บทที่ 1281 เธอไม่ใช่คนของตระกูลโจว
“เธอเป็นคนของตระกูลโจว?” คนของพันธมิตรอู๋เว่ยคนหนึ่งตวาดถามเสียงเย็น
เยี่ยหวันหวั่นรีบส่ายหน้า
ถ้าหากเธอยอมรับต้องถูกฆ่าทันทีแน่นอน!
“เธอไม่ใช่คนตระกูลโจว!”
พลันนั้น ประตูใหญ่เปิดออก คนตระกูลโจวราวร้อยกว่าคนพรวดพราดออกมา ผู้นำตระกูลโจวคำรามเสียงเย็น “อย่าทำร้ายผู้บริสุทธิ์!”
“หึหึ พวกเราพันธมิตรอู๋เว่ยไม่ทำร้ายคนบริสุทธิ์อยู่แล้ว” ชายชราที่ยืนข้างชีซิงยิ้มเย็นแล้วบอก
สิ้นเสียงของชายชรา ผู้คนบนถนนก็เริ่มมามุงกันหน้าบ้านตระกูลโจว เสียงพูดคุยถกเถียงดังเซ็งแซ่
ตระกูลที่ถูกคำสั่งฆ่าล้างโคตร ไม่มีใครรอดไปได้ซักคน ในสายตาคนรอบข้าง พวกตระกูลโจวไม่รอดแน่นอน นับจากนี้จะไม่มีตระกูลโจวอีกต่อไป
“ฉันขอถามสักคำ ตระกูลโจวของพวกเราไปทำอะไรให้พันธมิตรอู๋เว่ยของพวกนาย?” ผู้นำตระกูลโจวถามด้วยความสงสัย ตระกูลโจวของพวกเขากับพันธมิตรอู๋เว่ยไม่เคยข้องเกี่ยวกันเลย อยู่ๆ จะโดนพันธมิตรอู๋เว่ยออกคำสั่งฆ่าล้างโคตรได้ยังไงกัน?!
“ก็เปล่าหรอก…ทำเลที่ตั้งของตระกูลโจวไม่เลว ฮวงจุ้ยก็ดี พันธมิตรอู๋เว่ยของพวกเราต้องการตั้งสาขาที่นี่” ชายชราที่ยืนอยู่ข้างชีซิงยิ้มแล้วพูดด้วยสีหน้าเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา
“กะ…แกว่ายังไงนะ…” ผู้นำตระกูลโจวโกรธจนหน้าซีด “แค่เพราะเรื่องนี้ถึงกับต้องกวาดล้างตระกูลโจวของเรา…ถ้าหากพวกแกอยากได้ ตระกูลโจวของพวกเรายอมยกให้โดยไม่รับเงินซักแดงเดียว!”
“หึๆ…แกคิดจะทำทานให้พันธมิตรอู๋เว่ยของพวกเรางั้นเหรอ?” ชายชราเอ่ยอย่างดูแคลน
พันธมิตรอู๋เว่ยของพวกเขาเป็นอย่างงี้มาตลอด ชอบแย่งชิง ส่วนคนอื่น อยากฆ่าเมื่อไหร่ก็ฆ่า แล้วแต่อารมณ์เป็นหลัก ของอย่างหลักการและเหตุผลไม่สำคัญเลยซักนิด
“ไม่ใช่การทำทาน…ผมหวังว่าคุณจะไม่บิดเบือนความตั้งใจของผม นี่คือการแลกเปลี่ยน ใช้ทำเลฮวงจุ้ยดีที่พวกคุณหมายตา แลกกับชีวิตของตระกูลเรา” ผู้นำตระกูลโจวจ้องหน้าชายชรา แล้วอธิบายอย่างใจเย็น
ผู้นำตระกูลโจวหวาดกลัวพันธมิตรอู๋เว่ย พวกเขาคือกลุ่มอำนาจที่ชื่นชอบการเข่นฆ่า หากใครโดนพันธมิตรอู๋เว่ยหมายหัว ก็แสดงถึงความโชคร้ายและความพินาศ
“ไม่ต้องพูดเหลวไหลแล้ว ในเมื่อได้รับการ์ดคำสั่งฆ่าล้างโคตรของพันธมิตรอู๋เว่ยเรา จุดจบของตระกูลโจวก็ได้ถูกกำหนดไว้ตั้งแต่วันที่ได้รับการ์ดแล้ว!” ชายชราแค่นเสียงเย็น จากนั้นก็สะบัดแขนเสื้อ “ฆ่ามัน!”
สิ้นคำสั่งของชายชรา ชายชุดขาวสิบกว่าคนที่ข้างหลังมีคำว่า “อู๋เว่ย” เขียนติดอยู่ ก็พุ่งปะทะกับพวกตระกูลโจว
“พ่อครับ อย่ามัวเสียเวลาคุยกับพวกมันเลย…ไม่มีประโยชน์หรอก วันนี้เป็นไงเป็นกัน สู้กับพวกมันไปเลย!”
โตวอูออกหน้าคนแรก แม้พันธมิตรอู๋เว่ยจะจู่โจมเข้ามา แต่เขากลับไม่คิดจะถอยแม้ครึ่งก้าว พุ่งเข้าไปเผชิญหน้าทันที
แต่ทว่า แม้วิทยายุทธ์ของโจวอูจะไม่เลว แต่เทียบกับคนของพันธมิตรอู๋เว่ยกลับยังห่างชั้นกันไกล เพียงไม่นาน โจวอูก็ถูกคนของพันธมิตรอู๋เว่ยโจมตีจนตัวปลิวออกไปดุจว่าวที่เชือกขาด
พริบตาเดียว เสียงคำรามด่าทอดังไปทั่ว แม้ตระกูลโจวจะมีคนเยอะ แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับยอดฝีมือของพันธมิตรอู๋เว่ย กลับต้องแพ้ไม่เป็นท่า มีแค่ความไม่กลัวตาย กำลังต่างกันลิบลับ กลับไร้ประโยชน์
วินาทีนี้ จู่ๆ ชายชราที่ยืนอยู่ข้างชีซิงก็เคลื่อนไหว เขาเอื้อมมือออกไปบีบคอผู้นำตระกูลโจว
ผู้นำตระกูลโจวสองเท้าลอยเหนือพื้น ใบหน้าแดงก่ำ หายใจติดขัด
นอกบ้านตระกูลโจว มีคนมามุงเยอะขึ้นเรื่อยๆ เสียงถกเถียงดังมาเป็นระยะ ชี้นิ้ววิพากษ์วิจารณ์ แต่กลับไม่มีใครกล้าเข้ามาเอ่ยถึงความผิดของพันธมิตรอู๋เว่ยเลยแม้แต่คนเดียว
เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้วแน่น ถึงแม้เธออยากช่วยตระกูลโจว แต่กลับไม่รู้ว่าควรทำยังไง แล้วก็รู้ดีว่าตัวเองไร้กำลัง
————————————————————————————-
บทที่ 1282 ฉันไม่มีลูกโว้ย
ยามนี้เยี่ยหวันหวั่นพอจะรู้ว่าพันธมิตรอู๋เว่ยเป็นกลุ่มอำนาจแบบไหน ตามสไตล์การทำงานของพันธมิตรอู๋เว่ยแห่งรัฐอิสระ ถ้าหากตอนนี้เธอเข้าไปยุ่ง หรือห้ามปราม เกรงว่ามีแต่จะรนหาที่ตายเปล่าๆ
ฉิวฉิวที่อยู่ในอ้อมแขนของเยี่ยหวันหวั่นมองดูภาพตรงหน้า ใบหน้าแดงก่ำ ไม่รู้ว่าเขาเอาแรงมาจากไหน จู่ๆ ก็ดันตัวออกจากอ้อมแขนของเยี่ยหวันหวั่น แล้วออกวิ่งไปข้างหน้า
“ฉิวฉิว!”
เยี่ยหวันหวั่นหน้าเปลี่ยนสี อยากจะห้ามก็ไม่ทันแล้ว
“อ้อแอ้ๆ!”
ฉิวฉิววิ่งไปหาชายชราพันธมิตรอู๋เว่ยคนนั้น แล้วใช้หัวชนขาของชายชราแรงๆ
“ไอ้เด็กเวรนี่โผล่มาจากไหนวะ!”
ชาชราเดือดดาล สะบัดแขนขวาเหวี่ยงร่างผู้นำตระกูลโจวออกไป แล้วคว้าร่างฉิวฉิวขึ้นมา
“เด็ก…เด็กไม่รู้เรื่องด้วย!หยุด! หยุดเดี๋ยวนี้!” คุณนายโจวตกใจหน้าเปลี่ยนสี
“เหอะ ยังเด็กยังเล็กไม่รู้ฟ้าสูงดินต่ำ ดูท่าจะเกิดมาอายุสั้น อยู่ได้ไม่นาน” ชายชรายกตัวฉิวฉิวขึ้น ทำท่าจะเหวี่ยงร่างเล็กๆ ใส่พื้น
ในช่วงหน้าสิ่วหน้าขวานนั้น เยี่ยหวันหวั่นไม่แม้แต่จะหยุดคิด เธอพุ่งเข้าไปขวางชายชราโดยสัญชาตญาณ “หยุดนะ!”
ชายชราพันธมิตรอู๋เว่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย เงยหน้ามองเยี่ยหวันหวั่นอย่างประหลาดใจ
“เธอ…ก็อยากตายด้วยเหรอ?” ชายชราจ้องหน้าเยี่ยหวันหวั่น สีหน้าดูเหี้ยมเกรียมเล็กน้อย
น่าสนุกเหมือนกันนี่ ตอนนี้แม้แต่ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งก็กล้ามาท้าทายพันธมิตรอู๋เว่ยของพวกเขาแล้ว?!”
“ฉันบอกให้หยุด หูหนวกรึไง?!”
แม้แต่เด็กก็ยังไม่เว้น! เลวทรามต่ำช้าเกินไปแล้ว!
ชายชราไม่ทันพูดอะไร เยี่ยหวันหวั่นพลันหยิบปืนพกออกมาจากอกเสื้อ
ปากปืนสีดำเข้ม จ่อไปที่หัวของชายชรา
“ปืนพก…นี่แก?!” เมื่อสัมผัสได้ถึงความเย็นเฉียบ ชายชราหน้าเปลี่ยนสีไปเล็กน้อย
ในรัฐอิสระ นึกไม่ถึงว่าจะมีคน…กล้าพกปืนติดตัว แถมยังกล้าเอาออกมาต่อหน้าสาธารณชนอย่างงี้อีกด้วย?!
แม้แต่พันธมิตรอู๋เว่ยของพวกเขา ก็ยังไม่กล้าทำอย่างนี้ เพราะนี่เป็นกฎที่มีมานานของรัฐอิสระ ไม่ว่าจะเป็นสี่ตระกูลใหญ่ก็ดี หรือตระกูลเร้นลับเก่าแก่พวกนั้นก็ดี แม้กระทั่งสหพันธ์วิทยายุทธ์ที่ได้ชื่อว่าเป็นทางการของรัฐอิสระก็ยังไม่กล้า!
แต่ตอนนี้…ผู้หญิงตรงหน้าเอาปืนพกออกมาจ่อหัวเขาจริงๆ แถมสัมผัสนี้ ไม่มีทางเป็นของปลอมแน่นอน…
วินาทีนี้ผู้คนฮือฮาเสียงดัง ผู้คนบนถนนแทบทุกคนที่ล้อมวงมุงต่างหันไปมองเยี่ยหวันหวั่นด้วยสีหน้าประหลาดใจ กระทั่งจ้องด้วยสายตาแค้นเคือง
ในรัฐอิสระอย่าว่าแต่ใช้อาวุธปืนเลย แม้แต่คนที่พกอาวุธปืนหากถูกจับได้ คนของรัฐอิสระไม่ว่าใครก็ตาม มีสิทธิ์ลงโทษคนคนนั้นจนถึงตายได้…
ผู้นำตระกูลโจวกับผู้คนรอบข้างมองเยี่ยหวันหวั่นด้วยสายตาประหลาดใจ นึกไม่ถึงว่าเยี่ยหวันหวั่นจะพกปืนด้วย…
คุณนายโจวมองเยี่ยหวันหวั่น ทำท่าเหมือนจะพูดอะไร แต่สุดท้ายกลับพูดไม่ออก ตั้งแต่วินาทีที่เยี่ยหวันหวั่นเอาปืนออกมา จุดจบของเธอก็ถูกกำหนดแล้ว…กลัวก็แต่จะเอน็จอนาถเกินไป
“หึๆ…คุณหนูคนนี้ เธอน่าจะรู้กฏของรัฐอิสระดี…ในรัฐอิสระ ไม่อนุญาตให้พกอาวุธปืน เธอคงรู้ดีว่าจะเกิดอะไรตามมานะ…
ถึงเธอจะไม่คิดถึงตัวเอง ก็ควรเห็นแก่พ่อแม่ แล้วก็ลูกของเธอ…” ชายชรามองเยี่ยหวันหวั่นแล้วยิ้มบอกด้วยน้ำเสียงหลอกล่อ แต่เขาก็ไม่กล้าเหวี่ยงร่างฉิวฉิวใส่พื้นอีก
“ฉันไม่มีลูกโว้ย!” เยี่ยหวันหวั่นแค่นยิ้ม “ค่อยๆ วางเด็กลง”