ตอนที่ 227: โชคชะตาระหว่างคน โดย Ink Stone_Romance
เฉินเยี่ยนฟังเฉินหู่พูดจบสายตามีแววตื้นตันใจ
อายุของเฉินหู่ยังไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้ แต่เขามีใจ ที่บ้านยังคงเก็บห้องไว้ให้ตัวเองตลอดไป ให้ตัวเองมีทางหนีทีไล่ ไม่ว่าจะไปเจอเรื่องอะไรภายนอก เธอก็ยังสามารถกลับมาได้ เพราะที่นี่คือบ้านพ่อแม่เธอ มีญาติเธออยู่
“ได้”
เฉินเยี่ยนลูบศีรษะเฉินหู่
“อย่าลูบหัวผม ผมไม่เด็กแล้วนะ คนอื่นเห็นแล้วจะหัวเราะเยาะว่าผมเป็นเด็กดูดนมอยู่”
เฉินหู่พูดแบบนี้ แต่ใบหน้ากลับไม่แสดงความไม่พอใจเลย เขากลับชอบที่ได้สนิทสนมกับเฉินเยี่ยนแบบนี้ด้วยซ้ำ
“เจ้าหนู ให้โตยังไงพี่ก็ยังเป็นพี่เธออยู่นะ”
เฉินเยี่ยนเขกศีรษะเฉินหู่เบาๆ
เฉินหู่ลูบตรงที่โดนเฉินเยี่ยนเขกแล้วทำปากจู๋ แต่แววตากลับมีรอยยิ้มไม่หมดสิ้น
เห็นพี่สาวน้องชายท่าทางสนิมสนมกัน หวางนิวยืนอยู่หน้าประตูนัยน์ตาแดง เธอหันหลังกลับไปเช็ดน้ำตา ตอนนี้ที่บ้านรักใคร่กลมเกลียวกัน ถ้าเฉินเยี่ยนเป็นแบบนี้จะดีขนาดไหน
น่าเสียดาย…
วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนมาถึงวันที่ยี่สิบหกเดือนสิบสอง ห่างจากวันแต่งงานของเฉินเยี่ยนและซินห้าวอีกสองวัน ในใจเฉินเยี่ยนยิ่งทียิ่งตื่นเต้น
ตอนเย็นหวางจวนและเจ้าอ้วนมาที่บ้าน หวางจวนมาอยู่เป็นเพื่อนเฉินเยี่ยน แต่เห็นเจ้าอ้วนที่ดูทึ่มๆ คอยปกป้องระวังหวางจวน เฉินเยี่ยนยิ้มออกมา
“พี่ ฉันท้องแล้ว”
หวางจวนพูดเสียงเบากับเฉินเยี่ยน ใบหน้าเธอดูขวยเขิน แต่แววตากลับดูมีความสุข เธออยากจะบอกข่าวนี้กับเฉินเยี่ยน เพราะที่เธอมีความสุขอย่างวันนี้ได้เป็นเฉินเยี่ยนที่มอบให้เธอ ถ้าวันนั้นเฉินเยี่ยนไม่ช่วยเธอ ตอนนี้เธอจะแต่งงานได้ยังไง จะเป็นแม่คนได้ยังไง
“ท้องแล้ว? ดีจริง มิน่าเมื่อกี้ฉันเห็นเจ้าอ้วนดูระมัดระวังขนาดนั้น กี่เดือนแล้ว? ดูไม่ออกเลย แต่ตัวเองก็ต้องระวังด้วยนะ”
เฉินเยี่ยนคิดไม่ถึงว่าวันนี้หวางจวนจะมาบอกข่าวดีนี้กับเธอ
“เพิ่งสองเดือนเอง พี่อย่าดูว่าเจ้าอ้วนนั่นทึ่มๆ นะ เขาก็มีช่วงเวลาที่ละเอียดอ่อนเหมือนกัน ทุกครั้งที่ฉันมีประจำเดือนมาจะรู้สึกไม่สบายตัว ฉันคิดไม่ถึงว่าเขากลับจำหลายวันนั้นได้ และไม่รู้ว่าไปฟังใครมา เขาชงน้ำตาลทรายแดงให้ แล้วยังเอาน้ำร้อนมาแช่ขาให้ฉัน ตอนฉันประจำเดือนไม่มา เขาก็ใจร้อนมา พอไม่มาอีกเดือน เขาคิดว่าฉันป่วย เลยกลัวมาก พาฉันไปตรวจ คิดไม่ถึงว่าท้องแล้ว”
ตอนที่หวางจวนเล่าสีหน้าเธอดูอ่อนโยน
เห็นหวางจวนแบบนี้เฉินเยี่ยนก็สบายใจจริงๆ ความสัมพันธ์ระหว่างคนนี่ช่างน่าประหลาด
เจ้าอ้วนโง่ทึ่ม ใครก็ไม่คิดว่าเขาจะเป็นคู่ครองที่เหมาะสม แต่หวางจวนแต่งงานกับเขา กลับมีความสุขขนาดนี้ ทุกอย่างที่เจ้าอ้วนให้หวางจวนนั้นมีผู้ชายน้อยคนมากที่จะทำได้
นี่เป็นโชคดีของหวางจวน
“เธอกับเจ้าอ้วนอยู่กันอย่างมีความสุข และทำดีกับเขานะ”
เฉินเยี่ยนฝากฝัง
“พี่วางใจเถอะ”
หวางจวนพยักหน้า เธอคิดว่าเจ้าอ้วนเป็นญาติสนิทเธอมานานแล้ว เป็นญาติคนเดียวของเธอ เธอจะทำดีกับเจ้าอ้วน ทั้งสองคนจะใช้ชีวิตมีความสุขอยู่ด้วยกันตลอดชีวิต
“พรุ่งนี้เธอไม่ต้องมาแล้ว ยังท้องไม่ถึงสามเดือนจะกระทบกระเทือนได้ง่าย พรุ่งนี้กับมะรืนนี้คนเยอะมากแน่นอน ถ้าใครมาชนเธอ เกิดเรื่องอะไรเข้า จะทำยังไง ฉันเข้าใจน้ำใจเธอ รอฉันแต่งงานแล้ว และไปโรงงาน ความเป็นพี่น้องของพวกเราตลอดชีวิต ไม่ได้สนใจแค่วันเดียว เชื่อฉันนะ”
เฉินเยี่ยนไม่ให้หวางจวนมาแล้ว
หวางจวนอ้าปากจะพูดอะไร เฉินเยี่ยนแต่งงาน เธอจะไม่มาได้ยังไง! แต่ดูออกว่าเฉินเยี่ยนเป็นห่วงเธอจริงจัง เธอรู้ว่าเฉินเยี่ยนหวังดีกับเธอ ถ้าตัวเองโดนชน แล้วลูกออกมามีปัญหาอะไร นั่นไม่ใช่แค่ตัวเธอเอง เฉินเยี่ยนก็จะไม่สบายใจไปด้วย
“ได้ งั้นฉันจะไม่มา นี่ฉันทำให้พี่ ขอเอาให้พี่ก่อน”
หวางจวนเอาเสื้อและรองเท้าที่เธอทำให้เฉินเยี่ยนเอาให้เธอ
“หลังจากนี้ไม่ต้องทำแล้ว ทำรองเท้านี่ใช้สายตามาก”
เฉินเยี่ยนมองดูพื้นรองเท้าที่หนาแล้วตีหวางจวนเบาๆ ถึงแม้ตอนนี้จะซื้อรองเท้าได้แล้ว แต่รองเท้าผ้าใส่ในบ้านสบาย ดังนั้นตอนไม่ออกไปข้างนอกเธอก็จะใส่รองเท้าผ้า แต่เธอทำไม่เป็น หวางจวนเป็นคนทำให้
หวางจวนพยักหน้า
จากนั้นหวางจวนก็เล่าเสียงเบาให้เฉินเยี่ยนฟังอีกหลายเรื่อง เห็นหวางจวนเล่าเรื่องในบ้านเธอติดๆ ขัดๆ เฉินเยี่ยนขำ หวางจวนคิดว่าตัวเองไม่รู้เรื่อง เลยสอนเรื่องพวกนี้ให้ตัวเอง
เฉินเยี่ยนฟังหวางจวนกว่าจะเล่าเสร็จ เห็นหน้าเธอแดงไปหมด เฉินเยี่ยนก็หน้าแดงขึ้นมาหน่อย พอคิดถึงวันมะรืนเธอต้องอยู่กับซินห้าวแล้ว เฉินเยี่ยนใจเต้นแรงมาก
วันนี้หวางจวนไม่ได้กลับ มานอนที่บ้านเฉิน เธอและเฉินเยี่ยนนอนเบียดกันอยู่บนเตียง สองพี่น้องคุยกันทั้งคืน
ตอนนอนเห็นสายตาเจ้าอ้วนดูไม่อยากจากไป เฉินเยี่ยนทั้งขำทั้งดีใจแทนหวางจวน
มาถึงวันที่ยี่สิบเจ็ด กินข้าวเช้าแล้วเจ้าอ้วนก็พาหวางจวนไปโรงงาน
มีหลายคนมาบ้านเฉิน ลุงเฉินเยี่ยนและน้าสะใภ้แล้วยังมีบรรดาญาติต่างมากันหมด มาร่วมอวยพรให้ของขวัญเฉินเยี่ยน ส่วนจะให้มากให้น้อย นั่นเป็นน้ำใจของพวกเขา เฉินเยี่ยนไม่สนใจ
มีคนมากมายในหมู่บ้านต่างก็มาร่วมให้ของขวัญเฉินเยี่ยน หวางนิวส่งกลุ่มหนึ่งเสร็จ ก็มาอีกกลุ่มหนึ่ง แต่ละบ้านให้เท่าไร เธอจดไว้หมด อีกหน่อยจะต้องคืนให้เขาไป
ตอนฟ้าใกล้มืด ทุกคนต่างมากันครบแล้ว แต่ลุงและน้าสะใภ้ของเฉินเยี่ยนยังไม่กลับไป แล้วยังมีญาติอีกครอบครัวหนึ่งก็ยังคงอยู่ พวกเขาต้องการจะอยู่ที่นี่ รอพรุ่งนี้เฉินเยี่ยนแต่งออกไปแล้ว พวกเขาถึงค่อยกลับ
ในบ้านนั่งกันเต็มโต๊ะ เฉินเยี่ยนและหวางนิวทำอาหารอยู่ในครัว
สิ่งที่ทำให้คนคิดไม่ถึงคือ อวี๋เหวยหมินมา ปรากฏตัวอยู่หน้าห้องครัว
“เจ้ามาทำอะไร!”
พอหวางนิวเห็นอวี๋เหวยหมินก็อารมณ์เสีย เธอคิดว่าถ้าไม่ใช่อวี๋เหวยหมิน ไม่แน่เฉินเวยจะไม่แย่งเฉินเยี่ยน แล้วเฉินเวยก็จะไม่มีจุดจบแบบนี้
“ผมจะให้ของขวัญเฉินเยี่ยน”
อวี๋เหวยหมินเซเล็กน้อย ในมือเขาถือขวดเหล้าอยู่
“ฉันไม่อยากได้ซองของเธอหรอก รีบไปซะ อย่ามายืนอยู่หน้าประตูบ้านฉัน”
หวางนิวไม่รับของอวี๋เหวยหมิน แล้วยังผลักอวี๋เหวยหมินไปข้างนอก
“คุณป้า ไม่ว่าจะยังไง ผมกับเยี่ยนจื่อเคยหมั้นหมายกันมาก่อน ถึงแม้ภายหลังจะยกเลิกไปแล้ว แต่ผมไม่ได้ตั้งใจ ตอนนั้นเฉินเวยบอกว่าชอบผมจริงๆ ผมก็ทำอะไรไม่ได้ ตอนนี้ผมผิดไปแล้ว แต่น้องเยี่ยนจื่อแต่งงานแล้ว ผมมาอวยพร หวังว่าน้องเยี่ยนจื่อจะให้อภัยผม”
อวี๋เหวยหมินดูท่าทางจริงใจมาก
เฉินเยี่ยนยิ้มเย็นชา ช่างเป็นชายโฉดเสียจริง ตอนนี้มาผลักความรับผิดชอบให้เฉินเวย เขากล้าพูดออกมาได้
“พูดอะไรเฉินเวยชอบเจ้า? เห็นอยู่ว่าเสี่ยวเวยยังเด็ก โดนเจ้าหลอก ถึงได้มาแย่งพี่สาว ดูตอนนี้เสี่ยวเวยเป็นยังไง เป็นเพราะเจ้าทำร้าย ออกไปซะ!”
หวางนิวชี้อวี๋เหวยหมิน
“ใช่แล้ว ฉันไม่ต้องการของคุณ ไปซะ”
เฉินเยี่ยนก็พูดตอบโดยไม่ลังเลเลย
“เฉินเยี่ยน ไม่ว่าจะยังไงเมื่อก่อนผมก็ทำผิดต่อคุณ ผมขอโทษคุณแล้ว ผมมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณหน่อย พวกเราคุยกันได้ไหม?”
อวี๋เหวยหมินมองเฉินเยี่ยน สายตามีความห่วงใย
เสแสร้งเก่งขนาดนี้ ดูเหมือนเขาและเฉินเวยจะเป็นคู่กันจริงๆ
“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ”
เฉินเยี่ยนไม่ให้โอกาสอวี๋เหวยหมิน พรุ่งนี้เป็นวันแต่งงานของเธอแล้ว เธอขี้เกียจจะพูดมากกับชายโฉดคนนี้