กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 1121 ไม่มีอำนาจที่จะเปลี่ยนแปลง
“ข้าจะไปตามหาอีกครั้ง หากหาไม่พบในรัฐปิง ข้าจะไปตามหาที่รัฐฉู่ รัฐจ้าว รัฐฉี ข้าไม่เชื่อว่าข้าจะไม่สามารถหาคนที่เกิดในวันเดือนปีเดียวเดียวกัน พร้อมกับร่างกายและชะตากรรมเดียวกับพี่หญิงไม่พบ”
“ซือม่อเฟย เจ้าพอได้แล้ว จริงอยู่ว่าเจ้ามีเวลามากมายสำหรับการตามหา แต่อาหน่วนเหลือเวลาเพียงไม่กี่วันเท่านั้น นางไม่สามารถรอได้”
จอมมารกำหมัดและต่อยเข้าที่ปากของเยี่ยจิ่งหานอย่างรุนแรง คำรามออกไปด้วยความโกรธ “งั้นเจ้าลองบอกข้า เจ้าจะทำเช่นไรกับพี่หญิง? มีสิ่งใดที่สามารถแทนที่กระจกหงส์กับแผ่นอักษรสีเหลืองได้งั้นหรือ? เยี่ยจิ่งหาน เจ้ามันไม่คู่ควร ไม่คู่ควรที่จะเป็นสามีของนาง”
“หยางโม่ได้ประกาศไปทั่วทั้งใต้หล้าแล้วว่ากำลังตามหาผู้หญิงที่มีชะตากรรมเดียวกับอาหน่วน และความเร็วในการตามหาของพวกเขาก็ไม่ด้อยไปกว่าพวกเราเป็นแน่”
เยี่ยจิ่งหานกำหมัดแน่น พยายามระงับอารมณ์ไม่ให้สวนหมัดกลับไป
เขาสะบัดแขนเสื้อและจากไป ทิ้งไว้เพียงประโยคอันเด็ดเดี่ยว “อาหน่วนไม่มีทางตาย”
กู้ชูหน่วนหลับตาลงด้วยความทุกข์ทรมาน
เยี่ยจิ่งหานพูดออกมาเช่นนี้ แสดงว่าเขามีวิธีที่จะช่วยให้นางฟื้นคืนกลับมาเป็นแน่
เพียงแต่……
หากมีวิธีอยู่จริง เขาก็คงช่วยนางตั้งแต่แรกแล้ว เหตุใดจึงต้องรอถึงตอนนี้
คิดว่าสิ่งที่ต้องแลกมาคงเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่
นางเป็นเพียงแค่ดวงวิญญาณ
ไม่มีใครได้ยินในสิ่งที่นางพูด
นางไม่สามารถทำอะไรได้ทั้งนั้น
ทำได้เพียงมองดูสิ่งต่าง ๆ อย่างไร้หนทางและปล่อยให้เรื่องราวเป็นไปตามสิ่งที่ควรเป็น
กู้ชูหน่วนไร้อำนาจและความสุข
กาขังวิญญาณที่ปิดผนึกวิญญาณไว้ถูกเปิดออก ความมืดปรากฏออกมาตรงหน้าของนาง
นางได้ยินเพียงเสียงพึมพำของจอมมาร “พี่หญิง เจ้าวางใจ ตราบใดที่ข้ายังมีลมหายใจ ข้าไม่มีวันปล่อยให้เจ้าจากไปก่อนเป็นแน่ ไม่ว่าจะที่ไหน อาโม่จะอยู่ข้างกายเจ้าตลอดไป”
จิตวิญญาณของกู้ชูหน่วนเลื่อนลอย เนื่องจากเป็นเพียงเศษเสี้ยวของดวงวิญญาณที่เหลืออยู่ แค่เรียบเรียงสิ่งที่พวกเขาพูดออกมา แค่นี้ก็เต็มกลืนแล้ว
ร่างกายของจักรพรรดินีแห่งรัฐปิงได้รับบาดเจ็บสาหัส ต้องการมอบตำแหน่งจักรพรรดิให้แก่หยางโม่ เสวี่ยชินอ๋องเป็นอัครเสนาบดี เมื่อข่าวนี้ถูกเปิดเผยออกไป ประชาชนทั่วทั้งใต้หล้าต่างพากันพูดถึงเรื่องดังกล่าว
“เจ้าคิดว่าเสวี่ยชินอ๋องจะกบฏต่อเพื่อแย่งชิงบัลลังก์จากจักรพรรดิโม่หรือไม่ โดยโกหกว่าฝ่าบาททรงได้รับบาดเจ็บสาหัสและมอบราชสมบัติให้กับเขา?”
“จะเป็นไปได้อย่างไร ฝ่าบาทมีอำนาจล้นมือ และยังมีความช่วยเหลือจากกองทัพอี้ เผ่าเพลิงฟ้า และความช่วยเหลือจากกองกำลังของเสี่ยวเฟิงโห้ว ไม่ต้องพูดถึงเสวี่ยชินอ๋อง ต่อให้เป็นประเทศใด ๆ ในโลกก็ไม่อาจแย่งราชบัลลังก์ไปจากเขาได้ อีกอย่าง ตำแหน่งจักรพรรดิตกเป็นขององค์ชายโม่ องค์ชายโม่ก็บอกแล้วว่าเขาไม่ต้องการมัน เขาเพียงเข้ามาดำรงตำแหน่งผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ชั่วคราว เมื่อฝ่าบาทฟื้นกลับมา เขาจะคืนตำแหน่งให้กับนาง”
“เมื่อพูดถึงเผ่าเพลิงฟ้า ดูเหมือนว่าเผ่าเพลิงฟ้าจะมีจุดมุ่งหมายตรงข้ามกับรัฐปิงและกองทัพอี้ การต่อสู้ของกองทัพกับเผ่าเพลิงฟ้าลุกเป็นไฟ แม้ว่ารัฐปิงไม่ได้ทำการโจมตีเผ่าเพลิงฟ้า แต่คนจากเผ่าเพลิงฟ้าก็ถูกปลดออกจากตำแหน่งในราชสำนักทั้งหมดแล้ว”
“ข้ายังได้ยินมาอีกว่า ฝ่าบาทต้องการกำจัดต้าเฟิงโห้ว ทำให้ต้าเฟิงโห้วพอใจ คิดต่อต้าน ก่อกบฏและทำให้ฝ่าบาทได้รับบาดเจ็บสาหัส”
“ไร้สาระ หากต้าเฟิงโห้วก่อกบฏจริง ๆ ทำให้ฝ่าบาทได้รับบาดเจ็บสาหัส เสวี่ยชินอ๋องและองค์ชายโม่จะปล่อยเผ่าเพลิงฟ้าไปได้อย่างไร”
“เฮ้ เวลานี้มีข่าวรายงานมาจากหลายแห่ง แท้จริงแล้วฝ่าบาทได้รับบาดเจ็บได้อย่างไรก็ยังไม่มีใครรู้ รู้เพียงว่าพระองค์เป็นกษัตริย์ที่เต็มไปด้วยความเมตตา หากมีอะไรเกิดขึ้นกับพระองค์จริง ๆ เช่นนั้นก็คงเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่ของรัฐปิง”
“ข้าเองก็มีความเห็นเช่นเจ้า แม้ในตอนที่ฝ่าบาทขึ้นครองราชย์บัลลังก์ ประชาชนของรัฐปิงอดอยาก ไร้ที่อยู่ บ้านเมืองเต็มไปด้วยความวุ่นวาย แม้เวลานี้อาจจะยังไม่ใช่ยุครุ่งเรือง แต่ประชาชนทุกคนอิ่มท้อง ประเทศสงบสุข”
“ข้าหวังว่าฝ่าบาทจะทรงกลับมาครองบัลลังก์โดยเร็ววัน”
ศาลาแห่งหนึ่ง ลึกเข้าไปในเผ่าเพลิงฟ้า
เหวินเส่าอี๋ที่อ่อนโยนและมั่นคงในอดีต เวลานี้เขากอดขวดสุรา ดื่มมันอย่างบ้าคลั่ง ไร้สติ
บนพื้นเต็มไปด้วยไหสุราเปล่า มีกลิ่นสุราอันรุนแรงโชยมาแต่ไกล
ผมของเขายุ่งเหยิง ดวงตาพร่ามัว และร่างกายของเขาเปล่งออร่าแห่งความโศกเศร้าราวกับตายออกมา
มองจากไกล ๆ คงไม่มีใครเชื่อว่าชายขี้เมาที่อยู่ตรงหน้าคือเหวินเส่าอี๋ผู้สง่างาม