มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 867
“ช่างหรูหราจริง ๆ!” ผู้หญิงอีกคนกล่าวเสริมด้วยความประหลาดใจ
ด้วยความสงสัยว่าผู้อิทธิพลแบบไหนกันที่ขับรถที่ดูราคาแพงขนาดนี้ได้ มาริลินและคนอื่น ๆ จึงเลือกที่จะรออยู่ใกล้ประตูเพื่อดูว่าใครจะลงมา
พวกเธอสองสามคนยังนำกระจกกะทัดรัดของพวกเธอออกมาด้วยซ้ำ และเริ่มแต่งหน้ากัน! อย่าลืมว่า ถ้าคนที่ลงมาจากรถคือทายาทหนุ่มที่ร่ำรวย ใครจะบอกได้บ้างว่าพวกเขาจะไม่ลงเอยด้วยการตกหลุมรักกับพวกเธอคนใดคนหนึ่ง? ฮ่าฮ่า!
สุดท้ายแล้ว บอดี้การ์ดที่สวมชุดสูทสีดำกลุ่มหนึ่งก็ลงมาจากรถกัน ก่อนที่ในที่สุดจะเปิดประตูรถที่ดูราคาแพงมากที่สุดคันนั้น ที่ก้าวลงมาคือทายาทร่ำรวยที่ดูค่อนข้างคุ้นเคย…
“…เฮ้ นั่น…นั่นไม่ใช่เจอรัลด์หรอกหรือ?” มาริลินถาม รู้สึกมึนงงกับสิ่งที่เธอกำลังเห็น
“กีย่า นั่นคือ…นั่นคือเจอรัลด์ ไม่ใช่หรือไง?” มาริลินกล่าวซ้ำ ขณะที่เธอเริ่มกระโดดอย่างตื่นเต้นอยู่กับที่
กีย่าตอบรับโดยการพยักหน้า ก่อนที่จะพูด “ใช่!”
“ให้ตายเถอะ! เจอรัลด์… เมื่อคิดว่าจริง ๆ แล้วเขามีทีมรถ… เกิดอะไรขึ้นที่นี่กันแน่…?”
อาการตกใจของเธอได้รับการยืนยันได้จากก่อนหน้านี้ มาริลินเพิ่งรู้ว่าเจอรัลด์รำ่รวยก็เท่านั้น แต่สิ่งที่เธอกำลังเห็นในตอนนี้นั้นอยู่อีกระดับหนึ่งไปเลย เธอไม่คาดคิดว่าเจอรัลด์จะมีด้านนี้กับเขาด้วย
เห็นได้ชัดว่าเจอรัลด์เองก็ไม่ได้สังเกตเห็นเลยว่ากีย่า และคนอื่น ๆ กำลังแอบมองเขาอยู่
จากนั้นสาว ๆ จึงเฝ้ามองเจอรัลด์เดินนำลูกน้องของเขาเดินไปยังทางเข้าของคฤหาสน์ตระกูลหลง ซึ่งเต็มไปด้วยความกระฉับกระเฉง
“ตระกูลหลงเชิญเจอรัลด์เป็นการส่วนตัว หรือมีอะไรบางอย่างหรือเปล่า?” มาริลินร้องเสียงหลงอย่างตื่นเต้น
“ไม่มีทางที่พวกเขาจะ…มีบางอย่างที่รู้สึกผิดปกติ…เร็วเข้า ไปใกล้ ๆ และดูกันเถอะ!” กีย่ากล่าว
ด้วยเหตุนั้น กีย่าจึงดึงมาริลินที่ยังคงดูงุงงงไปพร้อมกัน พวกเธอเดินเข้าไปในคฤหาสน์อย่างเงียบ ๆ เมื่อเข้ามาแล้วพวกเธอก็เห็นทั้งสองฝ่ายกำลังดูเหมือนจะเผชิญหน้าซึ่งกันและกันอยู่
“คุณคือเจอรัลด์ ใช่ไหม? จากสิ่งที่ผมนึกขึ้นมาได้ ครอบครัวของผมไม่ได้เชิญคุณมาที่นี่หนิ!” คนเหล่านั้นจากตระกูลหลงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตร
“ฮึ่ม! คุณช่างใจกล้าแค่ไหนที่มาที่นี่! บอกมาซะ! คุณเชน หลง อยู่ที่ไหน? และคุณยูนัสก็เหมือนกัน! คุณลักพาตัวพวกเขาทั้งคู่ไปใช่ไหม?” หลงอีกคนที่อดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะอย่างเย็นชาให้เจอรัลด์กับคนของเขาตะโกนขึ้นมา
“ตอนนี้ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องหยาบคาย พวกนายทุกคนพูดแบบนั้นโดยไม่มีหลักฐานใด ๆ ได้ยังไงกัน? ถ้าเกิดคุณคลอฟอร์ดไม่ได้เกี่ยวข้องเลยล่ะ?” นายท่านหลงกล่าว ขณะที่เขาทำการปรากฏตัว โดยส่งสัญญาณให้สมาชิกครอบครัวของเขายอมจำนนกัน
จากนั้นเขาก็มองไปที่เจอรัลด์ด้วยรอยยิ้มกระด้างบนใบหน้าของเขา ก่อนจะพูดขึ้นมา “นั่นไม่ถูกต้องหรือครับ คุณคลอฟอร์ด?”
“ผมเกรงว่าพวกเขาพูดถูกต้องนะครับ นายท่านหลง! ผมเกี่ยวข้องโดยตรงในกรณีของทั้งยูนัสและเชน!” เจอรัลด์ตอบกลับ ขณะที่เขาส่ายหัวของเขาด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่นบนใบหน้าของเขา
“…หืมม?” นายท่านหลงกล่าว ขณะที่เขารู้สึกว่าเปลือกตาของเขากระตุกอย่างรวดเร็ว
สายตาพ่อของเชนเปลี่ยนเป็นแดงก่ำทันทีที่เขาได้ยินคำสารภาพของเจอรัลด์
“คนสารเลวเอ้ย! งั้นเป็นแกพี่น้องคลอฟอร์ดจริง ๆ ในทั้งสองเหตุการณ์นี้! แกทำบ้าอะไรกับทั้งยูนัสและเชนกัน ห๊ะ?!” พ่อของเชนคำรามใส่อย่างเย็นชา
“ฮึ่ม! ก่อนที่จะไปเรื่องนั้น ผมอยากจะพูดถึงประเด็นที่ยังไม่ได้รับการแก้ไขบางอย่าง ซึ่งผมเชื่อว่าจำเป็นต้องได้รับการจัดการในวันนี้ พวกคุณตระกูลหลงได้ทำเรื่องชั่วช้ามากมายตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ และมันถึงเวลาที่คุณจะต้องชดใช้หนี้ของคุณแล้ว!” เจอรัลด์ยิ้มเยาะ
“หนี้อะไร? คุณหมายความว่ายังไงกัน?”
ขณะที่หลาย ๆ คนเริ่มถกกับสิ่งที่เจอรัลด์หมายถึงในหมู่กันเอง มาริลินเองก็กำลังเฝ้ามองเหตุการณ์ที่กำลังคลี่คลายด้วยกันกับผู้หญิงคนอื่น ๆ เมื่อมองเขาในตอนนี้ เจอรัลด์จึงดูแปลกไปต่อเธอไปแล้ว
กลับกลายเป็นว่าเจอรัลด์มาที่นี่ในวันนี้ก็เพื่อจัดการกับตระกูลหลง
‘บ้าไปแล้ว! เจอรัลด์เป็นใครกันเนี่ย? เขาจะขัดแย้งกับตระกูลได้ยังไงกัน?’
“โอ้ มันเขียนไว้หมดในนี้แล้ว!” เจอรัลด์กล่าว ขณะที่หนึ่งในลูกน้องของเขาเดินไปข้างหน้าพร้อมกับข้อตกลงในมือของเขา
‘นี่คือข้อตกลงที่ได้รับการลงนามโดยนายน้อยคนแรกของตระกูลหลง เชน เขาได้ทำให้ตระกูลคลอฟอร์ดต้องขุ่นเคืองใจเป็นอย่างยิ่ง และจึงได้ตัดสินใจที่จะชดเชยให้กับตระกูลคลอฟอร์ด ทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลหลงที่อยู่ภายใต้การจัดการของเขาตอนนี้จะเป็นของตระกูลคลอฟอร์ดอย่างเป็นทางการ’
หลังจากการอ่านข้อตกลง นายท่านหลงรู้สึกได้ว่าริมฝีปากของเขากำลังกระตุกอย่างรวดเร็วมาก จนมันเริ่มเจ็บขึ้นมา
เชนเป็นผู้รับผิดชอบอย่างน้อยหนึ่งในสามของทรัพย์สินของตระกูล
“นี่…เห็นได้ชัดว่าเป็นการขู่กรรโชก!” นายท่านหลงตะโกนขึ้นมา
“เดี๋ยวนะครับ ผมยังไม่เสร็จ สัญญานั้นอย่างเดียวไม่เพียงพอที่จะจัดการทุกอย่างได้” เจอรัลด์ตอบกลับอย่างใจเย็น
“ไม่พองั้นเหรอ?”
“แน่นอนสิครับ ท้ายที่สุดแล้ว เชนก็ยังคงจำเป็นต้องจ่ายค่าชดเชยหนึ่งหมื่นห้าพันหมื่นล้านดอลลาร์!”
เมื่อได้ยินแบบนั้น สมาชิกตระกูลหลงมากมายจึงเริ่มมองกันอย่างทำอะไรไม่ถูก คนอื่นหลายคน รวมถึงนายท่านหลงเอง เพียงจ้องไปที่เจอรัลด์อย่างโกรธแค้นกัน
“ตอนนี้ก็พาเขาเข้ามาได้!” เจอรัลด์สั่ง ขณะที่บอดี้การ์ดสองสามคนอุ้มกระสอบถุงหนึ่งเข้ามาในห้องและโยนมันลงกับพื้น