บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 906
เมเดลีนกลับไปที่รถ อากาศในชั้นใต้ดินทำให้ใจของเธอวุ่นวายน้อยกว่าแต่ก่อน แต่มือของเธอที่จับพวงมาลัยกำลังสั่น
เธอกล่อมตัวเองให้ใจเย็นลง แต่เธอก็ไม่เหลือแรงที่จะขับรถอีกต่อไปแล้ว
ความคิดของเธอในตอนนี้เต็มไปด้วยภาพของเจเรมี่และลาน่าที่กำลังจูบกัน
รอยยิ้มแห่งชัยชนะของผู้หญิงคนนั้นและคิ้วที่ดูหมิ่นของชายคนนั้น คล้ายกับท่าทางที่เย็นชาของเขาซึ่งมีต่อเธอเหมือนเมื่อก่อน
แต่เธอก็ยังรู้สึกว่าเจเรมี่มีเหตุผลสำหรับพฤติกรรมของเขาในวันนี้
ในตอนนี้เธอไม่สามารถขับรถได้ ดังนั้นเธอจึงรอในรถ
เธอไม่รู้ว่ารอนานแค่ไหน เธอจินตนาการว่าเจเรมี่และลาน่ายังคงอยู่ในห้องเดียวกันในตอนนี้ เมื่อจินตนาการถึงสิ่งที่พวกเขาอาจจะทำ เมเดลีนก็ปวดใจ
เธอนั่งรออยู่ตรงนี้ไม่ได้
เมเดลีนลงจากรถและกำลังจะขึ้นลิฟต์ไปในตอนที่เธอเห็นเจเรมี่กำลังเดินเข้ามายังที่ที่เธออยู่
ในตอนนี้ชายคนนั้นแต่งตัวเรียบร้อย ดูน่าเกรงขามและสง่างาม
“เจเรมี่” เมเดลีนส่งเสียงเรียกเขา
เจเรมี่หยุดหลังจากที่ได้ยินเสียงของเธอ
เขาเลิกคิ้วขึ้นและเห็นว่าเมเดลีนที่ยืนไม่ไกลจากเขาดูหน้าซีดเล็กน้อย สายตาของเขาก็เริ่มเยือกเย็น
“ลินนี่ ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่?” เขารีบเดินเข้าไปหาเธอ
น้ำเสียงที่อ่อนโยนของเขา ช่างตรงกันข้ามกับความแตกต่างที่เขาแสดงออกมาก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง
เมเดลีนมองใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาซึ่งอยู่ตรงหน้าเธอและพยายามอย่างที่สุดเพื่อที่จะปลอบประโลมความรู้สึกที่กำลังจะเสียการควบคุมไป “เจเรมี่ ทำไมคุณถึงหลอกฉันและแอบมาอยู่กับลาน่า?”
เจเรมี่รู้สึกผิดในตอนที่เขาคิดว่าเมเดลีนอาจจะรู้ว่าเรื่องที่เขามาทานมื้อค่ำกับลาน่าไม่นานมานี้
“ลินนี่ ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะโกหกคุณ” เขาอธิบาย พลางเอื้อมมือไปจับมือของเมเดลีน
เมเดลีนเลี่ยงเขา “อย่ามาแตะตัวฉัน ฉันคิดว่ามันสกปรก”
การเต้นของหัวใจของเจเรมี่ลดลง ฝ่ามือของเขาแข็งค้างกลางอากาศ
ความรู้สึกของการคิดว่าถูกเมเดลีนรังเกียจทำให้เขาหนาวไปทั้งตัว
เมเดลีนยังคิดอีกว่าเธอคงจะฟังคำอธิบายของเจเรมี่อย่างใจเย็นได้ แต่ไม่ว่าเธอจะโน้มน้าวตัวเองมากแค่ไหน เธอก็ไม่สามารถลบภาพเมื่อกี้ไปได้
ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร เธอก็รับไม่ได้ที่เขาจูบกับผู้หญิงคนอื่น
เมื่อเห็นว่าตาของเมเดลีนเริ่มแดง เจเรมี่ก็อยากที่จะอธิบายตัวเอง แต่เมเดลีนก็ขับรถออกไปแล้ว
เขากังวลว่าความรู้สึกแย่ของเมเดลีนจะกระทบต่อการขับรถของเธอ ดังนั้นเขาจึงตามเธอไป
หลังจากที่กลับไปยังวิลล่า เมเดลีนก็ตรงไปที่ห้อง เจเรมี่ตามมาติด ๆ แต่ทันทีที่เขาเดินไปที่ประตูห้อง เขาก็ถูกเมเดลีนหยุดเอาไว้
จากนั้นเธอก็โยนหมอนออกมา “ฉันไม่อยากนอนกับผู้ชายที่เล่นชู้กับมือที่สามอีกต่อไปแล้ว”
เจเรมี่หันกลับไป ก่อนที่เขาจะได้พูด เมเดลีนก็ปิดประตู
เจเรมี่ไม่ไปไหน อย่างไรก็ตาม เขาก็กอดหมอนและยืนอยู่ที่ประตูเพื่อขอโทษ
“ลินนี่ ผมโกหกคุณ แต่ลาน่ากับผมไม่ได้อยู่ในความสัมพันธ์แบบที่คุณคิดนะ”
“ลินนี่ ผมผิดไปแล้ว อย่าโกรธผมเลยนะ ห่วงตัวเองด้วย”
“ลินนี่ ผมจะรอจนกว่าคุณจะเปิดประตูให้กับผม”
เมเดลีนนั่งอยู่บนขอบเตียง มือของเธอกำลังกำผ้าปูที่นอน
ยิ่งเธอคิดถึงภาพที่เธอเห็นด้วยตาตัวเองเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกไม่ดีเท่านั้น รวมถึงท้องของเธอด้วยเช่นกัน
ตอนแรกเมเดลีนคิดว่าเป็นความเจ็บปวดเล็กน้อยและคงหายไปในไม่ช้า แต่ทว่าความเจ็บปวดยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น ไม่นานเหงื่อชั้นบาง ๆ ก็ผุดขึ้นบนหน้าผากของเธอในทันที
เมเดลีนหายาแก้ปวดที่อดัมสั่งไว้ให้ แต่ทันทีที่เธอเปิดกล่องยา หน้าท้องของเธอก็เจ็บปวดมากจนเธอไม่สามารถถือกล่องยาได้อย่างมั่นคง กล่องยาในมือของเธอร่วงลงพื้นและเม็ดยาก็กระจายไปทั่ว
ขณะที่เธอก้มลงเก็บ เธอก็เสียการโฟกัสและล้มลงกับพื้นอย่างอ่อนแอ
เมเดลีนเห็นเงาหนึ่งข้างใต้รอยแยกของประตูด้วยสายตาที่พร่ามัว เธอเอื้อมมือออกไปด้วยแรงทั้งหมดที่มี “เจเรมี่…”