บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 911
เมื่องมองสายตาที่จ้องจับผิดและประณามของเมเดลีน ท่าทีของเจเรมี่ก็ไม่เปลี่ยน “ใช่ ผมจะทำแบบเดิมอีก ผมจะไม่ให้คุณกินยานี้อีก”
เมเดลีนปล่อยมือที่กำลังจับคอเสื้อของเจเรมี่ เธอปวดใจขณะที่พูดว่า “เจเรมี่ พูดอีกทีสิ”
“เอวลีน ผมจะไม่ยอมให้คุณกินยานี้อีก”
เพี้ยะ!
เมเดลีนตบหน้าของเขา มือของเธอสั่นด้วยความโกรธ เธอรู้สึกว่าจิตใจของเธอยุ่งเหยิงมากในตอนนี้ ความคิดที่ฉุนเฉียวทำให้เธอมีสติที่ปั่นป่วนไปทั้งหมด มันยากที่เธอจะหายใจ
เธอจ้องเขม็งไปที่ชายคนนั้นซึ่งกำลังขมวดคิ้วด้วยความผิดหวัง
“เจเรมี่ คุณเป็นคนแบบไหนกัน?”
“คุณอยากเห็นฉันตายใช่ไหม หรือคุณอยากเห็นเด็กในท้องของฉันตาย?”
“ในเมื่อคุณเฉยชาต่อฉันและลูก ทำไมคุณถึงแกล้งทำเป็นรักนักรักหนากับฉันตั้งแต่แรก?”
เธอมองชายที่เอาแต่เงียบด้วยแววตาที่แดงก่ำและปล่อยมือของเธอไป
“คุณสนใจลาน่าใช่ไหม? คุณตกหลุมรักกับยัยผู้หญิงหน้าด้านนั่นงั้นเหรอ? ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันยอมให้พวกคุณทั้งสองก็ได้!”
เมเดลีนผลักชายที่อยู่ตรงหน้าออกและเดินออกไป
เจเรมี่รีบตามเธอและหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ
“คุณจะไปไหน?”
“ไปขอยาจากอดัม” เธอกล่าวอย่างแน่วแน่ “คุณอยากให้ฉันตายด้วยการคลอดเด็กคนนี้ แต่ฉันจะอยู่อย่างสบายดี! หลบไป!”
เมเดลีนผลักเจเรมี่ออกและอยากที่จะออกไป แต่ชายคนนั้นก็สวมกอดเธอ
“ผมจะไม่ยอมให้คุณไปหาอดัม และคุณจะกินยานี้อีกไม่ได้”
จิตใจของเมเดลีนยิ่งเยือกเย็นขึ้น เมื่อมองชายที่กำลังกอดเธอแน่น น้ำตาของเธอก็ไหลออกมา “เจเรมี่ ถ้าฉันไม่กินยาของอดัม ลูกและฉันก็จะตาย คุณอยากเห็นฉันตายมากเลยใช่ไหม?”
เจเรมี่มองน้ำตาของเมเดลีน ขณะที่หัวใจของเขาบีบคั้น
น้ำตาของเธอดูเหมือนกำลังทุบตีอกและแผดเผาหัวใจของเขา
เขายกแก้มของเธอขึ้นและเช็ดน้ำตาบนหน้าของเธออย่างอ่อนโยน สายตาของเขาดูลึกซึ้ง
“เอวลีน ผมอยากให้คุณสบายดี เพราะงั้นคุณจะกินยาพวกนั้นอีกไม่ได้”
“ฉันรู้แค่ว่าถ้าฉันไม่กินยาพวกนี้ต่อ ทั้งลูกและฉันก็จะตาย” เมเดลีนยืนกรานที่จะตามหาอดัมเพื่อขอยา เธอไม่ลืมว่าเป็นเพราะยาของอดัมที่ทำให้เธอรอดชีวิตจนกระทั่งให้กำเนิดแจ็คสันในคุกได้
ในตอนนี้การที่เธอทุกข์ทรมานจากโรคเดิม ก็ไม่มีทางอื่นสำหรับเธอที่จะพึ่งพายาของอดัม
เมื่อเห็นเมเดลีนผลักเขาออกเพื่อจะไปตามหาอดัมอย่างดื้อรั้น เจเรมี่ก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นและดึงเมเดลีนกลับเข้าสู่อ้อมแขนเขาอย่างบีบบังคับ
“เจเรมี่ ปล่อยฉันนะ”
“ผมจะไม่ยอมให้คุณไปตาหาผู้ชายคนอื่น”
“คนอื่นอะไร? อดัมเป็นหมอของฉัน”
เมเดลีนคับข้องใจ แต่สายตาของเธอยังคงเฉียบคม
“คุณยังไปจองห้องกับลาน่าได้เลย แล้วทำไมฉันจะติดต่อผู้ชายคนอื่นไม่ได้? เจเรมี่ แค่ลาน่าก็พอที่จะเปลี่ยนความสัมพันธ์ของเราให้เป็นแบบนี้แล้ว ดูเหมือนว่าคุณไม่ได้รักฉันมากขนาดนั้นนะ”
เธอบอกว่าเขาไม่ได้รักเธอมากขนาดนั้น
เจเรมี่กักขังเมเดลีนที่อยากจะหนีไปจากอ้อมแขนของเขา จากนั้นเขาก็ก้มหน้าและจูบเธอ
เมเดลีนคิดถึงภาพที่เขาจูบกับลาน่าเมื่อคืนนี้และอยากที่จะหลบเขา แต่เธอก็ไม่สามารถเอาชนะแรงของผู้ชายได้
มือทั้งสองของเธอถูกกดอยู่ข้างหลังของเธอ ขณะที่ปากของเขาจูบเธออย่างกดขี่และครอบครองความหอมหวานของเธออย่าป่าเถื่อน
เมเดลีนดิ้นรนแต่ก็ไม่เป็นผล ดังนั้นเธอจึงทำได้แค่อดทนไปกันมัน
เธอไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนก่อนที่เจเรมี่จะถอนจูบเธอ ตาเรียวของเขาแบกรับสัมผัสของความรักที่เข้มข้น ในขณะเดียวกัน ดวงตาของเธอกลับเต็มไปด้วยน้ำตาขณะที่เธอจ้องมองเขา
“เอวลีน เราผ่านอะไรกันมามาก ผมแค่อยากจะบอกคุณว่าหัวใจของผมที่มีต่อคุณไม่เคยเปลี่ยน”
เมเดลีนเม้มปาก “ฉันเห็นคุณกับลาน่านัวเนียกัน คุณจูบเธอด้วยซ้ำ”
“สิ่งที่คุณเห็นมันไม่จริงเลย” เจเรมี่อธิบาย เมื่อเห็นสายตาที่โศกเศร้าของเมเดลีน เขาก็กอดเธออย่างอ่อนโยน “ลินนี่ อย่าให้คนอื่นที่มีแรงจูงใจซ่อนเร้นทำลายความรู้สึกที่เรามีต่อกันสิ ผมมีแค่คุณและมีแค่คุณเท่านั้นที่เป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวของผม คุณคือเพียงหนึ่งเดียวในชีวิตของผมนะ”