Chapter 269 : ปิศาจในตัว
เดฟ สะบัดมืออีกครั้งสั่งการให้ยิงหินอีกรอบ ทหารได้จุดน้ำมันที่หินและยิงมันออกไปใส่ศัตรู หินก้อนหนึ่งได้ยิงทะลุหอคอยและบดขยี้ศัตรูไป หอคอยเริ่มติดไฟและล้มลงมาบดขยี้ทหารด้านในและรอบๆ
หินอีกก้อนได้ตกลงใส่กลุ่มศัตรูทำให้พวกนั้นโดนเผา ชายคนหนึ่งตัวติดไฟได้กลิ้งไปกับพื้นแต่ไฟนั้นจุดดินปืนที่ผสมกับทรายและลามไปจนถึงถังระเบิดที่ฝังเอาไว้ ระเบิดบังเอิญว่าอยู่ใต้หอคอยพอดี ตอนที่ระเบิดนั้น มันก็ได้ยกหอคอยขึ้นจากพื้นก่อนจะแตกออกเป็นเศษไม้ที่ติดไฟกระจายไปทั่ว
เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดและลนลานดังก้องในหมู่ศัตรู พวกนั้นยังไม่มีทางรับมือกับระเบิดได้และไม่รู้ว่าระเบิดถูกฝังไว้ที่ไหน
หอคอยยังคงเดินหน้ามาที่ประตูเมือง เครื่องยิงหินยิงเข้าใส่หอคอยจนเป็นรูแต่มันก็ยังเดินหน้าต่อได้
Dementi สั่งการให้นักธนูจุดไฟที่ลูกธนูของตัวเอง จากนั้นก็ได้ทำการโจมตีออกไปทันที ฝนธนูตกลงมาราวกับลูกเห็บไฟ
ทหาร Vidalandian ได้ใช้ชีวิตตัวเองเพื่อเอาหนามตามพื้นจนไปถึงกำแพงออก พวกนั้นได้พาดแผ่นไม้เพื่อให้หอคอยข้ามคูที่ เดฟ สร้างขุดมารอบกำแพงเมือง
ธนูไฟตกลงมาทำให้หอคอยสองอันติดไฟและเผาทหารด้านในแต่มีหอคอยอันหนึ่งที่พาดแผ่นไม้กับกำแพงเมืองได้ ศัตรูพากันแห่ออกมาจากหอคอย
นักธนูที่อยู่ใกล้หอคอยนั้นสลับอาวุธตัวเองเป็นอาวุธโจมตีใกล้ ส่วนนักธนูคนอื่นต่างก็พากันยิงธนูไฟใส่หอคอยนั้นต่อ
หอคอยไม้คือสิ่งที่รบกวนพวกเขา นักธนูส่วนมากจึงพากันยิงไปที่หอคอยนั่นซึ่งทำให้ศัตรูมีเวลาในการพาดบันไดปีนขึ้นมาบนกำแพง
เดฟ สะบัดมืออีกครั้งส่งสัญญาณให้ทหารทิ้งหินลงไป ที่บนกำแพงนั้นนักธนูได้ผลักหินให้ตกลงไป เชื่อที่มัดมันไว้ทำให้หินสะบัดไปมากวาดบันไดที่พาดและบดขยี้พวกนั้น ทหารที่ปีนบันไดอยู่พากันตกลงไปใส่พวกตัวเอง พวกนั้นตายทันทีจากการตกไม่ก็กระดูกหักและไม่อาจจะสู้ต่อได้
หินก้อนหนึ่งชนเข้ากับฐานของหอคอย มันทำให้หอคอยเอียงจนล้มลงไปทับศัตรู
เมื่อหอคอยล้มลงไป มันก็มีแตรดังขึ้นจากฝั่งศัตรูส่งสัญญาณให้พวกศัตรูถอย
เดฟ ขนลุกไปทั้งตัว นี่คือสัญญาณสำหรับชัยชนะในการต่อสู้แรก
นักธนูบนกำแพงยิงธนูใส่ทหารที่กำลังถอยและจัดการศัตรูได้หลายคน
ไม่นานหลังจากนั้นกองทัพศัตรูก็รู้ตัวและพากันถอยไปที่แคมป์ของตัวเอง
“ Samael นับอัศวินของเรามา คนตายและบาดเจ็บด้วย ฉันอยากให้นายไปตัดหัวศัตรูและเผาพวกมัน “
“ ตัดหัวพวกนั้น ? “
“ ใช่ มันคือกลยุทธ นายจะเห็นเองว่าเพราะอะไรในตอนเช้า “
“ แล้วเชลยล่ะ ?” – Samael ถาม
“ นายจับเชลยได้ด้วยเหรอ ? “
“ ใช่ หลายคนยอมแพ้ มันไม่ถูกต้องที่จะฆ่าคนที่ยอมแพ้แล้ว “
“ โทษที Samael แต่มันเป็นเรื่องยุติธรรมในสงคราม ฆ่าพวกนั้นให้หมด…รึ เดี๋ยวก่อน ฉันมีแผนใช้พวกนั้น เรียก Dagla มาให้ฉัน “
“ ได้ตามต้องการ ราชา “
เดฟ คิดทบทวนถึงการตัดสินใจที่เขากำลังจะทำ มันน่าเกลียดและเขาก็รู้ดี
‘นี่มันเกี่ยวข้องกับเควสสืบทอดของฉัน ถ้าฉันล้มเหลว ทุกอย่างก็ไร้ค่า วิธีเดียวที่ฉันจะรับประกันชัยชนะได้คือแสดงด้านชั่วร้ายของฉันออกมา บ้าเอ้ย ฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองจะชั่วได้แบบนี้…’
ไม่นานหลังจากที่ Samael ออกไป Dagla ก็เข้ามาในห้อง
“ ราชา เราเสียคนไป 620 คน, นักธนู 250 และส่วนที่เหลือคือทหารราบ ศัตรูที่ตายอยู่ในหลักพัน อย่างน้อย 6,000 คน ฉันต้องบอกได้ว่านี่เป็นชัยชนะ “
“ ใช่แต่นี่ก็แค่เริ่มต้น การต่อสู้จริงๆยังมาไม่ถึง “
“ Samael บอกว่านายมีเรื่องให้ฉันจัดการกับพวกเชลย นายอยากให้ทรมานรีดข้อมูลรึไง ? “
“ ไม่ สิ่งที่ฉันคิดน่ะโหดร้ายกว่าการทรมานอีก พาฉันไปที่คุก “ – เดฟ พูดขึ้น
กลิ่นเนื้อไหม้ลอยไปทั่วเมือง มันมีเสียงร้องดีใจแต่ เดฟ ก็ยังรู้สึกได้ถึงอารมณ์สลดของอัศวินหลายคน พวกเขาเสียเพื่อนและคนในครอบครัวไป สงครามน่ะไม่ใช่เรื่องน่าดีใจ
เดฟ สั่งการให้อัศวินบางคนไปเก็บกวาดศพของศัตรูจากกับดักและหลุม ต้องขอบคุณที่ เดฟ สั่งการได้ในเวลาที่พอเหมาะจนไม่มีศัตรูไปบอกเรื่องกับดักในเมืองให้กับหัวหน้าของพวกนั้น เขายังมีเรื่องน่าแปลกใจอื่นคอยรับมือหากศัตรูฝ่ากำแพงเข้ามาได้
อัศวินได้ต้อนศัตรูที่ได้รับบาดเจ็บและพาพวกนั้นไปที่บ้านชั้นเดียว
“ นี่คือทางเข้าคุก เราขังพวกนั้นไว้ใต้ดิน “ – Dagla บอก
เดฟ เรียกอัศวินสองคนเข้ามาหา – “ ฉันอยากให้นายไปจับหนูมาให้มากที่สุดและใส่พวกมันไปในคุก “
“ หนู ? “ – อัศวินคนหนึ่งถามด้วยความแปลกใจ
“ราชา นี่อยากทำให้เกิดโรคร้ายรึไง ? “- Dagla ถาม
“ ใช่ ตอนที่นักโทษพวกนี้เป็นไข้รึอ้วก ให้ตัดลิ้นพวกนั้นแล้วปล่อยพวกนั้นไป ฉันอยากให้คนสองคนจัดการเรื่องนี้ “
เดฟ หันกลับและเดินออกมาโดยมี Dagla ตามมาด้วย
“ ราชา มันจะไม่ทำให้คนของเราติดโรคไปด้วยรึไง ?”
“ สั่งการให้อัศวินที่จะทำหน้าที่นี้ให้ใส่ผ้าปิดปาก ถ้าอัศวินแสดงท่าทีว่าติดโรค ให้พวกเขาแยกไปอยู่คนเดียวและห้ามให้ใครมาติดต่อ แล้วก็เผาอ้วกกับของเสียของศัตรูด้วย “
“ ได้ “ – Dagla พยักหน้าให้กับ เดฟ
“ ราชา “ – อัศวินคนหนึ่งเดินเข้ามาหา เดฟ
“ มีอะไร ?”
“ ศัตรูได้แย้งกฎสงคราม พวกเขาอยากจะรับศพของพวกที่ตายไป “
“ เก็บของพวกนั้นก่อน เอาอาวุธและเกราะ จากนั้นก็ปล่อยให้พวกนั้นมาเก็บกวาดสนามรบให้เรา อีกอย่างแล้วไปเก็บศพคนของเราและเก็บกวาดเศษหิน ให้คนไปเรียก Samael มา “ – เดฟ สั่งการ
“ ฉันอยู่นี่ ราชา “ – Samael โผล่มาข้างๆ เดฟ จนทำให้เขาเกือบสะดุ้ง
เดฟ สูดหายใจเข้าลึกๆและพูดขึ้น – “ นายต้องทำภารกิจของนายในคืนนี้ เผาเสบียงพวกนั้น “
“ ได้ ราชา “
การต่อสู้ทั้งหมดนี้กินเวลาไม่ถึง 2 ชม.แต่ เดฟ รู้ว่านี่แค่เริ่มต้น มันยังอีกหลายวันและมีหลายเรื่องต้องให้คิด
การวางยาในแม่น้ำ, เผาอาหารและทำให้เกิดโรคในหมู่ศัตรู สำหรับ เดฟ แล้ว ความคิดนี้มันโหดร้ายแต่เขาต้องทำ เขาต้องฆ่าศัตรูให้มากที่สุดและด้วยวิธีที่สกปรกที่สุด ทุกอย่างน่ะดูยุติธรรมในสงคราม