ตอนที่ 237: แต๊ะอั๋ง โดย Ink Stone_Romance
พูดเรื่องฝั่งบ้านซินจบ หลัวเหมยก็มองเฉินเยี่ยนแล้วพูด “เยี่ยนจื่อ เมื่อวานมีคนบอกว่าอวี๋เหวยหมินไปดูตัวภรรยามา”
เร็วขนาดนี้?
เฉินเยี่ยนรู้สึกประหลาดใจ
“ก็เมื่อวานเพิ่งไปดูตัวกันมา กลับมาป้าเฉินซุ่ยก็ป่าวร้องบอกว่าภรรยาที่ดูตัวให้อวี๋เหวยหมินนั้นขาว เพียบพร้อมไปหมด ฐานะที่บ้านก็ดี แบบนี้สิถึงคู่ควรกับลูกชายเขา จากนั้นทั้งหมู่บ้านก็รู้เรื่องหมดแล้ว”
หลัวเหมยพูดจบก็เหลือบมองเฉินเยี่ยน เธอกลัวว่าเฉินเยี่ยนจะคิดอะไร
เฉินเยี่ยนพยักหน้า ข้อนี้ตรงกับอวี๋เหวยหมิย สเปคเขาสูงมาก ก่อนอื่นคู่ครองเขาจะต้องสวย ไม่อย่างนั้นเขาจะไม่มองเลย
เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าโชคอวี๋เหวยหมินจะดีอย่างนี้ ยังหาผู้หญิงที่ดีได้อีก
ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจเฉินเวยแล้ว
แต่นี่ดีหรือไม่ต้องดูอนาคต ดูว่าใช้ชีวิตยังไง อวี๋เหวยหมินเป็นแบบนี้ เขาไม่เชื่อว่าอวี๋เหวยหมินที่เป็นคนไร้น้ำใจจะสามารถอยู่อย่างมีความสุข
“ถึงเขาจะแต่งงานพวกเราก็ไม่ไปแสดงความยินดีด้วยหรอก ฉันไม่ชอบเขา ต่อไปนี้ก็พูดถึงเขาน้อยๆ หน่อย”
หวางนิวไม่ปิดบังเลยว่าเธอไม่ชอบ ถ้าไม่ใช่อวี๋เหวยหมิน ลูกสาวทั้งสองคนของเธอก็จะไม่ทะเลาะกัน เฉินเวยก็ไม่ต้องติดคุก เป็นเพราะอวี๋เหวยหมินทำ
เฉินเยี่ยนเข้าใจ เหลือบมองหลัวเหมย ส่งสายตาให้เธอ หลัวเหมยรับรู้และไม่พูดเรื่องอวี๋เหวยหมินอีก
กินข้าวเที่ยงเสร็จ ผู้ชายนั่งคุยกัน ส่วนผู้หญิงเข้าไปในห้องหวางนิว
แน่นอนย่อมหนีไม่พ้นถามเรื่องระหว่างเฉินเยี่ยนและซินห้าว เฉินเยี่ยนเล่าคร่าวๆ ถึงแม้คนที่นั่งตรงนี้จะเป็นญาติเธอ เธอก็เขินที่จะเล่าอย่างละเอียดอยู่ดี แค่ให้คนที่บ้านรู้ว่าไม่มีปัญหาก็พอแล้ว
“ลูกก็รีบมีลูกเถอะ ซินเหวยนั่นยังเด็ก กว่าจะแต่งงานก็ต้องรออีกหลายปี ถ้าลูกคลอดเหลนชายให้ พวกเขาต้องชื่นชมลูก แบบนี้ลูกจะได้มั่นคงขึ้น และไม่ต้องกลัวแม่สามีแล้ว”
หวางนิวหวังจะให้ลูกสาวทางที่ดีแต่งงานภายในครึ่งปีแล้วท้องเลย เธอเป็นแม่คนเธอเข้าใจความรู้สึกคนแก่ที่หวังจะให้ลูกสะใภ้ท้อง
เรื่องนี้ตัวเองไม่สามารถควบคุมได้ เธอทำได้แค่ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ แต่เธอก็ไม่สามารถบอกเหตุผลนี้กับหวางนิวได้
ผู้หญิงทั้งสี่คนพูดคุยกันทั้งบ่าย ตอนเย็นก็กินข้าวเย็นที่นี่แล้วค่อยกลับ
ตอนกลางคืนซินห้าวไม่ได้ดื่มเหล้า เขายังต้องพาเฉินเยี่ยนกลับ เขาไม่อยากให้ตัวเองดื่มหนักแล้วพาเฉินเยี่ยนตกลงไปในหลุม
หวางนิวเอาของมาให้เยอะมาก ตอนแรกเฉินเยี่ยนไม่อยากได้ แต่หวางนิวบอกว่าเอากลับมาให้คนที่บ้านซิน ให้เขารู้สึกว่าเสียมารยาทไม่ได้ ดังนั้นเฉินเยี่ยนเลยไม่คัดค้าน
มาถึงบ้าน คนบ้านซินกินข้าวกันแล้ว กำลังรอพวกเขาอยู่
ฟังเรื่องราวที่บ้านเฉินแล้ว เห็นของขวัญที่บ้านเฉินฝากกลับมา ครอบครัวซินพอใจมาก
พวกเขาไม่แย่งของพวกนี้กัน แต่ครอบครัวเฉินทำตามมารยาทแสดงให้เห็นว่าเขาเป็นมิตร
คืนนี้ สามีภรรยาพลอดรักกันอย่างสุดซึ้ง เหมือนทั้งสองคนไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย ต้องการอีกฝ่ายครั้งแล้วครั้งเล่า
วันรุ่งขึ้นเฉินเยี่ยนไม่อยากลุกจากเตียง แต่พละกำลังของซินห้าวดีมากจริงๆ ดูแล้วเหมือนไม่เป็นอะไรเลย
กินข้าวเช้าเสร็จ ซินห้าวก็ขี่จักรยานออกไป
เขาไม่อยากไป แต่เขามีวันลาแค่สามวันเท่านั้น วันนี้ต้องกลับไปโรงงานแล้ว งานเป็นกองรอเขาเข้าไปจัดการอยู่
เฉินเยี่ยนไปส่งเขาที่หน้าประตู
ซินห้าวไม่ได้เรียกให้เธอไปในเมือง เธอเองก็ไม่ได้ถาม
ซินห้าวไม่อยู่บ้าน เฉินเยี่ยนรู้สึกเหมือนว่าตัวเองไร้วิญญาณเลย ทำอะไรก็ไม่มีกำลังใจ
เธอสอนซินหลานม้วนบุหรี่ สอนซินฮุ่ยทำรองเท้าแตะ
ยุคนี้ยังไม่มีรองเท้าแตะ มีแต่รองเท้าผ้า ใส่เหยียบส้นก็สะดวกดี แต่ผู้หญิงไม่สะดวก ดังนั้นเธอเลยสอนซินฮุ่ยทำรองเท้าแตะให้คุณปู่คุณย่าใส่ พวกเขาอายุมากแล้ว ตอนกลางคืนลุกขึ้นมาทำอะไรจะได้สะดวก
ตัวเองเฉินเยี่ยนเองไม่ใช่ว่าทำอะไรไม่ได้ เธอเย็บส้นรองเท้าไม่ไหวแล้ว แล้วไม่ใช่ส้นรองเท้าแบบโฟมด้วย เธอเลยตัดสินใจไม่หาเรื่องใส่ตัวดีกว่า
สอนไปสองชั่วโมง เห็นพวกเธอทำกันคล่องแคล่วแล้ว เฉินเยี่ยนลุกขึ้นมายืดเส้นยืดสาย เธอเดินไปที่ห้องครัว
“โอ้ มีปลาด้วยหรือคะ”
เฉินเยี่ยนเห็นในอ่างน้ำมีปลาหลายตัวกำลังว่ายอยู่ เป็นปลาตัวใหญ่ด้วย
“นี่เป็นของที่ให้ตอนพวกเธอแต่งงานกัน กินไม่หมด เลยเก็บไว้หลายตัว เธออยากกินหรือเปล่า? ถ้ากินฉันจะเรียกลุงสองมาฆ่าตัวหนึ่งทำกิน”
ไป๋ซิ่วเหมยไม่รู้สึกว่ามีดีอะไร เพราะปลาคาวมาก
“ไม่ต้องให้ลุงสองทำหรอกค่ะ หนูฆ่าเอง”
เฉินเยี่ยนพูดจบก็ถกแขนเสื้อขึ้น
ไป๋ซิ่วเหมยอ้าปาก คิดในใจ: เธอจะฆ่าได้เหรอ ฉันยังทำไม่ได้เลย
แต่เธอไม่ได้ห้ามเฉินเยี่ยน เดี๋ยวถ้าเฉินเยี่ยนฆ่าไม่ได้ ค่อยเรียกสามีเธอมาก็ไม่สาย
เฉินเยี่ยนเอาตะกร้าไม้ไผ่ช้อนปลาขึ้นมา จากนั้นเอาหัวปลาโคกไปกับกำแพงหลายที
เห็นหางปลายังส่ายอยู่ แต่มือเฉินเยี่ยนไม่ลื่นหลุดเลย ปากไป๋ซิ่วเหมยกระตุก เฉินเยี่ยนนี่ใจกล้ามาก
เฉินเยี่ยนหากรรไกรและมีดหั่นผักมา สักพักก็ชำแหละหน้าท้องออกมา ทำความสะอาด
มองดูเฉินเยี่ยนทำอย่างชำนาญ ไป๋ซิ่วเหมยค่อนข้างตกใจ ถึงแม้สามีเธอฆ่าปลาได้ แต่ก็ยังดูงุ่มง่าม ถ้าทำไม่ดียังถึงกับมีแผลบนมือด้วยซ้ำ คิดไม่ถึงว่าเฉินเยี่ยนคล่องแคล่วขนาดนี้ ดูท่าทางแล้วทำบ่อย
“เดี๋ยวหนูดูว่ายังมีอะไรอีก เดี๋ยวตอนเที่ยงหนูทำอาหารนะคะ”
เฉินเยี่ยนชอบทำอาหารมากกว่าทำรองเท้าเสียอีก เธอเข้ามาห้องครัวบ้านซิน
ไป๋ซิ่วเหมยตามมาด้านหลัง ครั้งนี้เธอไม่ห้ามแล้ว ถึงยังไงปลานั้นเธอทำได้แค่ตุ๋น เฉินเยี่ยนอยากทำอะไรก็แล้วแต่เธอเถอะ
ดูผัก มันฝรั่ง แครอท ผักกาดขาว แตงกวา พริก ลูกพลับ มะเขือมีหมด นอกจากนั้นยังมีเต้าหู้ เนื้อก็มี มีครบครัน
เฉินเยี่ยนคิดเมนูในใจได้แล้ว
“วันนี้ไม่ทำน้ำแดงแล้ว หนูจะทำแบบสด”
เฉินเยี่ยนพูดแล้วก็เริ่มลงมือทำ
แบบสด? แบบสดอะไร?
ไป๋ซิ่วเหมยไม่เข้าใจ จากนั้นเธอก็เห็นเฉินเยี่ยนตัดแบ่งปลาเป็นหลายส่วน
ส่วนเต้าหู้เฉินเยี่ยนเอาไปล้างในน้ำเปล่าหลายรอบ
ไป๋ซิ่วเหมยอ้าปากหลายครั้งแล้วหุบปากอีก เต้าหู้นี้ถ้าล้างอีกก็แตกกระจายหมดแล้ว แต่เฉินเยี่ยนเป็นสะใภ้ใหม่ เธอพูดอะไรมากไม่ได้
ล้างเต้าหู้เสร็จเฉินเยี่ยนใช้ผ้าห่อไว้สะเด็ดน้ำให้แห้ง
แล้วเธอเอาเนื้อหมูมาหั่นเป็นชิ้น สับเนื้อปลาเละเป็นโจ๊ก
ส่วนเต้าหู้ที่สะเด็ดน้ำแห้งแล้วเฉินเยี่ยนเอามาหั่นครึ่ง เอามาวางกระจายในจาน
ไป๋ซิวเหมยแอบถอนหายใจ เละแล้วจริงด้วย เต้าหู้แบบนี้จะกินยังไง?
เฉินเยี่ยนเอาปลาที่สับละเอียดวางลงไปด้วย จากนั้นใส่เครื่องที่มีลงไป
แล้วใส่ไข่ไก่ เนื้อหมูเข้าไปแล้วคนให้เข้ากัน สุดท้ายเธอใส่ต้นหอม
อันที่จริงต้องใส่ข้าวเหนียวด้วย แต่ที่นี่ไม่มีข้าวเหนียว อีกอย่างคนแก่กินข้าวเหนียวย่อยไม่ดี ดังนั้นเฉินเยี่ยนเลยทำอย่างง่ายๆ
สุดท้ายเฉินเยี่ยนเอาเข่งนึ่งหมั่นโถว คุมผ้าไว้ ผ้าชื้นมาก เธอกลัวว่าจะเปียกชื้นเกินไป
เธอเอาส่วนผสมที่คนกันแล้วปั้นเป็นก้อนกลมขนาดเท่าไข่ไก่ใบเล็ก วางไว้บนผ้าในเข่งเท่าๆ กัน สุดท้ายปิดฝาเข่ง
ไป๋ซิ่วเหมยทำหน้าที่จุดไฟ เธอคิดในใจตลอด และไม่รู้ว่าของที่เฉินเยี่ยนทำนี้กินได้หรือเปล่า
เห็นเต้าหู้ยังมีเหลืออยู่ เฉินเยี่ยนไม่ทิ้งขว้างของ เริ่มทำแผ่นเต้าหู้ต่อ