือนกันอยู่ในฐานะที่ให้ความเคารพต่อฉานเจี้ยน ฉินเทียนไม่อยากออกมือต่อหมอนี่หวังว่าเขาจะสามารถรู้ถึงความยากและถอยออกไป
“นายพูดอะไร？”
คิดไม่ถึงเถี่ยก๋วยโกรธในพริบตา เขาพูดอย่างหน้าแดง“กูทุ่มให้แกตาย！”
มีคำกล่าวว่าด่าคนอย่าซ้ำเติมจุดอ่อนของคนอื่น ปกติที่เขาเกลียดที่สุดคือคนอื่นเอาเขาเป็นคนพิการ ถึงแม้ฉินเทียนหวังดีแต่ในสายตาของเขาก็คือเหน็บแนมเขาอย่างเย็นชา
ดวงตาของฉินเทียนก็เย็นลงมาแล้วในพริบตา
ในเมื่อตาแก่คนนี้ไม่เห็นคุณค่าความหวังดีของคนอื่นอย่างนี้ งั้นก็ให้เขาเห็นถึงความร้ายกาจสักหน่อย
แต่ไม่ได้รอเขาออกมือจินถังที่อยู่ด้านหลังมาถึงอย่างรวดเร็ว
ยื่นมือดึงดาบยกดาบบัง ทำเสร็จเป็นขั้นตอนอย่างต่อเนื่องรวดเร็ว
ปกติแล้วดาบเป็นอาวุธที่ค่อนข้างจะคล่องแคล่วว่องไว ดังนั้นพิถีพิถันเบาและอ่อน
ดาบเล่มนี้ของจินถังกลับกว้างเท่ากับฝ่ามือ เหมือนเส้นเหล็กอย่างนั้นดำสนิท เหมือนกับคนของเขาดูไปแล้วมีความโง่เขลาเล็กน้อย
แต่ผู้เชี่ยวชาญพอออกมือก็รู้มีหรือเปล่า
นี่เป็นครั้งแรกที่จินถังดึงดาบ แกร๊งเสียงหนึ่งคิดไม่ถึงเอาไม้ค้ำเหล็กที่หนักหลายสิบโลเปลี่ยนแปลงแล้ว
เป็นไปได้ยังไง？
เถี่ยก๋วยโซเซถอยหลังรู้สึกข้อมือเกิดชา อดไม่ได้ที่จะมีใบหน้าตกตะลึงมึนงงอยู่ที่เดิม
“พี่เทียน มีเรื่องให้ผมมารับใช้”
จินถังก้าวขึ้นไปข้างหน้าหนึ่งก้าว พูดต่อฉินเทียนอย่างเคารพมาก
ฉินเทียนมองดาบของเขาแวบหนึ่งแล้ว พยักหน้าพูดแล้ว“ลำบากแล้ว”
“พี่จิน คุณรับมือกับคนพิการ ที่เหลือมอบให้ผม！”
ไม่ยอมอ่อนข้อให้ก็กระโดดออกมาทันทีแล้ว อาวุธที่แท้จริงของเขาเป็นเคียวรูปโค้งคู่หนึ่งปกติซ่อนที่หลังเอวไม่รู้สึกได้ง่าย
“นางปีศาจแก่มอบให้ฉัน！”
ไป๋หลิงก็กระโดดมาแล้วควักดาบสั้นออกมาคู่หนึ่ง ล็อกผู้หญิงคนนั้นที่เรียกตัวเองว่านางฟ้าแล้ว
พวกเขาสามคนทั้งหมดต่างก็แสดงอาวุธที่แท้จริงออกมาแล้ว เห็นได้ว่าเผชิญหน้าต่อสองสามคนนี้ก็คือมีพลังที่แน่นอน ไม่สามารถประมาทได้
“เธอว่าใครเป็นนางปีศาจแก่？นังเลว เชื่อไหมว่าฉันจะฉีกหน้าของแกเลย！”
นางฟ้าอายจนกลายเป็นโกรธทันที
ครั้งนี้ไม่ได้รอไป๋หลิงจู่โจมกลับ เจี๊ยกเสียงหนึ่งแสงทองหนึ่งพุ่งตรงมาที่นางปีศาจแก่ที่แท้เป็นเจ้าทองที่อยู่ด้านข้างไป๋หลิงออกมือแล้ว
ลิงน้อยตัวนี้ปกป้องเจ้านายอย่างกระตือรือร้น ไม่อนุญาตให้ใครมารังแกทำลายชื่อเสียงของไป๋หลิง
นางปีศาจแก่ตั้งตัวไม่ทัน ถึงแม้รีบหลบก็ให้ลิงจับผมจนยุ่งเหยิงแทบจะเอาใบหน้าข่วนจนรอย
“เดรัจฉาน ฉันจะสับแกแล้ว！”
หล่อนเหมือนเป็นบ้าอย่างนั้นสะบัดมีดหั่นไปทางเจ้าทอง
“หาที่ตาย！”ไป๋หลิงคำรามด้วยความโกรธเสียงหนึ่ง พุ่งขึ้นไปแล้ว
อีกด้านหนึ่งฉวนซานและจินถังสองคนรับมือกับเจ็ดคนที่เหลือ ฉวนซานรับมือกับสามคน จินถังรับมือกับสี่คน
สิบเอ็ดคนในสวนลานแบ่งเป็นสามสนามรบ ฆ่ากันอย่างดุเดือดยากที่จะแยกแยะแพ้ชนะได้
ฉินเทียนกวาดตามองแวบหนึ่งอดไม่ได้ที่จะแอบพยักหน้า หลายปีมานี้สำนักระกาและสำนักวานรดูแลจิตใจสะสมพลังน้อยมากที่จะปรากฏตัวในสายตาของผู้คน และก็น้อยมากที่จะแสดงพลังออกมา
แต่ภายใต้การดูแลของคนเหล่านี้มีวิชาการต่อสู้จริงอย่างแท้จริง
อีกทั้งวิชาการต่อสู้ของพวกเขายังไม่เหมือนกับในประเพณีของสังคม เคร่งครัดพลังมากแฝงไปด้วยกฏเกณฑ์พอดูก็คือมีการสืบทอด
เปรียบเทียบกันแล้วแปดเซียนข้ามทะเลอะไรก็ปรากฏให้เห็นว่ายุ่งเหยิงไม่เป็นระเบียบแล้ว
แบ่งระยะความต่างออกได้อย่างชัดเจน
เพียงแต่ไป๋หลิงสามคนยังไงโอกาสที่ลงมือกับคนอย่างแท้จริงน้อย ขาดแคลนประสบการณ์มองเห็นที่นี่ฉินเทียนยิ่งเพิ่มความยินดีให้โอกาสพวกเขาฝึกฝน
หลังยืนยันสามคนจะไม่แพ้เพียงแค่เป็นปัญหาของเวลาที่จะชนะ เขาเอาสายตามองไปทางหู่จิงอีกครั้งแล้ว
ไม่พูดก็มองยิ้มเล็กน้อยอย่างนั้น
เทียบกับรอยยิ้มที่สบาย ๆ ของเขาขึ้นมาแล้ว สีหน้าของหู่จิงยิ่งเคร่งขรึมขึ้นมาเรื่อย ๆ จริง ๆ
คนรูปร่างสูงหนึ่งเมตรเก้าคนนี้น้ำหนักมีถึงสามร้อยกว่าโลทำเรื่องเลวร้ายใช้อำนาจบาตรใหญ่ในแถบนี้ ฝันไปก็คิดไม่ถึงมีวันหนึ่งจะถูกคนข้างนอกสองสามคนหาเรื่องวุ่นวาย
สองดวงตาของเขาขยับหมุน ไม่รู้กำลังคิดวางแผนอะไรอยู่
เสียงฟิ้วหนึ่ง ไม้ค้ำเหล็กด้ามหนึ่งลอยขึ้นลอยไปตลอดจนถึงด้านนอกลานสวน ไม่มีเสียงแม้แต่นิด
และตาแก่ที่ถือไม้ค้ำเหล็กก็ถูกเท้าหนึ่งของจินถังถีบลอย ล้มทับตีนกำแพงลุกไม่ขึ้น
ฉวนซานก็ไม่ยอมแพ้ ก็ตีลอยคนหนึ่ง
การเก็บเกี่ยวได้เริ่มแล้ว มองท่าทางใช้เวลาไม่มากก็สามารถชนะได้อย่างสมบูรณ์
เกินความคาดคิด เวลานี้หู่จิงจู่ ๆ กลับเงียบลงมา
เขามองฉินเทียนอยู่ถาม“ฉันยอมรับ คนของนายมีความสามารถเล็กน้อยจริง ๆ บอกฉันได้ไหมพวกนายมาจากทางไหน？”
ฉินเทียนพูดจาง ๆ “ทางใต้”
หู่จิงทำตาหรี่แล้ว“สำหรับพลังของนายอาจจะสามารถใช้อำนาจบาตรใหญ่ที่ทางใต้ได้ แต่ที่นี่เป็นของทางตะวันออกนายรู้ทางตะวันออกเป็นโลกของใครไหม？”
ในใจของฉินเทียนพอขยับ“เกาะตงไห่ คนตระกูลหวังกลุ่มนั้นอยู่อาศัยบนเกาะ？”
หู่จิงยิ้มพูดอย่างเย็นชา“งั้นนายก็รู้อีกพี่ใหญ่เบื้องบนของฉันเป็นใครไหม？”
สีหน้าของฉินเทียนเย็นลงเล็กน้อยแล้ว“นายเป็นคนของเกาะตงไห่？”
เขามาตามหาเห็ดหลินจือเลือดที่นี่ ที่สำคัญที่สุดก็คือหลบหลีกคนของเกาะตงไห่ พอเกิดการปะทะจะต้องเป็นสงครามใหญ่ที่ไม่ตายก็ไม่มีวันเลิกลา
เสียเวลามาก！
คิดไม่ถึงคนนี้ดูไปแล้วเหมือนเป็นอันธพาลที่ชั่วร้ายมากที่สุด คิดไม่ถึงหลังชนเกาะตงไห่！
มองเห็นฉินเทียนมีความตื่นเต้นเล็กน้อย หู่จิงแสดงท่าทางที่พอใจมาก
เขายิ้มพูดอย่างเย็นชา“สำหรับฐานะของฉันไม่มีคุณสมบัติที่จะเจอคนของตระกูลหวังอยู่แล้ว และก็ไม่มีคุณสมบัติไปบนเกาะ”
“แต่นายรู้ไหมภายใต้เกาะตงไห่ ต่างก็มีใคร？”
ฉินเทียน“เป็นใคร？”
เสียงตึ้งหนึ่ง นางฟ้าถูกเท้าหนึ่งของไป๋หลิงถีบลอยตกลงด้านหน้าของหู่จิงแล้วอย่างแรง ใบหน้าทั้งหมดของหล่อนต่างก็ถูกลิงขนทองข่วนเลือดซึม มองไปแล้วน่ากลัวมาก
“นังเลว ฉันสู้ตายกับแกแล้ว！”
“พี่ใหญ่จิง คุณรีบเรียกคนสิ！รีบเรียกทหารเสริม！”
หู่จิงเหมือนหันไปยกเท้าที่เหมือนกับช้างขึ้นมาถีบเอานางฟ้าเหมือนถีบขยะอย่างนั้นไปถึงมุมกำแพง สลบไปแล้ว
สีหน้าของฉินเทียนพอเปลี่ยน คนอื่นเขาไม่รู้จัก แต่จินยีโหวเคยคบหาจริง ๆ และหวังเหมี่ยนก็คือจินยีโหวนั่น
ดูจากการจัดอันดับชื่อ ตำแหน่งที่หมอนี่อยู่ในเกาะตงไห่ ก็คือเป็นขุนนางที่มีฐานะสูงส่งและมีอํานาจ
“คุณคือกับใคร？”ฉินเทียนถามด้วยเสียงที่เย็นชา
หู่จิงยิ้มพูดอย่างเย็นชา“หกเมืองชายทะเลต่างก็เป็นทั่วโลกของตระกูลหวัง โดยมีสามท่านแม่ทัพดูแลแทนพวกเขา”
“และที่นี่เมืองเจียงเหอก็เป็นพื้นที่ของนายพลเกา”
“โชคดีมากพี่น้องของฉันกับลูกชายของนายพลเกาเป็นเพื่อนสนิทกัน”
ฉินเทียนย่นคิ้ว
หู่จิงพูดต่อ“นายคนทางใต้คนหนึ่ง มาหาหลิวเสี่ยวเป่าถึงที่นี่ เป้าหมายไม่ใช่อย่างเดียวอย่างนั้นใช่ไหม？”
“นายอยากที่จะได้รับอะไรจากบนตัวของหลิวเสี่ยวเป่า？”
ฉินเทียนตกใจแล้ว พูดอย่างคิดได้“คุณต่างก็รู้อะไรแล้ว？”
หู่จิงยิ้มพูดอย่างเย็นชา“ดูแล้วฉันทายถูกแล้ว ไปเถอะ พานายไปเปิดหูเปิดตาหน่อย”