อวี๋เหวินเกาหยางพูดอย่างเย็นชา “เขาน่าจะอายุสามสิบแล้วใช่ไหม? ไม่ควรรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองพูดออกไปเหรอ?”
“ใช่แล้ว คุณลุง คุณมากล่าวหาพ่อของผมแบบนี้ มันออกจะเกินไปหน่อย ลูกชายของคุณต่างหากที่บอกว่าเขาจะแก้ปัญหาของวงศ์ตระกูล เกี่ยวอะไรกับพวกเราล่ะ?”
“แน่นอน ถ้าคุณลุงไม่อยากพลัดพรากจากลูกชายที่เพิ่งได้กลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันอีกครั้งตลอดไป ก็สามารถสละตำแหน่งทายาทได้”
หยูเหวินหวูกล่าวพร้อมกับหัวเราะลั่น
กิจการที่ตระกูลหวงและตระกูลเย่ร่วมมือกันปราบปรามในคราวนี้ ทั้งหมดเขาเป็นคนรับผิดชอบ เขารู้ดีกว่าใครๆ ว่าการแก้ปัญหาครั้งนี้ยากเพียงใด
แม้จะใช้พลังของตระกูล ก็เกรงว่าอาจจะไม่สามารถแก้ปัญหาได้ภายในวันเดียว
แล้วยังเป็นลูกนอกกฎหมายที่เพิ่งกลับมาสู่วงศ์ตระกูลอีก
เขาไม่เชื่อว่าหวังเฉินจะทำได้
อวี๋เหวินเกาหยางก็ไม่เชื่อเช่นกัน
คนอื่นๆ ก็ไม่เชื่อเช่นกัน
“ในเมื่อผมตอบตกลงแล้ว ก็จะไม่คืนคำแน่นอน!”
หวังเฉินยิ้มเยาะแล้วกล่าวว่า “ผมแนะนำให้คุณเตรียมตัวให้เร็วที่สุด เรื่องแต่งตั้งทายาทคนใหม่ อาจจะคลี่คลายได้ก่อนคืนนี้เสียอีก”
พูดจบ เขาก็ยืนขึ้นแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “เอาล่ะ ถึงเวลาแล้วที่ผมจะไปแก้ปัญหาใหญ่ที่พวกคุณทุกคนไม่สามารถช่วยกันแก้ปัญหาได้ ไม่อยู่เป็นเพื่อนแล้วนะ!”
ภายใต้สายตาที่จับจ้องจากผู้คน หวังเฉินออกไปจากที่นี่ทันที
สีหน้าของอวี๋เหวินเกาเจิ้นก็ชะงักไปทันที คนอื่นๆ ก็มองมาที่เขาด้วยรอยยิ้มเช่นกัน
“พวกเราประชุมกันต่อเถอะ!”
อวี๋เหวินเกาหยางชำเลืองมองอวี๋เหวินเกาเจิ้นอยางเฉยชา แล้วพูดว่า “มาหารือกันต่อว่าจะเผชิญหน้ากับวิกฤตของตระกูลอวี๋เหวินยังไง”
คราวนี้ อวี๋เหวินเกาเจิ้นไม่ได้พูดอะไรเพื่อขัดขวางอีก
การกระทำของหวังเฉินได้ก่อกวนแผนการของเขาให้ยุ่งเหยิงอย่างสิ้นเชิง
เดิมทีเขาวางแผนที่จะใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้ เพื่อทำให้หวังเฉินขึ้นเป็นทายาท เมื่อมีการสนับสนุนของเขา แค่เพียงรักษาตำแหน่งทายาทของหวังเฉินให้มั่นคงก็เพียงพอแล้ว
ต้องมีวันหนึ่งที่หวังเฉินจะกลายเป็นทายาทที่แท้จริง คอยดูแลตระกูลอวี๋เหวินในอนาคต
แต่สิ่งที่หวังเฉินเพิ่งทำลงไป ทำให้เขาผิดหวังอย่างสิ้นเชิง
ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเสียใจที่พาหวังเฉินมาที่ตระกูลอวี๋เหวิน
แต่ตอนนี้ภรรยาและลูกชายของเขาถูกลอบสังหาร เขาเหลือหวังเฉินเป็นลูกชายเพียงคนเดียว
หากภารกิจครั้งนี้ไม่สำเร็จ พวกเขาสองพ่อลูกจะต้องแยกจากกันอย่างสมบูรณ์
ถึงอย่างไรผลที่ตามมาจากความล้มเหลวของหวังเฉิน คือการออกจากเมืองเยี่ยนตูไปตลอดกาล
ในอีกด้านหนึ่ง หลังจากที่หวังเฉินออกจากตระกูลอวี๋เหวินแล้ว เขาก็โทรศัพท์ออกไป “หยางเฉิน ทุกอย่างพร้อมแล้ว ตอนนี้ผมกำลังรอให้คุณช่วยผมแก้ปัญหาของตระกูลอวี๋เหวิน ผมก็จะได้ขึ้นเป็นทายาทของตระกูลอวี๋เหวินแล้ว”
เมื่อหยางเฉินได้รับโทรศัพท์จากหวังเฉิน เขาก็แปลกใจเล็กน้อย “ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“คุณช่วยผมมามากแล้ว ถ้าผมไม่สามารถเป็นทายาทได้ ก็เท่ากับว่าผมจะเป็นคนขี้แพ้ใช่ไหม?”
ฟังออกได้ว่า หวังเฉินมีความภูมิใจมาก
หยางเฉินส่ายหน้าด้วยรอยยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ เดิมทีเขาคิดว่า มันต้องใช้ความพยายามบ้างในการทำให้หวังเฉินมาแทนที่หยูเหวินหวูได้ แต่คิดไม่ถึงว่ามันจะสำเร็จได้ง่ายดายขนาดนี้
“ดี คุณรอรับสายจากผมแล้วกัน!”
หยางเฉินพูดจบก็วางสายลง แล้วโทรออกไปอีกสองสาย
สายแรกโทรหาหวงเทียนเชิง อีกสายโทรหาเย่ม่าน
ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่า วิกฤตครั้งใหญ่ของตระกูลอวี๋เหวินที่กำลังเผชิญอยู่ จะคลี่คลายได้ด้วยโทรศัพท์สองสายของหยางเฉิน
ในเวลานี้ การประชุมของตระกูลอวี๋เหวินยังคงดำเนินต่อไป อวี๋เหวินเกาเจิ้นไม่รู้เนื้อหาของการประชุมเลย ในสมองของเขาเต็มไปด้วยเรื่องไร้สาระ
ในเวลานี้ อวี๋เหวินเกาหยางก็ประกาศขึ้นอย่างกะทันหันว่า “เอาล่ะ ทำตามข้อตกลงของผม ทุกคนทำหน้าที่ของตนเอง เตรียมพร้อมรอฟังคำสั่งของผม”
“ครับ!”
คนของตระกูลอวี๋เหวินพากันตอบกลับ
“ผู้นำ ข่าวดี!”
เมื่อพวกเขากำลังจะออกไปจากที่นี่ ชายชราในชุดราชวงศ์ถังก็รีบเข้าไปในห้องประชุมด้วยสีหน้าตื่นเต้น
“ข่าวดีอะไร?”
อวี๋เหวินเกาเจิ้นถามด้วยรอยยิ้ม
“วิกฤติของวงศ์ตระกูลได้คลี่คลายลงอย่างกะทันหัน!” ชายชราในชุดราชวงศ์ถังกล่าวอย่างมีความสุข
“อะไรนะ?”
อวี๋เหวินเกาหยางมีสีหน้าตกใจ
เขาเพิ่งพูดคุยปรึกษากันว่าจะจัดการอย่างไร ยังไม่ทันได้ดำเนินการอะไรก็ได้ข่าวว่าวิกฤติคลี่คลายลงแล้ว มันจะเป็นไปได้อย่างไร?
ตระกูลหวงและตระกูลเย่ มีความขัดแย้งกับตระกูลอวี๋เหวินมาโดยตลอด
ครั้งนี้ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น อยู่ดีๆ ทั้งสองตระกูลก็ร่วมมือกันเพื่อเริ่มกดดันตระกูลอวี๋เหวิน
ทำไมจู่ๆ ก็สิ้นสุดลงแล้ว?
“พ่อบ้านหัน คุณเข้าใจผิดไปหรือเปล่า?”
หยูเหวินหวูมีสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ พลางเอ่ยปากบอกว่า “กิจการส่วนใหญ่ของตระกูลเราได้รับความเสียหายอย่างหนัก มีหลายกิจการอยู่ในภาวะใกล้จะล้มละลายแล้ว แล้วจะฟื้นชีวิตกลับคืนมาได้อย่างไร?”
“ใช่แล้ว! ตระกูลหวงและตระกูลเย่มักจะมีความขัดแย้งกับตระกูลของเรา ในเมื่อพวกเขาร่วมมือกันแล้ว นี่ไม่ใช่โอกาสที่ดีสำหรับพวกเขาที่จะลดความแข็งแกร่งของพวกเราหรอกหรือ? ทำไมมาล้มเลิกกะทันหันแบบนี้?”
“นี่จะเป็นแผนการร้ายของพวกเขาหรือเปล่า?”
คนอื่นๆ ก็พากันถามด้วยความสงสัย
พ่อบ้านส่ายหน้าแล้วพูดว่า “มันไม่น่าจะเป็นแผนการร้าย ถึงอย่างไรพวกเขาก็ล้มเลิกการควบคุมพวกเราแล้ว ขอเพียงพวกเราสามารถปกป้องตัวเองได้ทันเวลา ถ้าพวกเขาต้องการโจมตีพวกเราอีก ก็เกรงว่าจะไม่มีโอกาสแล้ว”
อวี๋เหวินเกาหยางไม่พูดอะไร ในหัวเต็มไปด้วยความสงสัย
ทุกคนรู้สึกสับสนมาก แต่กลับไม่มีใครคิดว่าหวังเฉินเป็นคนทำ
“ทุกท่าน ผมกลับมาอีกแล้ว!”
ขณะที่ทุกคนกำลังสงสัยว่าวิกฤตนี้คลี่คลายได้อย่างไร ก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากประตูห้องประชุม
ทุกคนพากันหันไปมอง เห็นเพียงหวังเฉินเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม เขากวาดตามองผู้คนแล้วเอ่ยปากถามว่า “ผมแก้ปัญหาของตระกูลได้แล้ว ทำไมพวกคุณยังไม่ประชุมเสร็จอีก?”
คำพูดประโยคนี้ของเขา ทำให้ทุกคนตกใจ!
เขารู้ได้อย่างไรว่าวิกฤตของตระกูลเพิ่งจะคลี่คลาย?
อย่าบอกนะว่า ปัญหาวิกฤติของตระกูลเขาเป็นคนแก้ไขจริงๆ?
เป็นไปได้อย่างไร?
เป็นไปได้อย่างไร?
อาจจะ?
ความสงสัยแบบเดียวกันปรากฏขึ้นในใจของทุกคน
“เฉินเอ๋อร์ คุณหมายความว่า วิกฤตของตระกูลสามารถคลี่คลายได้ก็เพราะคุณเหรอ?”
อวี๋เหวินเกาเจิ้นเดินขึ้นมาข้างหน้าด้วยความตื่นเต้น เกาะแขนของหวังเฉิน แล้วถามเสียงดัง
อวี๋เหวินเกาเจิ้นตื่นเต้นมากจริงๆ เดิมทีเขาเตรียมที่จะล้มเลิกการต่อสู้แย่งชิงอำนาจ แต่นึกไม่ถึงว่า หวังเฉินจะบอกว่าเขาเป็นคนแก้ไขปัญหาของตระกูลอวี๋เหวิน
หวังเฉินยิ้มบางๆ มองไปยังบิดาที่กำลังกระวนกระวายใจอยู่แล้วถามว่า “นอกจากผมแล้ว ยังมีใครที่สามารถทำได้อีกเหรอ?”
“ฮ่าฮ่า ดี! ดี! ดี!”
อวี๋เหวินเกาเจิ้นตะโกนอย่างตื่นเต้น
คนอื่นๆ ก็พากันได้สติกลับมาเช่นกัน ในแววตาของพวกเขาแต่ละคนเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
ปัญหาที่ทุกคนในตระกูลอวี๋เหวินไม่สามารถแก้ไขได้ ได้ถูกแก้ไขโดยลูกนอกกฎหมายที่เพิ่งกลับมาที่ตระกูล ทำไมมันฟังดูเพ้อฝันเหลือเกิน?
แต่ความจริงก็เป็นเช่นนี้ คนส่วนใหญ่เชื่อว่าปัญหาได้รับการแก้ไขโดยหวังเฉิน
“คุณเล่นละครเก่งมาก ไม่รู้ว่าคุณไปเอาข่าวที่ไหนมาตบตาพวกเรา?”
หยูเหวินหวูพูดเยาะเย้ย แววตาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม