เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 824
สิ้นลมหายใจ ครั้งนี้เอี๋ยนชิงตายจริงๆ แล้ว
การกระทำของลู่ฝานง่ายและมุทะลุ เลือดที่พุ่งกระจายออกมา ทำให้นักเรียนจำนวนมากที่ไม่เคยฆ่าคน เป็นลมล้มลงกับพื้น อีกทั้งยังมีบางคนคลื่นไส้ไม่หยุด
“เขาฆ่าศิษย์พี่เอี๋ยนชิง!”
“ฆ่าคน ลู่ฝานฆ่าคนแล้ว!”
กลุ่มนักเรียนคณะหยินหยางตะโกนออกมา ชี้ไปทางลู่ฝาน พวกเขาสั่นไม่หยุด
ลู่ฝานทำเพียงมองพวกเขาอย่างราบเรียบ การฆ่าเอี๋ยนชิงตาย เขาทำสิ่งที่ตัวเองจะทำสำเร็จแล้ว
ส่วนผลที่เหลือเป็นยังไง เขาจะรับมันไว้อย่างใจเย็น
เขาเชื่อว่าการสู้แบบเท่าเทียม การต่อสู้ต่อหน้าทุกคนเช่นนี้ ท่านผอ.คงไม่ทำอะไรเขา
เหตุผลง่ายดายมาก ถ้าท่านผอ.จะขัดขวางเขา เขาคงไม่ฆ่าเอี๋ยนชิงได้ง่ายขนาดนี้
เสียงตะโกนเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ นักเรียนคณะอื่น เริ่มพูดคุยถึงลู่ฝาน
สำหรับคนส่วนใหญ่ พวกเขาไม่รู้ความแค้นระหว่างลู่ฝานกับเอี๋ยนชิง และไม่รู้ว่าในคณะหนึ่งเดียว ศิษย์พี่ใหญ่อู๋เหวยเกือบตายเพราะโดนพิษ
ยิ่งไม่รู้ว่าอาจารย์ซิงยวนคณะหยินหยาง จะฆ่าลู่ฝานไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง อีกทั้งให้คนไปฆ่าคนในตระกูลลู่ฝานโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
พวกเขาตะโกนว่าลู่ฝานเป็นฆาตกรฆ่านักเรียนสถาบันเดียวกัน ศิษย์พี่หานเฟิงวิ่งออกมา ตะโกนเสียงดังว่า “โวยวายอะไรกัน สมควรฆ่าเอี๋ยนชิงแล้ว”
“คณะหนึ่งเดียวมีแต่คนชั่วแบบนี้เหรอ”
“ทำไมสมควรฆ่าคนคณะหยินหยางของเรา คณะหนึ่งเดียวมีสิทธิ์อะไรมาตัดสินความเป็นความตายของคนอื่น”
“ศิษย์พี่เอี๋ยนชิงไม่ได้มีสัญญาเป็นตายกับลู่ฝาน การต่อสู้ครั้งนี้ ลู่ฝานคณะหนึ่งเดียวใจมีความแค้น ลงมือโหดเหี้ยม เอาชีวิตคนอื่น คนโหดเหี้ยม ชั่วร้าย เอาชีวิตคนอื่นแบบนี้ ต้องไล่ออกจากสถาบันสอนวิชาบู๊!”
กลุ่มคนพากันตะโกน
คนพวกนี้ส่วนใหญ่เป็นนักเรียนคณะหยินหยาง บางส่วนเป็นนักเรียนคณะอื่น
ลู่ฝานกวาดตามองคนพวกนี้ เห็นความอิจฉาและหวาดกลัวในแววตาของพวกเขา
ผู้แข็งแกร่งเจอความเกลียดชังจากคนอื่น หลักการนี้ไม่ผิดจริงๆ
เมื่อพวกเขาสบตากับลู่ฝาน ก็รีบหลบหน้าเข้าไปในกลุ่มคนทันที เหมือนกลัวลู่ฝานเห็นหน้าพวกเขาชัดๆ
ลู่ฝานไม่ได้สนใจจดจำพวกเขา สิงโตจะกลัวเสียงเห่าของสุนัขไปทำไม
สุดท้ายเขามองท่านผอ. แล้วพูดว่า “เชิญท่านผอ.ตัดสินได้เลยครับ วันนี้การกระทำของผมเกินไปหรือเปล่า”
แววตาลู่ฝานแน่วแน่มั่นคง ไม่เหมือนคนที่เพิ่งฆ่าคน ขนาดลมหายใจยังสม่ำเสมอ
เสียงทุกคนเงียบลง เหมือนพวกเขาเพิ่งคิดได้ว่าเสียงตะโกนของพวกเขาไม่มีความหมายอะไรเลย ท่านผอ.อยู่ที่นี่ ทุกอย่างต้องฟังคำตัดสินของท่านผอ.
ท่านผอ.เทียนหยาจื่อเงียบไม่พูดอะไร ทำแค่ลูบหนวดเบาๆ
ท่านหม่าที่อยู่ข้างๆ ยิ้มแล้วพูดว่า “ท่านผอ.เทียนหยาจื่อ ฉันไม่พูดเรื่องอื่นแล้ว อย่าลืมบอกลู่ฝานให้ไปเมืองหลวงตอนฤดูใบไม้ผลิด้วย”
ท่านผอ.เทียนหยาจื่อพยักหน้าเบาๆ จากนั้นหันไปพูดกับพวกอาจารย์ “ทุกคนคิดยังไง”
อาจารย์เซินถูพูดออกมาเป็นคนแรก “ในการต่อสู้กระบี่และดาบไม่มีตา เมื่อสู้อย่างดุเดือด การตายเป็นเรื่องปกติมาก ยิ่งไปกว่านั้นยังมีความแค้นเก่า โจ่งแจ้งซื่อตรง เอาชนะด้วยพละกำลัง ไม่เหมาะสมตรงไหน ประเทศอู่อานใช้บู๊สร้างประเทศ กลัวตายจะฝึกบู๊ทำไม จะประลองบู๊ไปทำไม”
คำพูดของอาจารย์เซินถู ทำให้นักเรียนจำนวนมากก้มหน้าลง
อาจารย์เมิ่งอวิ๋นพูดต่อ “สถาบันไม่เหมือนข้างนอก ฉันว่าควรทำโทษ”
อาจารย์อู๋โฉวพูดว่า “จะทำโทษหรือไม่ทำก็ได้ แต่ถ้าทำโทษ ต้องเป็นโทษเบา”
อาจารย์ฮั่วซานเงียบแล้วพูดว่า “ทำโทษ”