ตอนที่ 694 : การขับรถม้า
“โรสตัวจริง เอ่อ… รังมังกรที่ใกล้ที่สุดอยู่ที่ไหน?! บ้าเอ๊ย! ฉันจะไปฆ่ามัน!” เย่ฉางลุกขึ้นจากพื้น และเรอออกมา
“ใช่แล้ว! ใช่แล้ว! ฆ่ามัน! ฆ่ามัน! ผมรู้สึกได้ถึงพลังที่ลึกลับของโลก!” หลินหลีกลิ้งไปมาอยู่บนพื้น
“จ้าวของฉันกระหายเลือดมาก” จางเจิ้งเฉียงกําลังกอดง้าวสีแดงเลือดของเขา
“พวกนายเมากันมากเกินไปแล้ว…” เวอร์เลียนน่ารู้สึกเวียนหัว
“แค่บอกเรามา!” เย่ฉางตะโกน
“ผมต้องการฆ่ามังกร! ผมต้องการฆ่ามังกร!” หลินหลี่บ่นพึมพํา
“มีเพียงเลือดมังกรเท่านั้นที่สามารถสยบเลือดที่กําลังเดือดพล่านของฉันได้” จางเจิ้งเฉียงแสดงออกอย่างโง่เง่า
“ไม่ไกลนัก แต่อย่าเพิ่งไปพูดถึงระยะทางเลย แต่มีแค่พวกนายสามคน แล้วจะไปฆ่ามังกรได้ยังไง? พวกนายควรใจเย็นลงหน่อย” เวอร์เลียนน่าเริ่มปวดหัว
“นําทางไปเลย! ขึ้นรถม้า! ฉันจะขับเอง!” เย่อางกระโดดตีลังกากลับหลังพร้อมกับส่งเสียงโห่ร้อง และร่อนลงบนที่นั่งคนขับ จากนั้นเขาก็เรียกดรีมน้อยออกมา และผูกเชือกให้กับเธอ ดรีมน้อยและเจ้าซอสอ่อนที่นั่งอยู่บนครีมน้อยตกตะลึง ในไม่ช้าจางเจิ้งเฉียงและหลินหลี่ก็ทําแบบเดียวกันกับเย่ฉาง และขึ้นรถม้า
“เฮ้? พวกนายจําเป็นต้องขึ้นรถม้าด้วยท่าทางแบบนี้ด้วยงั้นเหรอ?” จากนั้นเวอร์เลียนน่าก็มองไปที่กวางวิญญาณฝันร้ายอย่างครีมน้อย “นี่ต้องเป็นสัตว์เลี้ยงของเขา! มันเป็นปีศาจไนท์แมร์? เซนทอร์? ไม่สิ! เขากวางและจุดบนร่างกายของมัน กวางวิญญาณฝันร้าย? นี่ไม่ใช่สัตว์เลี้ยงธรรมดา
“รีบขึ้นมา เร็วๆเข้า!” เย่ฉางที่กําลังเกรี้ยวกราดบอกให้เวอร์เลียนน่าขึ้นรถไวๆ
เย่ฉางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วคว้าบังเหียนรถม้าอย่างเหนียวแน่น ทันใดนั้นดรีมน้อยก็รู้สึกว่ามีร่างกายมีพละกําลังเพิ่มขึ้นด้วยเสียงคําราม กีบของเธอก็ระเบิดเปลวไฟสีดําออกมา, หน้าอกของเธอขยายออก, เขาของเธอใหญ่ขึ้น และดวงตาของเธอก็เปล่งประกายสีแดงเจิดจ้าออกมา
เจ้าซอสอ่อนรีบกระโดดไปที่ฝั่งของเวอร์เลียนน่า และจ้องมองดรีมน้อยด้วยความกลัว
“ไปกันเลย!” ในขณะที่เย่ฉางคุมรถม้า ดรีมน้อยก็บินทะยานไปบนท้องฟ้าพร้อมกับเปลวไฟสีดําด้วยความเร็วสูง
จางเจิ้งเฉียงรีบคว้าขอบของรถม้าอย่างรวดเร็ว หลินหลี่กอดเอวของจางเจิ้งเฉียงเอาไว้ เวอร์เลียนน่าจับก้นของหลินหลี่ และเจ้าซอสอ่อนก็รีบกอดเต้านมที่เต่งตึงของเวอร์เลียนน่าอย่างเหนียวแน่น เย่ฉางผู้เป็นคนขับ จางเจิ้งเฉียง, หลินหลี่ และเวอร์เลียนน่าเป็นเหมือนมังกรตัวน้อยที่บินอยู่บนท้องฟ้า
“เพื่อน! ช้าลงหน่อย! ฉันจะอาเจียนออกมาแล้ว!” จางเจิ้งเฉียงตะโกนออกมา
“พี่ใหญ่ขาว! เร็วขึ้นอีก! เร็วขึ้นอีก! ไปฆ่ามังกร! ไปฆ่ามังกรกัน!” หลินหลี่สั้นก้นของเขา ในขณะที่เขาตะโกน เวอร์เลียนน่ากําลังทนทุกข์เพราะก้นของเขากระแทกกับใบหน้าเธอ “หยุด… เขย่า… ก้นของนายสักที”
“ฉันได้ยินว่าให้เร่งความเร็วขึ้นงั้นเหรอ?”เย่ฉางเพิ่มความเร็วด้วยความสามารถพิเศษ [Old Driver] ทําให้ความเร็วของดรีมน้อยเร็วยิ่งขึ้น ทันใดนั้นก็มีประกายสายฟ้าโผล่ออกมาจากเปลวไฟสีดํา
“โอ้ใช่แล้ว! เราต้องไปทางไหนนะ?!” เย่ฉางตะโกน
“มุ่งตรงไปทางตะวันตกเฉียงใต้! จนกว่านายจะเห็นเทือกเขาหิมะ! ไม่ ฉันไม่สามารถทนได้อีกต่อไปแล้ว! ฉันอยากอาเจียน! อ๊าา!” เวอร์เลียนน่ากําลังจะอาเจียนออกมา แม้จะรู้ว่าฐานหลักของเธออยู่ที่เมืองสวอนตันที่อยู่ด้านล่าง แต่มันก็น่าอายมากที่เธอไม่สามารถขอให้พวกเขาส่งเธอไปที่ด้านล่างได้
“รีบดูนั่นสิ! นั่นคืออะไร?!”
ผู้เล่นในเมืองสวอนตันเห็นวัตถุที่ไม่รู้จักบินผ่านท้องฟ้า
“เหมือนจะเป็นซานตาคลอส.”
“นายคิดว่าพวกเขาจะมอบของขวัญให้เรารึเปล่า?”
“มอบตูดแกสิ! นั่นเป็นบิ๊กบอส! นายจะได้รับอุปกรณ์ระดับพระเจ้า ถ้านายฆ่ามันได้!”
[คําเตือน! คําเตือน! ความสามารถในการขับขี่สัตว์เลี้ยงของคุณถึงขีดจํากัดแล้ว การขับขี่ต่อไปจะทําให้เกิดความเสียหายถาวร!]
เย่ฉางเบรครถกระทันหัน และคนอื่นๆก็ลอยกระเด็นจากแรงเฉื่อย จางเจิ้งเฉียงเรียกเจ้าคางคกน้อยออกมาเพื่อช่วยชีวิตพวกเขาทันที เจ้าคางคกน้อยใช้ลิ้นมัดพวกเขาทั้งสามคนไว้กลางอากาศ และบินไปยังยอดเขาที่ใกล้ที่สุดด้วยปีก เย่ฉางลงจอดพร้อมดรีมน้อย และยกเลิกโหมดการขับขี่
จากนั้นดรีมน้อยก็หันกลับไปเป็นรูปแบบดั้งเดิม และเหนื่อยล้ามาก เจ้าซอสอ่อนพุ่งเข้าไปหาเธออย่างรวดเร็ว เพื่อไปทําการนวดให้
เย่ฉางลูบหัวดรีมน้อย “ไปพักสักหน่อยเถอะ”
เขายกเลิกการอัญเชิญ
“เจ้าคางคกน้อย! ดูเหมือนว่าเราจะขี่มันได้เช่นกัน!” เย่ฉางฉีกยิ้มจ้องไปที่เจ้าคางคกน้อย มันตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว เมื่อได้ยินคําพูดของเย่ฉาง “มามะ มานี่สิ”
“เพื่อน ฉันเหนื่อยแล้ว! เราไปกันเถอะ ตอนนี้ได้เวลากลับบ้านแล้ว” จางเจิ้งเฉียงรู้สึกอึดอัด
“ใช่แล้ว พี่ใหญ่ขาว ผมรู้สึกหนาวมาก…” หลินหลี่จามออกมา
“ไม่มีทาง! เรามาได้ครึ่งทางแล้ว! มานี่! มาดื่มไวน์เพื่อเพิ่มความกล้าหาญของเรากัน!” เย่ฉางบังคับให้แต่ละคนดื่มคนละชาม และทั้งคู่ก็ล้มลงไปบนพื้นอีกครั้ง ในที่สุดเขาก็มองไปที่เวอร์เลียนน่า
“ฉันจะดื่มเอง…” เมื่อได้กลิ่นเหม็นที่น่ารังเกียจ เวอร์เดียนน่าก็ยกชามขึ้นดื่ม และหมดสติ
ในอีกด้านหนึ่ง เจ้าคางคกน้อยที่เห็นพวกเขาเป็นลม และเห็นรอยยิ้มของเย่ฉาง ทันใดนั้นมันก็ร้องไห้ออกมา “อ๊บ อ๊บ อ๊บ”
“แกจะดื่มในชาม หรือดื่มในหม้อ…” เจ้าคางคกน้อยถูกบังคับให้ดื่ม และเป็นลมร่วง ลงไปบนพื้น เย่ฉางวางแท่นไม้ และที่นั่งคนขับไว้บนตัวเจ้าคางคกน้อย และมัดด้วยใยแมงมุม หลังจากเรอออกมา เขาก็ยกชามขึ้นมาดื่ม แต่น่าแปลกที่เขาไม่ได้เป็นลม จากนั้นเขาจึงวางคนที่สลบทั้งหมดลงบนแท่นไม้
พวกเขาค่อยๆตื่นขึ้นอย่างช้าๆ
เจ้าคางคกน้อยก็เช่นกัน
“ฉันกําลังจะขับคางคก! คว้าเอาไว้ให้แน่นนะ!”
ทั้งสามคนยังฟื้นความรู้สึกกลับมาไม่เต็มที่ แต่เมื่อพวกเขาเห็นร่างกายของเจ้าคางคกน้อยค่อยๆขยายใหญ่ขึ้น กล้ามเนื้อขาของมันขยายใหญ่ขึ้น ทันใดนั้นพวกเขาก็รู้ว่ามีบางสิ่งไม่ถูกต้อง
“ตุ้ม!”
เจ้าคางคกน้อยกระโดดขึ้นไปบนท้องฟ้าเหมือนจรวด ทันใดนั้นพวกเขาก็เดินขึ้นไปบนฟ้า และร่วงลงมาราวกับว่าพวกเขากําลังอยู่บนเครื่องเล่นไจแอนท์ดรอป เวอร์เลียนน่าคว้าแท่นไม้ไว้แน่น ขณะที่เธอรู้สึกราวกับกําลังจะอาเจียนออกมา
เมื่อพวกเขาร่อนลงบนพื้นดิน จากนั้นพวกเขาก็ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า และก็ร่อนลงมาอีกครั้ง ซ้ําแล้วซ้ําอีกจนนับไม่ถ้วน ก่อนที่พวกเขาจะรู้ตัว พวกเขาก็เดินทางผ่านภูเขาไปแล้ว
เมื่อมองเห็นเทือกเขาที่ปกปกคลุมไปด้วยหิมะ เย่ฉางและคนอื่นๆก็ร่อนลงบนยอดเขาแห่งหนึ่งก่อนที่จะมีข้อความแจ้งเตือนปรากฏขึ้น หลินหลีกระโดดลงจากแท่นไม้อย่างตื่นเต้น “สนุกมาก! พี่ใหญ่ขาว ครั้งหน้าเรามาเล่นกันใหม่เถอะ!”
เมื่อลงจากแท่นไม้ จางเจิ้งเฉียงก็เอามือปิดปากในขณะที่ใบหน้าของเขาซีดเซียว ในขณะเดีย วกันเวอร์เลียนน่าก็หมดสติ เธอนอนสลบในสภาพที่คว้าแท่นไม้ไว้แน่น และมีฟองสีขาวไหลออก มาจากปากของเธอ
“เรามารอเธอฟื้นกันก่อน มีแต่เธอเท่านั้นที่รู้ตําแหน่งที่แน่นอน เนื่องจากที่นี่มีอากาศหนาวเล็กน้อย ฉันจะต้มซุปไก่เพื่ออบอุ่นร่างกาย” เย่ฉางนําศพของนกยักษ์อันมีค่าออกมา จึงทําให้ทั้งสองคนรู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้าง
ครู่ต่อมาเวอร์เลียนน่าก็รู้สึกตัวขึ้นมาอย่างช้าๆ และกลิ่นซุปไก่ก็อัดแน่นอยู่ที่รูจมูกของเธอ เธอยกมือจับหัวตัวเอง จํานวนครั้งที่ฉันเป็นลมทั้งหมดในวันนี้ มากกว่าจํานวนครั้งที่ฉันเป็นลมเมื่อปีที่แล้วรวมกันเสียอีก! ไอ้พวกนี้ โดยเฉพาะไอ้คนที่มีขนสีขาวเป็นคนไร้มนุษยธรรม!” เมื่อรู้สึกถึงกลิ่นหอมที่มาจากซุปของเย่ฉาง เธอก็สูดหายใจเข้าลึกๆ “ท่าทางน่าอร่อยจัง? มีบางอย่างผิดปกติ!” จากนั้นเธอก็จ้องมองไปยังชามซุปที่จางเจิ้งเฉียงนํามาให้ “ดื่มน้ําซุปเสียหน่อยเพื่อให้ร่างกาย อบอุ่นขึ้น นอกจากนี้ก็เพื่อทําให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้นด้วย”
เมื่อเห็นเวอร์เลียนน่ามองมาที่เขาด้วยความสงสัย จางเจิ้งเฉียงก็ถอนหายใจ “ฉันไม่ได้โกหก! นี่คืออาหารอร่อยที่หากินได้ยากของเพื่อนฉัน ฉันได้กินแค่ไม่กี่ครั้งเอง”
จากนั้นเวอร์เลียนน่าจึงนั่งจิบอย่างระมัดระวัง “พระเจ้าช่วย! มันอร่อยมาก!! ความรู้สึกอบอุ่นแล่นผ่านร่างกายของเธอ จิตวิญญาณของเธอรู้สึกสงบ ราวกับว่าเธอถูกโอบกอดโดยทูตสวรรค์ในนรก น้ําตาเจิ่งนองอยู่ในดวงตาของเธอ หาก FrozenCloud อยู่ที่นี่ เธอจะเข้าใจความรู้สึกของเวอร์เลียนน่าได้ดี และพวกเธอจะกอดซึ่งกันและกัน
แม้ว่ารสชาติจะไม่ดีที่สุด แต่เธอก็รู้สึกราวกับว่าเธอได้รับบางสิ่งที่ดี หลังจากพบเจอหายนะภัยพิบัติมาต่างๆนาๆมา เธอหยิบชามอีกใบด้วยความโลภ อย่างไรก็ตามเมื่อเธอดื่มน้ําซุปไปครึ่งหนึ่ง เธอก็รู้สึกเสียใจทันที