ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 916
ฮาร์วีย์หัวเราะ เขาไม่ได้คาดหวังว่าลุคจะยอมสยบลงในช่วงเวลาสำคัญนี้เช่นกัน
เขามองลุคอยู่ครู่หนึ่งแล้วหัวเราะเบา ๆ แล้วพึมพำว่า “น่าสนใจ”
“ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้!” ลุคพูดขึ้นอย่างเย็นชา
“เจ้าชายเซอร์เรย์สั่งให้คุณออกไป! ทำไมคุณถึงยังยืนอยู่ตรงนี้?!”
“ออกไปเดี๋ยวนี้! หลังจากนี้จำไว้ว่าเจ้าชายเซอร์เรย์ไม่ใช่คนที่คุณจะมาทำให้ขุ่นเคืองได้!”
เมื่อต้องเผชิญกับการดูถูกดูหมิ่นและเสียงตะโกนจากคนอื่น ๆ ฮาร์วีย์ก็เดินออกไปโดยไม่สนใจ
ยูน่าวิ่งตามฮาร์วีย์ให้ทัน
เมื่อเห็นแบบนั้น ใบหน้าของลุคก็มืดลงแต่เขาไม่คิดจะเข้าไปห้าม
“เจ้าชาย ทำไมจึงปล่อยเขาไป? เขาไม่เชื่อฟังคุณเลย!” ลูกน้องของเขาเดินเข้ามาอย่างรวดเร็วและถามด้วยความอยากรู้
เพียะ!
ลุคตบหน้าลูกน้องคนนั้นอย่างแรงและตะโกนใสอย่างเย็นชา “แกจะไปรู้อะไร? ผู้ชายคนนั้นอาจมีทักษะอะไรบางอย่าง ไปสืบมาให้หมด! สืบให้ละเอียด!”
“หลังจากทุกอย่างชัดเจนแล้ว ฉันจะตัดสินใจเองว่าจะทำยังไงต่อไป!”
“รับทราบครับ! เจ้าชายของเรามองสถานการณ์ได้ทะลุจริง ๆ น่าชื่นชม!”
ลูกน้องที่โดนตบไม่กล้าบ่นอะไรออกมาอีก แต่เขาชื่นชมลุคอย่างไม่หยุดหย่อน
รอยยิ้มเย็นเยียบผุดขึ้นบนใบหน้าของลุค
เขาเป็นแบบนี้มาตลอด หยิ่งแต่ยังคงสงบนิ่งในช่วงเวลาสำคัญ
เมื่อลุคแน่ใจในตัวตนของฮาร์วีย์และคนหนุนหลังฮาร์วีย์ก็ไม่แข็งแกร่งเท่าของเซอร์เรย์…
จะเป็นไปได้อย่างไรที่ลุคจะปล่อยให้ฮาร์วีย์เดินจากไปง่าย ๆ แบบนั้น?
…
หลังจากออกเหตุการณ์นั้น สายตาของยูนาที่มองฮาร์วีย์มีแววซับซ้อน
เธอเห็นฮาร์วีย์เป็นตัวร้ายที่พร้อมทำลายล้าง แต่ใครจะรู้ว่าฮาร์วีย์กล้าพอที่จะลุกยืนขึ้นประชันกับลุคที่เป็นดั่งพายุแบบนั้น?
ตอนนี้ยูนาไม่รู้เลยว่าในใจของเธอรู้สึกอย่างไร
เธอมองไปที่ฮาร์วีย์ครู่หนึ่งแล้วถามด้วยน้ำเสียงโทนต่ำว่า “ฮาร์วีย์ คุณแต่งงานแล้วเหรอ?”
“ใช่ ผมแต่งงานแล้ว” ฮาร์วีย์ยิ้ม “และเราก็มีความสัมพันธ์ที่ดีในฐานะคู่แต่งงานด้วย”
“วันนี้ผมคงไม่ไปทานอาหารกับคุณต่อแล้ว หวังว่าคุณจะปฏิบัติต่อซีนเธียร์ด้วยหลังจากนี้”
“ถ้าการกระทำของผมทำให้คุณลำบากใจหรือทำให้คุณกังวล ผมต้องขอโทษด้วย”
“จากนี้ถ้าคุณต้องเผชิญปัญหาที่คุณแก้ไม่ได้ ก็โทรหาผม ผมจะชดใช้ให้สำหรับเหตุการณ์ในวันนี้”
ฮาร์วีย์หยิบนามบัตรที่ดูธรรมดาออกมาแล้วส่งให้ยูนา
เพียงแค่คำว่า “ยอร์ก” ธรรมดา ๆ กับตัวเลขที่เขียนบนนามบัตร
เฉพาะคนที่เย่อหยิ่งที่มุ่งจะหวังหลอกลวงสังคมเท่านั้นที่คิดจะใส่คำนำหน้าชื่อที่ยาวไม่มีที่สิ้นสุดลงไปบนนามบัตร
จากความจริงในข้อนี้ เป็นไปได้ไหมที่ฮาร์วีย์จะเป็นคนแบบนั้น?
ยูนาหัวเราะอย่างขมขื่นแทบจะในทันที
แม้ว่าฮาร์วีย์จะเป็นคนใหญ่คนโตหรือมีคนอยู่เบื้องหลังที่ทรงอำนาจ มันก็ไม่สำคัญอะไรกับเธอ
พูดตรง ๆ ก็คือพวกเขาไม่ใช่เพื่อนกันด้วยซ้ำ
นอกจากนี้เขาก็แต่งงานแล้ว
เมื่อคิดแบบนั้น ยูนาก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน และเธอเองก็ไม่สามารถอธิบายเหตุผลได้ว่าทำไม
ฮาร์วีย์ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ทำให้เธอรู้สึกราวกับว่าพวกเขาอยู่ใกล้แต่ก็รู้สึกไกลในเวลาเดียวกัน
จู่ ๆ ยูนาก็ถามขึ้นอย่างไม่คาดคิดว่า “ฮาร์วีย์ คืนนี้คุณมีอะไรต้องทำอีกไหม?”
“คงไม่มีแล้วครับ” ฮาร์วีย์ไม่เข้าใจ “มีอะไรหรือเปล่าครับ?”
“งั้นคืนนี้คุณก็ตอบแทนบุญคุณฉันด้วย”