ตอนที่ 877 ราชวงศ์ต้าชุนไม่ต้องการสิ่งที่ไม่เป็นของมนุษย์
ตอนที่877 ราชวงศ์ต้าชุนไม่ต้องการสิ่งที่ไม่เป็นของมนุษย์
ซวนเทียนหมิงอารมณ์ดีประการแรกทหารส่วนใหญ่สามารถฟื้นตัวจากโรคลมแดดได้ พวกเขาผ่านช่วงเวลาที่ลำบากที่สุด พวกเขาค่อย ๆ เริ่มคุ้นเคยกับอากาศ ประการที่สอง พลเมืองของเมืองชาปิงต้อนรับราชวงศ์ต้าชุนอย่างดีมาก จนถึงจุดนี้ ไม่พบแม้แต่คนเดียวที่ต้องการสร้างปัญหา ในทางตรงกันข้าม พวกเขาเข้ากันได้ดีกับทหารจากราชวงศ์ต้าชุน เมืองชาปิงได้กลับมาเป็นปกติแล้ว ร้านค้าเปิดอีกครั้งและผู้คนจะออกไปซื้ออาหารหรือเดินเล่น มันเหมือนกันทุกประการ ราวกับว่าการต่อสู้เมื่อหลายวันก่อนไม่เคยเกิดขึ้น มันเป็นสิ่งที่ปลอบโยนมาก
เมื่อเขาอยู่ในอารมณ์ที่ดีเขาก็อยู่ในอารมณ์ที่จะพูดกับเจียงซวนมากขึ้น ดังนั้นเขาจึงยกมือขึ้นและให้ทหารสองคนหยุดลากเขาออกไปชั่วคราวแล้วกล่าวว่า “จิตใจของทหาร 300,000 นาย ? ทำไมองค์ชายผู้นี้ถึงอยากได้? จิตใจของคนพวกนี้ภักดีต่อพี่แปด ถึงแม้ว่าข้าจะได้รับพวกมัน ข้าก็รู้สึกไม่สบายใจ ใครจะรู้ว่าพวกเขาจะสร้างปัญหาให้กับข้าเมื่อไหร่ เช่นเดียวกับเจ้า แทนที่จะมาอยู่ที่ภาคใต้อย่างเชื่อฟัง เจ้ามาทำให้ข้าโกรธ ทหาร 500,000 นายของกูซูถูกไล่ล่ากลับไปยังเมืองจือปิง ข้าคงไม่รังเกียจที่จะขับไล่พวกเจ้า 300,000 นาย จำไว้ว่าในสายตาของข้ามีคน 2 ประเภทเท่านั้น คนที่อยู่กับข้าและคนประเภทอื่น… ไม่ใช่แค่เจ้า ! เจ้าต้องการวางกับดักสำหรับข้า แต่ในชีวิตจะไม่มีความเป็นไปได้อีกต่อไป ! อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้าส่งข้อมูลเกี่ยวกับการเคลื่อนไหวทางด้านนี้ไปยังกูซู ข้าไม่มีเวลาจัดการเจ้ามากนัก ผู้คนที่ช่วยเหลือศัตรูและทรยศประเทศ ราชวงศ์ต้าชุนไม่ต้องการพวกเขา ! ”
เมื่อเขาพูดจบเขาก็แค่นเสียงเย็นชาและกล่าวกับทหารสองคนว่า “เนื่องจากรองแม่ทัพเจียงไม่ต้องการที่จะกลับไปยังเมืองหลวง เช่นนั้นก็ขังเขาไว้ เมื่อทุกคนที่ทรยศอาณาจักรในกองทัพภาคใต้ถูกพบ พวกเขาทั้งหมดจะถูกจัดการด้วยกัน หรือบางที… ” เขายิ้มด้วยความชั่วร้าย “ถ้ารองแม่ทัพต้องการลดโทษสำหรับความผิดของเจ้า ข้ายินดีรับรายงานของเจ้า” หลังจากพูดเสร็จ เขาก็โบกมือ ไม่ว่าเจียงซวนกรีดร้องมากแค่ไหน เขาก็ไม่สนใจ มันเป็นเพียงหลังจากที่เจียงซวนถูกลากออกไป ด้านในกระโจมก็เงียบอีกครั้ง จากนั้นเขาก็กล่าวกับซีเฟิง “ให้คนไปที่กองทัพภาคใต้เพื่อตรวจสอบ เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาทั้งสามแสนคนจะคิดเช่นเดียวกับเขา มีบางคนอยู่ที่นั่นเพื่อสร้างปัญหา จับคนเหล่านั้น ส่วนที่เหลือให้พวกเขามีทางเลือก แต่เจ้าต้องจำไว้ว่ากองทัพภาคใต้เป็นอิสระ ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้ปะปนกับกองทัพของเรา”
ซีเฟิงได้รับคำสั่งและดำเนินการตามคำสั่ง
ซางคังนั่งง่วนอยู่กับเข็มแล้วกล่าวพึมพำกับตัวเองว่า“พระองค์พูดไปแล้วว่าผู้คนที่อยู่ข้างองค์ชายแปดล้วนมีความทะเยอทะยานที่ชั่วร้าย คนที่ถูกจับ…แล้วปล่อยพวกเขาไป ให้ข้าใช้เป็นพวกเขาในการทดสอบ ! ” ซางคังเคยได้ยินเกี่ยวกับการผ่าตัดบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับการปลูกถ่ายอวัยวะภายในและเขาสนใจมาก เขาได้กล่าวกับซวนเทียนหมิงแล้วเกี่ยวกับการใช้เชลยศึกจากกูชู
แต่คำอธิบายของเขาเกี่ยวกับการผ่าตัดนั้นช่างโหดร้ายเกินไปแม้แต่ซวนเทียนหมิงก็ขมวดคิ้วเมื่อฟังมันและไม่เห็นด้วย แต่เมื่อซางคังพูดถึงมันในครั้งนี้ เขาพยักหน้า และกล่าวว่า “ไม่เป็นไร ผู้คนจากกูซูมาจากจากกูซู นอกจากนี้พวกเขาต่อสู้เพื่ออาณาจักรของตัวเอง และไม่อาจตำหนิพวกเขาได้ แต่มีบางคนที่เป็นพลเมืองของราชวงศ์ต้าชุน แต่พวกเขาทำผิด พวกเขาไม่ควรตำหนิข้าที่ปฏิบัติต่อพวกเขาเหมือนสัตว์ป่า ข้าสัญญากับเจ้าว่าเมื่อผู้ที่รับผิดชอบถูกจับ พวกเขาทั้งหมดจะถูกส่งให้เจ้า เจ้าสามารถทำตามที่เจ้าต้องการกับพวกเขา ! ”
ซางคังกระโดดด้วยความดีใจในขณะที่เขาพกชุดยาของเขาออกมาอย่างมีความสุข เขากำลังจะไปหาซีเฟิงและจะคุยกับซีเฟิงเล็กน้อย เขาต้องการผู้ที่รับผิดชอบอย่างรวดเร็ว
นับตั้งแต่เข้าควบคุมเมืองชาปิงแล้วซวนเทียนหมิงจึงตัดสินใจเก็บพลังงาน ในระยะสั้น พวกเขาจะไม่โจมตีเมืองจือปิง ครั้งแรกสภาพภูมิอากาศในทะเลทรายต้องใช้เวลานานในการปรับตัวให้ชินกับสภาพแวดล้อม ประการที่สอง เขาขาดกำลังคนอย่างแท้จริง การปกครองเมืองชาปิงนั้นค่อนข้างยาก จากนั้นจึงเข้ายึดเมืองจือปิงเป็นไปได้มากว่าพวกเขาอาจจะถูกโจมตีง่าย ๆ
เขาส่งจดหมายถึงเฟิงหยูเฮงแล้วเมื่อนางมาภาคใต้ นางควรพาคนที่มีความสามารถโดยเฉพาะเจ้าหน้าที่ทางการ คนที่ไม่มีประสบการณ์สามารถเรียนรู้ได้ช้า แต่พวกเขาต้องเป็นคนประเภทที่ยินดีได้ทำงานให้กับราชสำนัก พวกเขายังต้องมีคุณธรรม พวกเขาต้องอยู่ในทะเลทรายเป็นเวลานานและมีร่างกายที่แข็งแรงขึ้น
ในช่วงเวลาสั้นๆ ของการรอคอย เขาไม่ได้อยู่เฉย ๆ เขารู้อยู่แล้วว่าเสี่ยวหยาได้เปิดร้านห้องโถงสมุนไพรในหลานโจว ในช่วงเวลานี้เขามักจะส่งคนไปที่เมืองหลานโจวเพื่อรับการรักษา ซึ่งทำให้ร้านห้องโถงสมุนไพรในหลานโจวต้องดิ้นรน
ในท้ายที่สุดของปลอมก็เป็นของปลอมนางจะทำยังไงให้มันเป็นของจริง เหมือนร้านห้องโถงสมุนไพรได้อย่างไร ? เมื่อเผชิญกับผู้บาดเจ็บจำนวนมากที่ดูเหมือนไม่เคยสิ้นสุด หมอของร้านห้องโถงสมุนไพรทุกคนต่างก็ทรมานกับอาการปวดหัว หรูเจียงไปที่คฤหาสน์เฟิงสองสามครั้งเพื่อเชิญเสี่ยวหยา แต่เสี่ยวหยาจะกล้าออกไปข้างนอกได้อย่างไร พลเมืองที่อยู่ข้างนอกมีน้ำลายมากพอที่จะทำให้นางจมน้ำตาย นางทำได้แค่ขังตัวเองอยู่ในบ้านและไม่พบใครเลย
สำหรับเฟิงจินหยวนเขาไม่เห็นจื่อหลิงเทียนมาหาอย่างที่เขาคิดไว้ ในความเป็นจริงเมื่อเขาแอบหลบออกจากคฤหาสน์และไปเยี่ยมคฤหาสน์ของเจ้าเมือง เขาพบว่ายามเฝ้าประตูมีการเปลี่ยนแปลง ดูเหมือนว่าเครื่องแบบจะเป็นของคนที่มากับซวนเทียนหมิง เขารีบกลับด้วยความรู้สึกตกใจและหวาดกลัว
เสี่ยวหยาไม่ไปร้านห้องโถงสมุนไพรและหรูเจียงกำลังดิ้นรนเพื่อสนับสนุนมันด้วยตัวเอง แต่ร้านห้องโถงสมุนไพรไม่สามารถปิดเช่นนี้ เจ้านายของเขา องค์ชายเก้าสั่งเขา ร้านห้องโถงสมุนไพรจะต้องกระตุ้นความโกรธเคืองของพลเมือง ถ้ามันสงบแบบนี้มันจะไม่สนุกเลย คลื่นบางอย่างจำเป็นต้องเกิดขึ้นเพื่อรักษาวัตถุประสงค์ของมัน
วันนั้นพ่อค้าเร่เข้ามาที่หลานโจวเห็นได้ชัดว่าเขามาจากเมืองหลวง สิ่งที่เขานำมาคือเครื่องประดับและของจิปาถะอื่น ๆ แต่สำหรับภาคใต้ สิ่งเหล่านั้นเป็นของใหม่มาก สิ่งต่าง ๆ ในภาคใต้ก็แตกต่างกันมากเช่นกัน พวกเขาสามารถตัดสินใจได้ทันทีว่าเป็นสิ่งที่ดี
แผงขายของเร่ขายของถูกสร้างขึ้นฝั่งตรงข้ามจากร้านห้องโถงสมุนไพรในขณะที่อธิบายให้ผู้คนฟังว่าสิ่งต่าง ๆ จากเมืองหลวงยากที่จะหามาได้ และมันก็เป็นธรรมดาที่พวกเขาจะมีราคาแพงกว่าเล็กน้อย นอกจากนี้เขายังสังเกตเห็นแถวยาวที่ยื่นออกมาจากตัวอาคาร
บางคนเห็นว่าเขาสนใจในร้านห้องโถงสมุนไพรดังนั้นพวกเขาจึงถามว่า “เจ้าเป็นคนเร่ขาย แทนที่จะขายสิ่งของของเจ้า เจ้ากำลังมองโรงหมอเพื่ออะไร”
อีกคนถามเขาว่า“ข้าได้ยินว่าเมืองหลวงมีร้านห้องโถงสมุนไพร จริงหรือไม่?”
คนเร่ขายได้ยินพวกเขาถามอย่างนี้จึงพยักหน้าซ้ำ ๆ “แน่นอนมันเป็นเรื่องจริง ihkoห้องโถงสมุนไพรในเมืองหลวงเป็นหนึ่งในร้านที่มีชื่อเสียงที่สุดในราชวงศ์ต้าชุน นั่นคือร้านที่ถูกเปิดโดยองค์หญิงจี่อันเอง ! สถานที่นั้นไม่ได้เป็นเพียงโรงหมอ ผู้คนในเมืองหลวงเริ่มเรียกมันว่าโรงพยาบาลห้องโถงสมุนไพร ในตอนแรกมันเป็นเพียงร้านขายยาเล็ก ๆ แต่ในที่สุดมันก็ขยายออกไปอย่างมากมาย ร้านค้าใกล้เคียงทั้งหมดถูกซื้อโดยร้านห้องโถงสมุนไพร ไม่เพียงแต่มียาเม็ดและยารักษาโรคที่จัดทำโดยองค์หญิงจี่อันที่จำหน่ายภายในเท่านั้น แต่มีการฉีดยาและการผ่าตัด ชั้นสองของโรงพยาบาลเป็นสถานที่ที่ผู้ป่วยสามารถพักรักษาตัวในโรงพยาบาล มีหมอ และพยาบาลดูแลผู้ป่วย มันละเอียดมาก”
เมื่อพ่อค้าเร่นี้พูดถึงห้องโถงสมุนไพรเขากระตือรือร้นมากกว่าเมื่อพูดถึงสินค้าของเขา ในขณะที่เขาอธิบายแนวคิดเหล่านี้ต่อไป รวมถึงที่อยู่อาศัยที่เฟิงหยูเฮงได้สร้างขึ้นนอกเมืองหลวงที่เวนคืนภูเขาเพื่อปลูกสมุนไพร เขายังบอกกับพลเมืองอีกว่า “นอกจากการไปรับการรักษาและรับยา ร้านห้องโถงสมุนไพรยังดูแลชาวบ้านทั่วไปเป็นอย่างดี สมุนไพรบางชนิดจะแตกหักเล็กน้อยและรูปร่างหน้าตาไม่ดี แต่ผลทางการแพทย์ก็เหมือนกัน คนที่มีเงินไม่ต้องการซื้อ ดังนั้นองค์หญิงมีพนักงานของร้านห้องโถงสมุนไพรห่อพวกมันด้วยผ้าและมอบให้กับครอบครัวที่ยากจนแบบไม่มีค่าใช้จ่าย”
เขาพูดอย่างชัดเจนเกี่ยวกับสถานการณ์กับร้านห้องโถงสมุนไพรในเมืองหลวงผู้คนค่อย ๆ มารวมตัวกันเพื่อฟังมากขึ้นเรื่อย ๆ คนเหล่านี้จากหลานโจวที่ไม่เคยไปเมืองหลวงพากันฟังคำบรรยายของเขา ราวกับว่าพวกเขาเคยไปที่ร้านห้องโถงสมุนไพรในเมืองหลวง ความรู้สึกโหยหาเริ่มเติมเต็มหัวใจของพวกเขา
บางคนถอนหายใจ“ผู้คนในเมืองหลวงมีความสุข ! พวกมันมีอยู่เหมือนโรงพยาบาลห้องโถงสมุนไพร อาการป่วยประเภทใดที่พวกเขาไม่สามารถรักษาได้ พวกเขาไม่จำเป็นต้องดื่มยาหม้อที่มีรสขม พวกเขายังมียาชาที่ดีกว่า ผู้คนในเมืองหลวงโชคดีจริง ๆ ! ”
คนเร่ขายได้ยินสิ่งนี้และส่ายหน้าของเขา“หึ ! เจ้าไม่สามารถพูดเช่นนี้ได้ ! ร้านห้องโถงสมุนไพรก็เปิดในหลานโจวไม่ใช่หรือ ข้าเคยได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้ ในโลกนี้ตราบใดที่ยังเป็นโรงหมอที่มีชื่อว่าร้านห้องโถงสมุนไพรในราชวงศ์ต้าชุน พวกมันทั้งหมดดำเนินการโดยองค์หญิงจี่อัน หากมีคนอื่นที่มีโรงหมอและต้องการใช้ชื่อนี้ ทางการที่นั่นจะไม่เห็นด้วยกับมันแน่นอน นี่เป็นพระราชโองการที่กำหนดโดยฮ่องเต้ ดูตอนนี้ หลานโจวมีร้านห้องสมุนไพร พวกเจ้าจะอิจฉาคนในเมืองหลวงทำไม ? ”
เมื่อเขาพูดสิ่งนี้พลเมืองถอนหายใจ “แม้ว่าจะมีร้านห้องโถงสมุนไพร มันก็ไม่เหมือนกับที่อยู่ในเมืองหลวง ! ”
ทันทีหลังจากนี้ผู้คนก็กลับไปกลับมาเย้ยหยันร้านห้องโถงสมุนไพรชั่วครู่หนึ่งสิ่งนี้ทำให้คนเร่ขายรู้สึกตกใจอย่างยิ่ง “เจ้าบอกว่าสถานที่นี้ไม่มีการฉีดยาหรือการผ่าตัด ? ยิ่งไปกว่านั้นองค์หญิงมาที่หลานโจวย่างชัดเจน อย่างไรก็ตามนางปฏิเสธที่จะออกมารักษาผู้ป่วย ? เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ ! ” เขาส่ายหน้าซ้ำ ๆ “แม้ว่าข้าจะใช้เวลาส่วนใหญ่ในการเดินทางไปรอบ ๆ ในที่สุดข้าก็ยังเป็นคนที่มาจากเมืองหลวง ข้าใช้เวลานานในเมืองหลวงและข้าก็ไม่คุ้นเคยกับร้านห้องโถงสมุนไพร และองค์หญิงจี่อัน เมื่อองค์หญิงจี่อันเห็นคนไข้ นางไม่เคยสนใจสถานะ ตราบใดที่พวกเขาป่วย นางก็จะปฏิบัติต่อพวกเขาโดยไม่คำนึงว่าพวกเขาเป็นเพียงคนธรรมดาสามัญหรือขุนนาง ตราบใดที่พวกเขาเป็นคนดี นางจะรักษาพวกเขาด้วยตัวเอง โดยส่วนตัวแล้วข้าเห็นว่าองค์หญิงจี่อันรักษาคนและไม่ต้องจ่ายค่ารักษา นี่คือสิ่งที่ข้าเห็นมากกว่าสองสามครั้ง เป็นไปได้อย่างไรที่เจ้าอธิบายมัน ! ถ้ามันเป็นอย่างที่เจ้าพูด ข้าเข้าใจว่าร้านห้องโถงสมุนไพรนี้เป็นของปลอม แม้แต่องค์หญิงที่มาหลานโจวก็เป็นตัวปลอม” ในขณะที่เขาพูด เขาก็จัดของไปด้วยและกล่าวพึมพำ “ข้าได้ยินมาว่าองค์หญิงจี่อันออกจากเมืองหลวง แต่นางไปที่มณฑลจี่อัน นางมาที่หลานโจวตั้งแต่เมื่อไหร่ ? ”
เมื่อผู้คนได้ยินสิ่งนี้พวกเขาตอบกลับอย่างรวดเร็ว “นางมาถึงในช่วงปีใหม่”
“อะไรนะ? ” พ่อค้าแร่ตกใจอย่างมาก จากนั้นก็ส่ายหัวของเขาราวกับกลองป๋องแป๋ง “เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ที่จะบอกว่านางมาถึงที่หลานโจวในช่วงปีใหม่ นั่นเป็นไปไม่ได้แน่นอน ในช่วงเวลาปีใหม่องค์หญิงจี่อันอยู่ในเมืองหลวง พลเมืองของเราในเมืองหลวงเห็นนางตามถนน นางยังได้เข้าร่วมงานเลี้ยงในพระราชวังในวันขึ้นปีใหม่ นางจะมาที่หลานโจวได้อย่างไร ? พวกเจ้าคงจำคนผิด”
”อ่า! ” คนได้ยินเรื่องนี้เกิดการตอบสนองทันที “ตัวปลอม ? เป็นไปได้หรือไม่ว่านางเป็นตัวปลอมจริง ๆ ? ” มีคนจำได้ว่า “ในวันที่องค์ชายเก้าเข้าสู่หลานโจว พระองค์ไปที่คฤหาสน์ของตระกูลเฟิงแล้วพูดอะไรบางอย่าง พวกเจ้าจำได้หรือไม่ ? ”
ผู้คนที่ได้ยินในวันนั้นพยักหน้าและกล่าวว่า“องค์ชายเก้าเองก็พูดเช่นนั้น เราเคยสงสัยมาก่อนแล้ว ตอนนี้เราได้ยินมาว่าน้องชายคนนี้พูดเรื่องนี้…สหาย มันเป็นไปได้หรือไม่ที่เราถูกหลอก ? องค์หญิงจี่อันในหลานโจวเป็นตัวปลอมงั้นหรือ ? ”
“แต่ใต้เท้าจือยอมรับนาง!ใต้เท้าจือเป็นเจ้าเมืองหลานโจว เขาเคยไปเมืองหลวง มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะจำผิด แม้เขายอมรับนาง นางเป็นตัวปลอมได้หรือไม่ ? ”
“โอ้! คำพูดของใต้เท้าจือเชื่อถือได้หรือไม่ ? เจ้าไม่ได้ดูที่คฤหาสน์ของเจ้าหมืองหรือ ? มันถูกล้อมรอบไปด้วยทหารขององค์ชายเก้า ท่านใต้เท้าจือถูกขังอยู่ข้างใน มีแนวโน้มว่าเขาจะอยู่กับองค์หญิงตัวปลอม เป้าหมายคือการสะสมความมั่งคั่ง ! ”
ผู้คนที่นี่พูดถึงข้อมูลที่ขัดแย้งนี้แต่พวกเขาตั้งใจว่าเสี่ยวหยาเป็นองค์หญิงจี่อันตัวปลอม ที่มุมถนนเด็กสาวสวมหมวกกำลังพิงกำแพง เมื่อได้ยินสิ่งนี้ นางจึงเริ่ม…
ตอนที่ 878 มีความคิดที่ไม่ควรมี
ตอนที่878 มีความคิดที่ไม่ควรมี
ผู้คนที่อยู่ทางเข้าหน้าร้านห้องโถงสมุนไพรยากที่จะสงบลงทุกคนรู้สึกราวกับว่าถูกหลอก พวกเขาไม่เพียงแต่เชื่อในร้านห้องโถงสมุนไพรเท่านั้น แต่พวกเขายังเชื่อในองค์หญิงตัวปลอมอีกด้วย พวกเขายังคำนับองค์หญิงตัวปลอมหลายครั้ง
ดังนั้นผู้คนจึงรีบเข้าไปในร้านห้องโถงสมุนไพรเพื่อสร้างความวุ่นวายเรียกหรูเจียง ทุกคนรู้ว่าห้องโถงสมุนไพรเปิดโดยหรูเจียงพร้อมกับองค์หญิงจี่อัน ตอนนี้พวกเขาไม่สามารถหาองค์หญิงจี่อันตัวปลอม พวกเขาจะต้องถามหาหรูเจียงแน่นอน
หรูเจียงมีท่าทางที่ไร้ประโยชน์ในขณะที่เขามองไปที่ฝูงชนเขาขอโทษผู้คนซ้ำแล้วซ้ำอีก และกล่าวเสียงดัง “ข้าขอโทษจริง ๆ สหาย ข้าก็ตกเป็นเหยื่อเช่นกัน ! เมื่อเจ้าพูดแบบนี้ ข้าก็รู้สึกว่าถูกหลอก ไม่ปิดบังความจริง แต่เพื่อเชิญชวนองค์หญิงจี่อันออกมารักษทุกคน ข้าไปเยือนคฤหาสน์ตระกูลเฟิงหลายครั้ง แต่ต่อมาพวกเขาก็ไม่ยอมให้ข้าเข้าไป มันยากเหลือเกินที่จะได้พบนาง วันนี้ข้าก็รู้สึกว่าองค์หญิงจี่อันมีปัญหา ตอนนี้ทุกคนได้รวมตัวกันเพื่อวิเคราะห์ และเมื่อรวมกับสิ่งที่องค์ชายเก้าพูด และสิ่งที่พ่อค้าเร่พูดในวันนี้ ข้าคิดว่าการหลอกลวงคือความจริง ! ข้าขอโทษสำหรับทุกคนที่เชื่อในองค์หญิงจี่อันตัวปลอมและร้านเปิดห้องโถงสมุนไพร ทุกคนไม่ต้องกังวล ข้าจะปิดร้านห้องโถงสมุนไพรทันที มันจะไม่ถูกเปิดอีก ในเวลาเดียวกันข้าจะไปรายงาน ข้าหวังว่าทุกคนสามารถทำหน้าที่เป็นพยานให้ข้าได้ ! ”
เมื่อผู้คนได้ยินคำพูดของหรูเจียงพวกเขารู้ว่าพวกเขาไม่สามารถตำหนิเขาสำหรับเรื่องนี้ ท้ายที่สุดมันก็เป็นเจ้าเมืองที่เป็นผู้นำในการจดจำตัวตนขององค์หญิงจี่อันตัวปลอม พลเมืองต่ำต้อยไม่ควรเชื่อเขาบนพื้นฐานใด ดังนั้นทุกคนพยักหน้าพร้อมกัน พวกเขาทุกคนต้องการทำหน้าที่เป็นพยาน แต่ก็มีบางคนที่ถามว่า “เราจะไปร้องเรียนที่ไหน? คฤหาสน์ของเจ้าเมืองล้อมรอบไปด้วยทหาร”
หรูเจียงคิดอยู่พักหนึ่งแล้วกล่าวว่า“ไปเถอะ ไปร้องเรียนกับองค์ชายเก้า ! ไปหาทหารที่ล้อมรอบคฤหาสน์ของเจ้าเมืองกันเถอะ พวกเขาเป็นคนขององค์ชายเก้า ลองให้พวกเขาช่วยเราส่งต่อข้อความ แค่บอกว่ามีองค์หญิงจี่อันตัวปลอมปรากฏตัวในหลานโจว และเราต้องการร้องเรียนนาง ! ”
“ใช่!ไปกันเถิด ! ไปเลย ! ไปรายงานเรื่องนี้กันเถิด!” ขณะที่พวกเขากล่าว พวกเขามุ่งหน้าไปในทิศทางของคฤหาสน์ของเจ้าเมือง
ที่มุมถนนเสี่ยวหยาเอนหลังพิงกำแพง นางสวมหมวก นางไม่มีกำลังเหลือ ถ้าไม่มีเต๋าเอ่อสนับสนุนนาง นางคงไม่สามารถยืนอยู่ได้
“เราควรทำอย่างไรดี”เสี่ยวหยาถามเต๋าเอ่อ “เจ้าเป็นคนฉลาดเสมอ บอกข้าทีว่าเราควรทำอย่างไร?”
เต๋าเอ่อคิดสักครู่แล้วกล่าวอย่างจริงจัง“มันขึ้นอยู่กับสิ่งที่องค์หญิงตัดสินใจเจ้าค่ะ”
“อย่าเรียกข้าว่าเป็นองค์หญิงข้าจะหลอกลวงตัวเอง ข้ารู้ว่าบ่าวรับใช้ในบ้านถูกส่งมอบโดยใต้เท้าจีหรือโดยองค์ชายแปด ในส่วนที่เกี่ยวกับตัวตนของข้า แม้ว่าเจ้าจะยังไม่ชัดเจนก็ตาม เจ้าควรเดาความจริงโดยเฉพาะเจ้า เนื่องจากเจ้าถูกส่งมาเป็นบ่าวรับใช้ส่วนตัว เจ้าควรเข้าใจอย่างถ่องแท้ใช่หรือไม่ ? ”
เต๋าเอ่อได้ยินนางพูดเช่นนี้จึงหยุดแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง นางพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “พวกเราทุกคนเป็นคนขององค์ชายแปดและเราทุกคนก็ทำสิ่งเดียวกันเจ้าค่ะ ข้าอยู่ข้างคุณหนู เป็นเรื่องธรรมดาที่ข้าจะแบ่งเบาภาระของคุณหนู ตอนนี้เราได้เข้าสู่สถานการณ์ที่ยากลำบากนี้ ข้าต้องการช่วยคุณหนูในการทดลองนี้ นั่นเป็นเหตุผลที่เรื่องนี้ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของคุณหนู หากคุณหนูต้องการหนี ในโลกที่กว้างใหญ่เช่นนี้มันน่าจะดี แต่เมื่อคุณหนูหนีไปแล้ว นั่นจะเท่ากับการละทิ้งโอกาสในอนาคตของคุณหนู ไม่ว่าองค์ชายแปดจะทำได้ดีหรือไม่ ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับคุณหนูอย่างแท้จริง อาจกล่าวได้ว่าหากคุณหนูเลือกที่จะหลบหนี ความพยายามก่อนหน้านี้ทั้งหมดของคุณหนูจะสูญเปล่า มันจะเหมือนกับว่ากำลังจะเพลิดเพลินไปกับความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่จากนั้นก็ล้มเหลว”
“เจ้าหมายถึงแนะนำให้ข้าอย่ายอมแพ้”เสี่ยวหยายิ้มอย่างขมขื่น “แต่ตอนนี้มาดูสถานการณ์ หากข้าไม่ยอมแพ้ ข้าควรทำอย่างไร เจ้าไม่รู้ว่าองค์ชายเก้าเป็นคนอย่างไร ข้าอาศัยอยู่ในเมืองหลวงมาเป็นเวลานานและรู้จักพระองค์นิดหน่อย พระองค์ทำอะไรตามอำเภอใจ และพระองค์ก็ฆ่าโดยไม่กระพริบตา พระองค์อาจจะยิ้มให้เจ้าซักครู่แล้วยกแส้เพื่อฆ่าเจ้าหลังจากนั้น” แม้ว่านางจะพูดแบบนี้ ในวันที่นางพบซวนเทียนหมิงที่ทางเข้าบ้าน นางก็ยังจดดอกบัวสีม่วงไว้บนใบหน้าของเขา สิ่งนี้เป็นความทรงจำที่เหลืออยู่ของนางและนางจะคิดถึงบางครั้ง
“แต่มันคืออะไรเจ้าค่ะ”เต๋าเอ่อกล่าวว่า “องค์ชายเก้ามาแล้วและพระองค์ก็ยึดเมืองแรกได้อย่างรวดเร็ว แต่เมื่อข้าเห็นมัน นั่นก็ไม่มีอะไรมาก กูซูไม่ใช่อาณาจักรเล็ก ๆ ในทะเลทราย มันไม่ได้มีเพียงแค่เมืองชาปิง นอกจากเมืองชาปิง พวกเขายังมีอีกหลายเมือง ยิ่งพวกเขาเข้าไปในทะเลทรายมากขึ้น อากาศจะร้อนขึ้นเรื่อย ๆ ข้าไม่เชื่อว่าทหารขององค์ชายเก้าที่ได้รับการยกย่องว่าเป็นกองทัพจากสวรรค์จะไม่กลัวอะไรเลย ตอนนี้การพูดถึงการปฏิบัติการทางทหารใด ๆ เร็วเกินไป สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับพวกเขาคือการทำให้ทุกอย่างคงที่ แต่ในสนามรบ ความมั่นคงนี้เป็นสิ่งที่ยากที่สุดที่จะเกิดขึ้น อุบัติเหตุอาจเกิดขึ้นได้ทุกช่วงเวลา เป็นไปได้ว่าองค์ชายเก้าอาจจะตายในสักวันหนึ่ง ข้าได้ยินว่าพระองค์ได้รับบาดเจ็บสาหัสในภาคตะวันตกเฉียงเหนือ ถ้าไม่ใช่เพราะองค์หญิงจี่อัน ขาของพระองค์ก็ยังคงพิการ หากมันเคยเกิดขึ้นมาแล้ว มันก็สามารถเกิดขึ้นได้อีกครั้ง นอกจากนี้ยังมีองค์ชายแปดคอยหนุนหลัง การต่อสู้ครั้งนี้จะไม่ง่ายเจ้าค่ะ ! ”
ด้วยการที่เต๋าเอ่อพูดวิเคราะห์เช่นนี้เสี่ยวหยารู้สึกว่ามันเป็นแบบนี้ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เมื่อนางได้ยินเต๋าเอ่อกล่าว “เป็นไปได้ที่องค์ชายเก้าอาจจะตายสักวันหนึ่ง” นางรู้สึกเศร้าเล็กน้อย นางไม่ได้หวังว่าคนที่จะตายจะเป็นซวนเทียนหมิง หากมีคนต้องตาย ให้เป็นเฟิงหยูเฮงตาย ! ตามความรู้สึกที่องค์ชายเก้ามีต่อเฟิงหยูเฮง เมื่อเฟิงหยูเฮงเสียชีวิต ตามรูปร่างหน้าตาของนางเอง มันเป็นไปได้ที่จะนางจะมีโอกาสแทนที่เฟิงหยูเฮง
เมื่อเปรียบเทียบกับองค์ชายแปดซึ่งไม่เคยคิดที่จะทำงานเพื่ออาณาจักรของตัวเองเสี่ยวหยารู้สึกชอบองค์ชายเก้ามากกว่า เมื่อนางถูกนำตัวมาจากภาคเหนือสู่เมืองหลวง นางไม่ได้มีความคิดเหล่านี้ โดยธรรมชาติแล้วนางไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้มากขึ้น แต่ในภายหลังด้วยเหตุผลบางอย่าง นางมาถึงตำแหน่งนี้ ในใจของนาง ความรู้สึกนี้เริ่มก่อตัวขึ้นมา ถ้านางต้องเลือกเส้นทางนี้ นางอยากจะครองคู่กับองค์ชายเก้า …
พลเมืองส่วนใหญ่ของหลานโจวเชื่อว่าเสี่ยวหยาเป็นองค์หญิงตัวปลอมในเวลาเดียวกันการกระทำขององค์ชายแปดในเมืองหลวงก็มาถึงภาคใต้ ข่าวลือแพร่สะพัดว่าองค์ชายแปดไม่สนใจเรื่องชีวิตของผู้คน และเพื่อที่จะต่อสู้กับองค์หญิงจี่อัน เขาจึงทำลายเหมืองหยกขององค์หญิงจี่อัน ชีวิตของพลเมืองเกือบ 100 คนถูกโยนทิ้งไปอย่างไร้ค่า ฮ่องเต้ทรงพิโรธและได้ส่งคณะกรรมการลงโทษไปสอบสวนแล้ว องค์ชายแปดถูกเรียกเข้าสู่สำนักงานลงโทษทุกวันเพื่อดื่มชา แม้แต่เรื่องของการขนส่งเสบียงทหารก็ถูกมอบให้แก่องค์ชายรอง, ซวนเทียนหลิง
บางคนกล่าวว่า“ดูเหมือนว่าองค์ชายแปดกำลังจะตกต่ำ ! ”
คำพูดเหล่านี้มาถึงคฤหาสน์ของตระกูลเฟิงในเวลานี้เฟิงจินหยวนนั่งอยู่ในห้องหนังสือกับเสี่ยวหยาและพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ เสี่ยวหยาบอกกับเฟิงจินหยวนว่า “แม้ว่าเราจะอดทน แต่เราก็อดทนไม่ได้นาน หรูเจียงได้ปิดร้านห้องโถงสมุนไพรแล้ว และได้เขียนไว้แล้วว่าข้าเป็นองค์หญิงจี่อันปลอมและติดประกาศมันที่ทางเข้าร้านห้องโถงสมุนไพร ตอนนี้ทุกคนรู้ว่าข้าเป็นตัวปลอม เพียงแค่ดูว่ามีกี่คนที่กำลังสาปแช่งที่หน้าคฤหาสน์ ควรทำเรื่องนี้ให้ชัดเจน”
เฟิงจินหยวนก็รู้เรื่องนี้เช่นกันเขาขยี้เท้าของเขาอย่างช่วยไม่ได้ “แต่จะทำอะไรได้บ้าง ? ขณะนี้เราไม่มีทางออก ! เป็นไปได้หรือไม่ที่เราจะต้องกลับไปที่เมืองหลวงอีกครั้ง ? เป็นที่รู้กันว่าองค์ชายแปดนั้นอยู่ในเมืองหลวง ตราบใดที่เรากลับไป นั่นหมายถึงการวางแผนต่อต้าน หากพระองค์ต้องการฆ่าเรา มันคงเหมือนกับการบี้มด นอกจากนี้…” เฟิงจินหยวนให้คำแนะนำกับเสี่ยวหยา “อย่าคิดว่าจะหนี อย่าเชื่อว่ามันง่ายที่จะซ่อนตัวจากผู้คนในโลกที่กว้างใหญ่นี้ ข้าจะบอกเจ้าว่ามันไม่ง่ายเลย ! ขึ้นอยู่กับพลังขององค์ชายแปด ก่อนที่เจ้าจะสามารถหนีไปภาคใต้ เจ้าจะต้องถูกจับ และพากลับมา เมื่อถึงเวลานั้นเจ้าจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจ้าตายอย่างไร”
“แล้วจะทำอย่างไรดี? เรานั่งเฉย ๆ แบบนี้ไม่ทำอะไรเลยหรือ ? ” เสี่ยวหยาขมวดคิ้วและกล่าวว่า “เป็นไปได้หรือไม่ว่าท่านพ่อคิดแค่เส้นทางขององค์ชายแปด ? ท่านพ่อไม่เคยคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับซวนเทียนหมิง หากเฟิงหยูเฮงตาย ? ”
เฟิงจินหยวนตัวแข็งทื่อ“เฟิงหยูเฮงตายน่ะหรือ ? ” ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาตั้งแต่สามคนกลับสู่เมืองหลวง เขาไม่ได้ทำตามความคิดนี้หรือแม้แต่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ในความคิดของเขา เฟิงหยูเฮงเป็นแมลงสาบที่ฆ่าไม่ตาย ถ้าองค์ชายเก้าเป็นเทพเจ้าแห่งสงคราม บุตรสาวของเขาคนนั้นเป็นเทพีแห่งสงคราม พลังการต่อสู้ของนางค่อนข้างสูง !
เมื่อเห็นเฟิงจินหยวนทำท่าสับสนเสี่ยวหยากล่าวว่า “ไม่ว่าอย่างไรนางคือบุตรสาวของท่าน แม้ในสถานการณ์เช่นนี้ ท่านไม่หวังว่านางจะตายใช่หรือไม่ ? ”
”มันไม่ใช่แบบนั้นหรอก! ” เฟิงจินหยวนโบกมืออย่างขุ่นเคือง “ไม่กี่ปีที่ผ่านมาข้าหวังว่านางจะตาย แต่ผลลัพธ์สุดท้ายคืออะไร ? นางมีชีวิตที่ดีกว่าคนอื่น”
“นั่นเคยเป็นในอดีต”สีหน้าของเสี่ยวหยาจมลง “ตอนนี้เป็นองค์ชายแปดที่หวังให้นางสิ้นชีวิต ถ้าองค์ชายแปดสามารถส่งเฟิงหยูเฮงไปสู่ความตายได้ แม้ว่าพระองค์จะพ่ายแพ้ในสนามรบในขณะที่สนับสนุนศัตรู เราก็คงไม่มีทางออก”
“หืม?”เฟิงจินหยวนตกตะลึง และมีความรู้สึกไม่ดีเล็กน้อย “เจ้าหมายถึงอะไร ? ”
“ความหมายของข้าคือถ้าเฟิงหยูเฮงตายด้วยความรู้สึกขององค์ชายเก้าที่มีต่อนาง ท่านพ่อคิดว่าใบหน้าของข้าไร้ค่าหรือไม่ ? ”
“เหลวไหล”ในที่สุดเฟิงจินหยวนก็เข้าใจว่า “เจ้าพึงใจองค์ชายเก้าใช่หรือไม่ ? ข้าจะแนะนำให้เจ้าล้มเลิกความคิดนั้นโดยเร็วที่สุด ! ไม่ต้องพูดถึงความจริงที่ว่าองค์ชายเก้าเป็นคนที่เหมือนองค์ชายแห่งนรก ถึงแม้จะมีคนมากมายที่หวังจะได้เห็นนางตาย ซึ่งรวมถึงข้า ข้าส่งคนไปฆ่านาง แต่ผลลัพธ์สุดท้ายนั่นก็คือนางฆ่าคนเหล่านั้น เชื่อว่าเจ้ายังไม่เคยสัมผัสกับความรุ่งโรจน์ของคฤหาสน์เฟิงก่อนหน้านี้ และเจ้าเองก็ไม่ได้เห็นว่าเฟิงหยูเฮงทำลายตระกูลเฟิงจนถึงรากฐาน เจ้ายังไม่เคยสัมผัสกับสิ่งที่ตระกูลเฟิงเจอ นั่นเป็นเหตุผลที่เจ้าสามารถพูดสิ่งนี้ ข้าจะไม่โทษเจ้า แต่นี่คือที่ข้ายืนอยู่บนนี้ หากเจ้าต้องการมีชีวิตอยู่ เจ้าจะต้องไม่มีความคิดเช่นนั้น ! ”
“ท่านพ่อ! ” เสี่ยวหยายืนขึ้นและเดินไปรอบ ๆ ห้องก่อนจะกล่าวว่า “ท่านพ่อกำลังทำงานอย่างหนักเพื่อความรุ่งเรืองของคนอื่น ในขณะที่ยอมแพ้ให้กับตัวเอง ดีมาก ข้าจะไม่เลี้ยงดูในตอนนี้ ข้าจะถามท่านพ่อ ถ้าเป็นไปตามที่ท่านพ่อพูดและเราต้องติดอยู่ในเรือลำเดียวกับองค์ชายแปด เราจะทำอย่างไร ? บอกมาว่าเราควรทำอย่างไร การใช้ชีวิตทุกวันโดยที่กลัวขณะจะออกไปข้างนอก แม้แต่ใต้เทาจือ เจ้าเมืองหลานโจวก็ถูกขังอยู่ในคฤหาสน์ของเขา มีใครอีกบ้างที่เราจะฝากความหวังไว้ได้”
เฟิงจินหยวนยังรู้ถึงความรุนแรงของสถานการณ์และเขาขมวดคิ้วในขณะที่คิด จากนั้นเขาก็กล่าวว่า “อย่าตกใจ บ่าวรับใช้ในบ้านทุกคนถูกส่งมาจากองค์ชายแปด ข้าจะถามพวกเขาว่าพวกเขามีวิธีติดต่อกับองค์ชายแปดหรือไม่ มันจะดีที่สุดถ้าพวกเขาสามารถส่งจดหมายถึงองค์ชายแปด พระองค์จะต้องให้คำแนะนำแก่เราเกี่ยวกับสิ่งที่ต้องทำ”
อย่างไรก็ตามเสี่ยวหยาไม่ได้มองโลกในแง่ดีนางไม่ได้พูดอะไรและออกจากห้องหนังสือเงียบ ๆ เขียนจดหมายและรอการตอบกลับ มันจะใช้เวลานานเท่าไหร่ ? เมื่อพิจารณาสถานการณ์ปัจจุบันของหลานโจว พวกเขาจะยอมรอหรือไม่
ดูเหมือนว่านางจะต้องคิดหาวิธีด้วยตัวเอง…