TB:บทที่ 173 ไอโอยู
“นาย นาย ฉันผิดไปแล้ว ฉันรู้ว่าฉันทำผิด โปรดอย่าฆ่าฉันเลย เมื่อเขาเห็นเฉินหลงมาหาเขาด้วยปืนเขากลัวจนแทบฉี่ราด ร้องขอความเมตตา เขาคิดว่าเฉินหลงจะ เข้ามาและยิงเขาในระยะใกล้
ในเวลานี้เขาหวังว่าตำรวจจะมา
เมื่อเห็นเฉินหลงถือปืนไปทางกวงเกอ เฉินเซินก็กลัวว่าเขาจะฆ่ากวงเกอด้วยปืนนัดเดียว เขาจึงตะโกนทันที “อาหลงใจเย็น ๆ ฉันโอเค”
“ไม่ต้องห่วง ฉันจะยังไม่ฆ่าเขา แต่ถ้าเขากล้าที่จะกวนประสาทฉัน ฉันจะเจาะกระโหลกเข้าแน่ๆ” เฉินหลงยิ้มให้เฉินเซิน
อย่างไรก็ตามรอยยิ้มบนใบหน้าของเฉินหลงเหมือนกับรอยยิ้มของปีศาจในสายตาของกวงเกอ
หลังจากนั้นเฉินหลงก็ไปคุกเข่าต่อหน้าคนห้าคนพร้อมกับปืนมองมาที่เขาและพูดว่า “ตอนนี้ก็บอกได้แล้วสิ ใครทำพี่ชายฉันก่อน”
เมื่อเห็นการแสดงออกของ เฉินหลง ในการชำระบัญชี ท้องไส้ของกวงเกอก็ปั่นป่วน เอาเลยพี่ชาย ยิงมาเลยสิ
“ใช่เป็นพี่กวง” ผู้ชายคนหนึ่งชี้ไปที่พี่กวงและพูดตะกุกตะกัก
ส่วนที่เหลืออีกสามคนก็ชี้ไปที่พี่กวงอย่างรวดเร็ว
ถ้าเฉินหลงไม่มีปืน บางทีพวกเขาอาจยอมเจ็บไปพร้อมกับพี่กวง แต่กระสุนนั้นไม่มีตา เพื่อชีวิตของเขาเอง เขาไม่ควรทำเท่ตอนนี้
เฉินหลงมองไปที่กวงเกอด้วยรอยยิ้มและกล่าวว่า “พูดออกไปแล้ว จะแก้ตัวยังไงล่ะ”
เมื่อเฉินจ่อปืนไว้ที่หน้าผากของกวงเกอนาน ๆ เป้ากางเกงเขาก็เริ่มเปียก เขากลั้นฉี่ไว้แทบไม่ได้
“พี่ใหญ่ อย่ายิงฉันเลย ฉันรู้ทำผิด โปรดปล่อยฉันไป เขากลัวมากจนไม่ได้ยินถึงคำพูดของเฉินหลงเลยเขาแค่ขอร้อง เพื่อความเมตตา
เมื่อเห็นสภาพจิตใจของกวงเกอ เฉินหลงก็พูดไม่ออกไปชั่วขณะ กวงเกอหวาดกลัวเกินไป เขาขยับปืนออกจากหน้าผากอย่างช่วยไม่ได้แล้วพูดว่า “ไม่ต้องห่วงฉันจะไม่ยิงหรอก ทีนี้แกจะแก้ปัญหานี้ได้อย่างไร”
หลังจากได้ยินเฉินหลงบอกว่าเขาจะไม่ยิง กวงเกอก็สงบลงเล็กน้อย
“ฉันขอโทษ ฉันจะชดใช้ให้ทุกอย่าง ขอเพียงอย่าฆ่าฉัน”
กวงเกอต้องการรอด ดังนั้น ต่อให้เขาจะอึราดกางเกง เขาก็ยอม เพื่อให้เขารอด
ถ้าแค่พูดแบบนั้น มันก็ง่ายไป งั้นก็ขอโทษพี่ชายของฉันแล้วจ่ายเงินหนึ่งล้านหยวน” เฉินหลงกล่าว
รถของกวงเกอมี แต่รอยขีดข่วน เฉินเซินจะต้องจ่าย 500000 หยวน หากเฉินเซินถูกทุบตี เขาจะต้องจ่ายเงินเป็นล้านหยวน
เมื่อได้ยินเฉินหลงพูดเป็นเวลาหนึ่งล้านหยวน กวงเกอก็ตกตะลึงในตอนแรก จากนั้นก็พยักหน้าทันที “ได้ แต่ตอนนี้ฉันไม่มีเงินมากหรือฉันสามารถช่วยคุณได้”
“เก็บเรื่องเงินไว้ก่อนก็ได้ ขอโทษก่อนสิ” เฉินหลงอยากจะเอาปืนจ่อหัวเขาอีกครั้ง แต่เมื่อคิดว่าแค่นี้ก็กลัวแทบฉี่ราดแล้ว ก็เลยล้มเลิกความคิดนี้ไป
กวงเกอพยักหน้าอย่างรวดเร็วและเดินไปหาเฉินเซินและกล่าวว่า “ฉันขอโทษมันเป็นความผิดของฉันก่อนหน้านี้ฉันไม่ได้เป็นอะไรโปรดยกโทษให้ฉันด้วย”
“ จริงใจหน่อย”
เฉินหลงเตือนฉันในด้านหลัง
พี่กวงนึกถึงเรื่องนี้และตบหน้าตัวเองสองครั้งกล่าวว่า “ฉันขอโทษ มันเป็นความผิดของเอง โปรดยกโทษให้ฉัน ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ทำแบบนี้อีก”
เฉินรู้สึกเหมือนถูกภูเขาทับอกอยู่ เลยไม่อยากแสดงสีหน้าอารมณ์ใดๆในตอนนี้
“เฉินหลง ตกลงไปกันเถอะ” เฉินเซินผู้ซื่อสัตย์กล่าวในเวลานี้
เฉินหลงถือปืนพกไว้ในมือ ถ้าเจอตำรวจจับเข้าคุกแน่นอน เฉินเซินไม่ต้องการให้เฉินหลงติดคุกเพราะตัวเขาเอง
“ เดี๋ยวก่อนครับพี่” เฉินหลงพูดกับพี่กวง “ตอนนี้พี่ชายฉันโอเคแล้วเรื่องการขอโทษ เรามาพูดเรื่องค่าใช้จ่ายกันดีกว่า”
พี่กวงพยักหน้าซ้ำ ๆ และไม่กล้าแสดงความไม่พอใจใด ๆ
“ตอนนี้ยังไม่มีเงินล้านให้ แต่เอาเงินออกไปเลย แล้วทำไอโอยูมา บอกบัตรประชาชนและที่อยู่บ้านมาซะ และให้เวลาอีกหนึ่งวันในการเตรียมเงิน หากไม่พร้อม ฉันจะไปหาแกที่บ้านแน่ เฉินหลงพูดกับพี่กวง
หลังจากเฉินหลงพูดจบ พี่กวงก็รีบหยิบเงินของเขาออกมา
เมื่อเห็นเงินที่พี่กวงงมอบให้เฉินหลงก็อดไม่ได้ที่จะดูถูกเขา
ขับรถราคาหลายแสน แต่เงินมีไม่ถึงพันหยวน โห น่าสมเพศ
เฉินหลงดูหมิ่นพี่กวง เขาทำได้แค่ยิ้ม
“ไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าเป็นคนน่าสงสาร เพราะหยิ่งมาก ทำไมหยิ่งได้ขนาดนี้ ?” เฉินหลงหยิบเงินและตบหน้ากวงเกอ
แม้กวงเกอจะถูกตบหน้า แต่ก็ไม่แสดงสีหน้าที่ไม่พอใจ เขายังคงยิ้มและพยักหน้า
กวงเกอไม่กล้าทำอะไร ได้แต่เพียงยิ้มอย่างเดียว
“หัวเราะอะไร รีบเขียน ไอโอยู เร็ว ๆ ” เฉินหลงมองไปที่กวงเกอด้วยความรังเกียจและกล่าวว่าเขา
พี่กวงรีบหยิบหนังสือเล่มเล็กออกมาและเขียนไอโอยูบนหนังสือเล่มนั้น
หลังจากทำไอโอยูเสร็จ นั่นหมายความว่า กวงเกอเป็นหนี้ค่ารักษาพยาบาลของเฉินอยู่ล้านหยวนซึ่งจะต้องจ่ายให้หมดภายในวันพรุ่งนี้
หลังจากนั้นเฉินหลงได้กยึดบัตรประชาชนของกวงเกอและถามว่าเขาอาศัยอยู่ที่ไหน
จากนั้นพวกเขาก็จากไปด้วยสีหน้าแปลก ๆ ทิ้งกวงเกอที่ฉี่รดกางเกงไว้กับสหายทั้งสี่ของเขา ที่ยังคงนั่งคุกเข่าอยู่ที่นั่น
“พี่กวงเราจะทำยังไงต่อดี?” หนึ่งในสหายของกวงเกอกล่าว
“ออกไปจากที่นี่ซะพวกแก พวกแกมันไม่ดี ฉันทำดีกับพวกแก อยู่กับพวกแก ให้ความสนุกกับพวกแก แต่พอเกิดปัญหา แกกลับทิ้งฉัน” กวงเกอมองไปที่ทั้งสี่อย่างโกรธมาก
“พี่กวงก็เห็น ชายคนนั้นมีปืนอยู่ในมือ เราช่วยไม่ได้และถึงเขาจะไม่มี พี่ชายก็จะบอกว่าอย่าโทษเราเลย”
“ใช่ พี่กวง ในกรณีนั้นแม้ว่าเราจะช่วยก็ตามกล่าวคือเราควรจะตายด้วยกันเป็นการดีกว่าที่จะปกป้องร่างกายที่เป็นประโยชน์ของเราและล้างแค้นให้พี่ชาย”
“แกดูทีวีมากเกินไปแล้ว แถมสมองก็ไม่มี หากไม่แก้แค้นก็หุบปากไปซะ”
……
เมื่อมองไปที่สหายของเขา กวงเกอก็อดไม่ได้ที่จะตะโกนไล่พวกเขาว่า “ออกไปให้หมดซะ”
อยากจะเตะพวกนั้นซะจริงๆ
หลังจากทุกคนออกไปแล้ว กวงเกอก็ขึ้นรถและขับออกไป