องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 731 ปลดเฉินอวิ๋นเอ๋อร์
ทุกคนต่างมองไปยังเฟิงอู๋ชิงอย่างงุนงง
“ขณะนี้จักรพรรดินีมีสุขภาพร่างกายไม่ดีนัก รอบกายของพระองค์มีขุนนางที่คิดก่อกบฏทรยศหักหลังเป็นจำนวนมาก ถึงแม้พระองค์จะสร้างเสถียรภาพในราชสำนักไว้ได้และแคว้นเฟิ่งภายใต้การปกครองของพระองค์นั้นแข็งแกร่งและเจริญรุ่งเรือง
แต่พี่ชายของพระองค์หลายๆ คนนั้นไม่ต้องการให้พระองค์มีชีวิตอยู่ หากไม่ใช่เป็นเพราะการสืบทอดตำแหน่งของจักรพรรดินีนั้นสืบทอดได้เพียงผู้หญิง ไม่สืบทอดให้ผู้ชาย เจ้าคิดว่าพระองค์จะเป็นเช่นไร?”
ฉีเฟยอวิ๋นนั่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง “หากไม่ไปก็จะเป็นการอกตัญญู หากกลับไปก็จะเป็นการละทิ้งสามีและลูกๆ ข้าไม่สามารถแยกกับท่านอ๋องได้ อีกทั้งข้าก็ไม่อาจจากลูกๆ ไปได้ ข้าทำไม่ได้”
แม่ทัพฉีก็รู้สึกเสียใจเช่นกัน
ฉีเฟยอวิ๋นหลั่งน้ำตา “แต่ข้าอยากไปเจอพระองค์”
ดวงตาของฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกขุ่นเคืองขึ้นมา หนานกงเย่รู้สึกหนักใจและปล่อยมือออก
ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นและมองไปยังแม่ทัพฉี “ท่านพ่อ ลูกขอร้องให้ลูกไปเถอะนะเจ้าคะ”
แม่ทัพฉีกอดเจ้าของร่างเดิมไว้ “พ่อจะไปกับเจ้า”
“……” หนานกงเย่กุมมือแน่น และมองแผ่นหลังของเจ้าของร่างเดิม ตอนนี้เฟิงอู๋ชิงก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย
หนานกงเย่กล่าว “เรื่องนี้ข้าจะเป็นคนจัดการ ในเมื่อต้องการจะไป เช่นนั้นข้าก็จะติดตามไปด้วย”
“……”
ทันใดนั้นเจ้าของร่างเดิมก็หันกลับไปและน้ำตาคลอ “ท่านอ๋องเย่?”
“ข้าไม่ได้ทำเพื่อเจ้า ข้าทำไปเพื่ออวิ๋นอวิ๋น”
เจ้าของร่างเดิมรู้สึกน้อยใจแต่ก็รู้สึกดีใจมาก “ขอบพระทัยเพคะ”
เมื่อหันกลับมา เจ้าของร่างเดิมก็มองไปที่แม่ทัพฉี “ท่านพ่อ ข้าเหนื่อยแล้ว”
“อืม”
เจ้าของร่างเดิมหยุดร้องไห้ ฉีเฟยอวิ๋นเช็ดน้ำตาและหันกลับไปมองหนานกงเย่ “ท่านอ๋อง”
“หือ!”
จู่ๆ หนานกงเย่ก็ลุกขึ้น “ข้าจะออกไปข้างนอกเพื่อจัดการเรื่องนี้ เรื่องของจงชินก็ยังจัดการไม่เรียบร้อย แถมยังเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นอีก ข้ารู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน”
เมื่อพูดจบเขาก็ได้เดินออกจากประตูไปแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกขบขัน
ฉีเฟยอวิ๋นหันกลับมาและมองไปที่เฟิงอู๋ชิง “ท่านก็คือเสด็จอาสามของข้า?”
เฟิงอู๋ชิงทำหน้าบูดบึ้ง “ไม่ได้หรือ?”
ฉีเฟยอวิ๋นหัวเราะ “ก็ได้ เพียงแต่ข้าหน้าตาเป็นเช่นนี้ เสด็จอาสามจะต้องคิดว่า ตระกูลของท่านต่างก็มีหน้าตาหล่อเหลา ทำไมถึงมีคนอย่างข้าที่หน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่เช่นนี้ได้”
“ในใจของเสด็จอาสามของเจ้าก็คือ ไม่น่าแปลกใจเลยเมื่อได้เห็นก็รู้สึกผูกพัน ที่แท้ก็ไม่ใช่ศัตรูนี่เอง”
เฟิงอู๋ชิงมองไปที่แม่ทัพฉีด้วยสีหน้าจริงจัง “ท่านแม่ทัพฉีได้ช่วยชีวิตของทายาทของพี่รองของข้าไว้ ข้าขอบคุณอย่างมาก ท่านแม่ทัพฉีได้โปรดวางใจได้ มีข้าเฟิงอู๋ชิงอยู่ คนของหอทิงเฟิงจะไม่ฆ่าผู้ใดในเขตบริเวณของเมืองต้าเหลียงนี้”
“เรื่องอื่นนั้นข้าไม่สนใจ แต่อวิ๋นอวิ๋นเป็นลูกสาวของข้า ข้าไม่ต้องการให้พวกเจ้าต้องทำเช่นนี้”
แม่ทัพฉีมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น “ในเมื่อจะไป เช่นนั้นพ่อก็จะไปเตรียมตัวถึงจะถูก”
“ท่านพ่อไปเตรียมตัวเถอะเจ้าค่ะ”
ฉีเฟยอวิ๋นส่งแม่ทัพฉีออกไปและหันหลังกลับไปมองเฟิงอู๋ชิง “ท่านเจ้าหอ ท่านแน่ใจหรือว่าข้าเป็นลูกสาวของจักรพรรดินีจริงๆ ?”
“เจ้าไปก็จะรู้เอง ในเมื่อจะไป เช่นนั้นก็พาเด็กๆ ไปด้วย”
“คงไม่ดีกระมัง หากเกิดเรื่องอะไรขึ้น……”
“หึ เจ้าไม่พาไปด้วย หากถูกกักขังจะยิ่งลำบาก”
“แต่ระยะทางช่างแสนไกลและลำบาก”
“ไม่มีปัญหา เรื่องนี้ข้าจัดการได้ ข้าจะเป็นคนดูแลเจ้าห้าเอง ส่วนคนโตก็ให้แม่ทัพฉีดูแล อวิ๋นจิ่นดูแลเจ้ารอง พวกเจ้าสองสามีภรรยาก็แบ่งกันดูแลเจ้าสามและเจ้าสี่ และให้เสี่ยวเฉียวและอามู่ติดตามไปด้วย”
“เรื่องนี้ยังไม่ต้องวางแผน ข้ายังต้องไปถามท่านอ๋องก่อน ท่านเจ้าหอ……”
“ตั้งแต่วันนี้ไป เจ้าเรียกข้าว่า เสด็จอาสาม”
“เจ้าค่ะ เสด็จอาสาม”
ฉีเฟยอวิ๋นหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจ
หลังจากนั้นฉีเฟยอวิ๋นจึงไปหาหนานกงเย่ แต่ตอนนี้หนานกงเย่ได้เข้าไปในวังหลวงเสียแล้ว
ฉีเฟยอวิ๋นรออยู่ที่จวนท่านอ๋องเย่จนดึก เมื่อหนานกงเย่กลับมาถึงก็พากันกลับเข้าไปในห้อง ฉีเฟยอวิ๋นนั่งลงและถามว่า “ฝ่าบาทรับสั่งว่าอย่างไรบ้างเพคะ?”
“ฝ่าบาทไม่พูดอะไร ข้าไม่ได้ไปหาฝ่าบาท”
“……เช่นนั้นท่านอ๋องไปหาใครหรือเพคะ?” ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่ง หรือนี่คือความห่างเหินของสองพี่น้อง?
หนานกงเย่มองออกไป “ข้าไปพบเสด็จแม่และมเหสีหวา”
“อ๋า?”
“และยังมีท่านอ๋องตวน”
“ท่านอ๋อง ทำไมถึงไม่พูดเรื่องนี้กับฝ่าบาทเพคะ นี่ไม่ถือเป็นการจงใจปิดบังฝ่าบาทหรือเพคะ?”
“ข้าจะพูดกับฝ่าบาท แต่ก็ต้องปรึกษาอวิ๋นอวิ๋นก่อนถึงจะพูดออกไป และเสด็จแม่และพระมเหสีหวาจะอยู่ข้างข้า ข้าหรือจะสามารถทำให้ฝ่าบาทเชื่อข้าได้?”
“ก็ถูกของท่านอ๋อง เช่นนั้นท่านอ๋องมีแผนการอย่างไรเพคะ?”
“ตอนนี้จักรพรรดินีแคว้นเฟิ่งไม่มีทายาทสืบทอดราชบัลลังก์ หากเจ้าไปข้ากลัวว่าเจ้าจะต้องอยู่ที่นั่น ข้าไม่สามารถทำอะไรโดยที่ข้าไม่มั่นใจได้ แต่ลองถามใจตัวเองดู การได้เป็นจักรพรรดินีนั้นดีแล้วหรือ?”
“ก็น่าจะดีนะเพคะ ไหนบอกว่ามีสามตำหนัก หกเรือนและเจ็ดสิบสองสนมไม่ใช่หรือเพคะ?”
“พูดจาเหลวไหล” หนานกงเย่ทำสีหน้าบูดบึ้ง ฉีเฟยอวิ๋นจึงหัวเราะและขยับเข้าไปใกล้
“แต่ตอนนี้ควรทำอย่างไรดีหรือเพคะ?”
“หากไม่ต้องไปก็ได้ เช่นนั้นหม่อมฉันก็จะไม่ไป แต่วิชาดาบไร้ใจของอวิ๋นอวิ๋นปรากฏต่อคนอื่นไปแล้ว วันนี้คนเหล่านั้นที่มา จะต้องมาเพราะอวิ๋นอวิ๋นแน่ๆ ส่วนเป็นคนของเมืองหรือแคว้นไหนนั้นไม่อาจรู้ได้
หากเป็นคนของปีกทางด้านใต้ละก็ จะต้องมีความเกี่ยวข้องกับซูมู่หรง แต่เขาดูเหมือนไม่มีพิษมีภัยกับเจ้า เช่นนั้นก็อาจจะเป็นคนข้างกายของเขาเป็นผู้ลงมือ
เรื่องที่เกิดขึ้นกับฮั่วหลงก็ทำให้ข้ารู้สึกสงสัย เดิมทีเป็นเรื่องที่ไม่ควรเกิดขึ้น แต่ก็กลับเกิดขึ้นจนได้ นี่จึงเป็นเรื่องที่น่าแปลกอย่างมาก
หากทั้งหมดต่างมาเพื่อฆ่าอวิ๋นอวิ๋น เช่นนั้นเมืองต้าเหลียงก็จะกลายเป็นนรกบนดิน ฉะนั้นต้องหนีไปจากที่นี่”
ฉีเฟยอวิ๋นหนีไป “ท่านอ๋อง วันนี้เสด็จอาสามบอกว่าจะพาเด็กๆ ไปด้วย”
“พาไปด้วยไม่ได้ เด็กๆ ต้องอยู่ที่นี่” หนานกงเย่ปฏิเสธทันควัน
ฉีเฟยอวิ๋นมองออกไป “แต่ว่า จงชินจะต้องไม่ปล่อยโอกาสนี้หลุดมือไปได้แน่ๆ เพคะ”
“แต่ข้าก็ไม่ได้โง่ หากพาพวกเขาไปด้วยก็สามารถเกิดอันตรายขึ้นได้ โชคดีที่ตอนนี้ฮองเฮาไม่ได้อยู่ในวังหลวง และต่อให้ฝ่าบาทจะทำอะไร ฝ่าบาทก็คงไม่กล้าทำอะไรลูกๆ ของข้า”
ฉีเฟยอวิ๋นหัวเราะ “จริงหรือเพคะ?”
“แน่นอน”
หนานกงเย่มีความเชื่อมั่นเช่นนั้น
“เช่นนั้นท่านอ๋องมีแผนอย่างไรที่จะปกป้องพวกเขาเพคะ?”
“เรื่องการปกป้องละก็ ข้ายังไม่คิดแผนการ หากท่านพ่อตาอยู่ที่นี่ก็ยังพอมีทาง แต่ครั้งนี้ท่านพ่อตาบอกว่าจะติดตามไปด้วย และเฟิงอู๋ชิงก็ติดตามไปด้วย นั่งก็คือ เมื่อพวกเราเดินทางออกไป ก็จะไม่มีใครปกป้องคุ้มครองพวกเขา”
“ท่านอ๋อง ท่านกำลังหมายความว่าอย่างไรเพคะ?”
ฉีเฟยอวิ๋นเงยหน้าขึ้นมอง หนานกงเย่พยักหน้า “อืม”
“ให้เจ้าห้าอยู่ที่นี่ เขาสามารถปกป้องพวกเขาได้ แต่หากไม่มีคนคอยดูแลก็ไม่ได้ สัตว์เลี้ยงก็ยังคงเป็นสัตว์เลี้ยงอยู่วันยังค่ำ และเจ้าห้าก็ยังอายุน้อย หากเกิดอะไรขึ้นก็จะแย่ ทางที่ดีที่สุดคือห้ามเข้าวังหลวง ไม่เช่นนั้นจะเป็นการนำพามาซึ่งความเดือดร้อนที่มากขึ้น”
“อันที่จริงหากสามารถล่อให้จงชินปรากฏตัวออกมาได้ และจัดการพวกเขาได้ทั้งหมด เช่นนั้นก็สามารถเดินทางได้อย่างไร้กังวล แต่จงชินนั้นเล่ห์เหลี่ยมมากเกินไป เขารอดชีวิตไปได้หลายครั้ง ครั้งนี้ก็ไม่สามารถรับปากได้ ข้าจึงยกเลิกความคิดนี้ไป”
“เช่นนั้นท่านอ๋องหมายความว่า?”
“ท่านอ๋องตวนสามารถปกป้องพวกเขาได้ แต่ครั้งที่แล้วเป็นเพราะเฟิงอู๋ชิงอยู่ด้วย แต่ครั้งนี้เขาไม่อยู่”
“……ก็จริงเพคะ”
ตอนนี้ไม่มีใครที่สามารถใช้งานได้ พวกเขาสองสามีภรรยาเดินทางออกไปและปล่อยเด็กๆ อยู่ที่บ้าน จึงรู้สึกเป็นกังวลและไม่วางใจ
“ข้าขอคิดดูอีกหน่อย อวิ๋นอวิ๋น พักผ่อนก่อนเถอะ”
“เพคะ”
คืนนี้ฉีเฟยอวิ๋นนอนไม่หลับและมักจะคิดกังวลเรื่องลูกของเธอ
เมื่อตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก็เห็นว่าท่านอ๋องตวนและอวิ๋นหลัวฉวนมาหา เมื่ออวิ๋นหลัวฉวนเห็นฉีเฟยอวิ๋นเข้าก็รู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย และเดินมาตรงหน้าของฉีเฟยอวิ๋น จากนั้นยื่นมือมาจับมือของฉีเฟยอวิ๋น “ไม่คิดเลยว่าจะมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้น ท่านวางใจได้ เรื่องเด็กๆ นั้นข้าและท่านอ๋องได้ปรึกษาหารือกันแล้ว ข้าและท่านอ๋องจะย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่เป็นการชั่วคราว เพื่อขจัดปัญหาทั้งหมด เฉินอวิ๋นเอ๋อร์ก็ได้ถูกกุมขังเป็นที่เรียบร้อยแล้ว”
“……”
ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกแปลกใจอยู่ครู่หนึ่ง “เกี่ยวข้องอะไรกับเฉินอวิ๋นเอ๋อร์ด้วยหรือ?”
“ข้าได้ตรวจสอบอย่างละเอียดแล้ว คืนนั้นท่านอ๋องถูกใส่ร้าย และไม่ได้มีอะไรกับเฉินอวิ๋นเอ๋อร์เลย แต่นางกลับใช้โอกาสนี้ในการแต่งงานเข้ามาอยู่ในจวนของท่านอ๋องตวน ข้าจึงไม่ปล่อยนางไป หากไม่จัดการอะไรเลย อนาคตข้างหน้าอาจแย่กว่านี้ จวนท่านอ๋องตวนไม่ใช่ใครที่ไหนก็สามารถเข้ามาอยู่ได้ง่ายๆ” อวิ๋นหลัวฉวนพูดเรื่องนี้ขึ้นมาด้วยความรู้สึกโกรธ น้อยครั้งที่ฉีเฟยอวิ๋นจะได้เห็น จากนั้นจึงหันไปมองท่านอ๋องตวน ดูเหมือนท่านอ๋องตวนจะหมกมุ่นและหลงใหลในอวิ๋นหลัวฉวนมานานแล้ว ไม่ว่าอวิ๋นหลัวฉวนพูดอะไรก็ถูกไปหมด เขาได้แต่แสดงสีหน้าเห็นด้วยอยู่ข้างๆ
ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า “ไปกันเถอะ เจ้าไปนั่งในห้องกับข้า ส่วนเรื่องอื่นนั้น ให้ท่านอ๋องเป็นคนไปพูดเอง”